ผู้พิพากษาจาง ซึ่งสวมชุดคลุมข้าราชการพลเรือนของเขา มีสีหน้าโกรธจัด ภายใต้การนำของข้าราชการและผู้คุม เขารีบไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของคุกซึ่งเป็นที่คุมขังนักโทษประหาร โดยไม่คำนึงถึง สภาพแวดล้อมที่เหม็นอับในคุก

“ใต้เท้า โปรดช่วยพวกเรา ช่วยพวกเราด้วย มีบางสิ่งที่ชั่วร้ายอยู่ในห้องขังนี้ ขอรับ!”

“มีบางอย่างที่น่ากลัวอยู่ในคุก ช่วยข้าด้วย ขอรับ!”

“ผู้พิพากษาจาง โปรดให้ห้องอื่นแก่ข้าด้วย สารภาพ ข้าจะสารภาพ ข้ายินดีที่จะสารภาพทุกอย่าง ขอแค่ให้ข้าเปลี่ยนห้องขัง! ขอร้องเถอะใต้เท้า เปลี่ยนห้องขังให้ข้าที!”

จากทั้งสองด้านของทางเดินยาวที่จุดคบเพลิง แขนคู่หนึ่งยื่นออกมาจากด้านหลังรั้วไม้ นักโทษที่มีผมรุงรังและร่างกายเหม็นอับกำลังร้องไห้และตะโกนใส่ผู้พิพากษาจาง

ราวกับว่ามีบางอย่างอยู่ในคุกนี้จริงๆ

　 มันทำให้นักโทษหวาดกลัวจนเสียสติ

“เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้”

“ใต้เท้า นับตั้งแต่หลี่ต้าซานเสียชีวิต นักโทษทุกคนในคุกต่างร้องไห้และโห่ร้องให้เปลี่ยนห้องขังของพวกเขา ขอรับ”

หัวหน้าคุกดูลุกลี้ลุกลนซีดเซียวและรีบอธิบาย พยายามเช็ดเหงื่อที่ออกมาอย่างสิ้นหวัง

ผู้พิพากษาจาง ไม่มีเวลาโต้เถียงกับคนเหล่านี้ เขาจ้องมองไปที่หัวหน้าคุกและเดินลึกเข้าไปในคุกต่อไป

ณ สวนทมี่ลึกที่สุด

นำโดยผู้คุม กลุ่มคนสิบหรือยี่สิบคนมาที่ห้องขังที่หลี่ต้าซานถูกคุมขัง

ขณะเดียวกันผู้คุมก็ได้เปิดประตูห้องขัง

การตายของหลี่ต้าซานนั้นแปลกประหลาด ไม่นานหลังจากการตายของเขา จุดด่างดำและจุดตามร่างกายก็ปรากฏขึ้นทั่วร่างกายของเขา และมีคราบน้ำขนาดใหญ่อยู่ใต้ร่างกายของเขา อย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าและร่างกายของเขาแห้ง เขาขดตัวตายอย่างเจ็บปวดทรมานที่ประตูห้องขัง

หลี่ต้าซานเงยหน้าขึ้นสูงราวกับเต่าที่ขึ้นมาจากน้ำเพื่อหายใจในวันที่ฝนตก คอของเขาเหยียดออก เส้นเลือดของเขาปูดโปน

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวและดุร้ายราวกับว่าเขาประสบกับความเจ็บปวดทรมานเป็นที่สุดก่อนตาย และพยายามขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีผู้คุมคนใดได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่

ผู้พิพากษาจาง ผู้พิพากษาประจำเทศมณฑล มือปราบหลายคน และเจ้าหน้าที่ของทางการต่างตกใจเมื่อเห็นคนเสียชีวิตในลักษณะแปลกประหลาดเป็นครั้งแรก

เมื่อมองดูความตายอันแปลกประหลาดของหลี่ต้าซาน มันก็เหมือนกับความรู้สึกไร้สาระของเต่าชราที่มองดูพระจันทร์

หัวหน้าคุกชื่อ ซุนฟู่ มีหนวดหนูอยู่บนริมฝีปาก

เขาถือเป็นทหารผ่านศึกในคุกแห่งนี้ เขามักจะปล้นเงินจากนักโทษในห้องขัง นี่เป็นงานที่ร่ำรวยมาก ในวันธรรมดา ซุนฟู่เป็นจักรพรรดิแห่งเรือนจำ เขาเคยชินกับการกระทำชั่วเลยไม่มีใครกล้าขัดขืนเขา

