ตอนที่ 52 ข้าทำ...ก็ได้
ตอนที่ 52 ข้าทำ...ก็ได้
แม้ว่าไอร่าจะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงถูกเรียกไปเมื่อผู้หญิงกำลังจะคลอดลูก แต่เธอก็ยังคงเชื่อฟัง
เซียร่าพาลูก ๆ ไปกับเธอ
เมื่อพวกเขาเห็นไดอาน่า เธอก็นอนอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส
ไอร่าถามอย่างรวดเร็วว่า “เจ้าไม่ได้เรียกหาใครมาช่วยทำคลอดหรือ”
คู่ครองของไดอาน่ากล่าวว่า “พวกเขาออกไปตามใครสักคนแล้วล่ะ”
ไอร่าพูดกับเขาว่า “ไปต้มน้ำร้อนมาหน่อย หลังจากนี้ไดอาน่าจะต้องใช้”
อย่างไรก็ตาม คู่ครองของไดอาน่าตกตะลึง “ต้มน้ำ?”
ตอนนั้นเองที่ไอร่าจำได้ว่าปกติพวกเขาไม่ได้ใช้ไฟ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าการต้มน้ำคืออะไร ยิ่งไปกว่านั้น บ้านของไดอาน่าไม่มีหม้อ ดังนั้นจึงไม่มีทางต้มน้ำได้
เธอเหลือบมองไดอาน่า และคิดว่าเธอดูไม่ดีนัก ดูเหมือนเธอจะคลอดลูกยาก
ไอร่าพูดช้า “ข้าจะรีบไปรีบมา”
โดยไม่คาดคิด เธอเพิ่งก้าวไป ก็ได้ยินเสียงของไดอาน่าร้องออกมาว่า “เดี๋ยว อย่าทิ้งข้าไป ข้ากลัว”
ไอร่า “...”
เธอประหลาดใจมาก ไดอาน่าเห็นคุณค่าของเธอมากในสถานการณ์ความเป็นความตายอย่างนั้นหรือ
แม้ว่าพวกเธอจะรู้จักกัน แต่ความสัมพันธ์ของพวกเธอก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นใช่หรือไม่
เซียร่าแนะนำ “ไอร่า เจ้าอยู่กับไดอาน่าเถอะ เจ้าต้องการอะไรก็ขอให้จายีนช่วยเจ้า” จายีนเป็นหนึ่งในคู่ครองของไดอาน่า เขาเป็นอสูรที่ไปตามพวกเธอมาเมื่อสักครู่
จายีนขอร้อง “อยู่ต่อเถอะ ไดอาน่าเชื่อใจท่าน นางจะสบายใจหากท่านอยู่ที่นี่กับนาง ท่านต้องการสิ่งใด สั่งข้าได้เลย”
ไอร่าทำอะไรไม่ถูก “ไปที่บ้านข้าแล้วมองหาเชร์ ให้เขาช่วยต้มน้ำและนำผลลีฟมาที่นี่”
“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
จายีนวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ไดอาน่ายื่นมือของเธอไปที่ไอร่า และถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ไอร่า เจ้าเข้ามาได้หรือไม่”
ไอร่าเดินเข้าไปช้า ๆ
ไดอาน่าจับมือของเธออย่างยากลำบาก และวางมันลงบนท้องของเธอเบา ๆ เธอขอร้องอย่างมีความหวัง “เจ้าไม่เพียงแต่ปกป้องพวกเราเท่านั้น แต่เจ้ายังช่วยลูกของเซียร่าด้วย เจ้าจะต้องปกป้องเราได้อย่างแน่นอนใช่หรือไม่”
ไอร่าตกตะลึง
เมื่อเผ่าหมาป่าแม่น้ำดำโจมตีเผ่าภูเขาหิน ผู้ชายทั้งหมดของเผ่าหมาป่าภูเขาหินถูกฆ่าตาย ส่วนฝ่ายหญิงก็ถูกจับกุม
มีเพียงผู้หญิงเจ็ดคนที่ติดตามไอร่าเข้าไปในห้องใต้ดินเท่านั้นที่รอดชีวิต
ไดอาน่าเป็นหนึ่งในผู้หญิงเจ็ดคนนั้น
ในห้องใต้ดินตอนนั้น ไอร่าเป็นคนที่สงบที่สุดในบรรดาทั้งหมด เธอจัดการตัวเมียให้เป็นระเบียบและกลายเป็นผู้สนับสนุนหลักที่สุดของพวกเธอ พวกเธอทุกคนเชื่อใจเธอมาก
