Chapter 10: ระเบิดหัว
ลูกกระสุนกระทบเข้ากับกำแพงและเศษไม้ เศษต่าง ๆ ปลิวว่อนจากจุดที่กระสุนตก แต่ก่อนที่การยิงจะเริ่มต้นขึ้น ฉินหรานก็ม้วนตัวไปข้าง ๆ หลบออกไปจากทางปืนแล้ว
เขาต้องขอบคุณคอลลีนเรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะสกิล [การหลบหลีก] ที่เธอสอน เขาคงถูกบี้อยู่ใต้กำแพงที่ถล่มลงมาหรือถูกยิงไปแล้ว
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนยังดังต่อเนื่อง
ตามที่เขาคาดไว้ เสียงปืนของเขาทำให้พวกมันรู้ตัว พวกมันร้อนใจอยากจะฆ่าเขา แม้นั่นจะหมายความว่าพวกมันต้องยิงกำแพงทั้งแผงให้พังลงมาก็ตาม กระสุน M1905 ไม่สามารถเจาะผนังคอนกรีตได้ หรือต่อให้ทำได้ ฉินหรานก็ผละไปนานแล้ว กระสุนปืนนัดสุดท้ายที่มันยิงมาก็ยังไม่กระทบถูกเป้าหมายแต่อย่างใด
ที่จริงแล้ว ถ้าโจรพวกนั้นไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ ฉินหรานก็คงจะซ่อนตัวไว้และลอบฆ่าจากด้านหลังด้วยกริชจนกระทั่งจัดการพวกมันทั้งหมดได้ แต่ว่า อย่างที่เขาประเมินตัวเองไว้ ทักษะการใช้ปืนของเขามันห่วยจริง ๆ ขนาดอยู่ใกล้แค่นี้ เขาก็ไม่สามารถยิงโดนเป้าหมายให้ถึงตายได้
[ยิง: ก่อความเสียหาย 50 แต้มต่อเป้าหมาย อุปกรณ์ป้องกันลดความเสียหายลง 45 แต้ม ก่อความเสียหายจริง 5 แต้มต่อเป้าหมาย...]
เขาดูบันทึกการต่อสู้แล้วส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ ถ้าเพียงแต่เขาสามารถยิงโดนหัวของเป้าหมายซึ่งไม่มีอุปกรณ์ป้องกันได้ พวกมันก็คงตายไปแล้ว เขาทำไม่ได้ และตอนนี้ยังเหลือพวกมันอีกสองคน แต่ว่า ฉินหรานกับคอลลีนก็มีกันสองคนเช่นกัน
ปัง!
เสียงปืนดังชัดเจนท่ามกลางเสียงปืนนัดอื่น มันดังอย่างไม่น่าเชื่อ
"อ๊ากกก! ขาฉัน! ขาฉัน..." เสียงผู้ชายกรีดร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ
น่าจะเป็นคอลลีน!
เธอซ่อนตัวอยู่ตอนที่การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่เธอจะลงมือแล้ว ตามแผนการของฉินหรานและคอลลีน ฉินหรานจะแสดงตัวเป็นมือปืนหลัก เฉพาะเมื่อเขาถูกล้อมหรือกดดันด้วยกระสุนปืนคอลลีนก็จะลงมือสร้างโอกาสให้พวกตนตอบโต้กลับ คอลลีนจัดการส่วนของเธอเรียบร้อยแล้ว ฉินหรานกดไกปืนจากมุมที่หลบอยู่อย่างไม่ลังเล
ปัง! ปัง!
เขายิงไปสองนัด แต่ว่า แม้จะมีความช่วยเหลือจากคอลลีน ผลการต่อสู้ยังคงไม่น่าพอใจนัก กระสุนนัดแรกของเขาโดนเสื้อเกราะกันกระสุนอีกครั้ง และครั้งที่สองพลาดเป้าไปโดยสิ้นเชิง
"แม่ง!" เขาสบถเงียบ ๆ ขยับออกจากที่เดิมอย่างรวดเร็ว โจรระบุตำแหน่งเขาได้แล้วและเล็งปืนมาที่เขา
"ไอ้เด็กเวร! ฮะฮะฮ่า... ไอ้เด็กนรกเอ๊ย!" จิ้งจอกหูเค่อหัวเราะลั่น อดดูถูกฉินหรานไม่ได้
มันก็ทำให้หูเค่อกลัวอยู่บ้างในตอนแรกที่ลูกน้องเริ่มหายตัวไปทีละคน มันคิดว่าพวกตนคงมาเจอเข้ากับนักลอบสังหารเก่งกาจสักคนแล้ว และรู้สึกหวาดกลัวกับความเป็นไปได้นั้น จนกระทั่งมันเห็นลูกน้องคนสุดท้ายล้มลงไปบนพื้นหลังได้ยินเสียงปืน ยิ่งทำให้มันตกใจและสิ้นหวัง