แต่ตอนนี้เขาอยู่ต่อหน้าผู้พิพากษาจาง ใบหน้าของเขาซีดเซียวและน่าเกลียด เขาไม่กล้าแม้แต่จะตด ดังนั้นเขาจึงยัดมันกลับเข้าไปในท้องอย่างเงียบๆ แล้วหายจากไป ตอนนี้เขาไม่กังวลอีกต่อไปว่าเขาจะสามารถรักษางานที่ร่ำรวยนี้ต่อไปได้หรือไม่ แต่เขาจะต้องเป็นคนที่รับผิดชอบเรื่องทั้งหมดต่อการเสียชีวิตหลี่ต้าซานหรือไม่ต่างหาก และเขาจะมีชีวิตรอดได้หรือไม่

ผู้คุมซุนฟู่กำลังเฝ้าดูผู้พิพากษาจาง ด้วยเหงื่อเต็มหน้าผาก เขาเห็นว่าใบหน้าของผู้พิพากษาจาง ดำเคร่งเครียดหลังจากเห็นการเสียชีวิตอย่างแปลกประหลาดของหลี่ต้าซาน ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะประพฤติตนต่อหน้าผู้พิพากษาจาง เพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัตินี้

เขาสัญญากับตนเองว่าจะไปเยี่ยมหลุมศพบรรพบุรุษในช่วงปีใหม่และเทศกาลต่างๆ และไม่พักค้างคืนที่บ้านแม่ม่ายอีกต่อไป และจะทำสิ่งดีๆ ไว้กับตัวเอง

“ท่านผู้พิพากษา พวกเราพี่น้องรู้ดีว่า หลี่ต้าซาน มีความสำคัญและเกี่ยวข้องกับคดีร้ายแรง ดังนั้นเราจึงไม่กล้าที่จะหย่อนยานและปฏิเสธที่จะอนุญาตให้ใครเข้าเยี่ยมหลี่ต้าซานในห้องขัง ขอรับ”

“พี่เฉียน พี่ซู และคนอื่นๆ ไม่เคยกล้าที่จะรุมประชาทัณฑ์หลี่ต้าซาน”

“เราทุกคนเข้าใจลำดับความสำคัญที่เกี่ยวข้อง ดังนั้นเราจึงเฝ้าระวังหลี่ต้าซานอย่างใกล้ชิด ขอรับ”

“นะ ในระหว่างวัน... หลี่ต้าซานสบายดี วันนี้พี่เฉียนเป็นคนแจกจ่ายอาหารในคุก ข้าเป็นพยานได้ ในตอนนั้นทุกอย่างเป็นปกติ สำหรับหลี่ต้าซานแล้ว เขากิน ดื่ม นอน และพักผ่อนปกติ ขอรับ”

“นอกจากนี้ ในสองวันที่เขาถูกควบคุมตัวในคุก ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยมหลี่ต้าซาน ในช่วงสองวันนี้หลี่ต้าซานถูกควบคุมตัวเพียงลำพังยกเว้นพวกเราผู้คุมสองสามคน นอกนั้นเขาไม่เคยติดต่อกับบุคคลภายนอกเลย”

　“ตะ แต่สิ่งที่แปลกประหลาดก็เกิดขึ้น...”

“เมื่อเราแจกจ่ายอาหารให้นักโทษในช่วงเวลาโหย่ว (17.00 – 18.59 น.) ทุกคนสบายดีและไม่มีอะไรผิดปกติ... มีเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงระหว่างนั้น ในช่วงเวลาซู (19.00 – 20.59 น.) พี่เฉียนปฏิบัติตามแนวทางปกติในการตรวจสอบห้องขังเป็นระยะๆ จากนั้นเราก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของพี่เฉียน... เมื่อพี่ซูและข้าวิ่งไปที่ประตูห้องขังของ หลี่ต้าซาน เราเห็นพี่เฉียน นั่งอยู่กับพื้นด้วยความตกใจ ส่วนหลี่ต้าซานก็เสียชีวิตอย่างลึกลับในห้องขังไปแล้ว ขอรับ”

“ประตูห้องขังที่ หลี่ต้าซาน ถูกคุมขังถูกใส่กลอน และไม่มีร่องรอยอื่นใดของความเสียหายต่อห้องขัง ไม่มีใครสามารถเข้าไปในห้องขังได้ แต่สิ่งที่แปลกก็คือ...หลี่ต้าซานเสียชีวิตด้วยความแปลกประหลาดเช่นนี้ ขอรับ”

หัวหน้าคุกพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมดอย่างประหม่า

“เป็นเพราะอาหารมีพิษหรือเปล่า?”

“หลี่ต้าซานมีผู้คนมากมายอยู่เบื้องหลังเขา เขาอาจมีผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่นแอบเข้ามา พวกเขาอาจกลัวว่า หลี่ต้าซานจะสารภาพไปถึงพวกเขา... ดังนั้นพวกเขาจึงมาฆ่าเขาและปิดปากเขา?”