โดยไม่คาดคิด ความรู้สึกไว้วางใจนั้นยังคงดำเนินต่อมาจนถึงขณะนี้
เมื่อเห็นว่าไอร่าไม่ตอบ ไดอาน่าก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างกังวลว่า “เจ้าจะปกป้องพวกเราหรือไม่”
ไอร่าเห็นว่าใบหน้าซีดเซียวของเธอจ้องมองเธออย่างประหม่า ใจของเธออ่อนลงและเธอก็ตอบออกไป “ใช่แล้วล่ะ”
ไดอาน่ายิ้มทันที
ราวกับว่าน้ำหนักในหัวใจของเธอถูกยกขึ้นในที่สุด เธอรู้สึกว่ามีความหวัง
ไม่นานหลังจากนั้น หญิงวัยกลางคนที่ทำหน้าที่ช่วยคลอดก็รีบวิ่งเข้ามา เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นไดอาน่า
“ลูกหมาตัวโตนิดหน่อย เลยคลอดยาก”
คู่ครองของไดอาน่าขอร้อง “ได้โปรดช่วยไดอาน่าด้วย ไม่เป็นไรหากไม่สามารถช่วยลูก ๆ ได้ แต่ขอให้ช่วยนาง”
หญิงวัยกลางคนถอนหายใจ “ข้าจะทำให้ดีที่สุด”
เชร์รีบมาพร้อมกับหม้อน้ำร้อน
ไอร่าหยิบผลลีฟจากเขา เมื่อไดอาน่ากำลังจะล้มลง เธอก็ยัดผลไม้เข้าปาก
ผลลีฟให้พลังแก่ไดอาน่าอีกครั้ง
เธอกัดฟันและคลอดลูกได้ในที่สุด
มีลูกทั้งหมดสิบตัว และหนึ่งในนั้นยังเป็นตัวเมียด้วย
ไดอาน่าและคู่ครองของเธอตื่นเต้นมากจนแทบจะร้องไห้ด้วยความดีใจ
ไม่เพียงแต่แม่และลูกปลอดภัยเท่านั้น แต่พวกเขายังให้กำเนิดผู้หญิงที่มีค่าอีกด้วย นี่คือข่าวที่ดีที่สุด
ไอร่าแสดงความยินดีกับพวกเขา จากนั้นก็ขอให้เจยีนเช็ดร่างกายของไดอาน่าด้วยน้ำร้อน
ลูก ๆ เหล่านั้นล้อมรอบไดอาน่า และลูบไล้เธออย่างเสน่หา
ไดอาน่ามองไปที่ไอร่าอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณท่าน”
ไอร่าโบกมือของเธอ “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย ความแข็งแกร่งของเจ้าช่วยเจ้าและลูก ๆ ของเจ้าไว้”
เมื่อพวกเขาเช็ดน้ำร้อนเสร็จแล้ว เชร์ก็อุ้มไอร่ากลับบ้านด้วยมือเดียว
ในตอนกลางคืน ไอร่านอนอยู่ในอ้อมแขนของเชร์ เธอกำลังหลับตาและนอนหลับเมื่อรู้สึกว่ามือใหญ่คู่หนึ่งถูกับร่างกายของเธอ
ในเวลาเดียวกัน ร่างกายของเชร์ก็ตอบสนอง
ความร้อนแผ่กระจายไปทั่วชุดหนังและร่อนลงบนผิวหนังของเธอ มันร้อนมากจนเธอกลัว
เขาอ่อนโยนบนเตียงและดูแลเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอสนุกกับมันอย่างแน่นอนในตอนแรก
แต่ความอดทนของผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งเกินไป
ไม่ว่าเขาจะอ่อนโยนแค่ไหน มันก็น่ากลัวมากพอถ้ามันกินเวลาทั้งคืน
ต่อมาไอร่ารู้สึกปวดหลังจากการทรมานของเขา เธอรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอกำลังจะแตกสลาย และเธอก็ไม่มีแรงแม้แต่จะพูด
เธอยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่เนือง ๆ
เธออ้อนวอนเบา ๆ “วันนี้ข้าเหนื่อยมาก..”