หูเค่อเตรียมตัวตายแล้วหากฆ่าคนผู้นั้นไม่ได้
มันกลัวถึงขนาดที่ไม่สามารถขยับตัวได้ มันยืนนิ่งอยู่กับที่และรอให้ความตายมาเยือน อย่างไรก็ตาม ความคิดนั้นและความกลัวก็จางหายไปเมื่อมันเห็นฉินหรานยิงลูกน้องมันพลาดทั้งสองนัด ไม่ใช่นักลอบสังหารเก่งกาจจากที่ไหนหรอก มันก็แค่ไอ้อ่อนคนหนึ่ง มือใหม่ที่เพิ่งเคยได้จับปืน
คนแบบที่ไม่สามารถยิงโดนเป้าหมายได้ในรัศมี 10 เมตร
มันมองเห็นทางรอดในสถานการณ์นี้แล้ว ก็แค่ต้องฆ่าฉินหรานให้ได้ มันก็ไม่ต้องตายแล้ว แล้วอีกคนที่ยิงเมื่อกี้ล่ะ? หูเค่อมองไปที่ลูกน้องที่กุมแผลที่ขาอยู่ มันฉลาดพอที่จะไม่ไปสนใจคนที่ยิงคนของตน มันไม่โง่แบบนั้น มันจะไปจัดการไอ้มือใหม่ก่อน หูเค่อหลบออกจากทางปืนของคอลลีนอย่างระมัดระวัง และตะโกนบอกที่ลูกน้อง "ไป ไอ้โง่! ล่ออีกคนออกไป!" หูเค่อยกปืนตัวเองขึ้นมาขู่
"ไม่ ลูกพี่... อย่าทำแบบนี้เลย! ได้โปรด!" โจรคนนั้นขอร้องขณะที่ก็ยกปืนเล็งไปทางหูเค่อด้วยเหมือนกัน
หูเค่อหัวเราะและตอบอย่างรังเกียจ "แกยังมีลูกปืนเหลือเหรอ?"
โจรคนนั้นอึ้งเมื่อตระหนักได้ว่ามันไม่มีกระสุนเหลืออยู่แล้ว มันตกใจ มันเสียกระสุนไปเปล่าเมื่อครู่ที่ตกใจ มันสาดกระสุนทั้งหมดออกไปโดยที่ไม่ได้เล็งเลยสักนิด มันยิงปืนออกไปมั่ว ๆ เหงื่อหยดลงจากหน้าผาก มันไม่อยากเป็นเหยื่อล่อ
"ลูกพี่ก็ไม่มีกระสุนเหลืออยู่แล้วเหมือนกันแหละ!" มันบอกหูเค่อ
"แกไม่เข้าใจสินะ นี่แหละ แกถึงได้เป็นแค่ลูกสมุนชั้นต่ำแต่ฉันเป็นมือขวาของเจ้านาย!“หูเค่อดึงแม็กกาซีนที่มีกระสุนเต็มอันใหม่ออกมาระหว่างที่พูด”แกเห็นนี่ไหม? ทุกครั้งที่ฉันออกจากฐาน เจ้านายให้แม็กกาซีนฉันเพิ่มเป็นพิเศษเพื่อจัดการกับสถานการณ์แบบนี้แหละ! แกรีบเลย ไปล่อไอ้ตัวบัดซบนั่นออกมาหรือไม่ก็ให้ฉันฆ่าแกด้วยตัวเอง!"
หูเค่อเล็งปืนไปที่ลูกน้องมันอีกครั้ง โจรนั่นรู้แล้วว่าถ้ามันไม่เชื่อฟัง หูเค่อฆ่ามันแน่ มันแน่ใจ หูเค่อเป็นที่รู้จักกันดีว่าร้ายกาจและไร้เมตตา มันลังเลเล็กน้อยก่อนจะทำตาม มันคิดว่าสู้กับฉินหรานมันจะมีโอกาสดีกว่าสู้กับหูเค่อ ฉินหรานไม่มีประสบการณ์การยิงปืน ในขณะที่หูเค่อเป็นมือขวาของอีแร้ง ความสามารถในการยิงปืนของหูเค่อย่อมต้องดีในระดับหนึ่งไม่งั้นคงไม่สามารถขึ้นมาอยู่ในสถานะนี้ได้
โจรนั่นกัดฟันแล้วคลานออกจากที่ซ่อน
ฉินหรานที่แอบอยู่ในเงาได้เห็นการโต้เถียงทั้งหมดนี้ เขารู้ว่ากำลังคิดจะทำอะไร เขายังได้ยินพวกมันเรียกเขาเป็นไอ้อ่อนคนหนึ่งหลังจากที่เขายิงพลาด เขายังมองออกว่าชายที่ยังไม่บาดเจ็บน่าจะยิงสวนเขาทันทีถ้าเขาเล็งปืนและยิงมันอีก
ดังนั้นเขามีทางเลือกสองทาง ทางแรกคือหนีไปซ่อน ทางที่สองคือเผชิญหน้ากับมันซึ่ง ๆ หน้า ถ้าเขาหนีศัตรูเองก็คงหนีด้วย ถ้าเขาจะสู้ซึ่งหน้า ก็มีความเสี่ยงที่จะถูกฆ่าตายก่อนที่จะได้ทำลงมือทำอะไร เขาไม่สามารถพึ่งพาทักษะการยิงปืนห่วย ๆ ของตัวเองได้
