Chapter 860 กลุ่มนักแสดงที่ล้มเหลว
“ศิษย์น้อง.”
ซุนหยิงชวนส่ายหน้าไปมา กำหมัดหมัดแน่นเอ่ยออกไปว่า“ไป ศิษย์พี่จะพาเจ้าไปสังหารสัตว์ร้ายเอง!”
ซูเซียวโม่ก้าวตาม ไม่ลืมที่จะกล่าวประจบ“ได้ยินว่าศิษย์พี่ซุนมีวิชากระบี่จิวฮัวสิบสองกระบวน สำเร็จขั้นสูงสุดแล้ว ไม่รู้ว่าศิษย์น้องจะมีโชคดีได้รับชมหรือไม่?”
“แน่นอน!”
ซุนหยิงชวนที่กล่าวอย่างภาคภูมิ.
“ศิษย์พี่เซี่ย.”
ซูเซียวโม่ที่โบกมือออกไป พร้อมกับเผยรอยยิ้ม“พวกเรามาร่วมทีมกันไหม?”
“ไม่สนใจ.”
เซี่ยซุยอวิ๋นไม่เพียงแค่เย็นชา ยังไม่สุงสิงกับใคร ราวกับว่าไม่ต้องการจะผูกสัมพันธ์กับใครแม้แต่น้อย.
ซุนหยิงชวนที่จ้องมองนางที่ก้าวจากไปแล้วเอ่ยออกไปว่า“ทุกวันที่เย็นชาสูงส่งอยู่ตลอดทุกวี่ทุกวัน ราวกับว่าทุกคนติดเงินนางอยู่อย่างงั้นล่ะ”
“ศิษย์พี่ซุน.”
ซูเซียวโม่ที่เกาศีรษะไปมาเอ่ยออกไปว่า“ศิษย์เซี่ยมีกายาน้ำแข็งสวรรค์ เลยทำให้เย็นชาไม่ใช่รึ?”
“ชิ.”
ซุนหยิงชวนที่เบ้ปากให้“ในอดีตมีคนที่มีกายาหัวใจเหมันต์ลึกล้ำ ไม่เห็นจะเย็นชาขนาดนี้เลย.”
“ใคร?คนใหนรึ?”ซูเซียวโม่สอบถามเล็กน้อย.
ซุนหยิงหยางที่กล่าวกระซิบข้างหู เอ่ยเสียงเบา “ลู่เชียนเชียนที่ถูกไล่ออกไปแล้ว เกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้าอย่าได้กล่าวออกไปให้ใครได้รู้.”
“ครับ ทราบแล้ว!”
ซูเซียวโม่ที่พยักหน้ารับ แอบคิดในใจ“เดิมทีศิษย์พี่หญิงก็มีกายาที่แข็งแกร่งขนาดนั้น ไม่แปลกใจเลยที่ในเจดีย์สะบั้นชีวิต กับไม่ได้สนใจกายาโบราณเลย.”
ด้วยการแฝงตัวมาพักหนึ่งแล้ว เขาได้รู้สถานการณ์ไม่น้อยเลย.
นิกายไท่เสวียนเซิ่งนั้นถูกสร้างจากชายชราไท่เสวียน และยังได้ทิ้งส่วนหนึ่งเคล็ดวิชาหัวใจลึกล้ำเอาไว้ แม้นว่าจะสามารถยกระดับวิถียุทธ์ได้อย่างรวดเร็ว ทว่าหลัก ๆ นั้นกับเป็นวิชาธาตุน้ำแข็ง.
หากคนที่ฝึกนั้นมีกายาธาตุน้ำแข็ง พลังบ่มเพาะจะเพิ่มขึ้นรวดเร็วมาก.
ยกตัวอย่างเช่นเซี่ยซุยอวิ๋น.
แม้นว่าปู่ของนางจะเป็นอาวุโสคนหนึ่ง ทว่าด้วยตัวนางมีกายาน้ำแข็งสวรรค์ ถึงนางจะมีสถานะศิษย์สายนอกก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น รอให้ความแข็งแกร่งเพียงพอ นางก็จะต้องเลื่อนไปยังศิษย์สายในแม้แต่ศิษย์สายตรงในทันทีอย่างแน่นอน.
“ศิษย์พี่ซุน.”
