ตอนที่ 24 : โชคของไฮพีเรียน

ในห้องโถงเตรียมสอบ แสงที่ลอดผ่านระหว่างโดมแก้วแลดูน่าตื่นตามากกว่าเดิม

เทเรซาสบัดศีรษะ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ชายหนุ่มคนนี้สามารถคิดแผนการดังกล่าวด้วยใบหน้าที่เริงร่าแบบนี้ได้ยังไง?

เมื่อพิจารณาจากการสอบรอบที่แล้ว แน่นอนว่าเขาไม่ใช่แค่สิ่งของที่นอนนิ่งอยู่ในสระน้ำ[1]

“ไม่ต้องกังวล ฉันซึ่งเป็นผู้เบิกทางรุ่นเยาว์ที่ปฏิบัติตามกฎหมายมาตลอดจะไม่มีทางหักหลังเธอ”

แรนช์กล่าวพร้อมกับมองไปยังไฮพีเรียนด้วยสีหน้ายิ้มๆ

เขารู้สึกว่าระหว่างเพื่อนร่วมทีมจำเป็นต้องมีสิ่งที่เรียกว่าความไว้วางใจ

“แน่นอน”

ไฮพีเรียนลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบรับ

ถ้าชายคนนี้เป็นผู้ที่แฝงตัวเข้ามาจริงๆ ในเมืองหลวงแห่งนี้เธอคงไม่มีโอกาสรอด

เขาอาจไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งมากในฐานะนักเวทย์ขาว แต่ในฐานะผู้เบิกทางด้านกฎหมาย...

มันยากสำหรับเธอที่จะพูด

เวลาในการพูดคุยมีไม่มากนัก.

ไม่นานพวกเขาก็เริ่มการเตรียมสอบ

แรนช์และไฮพีเรียนถูกนำตัวไปที่เกทแห่งความว่างเปล่าอย่างรวดเร็วโดยเทเรซา

“คุณสองคนควรระวังผู้คุมสอบเฟอร์ราต ชาวินสันไว้สักหน่อย”

ที่ด้านข้าง เทเรซาเอ่นขึ้นเบาๆ

“บางทีฉันอาจไม่ควรพูดแบบนี้... แต่เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก”

โดยส่วนตัวแล้วเทเรซาคิดว่าไฮพีเรียนและแรนช์เป็นนักเรียนสองคนที่ค่อนข้างโดดเด่น ดังนั้นเธอจึงไม่อยากให้พวกเขาได้รับการปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรม

แม้ว่าเธอจะช่วยอะไรไม่ได้ก็ตาม

“ขอบคุณ”

ไฮพีเรียนพยักหน้าพลางเอ่ยขอบคุณเทเรซา

แค่รู้ว่าใครเป็นผู้คุมสอบก็ช่วยเธอได้มากแล้ว

“เอาล่ะ ถึงเวลาเริ่มการสอบแล้ว”

ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาของเทเรซา ก่อนที่แผงควบคุมโลกแห่งภาพฉายจะเริ่มทำงาน เกทแห่งความว่างเปล่าก็เปิดออกต่อหน้าพวกเขาทั้งสองคน

เฉพาะครั้งนี้เท่านั้นที่การนับถอยหลังปรากฏบนเกทแห่งความว่างเปล่า

แน่นอนว่าผู้เข้าสอบต้องเข้าไปด้านในตามเวลาที่กำหนด

แรนช์ตามไฮพีเรียนเข้าไปในเกทแห่งความว่างเปล่าโดยไม่ถามคำถามใดๆ

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าเฟอร์ราตคือใคร แต่ดูเหมือนว่าไฮพีเรียนจะรู้ และเขาก็สามารถถามเธอได้ในภายหลัง

ภายในเกทแห่งความว่างเปล่า

มันยังคงเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว พื้นที่สีดำสนิทซึ่งไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆ ได้อย่างชัดเจน

สภาพแวดล้อมโดยรอบเงียบสงบกว่าห้องโถงบนชั้นเจ็ดมาก ราวกับว่าเสียงทั้งหมดถูกปิดกั้นด้วยอะไรบางอย่าง

วินาทีต่อมา แสงเจิดจ้าก็สว่างขึ้นและดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในมิติที่แตกต่างออกไป คล้ายๆ กับอุโมงค์มิติเวลา

ทันใดนั้นแผงหน้าก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาแทบจะทันที

[โลกแห่งภาพฉาย: หุบเขาลวงตาอันไร้ขอบเขต]

[ระดับ: 2]

[จำนวนผู้ท้าทาย: 2]