เชร์บีบเอวอันละเอียดอ่อนของเธอ “ต้องการให้ข้านวดให้หรือไม่”
เอาของไอร่ารู้สึกชา และครึ่งหนึ่งของร่างกายของเธอก็เดินกะเผลอ เธอกัดริมฝีปากพยายามไม่ร้องไห้ออกมา “ข้าไม่ ไม่ต้องการ”
เชร์เห็นว่าเธอไม่ต้องการจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่บังคับเธอ
เขายกหนังขึ้นแล้วลุกขึ้นนั่ง “นอนเถอะ ข้าจะออกไปข้างนอกสักพัก”
ไอร่ารีบลุกขึ้นนั่งและมองดูเขาอย่างประหม่า “เจ้ากำลังจะที่ใด”
“ข้าจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์เสียหน่อย ไม่งั้นคืนนี้ข้าคงนอนไม่หลับ”
ไอร่าติดตามการจ้องมองของเขาและรีบมองออกไป
เชร์กล่าวว่า “นอนต่อเถอะ ข้าจะรีบกลับมา”
ไอร่าหยุดเขาอย่างรวดเร็ว “มันดึกแล้ว ออกไปข้างนอกจะทำให้เป็นหวัด”
แม้ว่าการทำเช่นนี้จะเหนื่อยมาก แต่สุดท้ายเธอก็ปวดใจกับเชร์ เธอหยุดชั่วคราว แล้วจับมือใหญ่ของเขาวางลงบนหน้าอกของเธอเบา ๆ
เธอหน้าแดง “ข้าทำก็ได้”
เชร์สะดุ้ง แล้วยิ้มเบา ๆ เขาก้มลงและดึงหญิงสาวตัวน้อยเข้ามาในอ้อมแขนของเขา
“ไอร่าของข้า น่ารักที่สุด”
เมื่อเชร์ดึงขาของเธอออกจากกัน และกำลังจะเข้าไปในตัวเธอ เขาก็ได้ยินเธอถามอย่างระมัดระวัง
“ครั้งนี้ เจ้าทำเร็วขึ้นอีกสักหน่อยจะได้ไหม”
เชร์เห็นว่าเธอเอาแขนโอบไว้เหนือหน้าอก ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำมีความเขินอายและความกังวลใจ แก้มสวยของเธอแดงเร้าใจ และขนตายาวของเธอก็กระพือปีก
เธอเป็นเหมือนผีเสื้อที่กำลังจะโผบิน เธอสวยมากจนเขาอยากจับเธอไว้ในฝ่ามือและแสดงความรักต่อเธอ
เชร์หัวเราะเบา ๆ “หากข้าทำเร็วเกินไป เจ้าจะมาร้องไห้ทีหลังน่ะสิ”
เมื่อเขาเข้าไปในตัวเธอ กลิ่นจาง ๆ ของพืชผักก็อบอวลไปในอากาศอีกครั้ง
รอยสักเสือบนเอวของเชร์เรืองแสง...