ซูเซียวโม่ที่กล่าวสอบถาม“กายาหัวใจเหมันต์ลึกล้ำ นับว่าเป็นกายาแข็งแกร่งที่สุดในธาตุน้ำแข็ง ในเมื่อลู่เชียนเชียนมีกายาที่แข็งแกร่งขนาดนั้น แล้วทำไมถึงถูกไล่ออกล่ะ?”
“ฝ่าฝืนข้อห้าม.”ซุนหยิงชวนเอ่ย.
“โอว.”
ซูเซียวโม่ที่ได้ได้เร่งรีบสอบถามมากไปกว่านี้ เกรงว่าจะทำให้อีกฝ่ายสงสัย.
“โฮกกกกก!”
ในเวลาเดียวกัน สัตว์ร้ายที่คำรามลั่นดังก้องมาในทันที.
พยัคฆ์ที่มีร่างกายใหญ่ยักษ์ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความดุร้ายแผ่ออกมา.
“ศิษย์น้อง!”
ซุนหยิงชวนที่นำกระบี่สี่ฟ้ายาวสามฉื่อออกมา กล่าวอย่างภาคภูมิ “วันนี้ศิษย์พี่จะให้เจ้าได้ยลเพลงกระบี่จิวฮัว 12 กระบวนเอง!”
“เยี่ยมเลย!”
ซูเซียวโม่หลีกทาง ที่รอคอยชมอย่างคาดหวัง.
ทว่าเขาที่ส่งจิตสัมผัสออกไป จับจ้องมองเซี่ยซุยอวิ๋นที่ไปไกลแล้ว ลอบคิดในใจ“ไม่รู้ว่าเจ้านิกายส่งใครมา.”
“เจ้าหนู.”
ในเวลานั้น เสียงที่ดังขึ้นในหูของราชาสัตว์จื่อหลิน “ถางจูมาแล้ว เด็กคนนี้เจ้าต้องการให้เขาตาย หรือให้จัดการอย่างไร?”
“......”
ซูเซียวโม่ที่มุมปากกระตุก.
นี่จะเอาถึงตายเลยเหรอ.
เขาที่ติดตามอีกฝ่ายมา หากอีกฝ่ายตาย อย่าว่าแต่ความดีความชอบเลย แม้แต่อาจถูกลงโทษด้วยซ้ำ.
“ถางจู่จื่อ.”
ซูเซียวโม่ส่งเสียงผ่านวิญญาณออกไป“ตอนนี้เฝ้ามองเงียบ ๆ ก่อน.”
“ตกลง.”
......
“จิวฮัว(ดอกเบญจมาศ)บานสะพรั่ง!”
“จิวฮัวร่ายรำ!”
ซุนหยิงชวนที่ใช้วิชากระบี่จิวฮัว 12 กระบี่ออกมา แต่ละกระบี่ที่เห็นเป็นเงา แม้นว่าวิชาจะดูใช้ได้ ทว่าระดับนี้ ก็ดูงั้น ๆ ล่ะ.
“พรึด ซี่!”
“พรึด ซี่!”
พยัคฆ์ร้ายเทียบเท่าศิษย์ยุทธ์ ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว.
ซูเซียวโม่ที่เอ่ยกล่าวชื่นชมด้านข้าง“วิชากระบี่ของศิษย์พี่ซุนช่างโดดเด่น แม้แต่สวรรค์ยังต้องชื่นชม!”
“ฟิ้ว!”
ซุนหยิงชวนที่เก็บกระบี่ กล่าวอย่างภาคภูมิ ”เพียงแค่อุ่นเครื่องเท่านั้น.
ซูเซียวโม่ที่เผยยิ้มพราย“ฝีมือกระบี่ของศิษย์พี่ซุนโดดเด่นขนาดนี้ การหาประสบการณ์เทือกเขาหยุนหลิงครั้งนี้ จะต้องได้คะแนนมากที่สุดแน่นอน.”
“แน่นอน!”
ซุนหยิงชวนที่โบกมือ เอ่ย“พวกเราไป.”
ราชาสัตว์จื่อหลินที่ซ่อนตัวอยู่เห็นอีกฝ่ายสังหารเหล่าสัตว์ร้าย และยังเต็มไปด้วยความโอหังเป็นอย่างมาก แทบทนไม่ไหวกระโดดออกมาทุบอีกฝ่ายให้บี้แบนไปเลย.
ใจเย็น ใจเย็นไว้.