ผู้พูดคือผู้พิพากษาประจำเทศมณฑล

เมื่อหัวหน้าคุกได้ยินดังนั้น เขาก็รีบอธิบายให้กับตนเองและคนอื่นๆ ว่า "อาหารไม่สามารถวางยาพิษล่วงหน้าได้ ขอรับ นักโทษในเรือนจำนี้ ล้วนกินอาหารจากหม้อใบเดียวกัน"

“หากมีคนวางยาพิษในอาหารจริงๆ หลี่ต้าซาน ไม่น่าจะเป็นเพียงคนเดียวที่จะตาย แต่นักโทษทั้งหมดในคุกจะต้องตายด้วย เป็นไปไม่ได้ที่นักโทษเหล่านี้จะมีชีวิตรอดหรอก ขอรับ”

“ยิ่งไปกว่านั้น อาหารในเรือนจำจะถูกสุ่มส่งให้กับนักโทษแต่ละคน เป็นไปไม่ได้เลยที่ใครจะรู้ล่วงหน้าว่าอาหารชามไหนสำหรับ หลี่ต้าซาน แล้ววางยาพิษเขา”

หลังจากฟังคำพูดของหัวหน้าคุกซุนฟู่ ผู้คุมเหล่านี้ก็ทำหน้าที่ของตนสำเร็จอย่างแท้จริง

ท่าทางของผู้พิพากษาจาง ดูน่ากลัวมาก เขาหันไปมองมือปราบวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ เขา ที่สะพายดาบอยู่

“หัวหน้าเฟิง เจ้าพบเบาะแสใดๆ ขณะที่เจ้าอยู่ในคุกนี้หรือไม่?”

หัวหน้าเฟิง: "รายงานท่านผู้พิพากษา ข้าได้นำหมอชันสูตรมาแล้ว เราจะได้รู้ว่าชายคนนี้ตายได้อย่างไร? เขาถูกวางยาพิษในอาหารและเสียชีวิตด้วยยาพิษหรือไม่ หลังจากการชันสูตรเสร็จแล้ว ข้าน้อยเชื่อว่าทุกอย่างจะกระจ่างขึ้น ข้าขอร้องท่านเจ้าเมืองยินยอมให้มีการชันสูตรพลิกศพด้วย ขอรับ”

ในเวลานี้ ทุกคนยืนอยู่นอกห้องขัง

ไม่มีใครกล้าเข้าไปในห้องขังโดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้พิพากษาจาง

“ถ้าอย่างนั้น ก็มาทำการชันสูตรพลิกศพกันเถอะ! ไม่ว่ายังไงก็ตาม เราต้องทำให้เรื่องนี้สำเร็จก่อนที่ผู้บังคับบัญชาจะมารับข้าจากฝูเฉิง เพื่อที่ข้าจะอธิบายให้ผู้บังคับบัญชาของข้าทราบได้!”

เมื่อผู้พิพากษาจาง ตกลงที่จะดำเนินการชันสูตรพลิกศพ ชายชราหลังค่อมถือกล่องยาจึงกลายเป็นบุคคลแรกที่ก้าวเข้าไปในห้องขังท่ามกลางกลุ่มคนที่อัดแน่นอยู่ในทางเดินด้านนอกห้องขัง

คนสมัยก่อนไม่มีแนวคิดเรื่องถุงมือ

อาจเป็นเพราะการสัมผัสศพเป็นมาเวลานาน จึงมีการติดเชื้อแบคทีเรียต่างๆ จากศพ มือของผู้ปฏิบัติงานจึงมีแผลเป็นและผิวหนังที่หนามาก เพราะการติดเป็นแล้วหายและติดเชื้อแล้วหายอีก เป็นเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมา . .

อากาศในเรือนจำแน่นิ่งและมีกลิ่นเหม็นอับ หนำซ้ำมีคนหนาแน่น จึงหายใจลำบากกันทุกคน

แต่ไม่มีใครกล้าบ่นในเวลานี้

แม้ว่าขาและเท้าของเขาจะชาหลังจากยืนเป็นเวลานาน แต่เขาทำได้เพียงยกบั้นท้ายอย่างเงียบๆ และกัดฟันต่อไป

หลังจากการรอคอยอันแสนสาหัส ในที่สุดการชันสูตรพลิกศพก็ได้รับผล

“ตามคำบอกเล่าของท่านผู้พิพากษามณฑลและหัวหน้าเฟิง การตายของหลี่ต้าซานไม่ได้เกิดจากพิษ แต่เกิดจากการจมน้ำ สิ่งที่แปลกก็คือ แม้ว่าจะมีจุดด่างดำบนผิวหนังของเขา แต่อวัยวะภายในของเขาดูเหมือนจะตายไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว”

“ตายเพราะจมน้ำ?”

ทุกคนต่างตกตะลึง

“เหลวไหล!”

(จบบทนี้)

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด