ตอนที่ 62 ปล่อยข้า!
ตอนที่ 62 ปล่อยข้า!
ไอร่าพูดตะกุกตะกัก “เจ้าคือใคร”
เธอคิดว่าชายตรงหน้าเธอดูคุ้นเคย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจำไม่ได้ว่าเคยพบเขาที่ไหนมาก่อน
ธยาน์จ้องมองเธอเป็นเวลานานก่อนที่จะหัวเราะเยาะตัวเองในทันที “เจ้าลืมข้าไปแล้วหรือ”
ไอร่ารู้สึกกังวลมาก “จ้าจำเจ้าไม่ได้จริง ๆ เหตุใดเจ้าไม่ให้คำแนะนำแก่ข้าเล่า”
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าธยาน์จะไม่ได้ยินเธอ เขากล่าวว่า “เจ้ารับปากข้าว่าจะกลับมาหาข้า ข้ารอเจ้าอยู่ในถ้ำมานานจนหิมะข้างนอกละลายและดอกไม้ก็เบ่งบาน แต่เจ้าก็ยังไม่มา”
ไอร่าดูสับสน
เธอจำไม่ได้จริง ๆ
ทันใดนั้นการจ้องมองของธยาน์ก็เฉียบคม “เจ้าโกหกข้า”
ไอร่าตกตะลึง เธอสัมผัสได้ถึงอันตรายโดยสัญชาตญาณและหันหลังหนี
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะก้าวไปข้างหน้า ธยาน์ก็ตามทันเธอแล้ว
ร่างกายส่วนบนของเขาเป็นมนุษย์ แต่ร่างกายส่วนล่างของเขาเป็นงู
ร่างของงูตัวใหญ่อยู่ในแม่น้ำ มันเป็นสีเข้ม ดังนั้นไอร่าจึงไม่สังเกตเห็น
ขณะที่เธอกำลังหนี หางงูก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำและยืดออกไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกศร แล้วกวาดตัวไอร่าขึ้นไป
ร่างของงูเย็นชาล้อมรอบไอร่าและกลิ่นจาง ๆ ของน้ำก็อบอวลไปทั่วจมูกของเธอ เธอดิ้นรนด้วยความกลัว “ปล่อยข้านะ”
“ข้าไม่ปล่อย”
ธยาน์อุ้มเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและเลียใบหน้าของเธอด้วยลิ้นงูสีแดงของเขา
จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
เธอมีกลิ่นผู้ชายคนอื่น และกลิ่นมันแรงมาก
ครั้งสุดท้ายที่พบเธอ กลิ่นชายทั้งสองยังคงคลุมเครือ ตอนนี้มันแรงกว่าตอนนั้นหลายสิบเท่า
เขาถามด้วยความโกรธว่า “เจ้าสมสู่กับพวกเขาแล้วหรือ”
สายตาของเขาเย็นชาราวกับมีด ไอร่าตัวสั่นด้วยความกลัว “ข้า-ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร”
“ในขณะที่ข้าเฝ้ารอให้เจ้ากลับมา เจ้ากลับสมสู่กับชายอื่นลับหลังข้า”
ธยาน์โกรธมากจนอยากจะฆ่าใครสักคน
ไอร่าตกใจและกลัว เธอพยายามผลักเขาออกไป แต่เธออ่อนแอเกินไป เธอไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อธยาน์เลยแม้แต่น้อย
เธอไม่สามารถจัดการกับธยาน์ได้ ดังนั้นเธอจึงได้แต่ตะโกนออกไปว่า “ช่วยด้วย”
เธอหวังว่าคอนริที่อยู่ไม่ไกลจะได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเธอ
น่าเสียดายที่ธยาน์ไม่ให้โอกาสนั้นกับเธอเลย เขาอุ้มเธอแล้วรีบออกจากริมฝั่งแม่น้ำ ว่ายน้ำและเข้าไปในป่าลึก
ไอร่าต่อยและกัดเขา แต่เธอก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้เลย ผิวหนังของสัตว์ร้ายหนาเกินไป และฟันขาวของเธอก็กัดเขาไม่เข้าเลย
ความกลัวของเธอเพิ่มขึ้น “เจ้าจะพาข้าไปที่ใด” เธอถามด้วยความกลัว
“บ้าน”
เห็นได้ชัดว่า ‘บ้าน’ ที่เขาพูดถึงไม่ใช่ภูเขาหิน
ไอร่าถูกนำตัวไปยังถ้ำ มันกว้างขวางและเป็นระเบียบเรียบร้อย
นี่คือ ‘บ้าน’ ที่เขากล่าวถึง
เขาวางเธอลงบนหญ้าแห้งและนุ่ม หางงูขนาดใหญ่ของเขากลายเป็นขา
เขาถามอย่างเย็นชาว่า “เจ้าจำที่นี่ได้หรือไม่”
ไอร่ามองไปรอบ ๆ และรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ดูคุ้นเคย เหมือนกับอสูรผู้อยู่ตรงหน้าเธอ แม้ว่าเขาและสถานที่แห่งนี้จะให้ความรู้สึกคุ้นเคย แต่เธอก็จำไม่ได้ เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ข้าจำไม่ได้จริง ๆ”
ธยาน์เอื้อมมือไปเกี่ยวสร้อยคออัญมณีสีดำรอบคอของเธอด้วยนิ้วของเขา “แล้วเจ้าจำสิ่งนี้ได้หรือไม่ เจ้าได้สร้อยเส้นนี้มาได้อย่างไร”
ไอร่ามองไปที่จี้อัญมณีสีดำรูปเพชร ภาพที่คุ้นเคยแวบขึ้นมาในใจของเธอ
แต่เมื่อเธอพยายามที่จะทำให้ชัดขึ้น ภาพนั้นก็หายไป
เธอกุมศีรษะของเธอ “ข้าเหมือนจะจำได้ แต่ข้าก็จำไม่ได้...”