เพื่อเม็ดยาสัตว์ที่มากขึ้นในเดือนหน้า เขาจะต้องทำภารกิจให้สมบูรณ์แบบ ช่วยซูเซียวโม่สร้างผลงานที่ยอดเยี่ยมให้ได้.
......
“โฮกกกกก!”
“ครืนนนนนน!”
ลึกเข้าไปในเทือกเขาหยุนหลิง เหล่าศิษย์สายนอก 500 คน ที่ต้องเข้ามาฝึกฝนประสบการณ์จริงห้าวัน แต่ละคนที่กระจายออกไปต่อสู้ สังหารสัตว์ร้าย.
สัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาของราชาสัตว์จื่อหลิน ทว่าก็เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน การที่เห็นพวกมันตายตัวแล้วตัวเล่า ก็ทำให้พวกเขารู้สึกโกรธเกรี้ยวขึ้นมาเช่นกัน.
“เจ้านิกาย.”
ภายในนิกายนิรันดร หลี่ชิงหยางที่เอ่ยออกมาด้วยความกังวลเล็กน้อย “ถางจื่อจื่อเป็นเผ่าสัตว์ ศิษย์สายนอกนิกายไท่เสวียนเซิ่งออกไปหาประสบการณ์หลัก ๆ ก็คือออกไปสังหารเหล่าสัตว์ร้าย ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้น.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ไม่มั้ง?”
“แล้วหากเกิดอะไรขึ้นล่ะ!”
ลี่ลั่วฉิวที่เร่งรีบเข้ามารายงาน“ถางจื่อจื่อนำเหล่าหนิวไปยังเทือกเขาหยินหลิง เหล่าศิษย์นิกายไท่เสวียนเซิ่งที่เข้ามาหาประสบการณ์เวลานี้บาดเจ็บล้มตายเสียหายอย่างหนัก.”
“ฟรึบ!”
จุนซ่างเซียวถึงกับลุกพรวดพราดขึ้นทันที อารมณ์จมดิ่งไปในทันที“เจ้าพวกนี้กล้ากระทำอะไรมุทะลุบ้าบิ่นจริง ๆ อ๊าก!”
นี่เกินกว่าคำว่ามุทะลุแล้ว.
นี่มันเรียกว่าโคตรโกลาหลชัด ๆ!
ในเวลานี้ ในป่าลึกเทือกเขาหยุนหลิง เหล่าสัตว์ร้ายหลายหมื่นตัวดวงตาสีแดงเข้าล้อมกรอบศิษย์นิกายไท่เสวียนเซิ่ง.
“กึก.”
เหล่าหนิวก้าวเข้ามา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“กล้าสังหารเผ่าพันธุ์ของข้า เจ้าต้องตาย.”
ในกลุ่มนั้นมีซูเซียวโม่ที่พยุงซุนหยิงชวนที่ได้รับบาดเจ็บ ตลอดจนได้แต่คำรามออกมาในใจ“เจ้านิกาย ท่านส่งใครมา การแสดงที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย อ๊าก!”
เดิมที่นั้น ถางจื่อจื่อนั้นเพียงแค่ทำให้ศิษย์นิกายไท่เสวียนเซิ่งได้รับปัญหาเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นเขาก็จะวิ่งออกไปต่อต้านแลกด้วยชีวิตเพื่อช่วยทุกคนเพื่อให้ได้รับความดีความชอบจากอาวุโส.
ท้ายที่สุด.
กับกลายเป็นปัญหาใหญ่เข้าซะแล้ว.
ถางจื่อจู่กับนำสัตว์ร้ายหลายหมื่นมารวมตัวกัน พร้อมกับตีโต้กลับมา.
ที่ทำให้เขาแทบทรุดลงไปกับพื้น.
แม้นแต่อาวุโสซุนยังได้รับบาดเจ็บจนถูกไล่ออกไป!
ตอนนี้ศิษย์ทั้งห้าร้อยตกตายไปเกือบหมดที่เหลือถูกจับมารวมตัวกันที่นี่ ถูกล้อมรอบด้วยสัตว์ร้ายจำนวนมาก สถานการณ์ที่อันตรายย่ำแย่เป็นอย่างมาก การที่เขาแสดงตัวออกไปตอนนี้ ดูไม่สมเหตสมผลเลยแม้แต่น้อย.
“เจ้าหนู.”
ราชาสัตว์จื่อหลินที่ส่งเสียงผ่านวิญญาณ“ถางจูได้เตรียมสถานการณ์ให้เจ้าได้แสดงความยอดเยี่ยมแล้ว ตอนนี้ยังไม่ออกมาอีก.”
ออกมาแสดงน้องสาวเจ้าสิ!
สัตว์ร้ายตั้งหลายหมื่น จะให้ข้าที่แสดงเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับอาจารย์ยุทธ์นี้นะ ที่จะไล่เหล่าสัตว์ร้ายมากขนาดนั้นไปได้!
“จบ จบแล้ว!”
“พวกเราจะต้องตายที่นี่แน่!”
เหล่าศิษย์นิกายไท่เสวียนเซิ่งเวลานี้แววตาที่ดูสิ้นหวังเป็นอย่างมาก.
หากเป็นสัตว์ร้ายหลายร้อยตัวยังพอเอาตัวรอดได้ ทว่าต่อหน้าสัตว์ร้ายหลายหมื่น แม้แต่อาวุโสที่มีพลังแข็งแกร่งกว่าสัตว์วิญาณ ยังไม่สามารถทำอะไรได้เลย.
“อั๊ก!”
ซุนหยิงชวนที่กระอั๊กโลหิต ใบหน้าที่ซีดขาว.
เขาถูกหมัดของเหล่าหนิว แม้นว่าจะไม่ตกตาย แต่ก็ได้รับบาดเจ็บหนัก.
“ไม่ต้องกังวล อย่าแตกตื่น!”
ซูเซียวโม่ที่ยังคงสงบเอ่ยออกไปว่า“นิกายจะต้อง่สงคนมาช่วยพวกเราแน่!”
“ช่วยอย่างงั้นรึ?”
เหล่าหนิวที่เผยยิ้มอย่างมืดครึ้ม “ข้าบอกแล้วว่าพวกเจ้าต้องตายวันนี้!”
กล่าวจบเขาก็เหวี่ยงหมัด ต่อยไปยังศิษย์นิกายไท่เสวียนเซิ่งคนหนึ่ง กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เจ้าสังหารคนของข้าเจ็ดตน ต้องรับโทษ.”
“ไม่.......”
“ตูมมมม!”
เหล่าหนิวที่ต่อยออกไป สังหารศิษย์คนดังกล่าวตกตายไปในทันที.
ซูเซียวโม่ที่คำรามอยู่ในใจ“พวกเจ้าสังหารไปในทันที จะให้ข้าออกไปช่วยอย่างไรฟ่ะ!”
“ถัดมา.”
เหล่าหนิวที่กวาดตามองศิษย์นิกายไท่เสวียนเซิ่ง เผยยิ้มออกมา“ใครจะเป็นคนต่อไป?”
“กึก!”
ซูเซียวโม่ที่กำหมด ยืนขาสั่นก้าวออกไป“ต้องการ...สังหารข้าแทน แต่อย่าสังหารศิษย์พี่ของข้า!”
แม้นว่าพวกเขาล้วนแต่เป็นนักแสดง ทว่าต่างก็ไม่มีการวางแผนใด ๆ ทั้งนั้น ทำให้สถานะการณ์เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา.
ในเวลานั้น.
เซี่ยซุยอวิ๋นในกลุ่มจ้องมองไปที่เขา ดวงตาที่เป็นประกายเผยความประหลาดใจ ลอบคิด“ไม่กลัวตายอย่างงั้นรึ?”
เหล่าหนิวที่ยกมือขึ้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เพียงแค่อาจารย์ยุทธ์ไม่ต่างจากขยะ สังหารเจ้าทำให้มือข้าเปื้อนหมด.”
“โครม!”
ฝ่ามือของเหล่าหนิวที่สะบัดตบออกไป!
ซูเซียวโม่ที่กระเด็นลอยออกไปทันที กระแทกก้อนหินก้อนใหญ่เสียงดัง.
“อั๊ก!”
เขาที่กระอั๊กโลหิตออกมา ภายในใจเจ็บจี๊ดแทบทรุดไปกับพื้นเอ่ยเบา ๆ ในใจ“เจ้านิกาย เจ้าพวกนี้แสดงไม่ได้เรื่องเลย แล้วจะให้ข้าต่อบทยังไงกัน!”
