Chapter 41 ความตั้งใจดั้งเดิมของเซียวจุ้ยจื่อ
พรสวรรค์ที่พันปีจะมีสักคน?
บนลานยุทธ์สายตาของศิษย์คนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองมา พร้อมกับพูดคุยกันเสียงเบา“เฮ้ เฮ้ นั่นไม่ใช่เซียวจุ้ยจื่อ ตระกูลเซียวเมืองลี่หยางหรอกรึ?”
“ได้ยินมาว่าเมื่ออายุ 10 ปีก็ถูกพบว่ามีรากวิญญาณระดับสุดยอด เป็นสุดยอดพรสวรรค์ที่ทะลวงชีพจรขั้นที่ 12 ได้ตั้งแต่ 12 ขวบแล้ว!”
“เฮ้ เรื่องนั้นเป็นอดีตไปแล้ว ห้าปีที่แล้วได้ยินข่าว มาว่าพลังบ่มเพาะถดถอย ตกต่ำกลายเป็นคนทั่วไป แม้แต่คู่หมั้นก็เดินทางมาขอถอนหมั้น.”
“ได้ยินมาว่าตระกูลเซียวไล่เขาออกจากตระกูล จากนั้นก็ไม่มีข่าวเขาเลย คาดไม่ถึงเลยว่าจะกลับกลายมาเป็นขอทาน.”
เหล่าศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้งต่างก็ส่ายหน้าไปมาด้วยความเห็นใจ.
ในเวลานั้นเซียวจุ้ยจื่อถือเป็นคนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากในมนทลชิงหยาง แม้แต่หลี่ชิงหยางเอง ก็ยากจะเทียบได้.
ทว่าตอนนี้ล่ะ?
จากสุดยอดพรสวรรค์ถดถอยตกต่ำกลายเป็นขยะ แม้แต่มีสภาพไม่ต่างจากขอทาน.
เซียวจุ้ยจื่อที่ก้าวออกมาได้ยินคนพูดคุยเรื่องราวของเขา เขาก็ยิ่งเศร้าใจเข้าไปอีก “ตอนนี้ข้าเป็นขยะไปแล้ว ข้ามันกลายเป็นคนไร้ค่า ข้าพ่ายแพ้แล้ว.”
หลี่ชิงหยางที่ก้าวตามมาต้องการจะกล่าวอะไรออกไป.
“ชิงหยาง.”
จุนซ่างเซียวที่ก้าวออกมายืนอยู่ใกล้ ๆ กับลู่เชียนเชียน “เขาดูถูกตัวเอง ให้อยู่สำนักไท่กู่เจิ้งก็ไร้ประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องปลอบใจเขา.”
หลี่ชิงหยางที่กลายเป็นเงียบงัน.
เซียวจุ้ยจื่อที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า แม้จะมองจากด้านหลังก็เห็นชัดเจนว่าเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง.
“ตึก.”
เขาที่ก้าวขึ้นไปบนก้อนหินก้อนใหญ่ ไม่ได้หันหลังกลับมาและเอ่ยออกมาว่า “เจ้าสำนักจุน ขอบคุณที่ช่วยรักษาข้า ผู้น้อยเซียวจุ้ยจื่อจะสลักไว้ในใจ จดจำเอาไว้ในความทรงจำ.”
จุนซ่างเซียวที่เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.“เปิ่นจั้ว หากรู้ว่า คนที่ข้าช่วยเอาไว้ ดูถูกดูแคลนแม้แต่ตัวเอง คงจะไม่ช่วยคนเปราะบางไร้ซึ่งความหวังเอาไว้ ควรจะรีบปล่อยให้ตาย ๆ ไปซะ.”
หลี่ชิงหยาง “......”
ลู่เชียนเชียนที่สะบัดผมปะบ่าของนางให้ไปอยู่ด้านหลังและกล่าวออกมาว่า “คำพูดของเจ้าสำนักทิ่มแทงทำร้ายจิตใจผู้อื่นอย่างรุนแรงมาก.”
เซียวจุ้ยจื่อที่ไร้ความรู้สึก “ใช่แล้ว อ๊าก ข้าไม่ควรมีชีวิต.”
จุนซ่างเซียวที่ชี้ไปด้านนอกและกล่าวออกมาว่า “ตรงนั้นมีหน้าผาอยู่ หากว่าเจ้าต้องการจะตายก็ไปโดดที่ตรงนั้น บางทีเจ้าอาจจะโชคดีรอดตาย เผื่ออาจจะประสบโชควาสนาได้.”
“......”
ทุกคนถึงกับริมฝีปากกระตุก.
เจ้าสำนักได้กลายเป็นเหมือนกับศิษย์พี่หญิงใหญ่ไปแล้ว กลายเป็นคนที่มีลิ้นชั่วร้ายเข้าเสียแล้ว.
เซียวจุ้ยจื่อที่ยิ้มขม ๆ “เมื่อข้าพรสวรรค์ถดถอย นับตั้งแต่นั้น ก็ไม่มีทางที่จะพบโชควาสนาได้อีกตลอดไป.”
“โชควาสนาที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว.”