ธยาน์ยกคางขึ้นแล้วบังคับให้เธอมองเขา
“ข้าเป็นคนมอบสร้อยเส้นนี้ให้กับเจ้า”
ไอร่าเปิดริมฝีปากของเธอเล็กน้อยและมองเขาด้วยความประหลาดใจ “เจ้า...”
ธยาน์ก้มลงและมองเข้าไปในดวงตาของเธอ “เจ้ารับปากกับข้าว่าจะกลับมาหาข้า แต่เจ้าก็ไม่เคยกลับมา เจ้าไม่เพียงแต่หลอกลวงข้าเท่านั้น แต่เจ้ายังสมสู่กับผู้อื่นลับหลังข้าอีก”
“ข้าไม่--”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องปฏิเสธหรือแก้ตัว เจ้าก็ไม่ต่างจากคนเหล่านั้น พวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นคนโกหก”
ไอร่ารู้สึกถึงอันตรายและหลบเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว โดยพยายามแยกตัวออกจากอสูรร้ายผู้มืดมิดตัวนี้
อย่างไรก็ตาม การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอกลายเป็นชนวนที่จุดความโกรธในใจของธยาน์จนหมดสิ้น
แม้ตอนนี้เธอก็ยังอยากจะจากไป!
เธอเกลียดเขาขนาดนี้เลยหรือ!
เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องเธอ
ทำไมเธอถึงไม่เต็มใจที่จะอยู่?
เขาไม่สามารถแลกบาดแผลกับความจริงใจของอีกฝ่ายได้เลยหรือ
เขาจับไหล่ของไอร่าแล้วจู่ ๆ ก็เปิดปากของเขา เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมของเขาในขณะที่เขากัดคอของเธอ
ใบหน้าของไอร่าซีดลงจากความเจ็บปวด และร่างกายของเธอก็อดสั่นไม่ได้
ดูเหมือนเธอจะจำอะไรบางอย่างได้ในพริบตา
‘ข้าชื่อธยาน์ เจ้าล่ะชื่ออะไร’
‘มาเป็นคู่ครองของข้า ข้าจะดีกับเจ้า’
‘ให้เวลาข้าสิบวัน หากเจ้าชอบข้าได้ภายในสิบวัน เรามาเป็นคู่ครองของกัน’
‘ข้าไม่ต้องการให้เจ้าใจเดียว ข้าเพียงแค่อยากอยู่เคียงข้างเจ้า’
‘มันเป็นหินศักดิ์สิทธิ์ที่แม่ข้าทิ้งไว้ให้ข้า เก็บไว้ใกล้ตัวเจ้า ข้าจะสัมผัสได้ถึงความปลอดภัยของเจ้าผ่านมัน’
‘ระวังตัวด้วย.. ข้าจะอยู่ที่นี่รอเจ้ากลับมา’
ดวงตาของไอร่าเบิกกว้าง การมองเห็นของเธอค่อย ๆ เบลอ แต่ภาพในใจของเธอกลับชัดเจนขึ้น
เธอจำได้แล้ว
ธยาน์ได้รับบาดเจ็บเพื่อช่วยเธอ แต่เธอทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง
เธอสัญญาว่าจะกลับมาช่วยเขา
แต่เธอลืมเรื่องนี้เพราะอาการป่วยของเธอ
เธอทิ้งเขาไว้ตามลำพังในถ้ำอันหนาวเย็นแห่งนี้
เขาได้รับบาดเจ็บและไม่สามารถออกไปได้ เขาทำได้เพียงรออยู่ที่นี่เพื่อให้เธอกลับมา
แต่เธอกลับผิดสัญญา
เธอไม่กลับมา แม้ว่าฤดูหนาวจะผ่านไปและฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือน
ไอร่าไม่กล้าคิดว่าธยาน์รอดชีวิตมาได้อย่างไร ความรู้สึกผิดครอบงำเธอ ทำให้เธอปวดใจ
เธอเสี่ยงที่จะถูกกัดคอและยกมือที่สั่นเทาขึ้นเพื่อพยายามกอดอสูรร้ายที่อยู่ตรงหน้า
น้ำตาไหลเอ่อ “ข้าขอโทษ...” เขารู้สึกว่าน้ำตาร้อนไหลลงมาบนใบหน้าของเขา มันเป็นอุณหภูมิที่เขาไม่เคยรู้สึก
เขาดึงเขี้ยวของเขาออกมาและเงยหน้าขึ้นมองไอร่าที่มีน้ำตาไหลนองหน้า
เขาอดไม่ได้ที่จะตะลึง
พิษงูทำให้แขนขาของเธออ่อนแอลงและการมองเห็นของเธอมืดลง เธอกัดปลายลิ้นของเธอ เธอเจ็บปวดจนแทบไม่มีสติ
เธอกอดธยาน์และร้องไห้ “ขอขอโทษ ข้าไม่ควรลืมเจ้า มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้า...” ก่อนที่เธอจะพูดจบ สีหน้าของธยาน์ก็เปลี่ยนไปทันที
เขากอดไอร่าและกลิ้งไปบนพื้น หลีกเลี่ยงการลอบโจมตีจากด้านหลัง
ในที่สุดคอนริก็มาถึงที่นี่!
