บทที่ 38: เหล็กวิญญาณ ชำระหนี้แค้น

บทที่ 38: เหล็กวิญญาณ ชำระหนี้แค้น

ทันใดนั้น แสงสีเขียวเข้มก็ดึงดูดความสนใจของทั้งสอง

หวังยู่หลุนและมู่หรงเฉียนเอ๋อจ้องมองไปที่ใจกลางหลุมขนาดใหญ่

“รูปลักษณ์สีเขียวเข้ม และมีออร่าพลังเปล่งออกมา นี่คือเหล็กวิญญาณ!” หวังยู่หลุนอุทานออกมา เขารู้ว่าซูฟ่านกำลังต้องการเหล็กวิญญาณจำนวนมากในการสร้างสิ่งประดิษฐ์

ในระหว่างการสนทนาครั้งก่อนหน้า ซูฟ่านได้คร่ำครวญว่าถ้าเขามี เหล็กวิญญาณมากพอ เขาก็จะสามารถสร้างสิ่งประดิษฐ์ที่สามารถใช้ปกป้องชีวิตของเขาได้

“ลืมเรื่องที่เหลือไปได้เลย แม้ว่าจะเป็นแค่สายแร่เล็กๆ ก็ตาม แต่เราก็จะต้องขุดพวกมันบางส่วนแล้วเอาไปให้พี่ซูก่อนให้ได้”

“เฉียนเอ๋อ เจ้าคอยปกป้องสถานที่แห่งนี้เอาไว้ก่อนนะ ข้าจะเป็นคนลงมือขุดมันขึ้นมาเอง”

“หากเจ้าพบสัตว์อสูรขอบเขตก่อเกิดรากฐานตั้งแต่สองตัวขึ้นไปก็ให้ใช้สิ่งนี้”

ขณะที่หวังยู่หลุนพูด เขาก็หยิบสิ่งประดิษฐ์ชิ้นเดิมออกมาอีกสองชิ้น

มู่หรงเฉียนเอ๋อพยักหน้า เธอมองดูหวังยู่หลุนบินเข้าไปยังหลุมลึก

ในเวลานี้ สัตว์อสูรขอบเขตฝึกปราณอีกกลุ่มหนึ่งก็ได้มาถึงแล้ว “ไม่มีขอบเขตก่อเกิดรากฐาน เราสู้ได้!”

ด้านหลัง มู่หรงเฉียนเอ๋อใช้กระบี่สองดวงใจสังหารสัตว์อสูรลงตัวแล้วตัวเล่า

' รอยประทับดวงใจ: วิชากระบี่ด้ายไหม!'

ในการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เส้นไหมที่เล็กมารก็ปรากฏขึ้นที่ปลายกระบี่ทั้งสองเล่ม จากนั้นพวกมันก็เชื่อมโยงเข้าด้วยกัน

กระบี่ทั้งสองเล่มกวาดเข้ามาจากทางด้านข้างของกลุ่มสัตว์อสูรโดยตรง

ในเวลาเพียงชั่วครู่ สัตว์อสูรทั้งหมดก็ถูกตัดออกเป็นสองซีกก่อนที่พวกมันจะทันได้รู้ตัว

เมื่อมองดูสัตว์อสุรทั้งหมดที่ถูกแยกออกเป็นสองซีก ดวงตาของมู่หรงเฉียนเอ๋อก็ฉายแววด้วยความประหลาดใจ ในตอนที่เธอได้รับกระบี่สองดวงใจมา ซูฟ่านก็ได้บอกเธอว่าเขามีวิชาสำหรับกระบี่ทั้งสองเล่มนี้ด้วย ซึ่งมันก็มีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับการรับมือกับศัตรูจำนวนมากที่อยู่ในขอบเขตเดียวกัน

“วิชาที่พี่ซูให้มาทำให้ข้าหัวใจเต้นแรงครั้งแล้วครั้งเล่าจริงๆ” มู่หรงเฉียนเอ๋อกล่าวขณะที่เธอมองดูทะเลเลือดที่เกิดจากฝูงสัตว์อสูรที่ตายแล้ว

“เฉียนเอ๋อ ดูสิ่งที่ข้าพบสิ!”