“กำหนดให้ข้าต้องตกต่ำ ถูกกำหนดให้ถูกดูถูกดูแคลน ต้องทนทุกข์ไปตลอดชีวิต.”
จุนซ่างเซียวกล่าวออกมาอีกครั้ง “ก่อนที่เจ้าจะไป เปิ่นจั้วมีคำพูดให้เจ้าได้รับฟัง ในโลกใบนี้ ไม่มีใครแข็งแกร่งมาตั้งแต่เกิด ทุกคนเกิดมาอ่อนแอ จากนั้นจึงค่อย ๆแข็งแกร่งขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่ทว่า ไม่ว่าจะเป็นเหล่าพรสวรรค์หรือขยะ หากไร้ซึ่งหัวใจที่จะแข็งแกร่ง ก็จะเป็นได้แค่เพียงขยะเท่านั้น.”
ไม่ได้แข็งแกร่งมาตั้งแต่เกิด?
ร่างของเซียวจุ้ยจื่อที่สั่นไปมาเล็กน้อย ดวงตาที่หดหู่เริ่มมีประกายเล็ก ๆ ขึ้นมา.
จุนซ่างเซียวที่ยืนกอดอกและกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล “หากเจ้าไร้ซึ่งความคิดเช่นนั้น จงรีบไปลงนรกที่ใหนก็ไป รีบไปให้ไกลจากสำนักไท่กู่เจิ้งเดี๋ยวนี้เลย.”
เซียวจุ้ยจื่อที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ต้องการจะจากไป.
ก่อนหน้านี้ ที่งานรับศิษย์ร้อยสำนัก เขาอยู่ในลานสมัครเห็นจุนซ่างเซียวที่ถูกเหล่าสำนักต่าง ๆ รุมล้อมไร้ซึ่งความหวาดกลัว ความหดหู่สิ้นหวังของเขาได้ถูกจุดประกายความหวังขึ้นมาก็เพราะเหตุการณ์นั้น.
หลังจากนั้นเขาจึงคิด หาทางต้องการพยายามอีกครั้ง ตัดสินใจที่จะไปยังสำนักไท่กู่เจิ้ง หวังว่าจะได้รับฝากตัวเป็นศิษย์ฟื้นฟูพลังยุทธ์.
ดังนั้น เขาไม่ลังเลเลยที่จะไปเมืองฮู่หยาง ขโมยเม็ดยาของตระกูลอ้ายมา.
เม็ดยาอะไรนะรึ?
มันคือเม็ดยาเพิ่มพลังบ่มเพาะได้ในเวลาอันสั้น.
เซียวจุ้ยจื่อรู้ดี การจะเข้าร่วมสำนักไท่กู่เจิ้งไม่ใช่เรื่องง่าย ซ้ำตัวเขา ยังมีพรสวรรค์ระดับต่ำ แม้แต่ไม่มีพลังบ่มเพาะ ท้ายที่สุดหากเข้าไปตรง ๆ ก็มีแต่การปฏิเสธที่รอคอยอยู่.
การขโมยเม็ดยาครั้งนั้นจบด้วยความล้มเหลว เขาไม่มีทางเลือกหนีมายังที่นี่ ก่อนที่จะถูกคนของตระกูลอ้ายจับตัวได้ และถูกซ้อมอย่างดุร้าย.
ทั้งหมดทั้งมวลนั้นเพราะอะไร?
นั่นไม่ใช่ว่า เขามีความคิดต้องการจะแข็งแกร่งอย่างงั้นรึ?!
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้าถูกคู่หมั้นถอนหมั้น เจ้าทนได้รึ?”
เซียวจุ้ยจื่อกำหมัดแน่น กัดริมฝีปากเลือดออกซิบ ๆ.
จุนซ่างเซียวกล่าวต่อ “เจ้าไม่มีความคิดที่จะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อไปบอกสตรีผู้นั้นว่าได้มองเจ้าผิดไป ไม่ต้องการบอกคนทั้งโลกหรอกหรือ? ว่าพวกเขามีตาแต่ไร้แวว สามสิบปีอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำสามสิบปีอยู่ทางตะวันตกของแม่น้ำ อย่ารังแกผู้เยาว์เพียงเพราะว่าเขายากจน?”
(三十年河东三十年河西 sān shí nián hé dōng sān shí nián hé xī สามสิบปีอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำสามสิบปีอยู่ทางตะวันตกของแม่น้ำ อุปมาว่า เรื่องราวเปลี่ยนแปลงรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน)
“อย่ารังแกผู้เยาว์เพียงเพราะเขายากจน......”
แววตาของเซียวจุ้ยจื่อสั่นไหว ภายในใจคล้ายกับถูกมีดที่แหลมคมกะซวก คำพูดของเจ้าสำนักได้สลายความสิ้นหวังของเขาให้หายไป มือของเขาที่ค่อย ๆ กำแน่น แม้แต่มีโลหิตไหลออกมาหยดลงไปบนก้อนหิน.
“สิ่งที่ข้าอยากพูดก็พูดไปหมดแล้ว.”
“ต้องการจะไป ก็รีบไปซะ.”