แต่ฉินหรานก็ตัดสินใจเผชิญหน้ากับพวกมัน หากนี่เป็นชีวิตจริง เขาคงไม่เลือกทางนี้ แต่เขาอยู่ในเกม แม้จะมีความสมจริงมาก แต่มันก็ยังเป็นเกมเกมหนึ่ง และมีการตั้งค่าที่คงที่ไม่เปลี่ยนแปลง หนึ่งในนั้นคือข้อได้เปรียบของผู้เล่นในดันเจี้ยนมือใหม่
ในดันเจี้ยนมือใหม่ จะได้รับสกิลเมื่อการกระทำสัมฤทธิ์ผล 3 ครั้ง
นั่นคือสันนิษฐานที่เขาสรุปไว้ก่อนหน้า และตอนนี้คงเป็นเวลาที่จะทดสอบสมมติฐานแล้ว
เขายิงโดนเป้าหมายไปแล้วสองครั้งและพลาดหนึ่งครั้ง เขาแค่ต้องการยิงให้โดนเป้าหมายอีกแค่ครั้งเดียวก็จะได้สกิลใหม่แล้ว ถ้าเขาทำได้ เขาก็จะมีโอกาสชนะในการต่อสู้
และเขามั่นใจมากว่าเขาจะทำได้
แม้ว่าโจรนั่นจะใช้ปืนเป็น แต่ก็ไม่ได้เก่งเกินขีดจำกัดของระดับสกิลของเกม ไม่อย่างนั้นฉินหรานคงถูกยิงไปแล้วระหว่างที่พวกมันยิงปืนใส่รัว ๆ เมื่อครู่ เขาหายใจเข้าลึก ๆ ปรับท่าทางของตัวเองอีกครั้งและหยิบ M1905 หลับตาข้างหนึ่งเล็งไปที่โจรที่คลานอยู่บนพื้น
ปัง!
เขาลั่นไก ลูกกระสุนยิงโดนเสื้อเกราะกันกระสุนอีกครั้ง มันกระแทกแรงมากจนส่งให้โจรนั่นกลิ้งออกไป หูเค่อที่คอยสังเกตการณ์อยู่ออกมาจากที่ซ่อนและเล็งปืนมาที่ฉินหรานที่ยังซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ฉินหรานไม่ได้ขยับหรือถอยหนี เขาเล็งปืนกลับไปที่หูเค่อด้วยด้วยเช่นกัน หูเค่อดีใจมาก เขารู้สึกอยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ นี่ง่ายกว่าที่มันคิดเสียอีก ฉินหรานโง่กว่าที่มันคิดไว้มาก หูเค่อคิดว่าฉินหรานจะหนีหรือไม่ก็ซ่อนตัวหลังจากเห็นมันเล็งปืนใส่ แต่เขากลับทำตรงกันข้าม เขาตั้งใจจะสู้กับมันซึ่งหน้า
"แกกล้าเล็งปืนกระจอก ๆ ของแกนั่นมาที่ฉันเหรอ ไอ้ตัวบัดซบ!"
จิ้งจอกหูเค่อหัวเราะ ความตั้งใจเดิมของมันคือหนี แต่ในเมื่อฉินหรานดูเหมือนจะอยากตายมันก็จะสนองให้ มันพาคน 6 คนออกจากฐานมา แล้วก็ตายไปเกือบหมด หากมันไม่มีเหตุผลดี ๆ กลับไปอธิบาย อีแร้งจะต้องโกรธมันมาก หูเค่ออดตัวสั่นไม่ได้ มันจำได้เป็นอย่างดีว่าวิธีฆ่าคนของอีแร้งนั้นไร้ความปรานีขนาดไหน
มันวางแผนเรียบร้อยแล้วว่าจะหนีออกไปจากพื้นที่และซ่อนตัวจากอีแร้งหากว่ามันไม่สามารถพาตัวฉินหรานไปได้ มันคิดว่ามันน่าจะทำได้ด้วยปืนและสมองของมัน แม้ว่าหลังจากนี้มันคงจะไม่สุขสบายเท่าตอนอยู่กับอีแร้งก็ตาม ความคิดนั้นเป็นเชื้อเพลิงให้กับความโกรธเกรี้ยวของมัน มันยังไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะสูญเสียความเป็นอยู่ดี ๆ แบบนั้นไป
"ตายซะ!"
นิ้วของหูเค่อพร้อมที่จะเหนี่ยวไกแล้ว
ปัง!
แต่ว่าฉินหรานยิงออกไปก่อน
"มันเป็นแค่มือใหม่เท่านั้นเอง!" จิ้งจอกหูเค่อปลอบใจตัวเอง จากนั้นโลกของมันก็มืดไปหมด
วินาทีเดียวกันนั้นหัวของหูเค่อก็ระเบิดเหมือนเป็นลูกแตงโมลูกหนึ่ง
.
.
.
.