หวังยู่หลุนบินกลับขึ้นมาพร้อมกับชิ้นส่วนของเหล็กวิญญาณขนาดใหญ่เท่าจานอย่างตื่นเต้น

“เหล็กวิญญาณชิ้นใหญ่แบบนี้สามารถขายได้ในราคา 500,000 หินวิญญาณเลยนะ สามี เรารวยแล้ว!” มู่หรงเฉียนเอ๋อพูดอย่างมีความสุข

“รวย? เจ้าหมายถึงอะไร? เราต้องมอบมันให้กับพี่ซูนะ” หวังยู่หลุนกล่าว

“แต่สามี เราเก็บมันไว้สักครึ่งหนึ่งได้ไหม? ท่านจะได้มีเงินเหลือเก็บเอาไว้บ้างไง?” มู่หรงเฉียนเอ๋อกล่าวขณะที่เธอมองไปที่หวังยู่หลุน

แม้ว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณที่ซูฟ่านช่วยชีวิตเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่การพัฒนาในอนาคตของสามีเธอก็ยังมีความสำคัญมากกว่า

“เชื่อข้าเถอะ พี่ซูจะไม่ยอมปล่อยให้เราเป็นฝ่ายต้องทนทุกข์ทรมานแน่” หวังยู่หลุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ก็ได้...”

เมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวของสามีเธอ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเธอไม่สามารถเปลี่ยนใจสามีที่โง่เขลาของเธอได้แล้ว

ลืมมันไปซะ เมื่อเปรียบเทียบกับความช่วยเหลือของพี่ซูในอดีตแล้ว หินวิญญาณ 500,000 ก้อนเหล่านี้ก็ไม่มีอะไรเลย

...

ที่นิกายเทียนฉัว ซูฟ่านมองดูท้องฟ้าอย่างผ่อนคลาย เขารู้สึกสบายใจมาก “ในที่สุดข้าก็มีเวลาว่างได้พักผ่อนอย่างเต็มที่สักที”

ซูฟ่านนั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้เอนหลัง เขามองดูท้องฟ้าอย่างสบายๆ ข้างๆ เขามีหุ่นเชิดที่ทำมาจากดินกำลังรินชาให้เขา

“ดูเหมือนว่าข้าจะต้องไปรับลูกศิษย์อันล้ำค่าทั้งสองคนในวันพรุ่งนี้สินะ อ้า อีกหนึ่งการลงทุนระยะยาว”

“เพื่อความปลอดภัย ข้าควรจะรับลูกศิษย์เพิ่มอีกสักสองสามคนเมื่อลูกศิษย์คนโตของข้าประสบความสำเร็จ ด้วยวิธีนี้ ข้าก็จะสามารถกระจายความเสี่ยงได้” ซูฟ่านกล่าวพร้อมกับจิบชา

“สำหรับเยว่เซียน ข้าจะทำแค่สอนในสิ่งที่นางต้องรู้แล้วค่อยปล่อยนางไป บางทีนางอาจจะได้รับผลลัพธ์ที่ดีอย่างน่าประหลาดใจก็ได้”

หลังจากจิบชาแล้ว ซูฟ่านก็หรี่ตาลง มองท้องฟ้าอย่างเกียจคร้าน เขารู้สึกว่าชีวิตที่ปราศจากความขัดแย้งนั้นช่างสวยงาม

ในขณะนั้นเอง เสียงระฆังแจ้งเตือนก็ดังขึ้น

ผางฟู่เดินเข้ามาพร้อมกับท้องอันใหญ่โตของเขา

“พี่ผาง ข้าพอมีวิชาการฝึกตนที่สามารถปรับแต่งกล้ามเนื้อและลดไขมันได้อยู่นะ ท่านอยากลองไหม?”

เสียงเกียจคร้านของซูฟ่านดังไปถึงหูของผางซูและทำให้เขาตกตะลึง

“ศิษย์น้องซู เจ้าพูดจริงหรอ?” ผางฟู่พูดด้วยรอยยิ้ม

“ฮ่าฮ่า มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการเป็นเซียนหรอก ข้าแค่รู้สึกว่าวิชานี้มันเหมาะกับท่าน”

เมื่อเดินมาถึงหน้าซูฟ่าน ผางฟู่ก็วางถุงเก็บของสี่ใบลงบนโต๊ะ

“อาจารย์ซู นี่คือสิ่งที่ท่านต้องการ เหล็กวิญญาณของเย่เสี่ยวเหยาเองก็อยู่ข้างในนี้ด้วยเช่นกัน”

“นอกจากนี้ยังมีหินวิญญาณ 20,000 ก้อนสำหรับอาจารย์ซูจากหอการค้า” ผางฟู่กล่าว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการพูดถึงวิชาลดน้ำหนักอีกต่อไป

“ท่านคำนวณทุกรายละเอียดเลยจริงๆ นะ” ซูฟ่านเหลือบมองไปที่ผางฟู่และปล่อยให้หุ่นเชิดดินที่อยู่ข้างๆ เขารินชาให้ผางฟู่

“อาจารย์ซูเป็นกระดูกสันหลังของหอการค้าเรา ดังนั้นการทำเช่นนี้จึงเป็นเรื่องปกติธรรมดา” น้ำเสียงของผางฟู่มีความเคารพเล็กน้อย