[ยินดีต้อนรับสู่หุบเขาลวงตา แผนที่นี้พัฒนาโดยสถาบันวิศวกรรมเวทมนตร์ และเป็นโลกแห่งภาพฉายพิเศษสำหรับฝึกการต่อสู้]

[การกำหนดค่าการสอบปัจจุบันมีไว้สำหรับสถานการณ์ที่แนวหลักของโลกแห่งภาพฉายล้มเหลวและผู้ท้าทายตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง]

[คุณจะต้องเผชิญหน้ากับนักสะกดรอยระดับสี่ที่สวมบทบาทโดยผู้คุมสอบบนแผนที่แบบสุ่ม ผู้คุมสอบจะถูกปิดการใช้งานการ์ดเวทมนตร์ แต่จะใช้คาถาที่เขาเชี่ยวชาญซึ่งตรงกับระดับที่กำหนดได้]

[ไม่มีอันตรายถึงชีวิตในโลกแห่งภาพฉาย]

[หลังจากล้มเหลวในโลกแห่งภาพฉายหรือผู้เข้าสอบถูกสังหาร คุณจะถูกขับออกจากโลกแห่งภาพฉายโดยอัตโนมัติ]

[ผู้เข้าสอบสามารถเลือกที่จะออกจากโลกแห่งภาพฉายได้ด้วยตัวเอง และจะถูกตัดสินว่าล้มเหลว]

[หมายเหตุ: จากการประเมินของผู้เข้าสอบ 001 แรนช์ วิลฟอร์ด และผู้เข้าสอบ 002 ไฮพีเรียน อารันซา ในการสอบรอบล่าสุด ความยากของการสอบครั้งนี้จะถูกปรับเปลี่ยนตามความเหมาะสม]

[หมายเหตุ: ระยะห่างตรงจุดเริ่มต้นกับนักสะกดรอยลดเหลือ 1/3]

[หมายเหตุ: ขีดจำกัดระดับของนักสะกดรอยจะถูกปรับเป็นระดับ 5]

[เป้าหมายภารกิจ: ผู้เข้าสอบจะต้องร่วมมือกันเพื่อเอาชีวิตรอดจนกว่าจะสิ้นสุดเวลาที่กำหนด]

[เหลือเวลาอีก 29.59 นาที]

[แผนที่สำหรับการสอบครั้งนี้: ที่ราบอันกว้างใหญ่ไอเลวิน]

เมื่อแสงสว่างเจิดจ้าส่องเข้ามาเต็มสายตา ทั้งสองก็มายืนอยู่บนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ ดวงอาทิตย์ส่องแสงไปทั่วทุกตารางนิ้วของแผ่นดิน แลดูอบอุ่นและสดใส

ท้องฟ้าห่างไกลเป็นสีฟ้าราวกับผืนน้ำ มีเมฆขาวบางๆ ลอยล่องไปตามสายลม หญ้าเขียวขจีบนทุ่งหญ้าเริงร่าพริ้วไหวเปี่ยมไปด้วยพลัง ราวกับคลื่นทะเลสีมรกต

“ระดับของนายสูงแค่ไหน?”

เมื่อไฮพีเรียนเห็น “ระยะเริ่มต้น 1/3” และ “นักสะกดรอยระดับ 5” เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปถามแรนช์

แต่ในที่สุดเมื่อเธอเห็นว่าภูมิประเทศแบบสุ่มนั้นคือ “ที่ราบ”

สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถทำจิตใจให้สงบได้อีกต่อไป

เธอโกรธจนแทบจะหัวเราะออกมา

“ไม่รู้สิ คงไม่ได้หมายความว่าครั้งนี้จะเป็นการวัดกันด้วยระดับใช่ไหม? ไม่เห็นมีบอกในคำแนะนำเลย แถมไอ้เจ้าแผนที่”ที่ราบ“นี้ ไม่ใช่ว่ามันเอาไว้สูดบรรยากาศเฉยๆ หรอกเหรอ?”

แม้แต่แรนช์ก็ยังตกตะลึง

ชั่วครู่หนึ่งเขาไม่สามารถบอกได้ว่ามีคนบงการความบังเอิญของพวกเขา หรือเป็นเพราะว่าโชคของพวกเขาแย่มาก หรืออาจจะเป็นคนออกแบบ [หุบเขาลวงตาอันไร้ของเขต] จากสถาบันวิศวกรรมเวทมนตร์มีปัญหาบางอย่าง หรือไม่ก็คงมีอาการป่วยร้ายแรง

เขาได้ยินมานานแล้วว่าคนในสถาบันวิศวกรรมเวทมนตร์ของมหาวิทยาลัยนี้ไม่ใช่คนธรรมดา

แต่ตอนนี้เขาได้เห็นสัญญาณบางอย่างแล้ว

โดยทั่วไป.