ดวงตาของซูฟ่านเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ เขารู้ว่าเขาไม่ได้ทำอะไรให้กับหอการค้ามากนัก เขาเพียงฝากขายยาและสิ่งประดิษฐ์ชั้นดีในราคายุติธรรมก็เท่านั้น ใช่แล้ว มันเป็นราคาที่ยุติธรรม ไม่มีใครเป็นฝ่ายสูญเสีย

“ขอบคุณสำหรับคำชมของท่าน อาจารย์ซู”

ในขณะนี้ ผางฟู่ก็ได้มอบแผ่นหยกให้กับซูฟ่านอีกครั้ง

“ขณะนี้มีคำขอสร้างสิ่งประดิษฐ์จากทั้งหมด 23 รายกาย และรายละเอียดทั้งหมดก็ถูกรวมไว้อยู่ในนี้แล้ว”

ซูฟ่านเพียงแค่มองแผ่นหยกผ่านๆ เท่านั้น จากนั้นเขาก็วางมันลง

“ข้าจะรับคำขอเหล่านี้ทั้งหมด ข้าจะแจ้งให้ท่านทราบพรุ่งนี้ว่าข้าต้องใช้วัสดุอะไรบ้าง”

“นอกจากนี้ ข้าจะท่านขายสิ่งประดิษฐ์กับยาของข้าสักหน่อย ท่านจะแบ่งกำไรสัก 9:1 ก็ได้ ท่านคิดว่าไง?” ซูฟ่านยิ้มและมองไปที่ผางฟู่ เขารู้ว่านี่คือสิ่งที่ผางฟู่ต้องการมาโดยตลอด

ในขณะนี้ เกิดประกายแวววาวในดวงตาของผางฟู่ ในขณะที่เขามองไปที่ซูฟ่านด้วยความมุ่งมั่น “ข้าไม่ต้องการส่วนแบ่ง ตราบใดที่อาจารย์ซูมอบของให้ข้าเอาไปขาย แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้ว”

“นอกจากนี้ หอการค้ายังจะมอบส่วนแบ่งกำไรให้กับท่านอาจารย์ซูในทุกปีอีกด้วย”

“ย่อมได้” ซูฟ่านพยักหน้า

หลังจากที่ผางฟู่จากไป สีหน้าของซูฟ่านก็ดูเคร่งขรึมเล็กน้อย “เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งประดิษฐ์พวกนี้จะเป็นของที่เย่เสี่ยวเหยาต้องการ?”

“ชั่งมันเถอะ สิ่งที่ข้าต้องการคือความสงบสุข ตราบใดที่มันไม่รุกล้ำข้าจนเกินไป จะอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

ซูฟ่านหยิบแผ่นหยกชิ้นสุดท้ายที่ผางฟู่มอบให้เขาและเริ่มอ่านอย่างระมัดระวัง หน้าจอที่เกิดจากวิชาแสงและเงาปรากฏขึ้นกลางอากาศ มันแสดงรูปร่างของสิ่งประดิษฐ์และการจัดเรียงของอักษรรูน ในท้ายที่สุด วัสดุที่จำเป็นก็ปรากฏบนหน้าจอด้วย

...

พี่น้องที่ "สำเร็จการศึกษา" จากเมืองเซียนนอกนิกายแล้วในตอนนี้กำลังเดินไปตามท้องถนน

“นางฟ้าตัวน้อย เจ้าคิดว่าท่านอาจารย์จะโกรธไหมที่เราสามารถเรียนจบได้เร็วก่อนกำหนดครึ่งเดือน? เราควรกลับไปเรียนต่อดีไหม?” ซูกังถามน้องสาวตัวน้อยอย่างกังวล เขากลัวที่จะทำผิดและถูกอาจารย์ของเขาทอดทิ้ง

“พี่ชายไม่ต้องกังวล ท่านอาจารย์จะไม่ตำหนิเราแน่ นอกจากนี้ เมื่อเรากลับไปแล้ว เจ้าอ้วนดำนั่นก็จะนำคนมาทุบตีเราไม่ได้แล้ว”

“เมื่อความแข็งแกร่งของเรายังไม่แข็งแกร่งพอก็ควรหลีกเลี่ยง เราจะแก้แค้นก็ต่อเมื่อเราแข็งแกร่งขึ้นแล้วเท่านั้น” เด็กหญิงตัวน้อยซูเยว่เซียนมองไปที่ซูกังด้วยความเศร้า

พี่ชายของเธอถูกทุบตีอย่างไม่เป็นธรรม และในอนาคต เธอก็จะกลับมาชำระหนี้แค้นนี้อย่างแน่นอน!