ผลกระทบด้านลบทั้งสามประการนี้สามารถยอมรับได้ถ้าหากว่ามันอยู่แยกกัน

แต่เมื่อมารวมกัน แน่นอนว่ามันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

คุณต้องรู้ว่าผู้เข้าสอบส่วนใหญ่อยู่ในระดับที่สองเท่านั้น

ตัวอย่างเช่นแรนช์ที่เพิ่งมาถึงระดับสองเมื่อไม่นานมานี้

มีผู้เข้าสอบระดับสามเพียงไม่กี่คนเช่นไฮพีเรียน

อย่างไรก็ตาม.

ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในระดับสองหรือระดับสาม มันก็ยังอันตรายอยู่ดีถ้าศัตรูอยู่ระดับห้า!

ถ้าถูกจับได้ก็เท่ากับว่าสิ้นสุดการสอบ

ในภูมิประเทศที่ราบอันไร้ขอบเขตแถมระยะห่างยังหดสั้นลง พวกเขาไม่มีทางยื้อไว้ได้นานเลย

“หึหึ...”

ไฮพีเรียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่รู้สึกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไร

ชนชั้นสูงที่ “น่าละอาย” และ “ไร้ยางอาย” พวกนี้ ท่าทางที่สูงส่งของพวกเขาแตกต่างจากการกระทำอย่างสิ้นเชิง

นับตั้งแต่การหายตัวไปของดยุกแห่งอารันซา เธอก็ต้องเข้าไปพัวพันอย่างลึกซึ้งกับเจตนาสังหารและถูกกล่าวหาในข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูล เธอไม่สามารถแยกออกว่าใครต้องการช่วยเหลือและใครที่ต้องการจะทำร้ายเธอ

ในที่สุด เธอตรวจสอบจนเจอเบาะแสเกี่ยวกับการหายตัวไปของพ่อเธอ และได้พบความหวังอันริบหรี่

แต่เธอกลับแตะไปโดนบางสิ่งที่ลึกลงไปยิ่งกว่านั้น

แม้แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ ในไม่ช้า เธออาจจะต้องตกตายอย่างลึกลับอยู่ในเมืองหลวง

โอกาสเดียวที่จะมีชีวิตรอดในตอนนี้ก็คือเธอสามารถเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยได้สำเร็จตามการเตรียมการครั้งสุดท้ายที่พ่อของเธอจัดการไว้ให้ก่อนที่เขาจะหายตัวไป —

ภายใต้การคุ้มครองของนักบวชผู้ยิ่งใหญ่ ลอเรน และโบสถ์เทพีแห่งโชคชะตา จะไม่มีใครกล้าก่อเรื่องในลานแห่งนักปราชญ์

อย่างไรก็ตาม.

เธอคงไม่พ้นเงื้อมมือของคนเหล่านั้น

ท้ายที่สุดแล้ว เธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมมหาวิทยาลัยไอเซอร์ไรต์ตามที่เธอต้องการ

“นายจะไม่วิ่งหรือไง?”

ไฮพีเรียนถาม เธอหันศีรษะและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

เธอพบว่าแรนช์ที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนกเลย

“ถ้านายยอมแพ้การสอบตอนนี้ นายอาจจะทรมานน้อยลง”

“ฉันทำไม่ได้”

แรนช์พูดอย่างช่วยไม่ได้

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

ไฮพีเรียนยิ้มเยาะ

ต่างจากเธอที่หัวใจกลายเป็นบิดเบี้ยวเนื่องจากความโกรธและความปรารถนาอันแรงกล้า ราวกับเชือกที่กำลังจะขาดผึง

ดูเหมือนว่าชายคนนี้ไม่มีเหตุผลที่จะต้องผ่านการสอบ

แรนช์กางมือแล้วตอบว่า:

“ถ้าสอบไม่ผ่านพ่อของฉันจะด่าตอนที่กลับถึงบ้าน”

“...”

ไฮพีเรียนคิดว่าแรนช์กำลังล้อเล่น

แต่เมื่อมองอย่างระมัดระวัง

เธอค้นพบว่าแรนช์เป็นแบบนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

แม้ว่าเขาจะแสดงความประหลาดใจหรือสับสนเป็นครั้งคราวก็ตาม

แต่ลึกๆ ในใจเขาไม่เคยมีคลื่นใดๆ อยู่เลย

ราวกับว่าอัตราการเต้นของหัวใจของคนๆ นี้อยู่ในสถานะดื่มชายามบ่ายอยู่เสมอ

(จบตอน)

[1] สิ่งของในสระน้ำ เป็นสำนวนจีนหมายความว่า ผู้ไม่มีความทะเยอทะยานอันสูงส่ง