จุนซ่างเซียวกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
“พุ พรึด!”
เซียวจุ้ยจื่อที่หันหลังเดินกลับมา คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังสนั่น ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง “เจ้าสำนัก ข้าต้องการเข้าร่วมสำนักไท่กู่เจิ้ง ข้าต้องการแข็งแกร่ง ข้าต้องการนำทุกสิ่งที่เสียไป กลับคืนมา!”
ในเวลานี้ หัวใจของเขาเจ็บปวดจนทนไม่ไหว เขาต้องการแข็งแกร่ง แม้แต่ร้องออกมาด้วยเสียงคร่ำครวญโหยหวน.
หลี่ชิงหยางและลู่เชียนเชียน แม้แต่ศิษย์คนอื่น ๆจ้องมองไปยังเซียวจุ้ยจื่อ ไม่มีใครกล่าวเย้ยหรือดูแคลนเขาแม้แต่คนเดียว.
“ติ้ง!”
“ยินดีกับโฮสน์ที่ทำภารกิจสนับสนุนสำเร็จ ได้รับ 5 แต้มสนับสนุน.”
“ติ้ง!”
“คะแนนสนับสนุนสำนัก : 34 / 100.”
“ฟู่!”
จุนซ่างเซียวที่พ่นลมหายใจยาว ลอบคิดในใจ “ท้ายที่สุดก็ทำให้คนผู้นี้กลับมามีความมั่นใจอีกครั้งได้.”
ตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อเซียวจุ้ยจื่อก้าวออกมาจากหอยา ระบบก็ออกภารกิจสนับสนุน เนื้อหาคือให้ความช่วยสุดยอดพรสวรรค์ที่ล่วงหล่น ขาดความมั่นใจเซียวจุ้ยจื่อ กลับคืนสู่ความมุ่งมันที่จะฝึกฝนวิถียุทธ์.
“ชิงหยาง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ยต่อ “พาเขาไปทำความสะอาดชำระคราบโลหิตและเปลี่ยนชุดซะ.”
“ครับ!”
หลี่ชิงหยางที่เร่งรีบพาเซียวจุ้ยจื่อจากไปทันที.
คำพูดของเจ้าสำนักเมื่อครู่นี้ ทำให้เขารู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก.
จุนซ่างเซียวที่กวาดตาจ้องมองไปยังลานยุทธ์ พร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมต่อศิษย์คนอื่น ๆ “คำพูดของเปิ่นจั้วจำเอาไว้ให้ดี ในโลกนี้ไม่มีการแบ่งแยกว่าพรสวรรค์หรือว่าขยะ ไม่มีใครที่เกิดมาแล้วทรงพลัง ทุกคนล้วนแต่ค่อย ๆ แข็งแกร่งขึ้นทั้งหมด!”
“ครับ!”
ศิษย์ทุกคนที่กล่าวตอบรับเสียงดัง.
ทุกคนนึกถึงคำพูดของเจ้าสำนักก่อนหน้านี้โดยเฉพาะ “สามสิบปีอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำ อีกสามสิบปีอยู่ทางตะวันตกของแม่น้ำ อย่าดูแคลนผู้เยาว์เพียงเพราะว่าเขายากจน”มันทำให้ร่างกายของพวกเขาร้อนรุมโลหิตพลุ้งพล่านขึ้นมาเหมือนกัน.
......
“ซี่ อ้า อึก.”
ภายในห้องโถง จุนซ่างเซียวที่ยกน้ำชาขึ้นจิบ พร้อมกับนั่งลงบนบัลลังก์เจ้าสำนัก เอ่ยออกมาว่า “ทำให้คนสิ้นหวังอย่างหนัก กลับคืนความมั่นใจในวิถียุทธ์อีกครั้ง ข้าก็นับว่าน่าชื่นชมจริง ๆ.”
ระบบที่กล่าวขัดคอทันที “ศิษย์ในสำนักเต็มไปด้วยคนที่มีพรสวรรค์ไม่ได้สูงล้ำ ตอนนี้ยังรับขยะเข้ามาอีก มีแต่จะฉุดการพัฒนาสำนัก.”
จุนซ่างเซียวที่พิงหมอนเหยียดร่าง พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าไม่คิดรึ? การฝึกฝนพวกเขาเหล่านี้ ให้กลายเป็นยอดฝีมือ เป็นการท้าทายความสำเร็จอย่างมาก?”
ระบบที่เงียบไม่ตอบ.
จุนซ่างเซียวที่ช่วยให้เซียวจุ้ยจื่อมีความมั่นใจในวิถียุทธ์อีกครั้ง แม้นว่าจะเป็นภารกิจสนับสนุน.
ทว่าภายในใจของเขาก็รู้สึกเห็นใจเช่นกัน ต้องไม่ลืมว่าเขาเคยเป็นสุดยอดพรสวรรค์ เมื่อถดถอยกลายเป็นขยะ ถูกถอนหมั้น แม้แต่ถูกไล่ออกจากตระกูล เป็นคนที่น่าสงสารจริง ๆ.
“เจ้าสำนัก.”
หลี่ชิงหยางที่ก้าวเข้ามา พร้อมกับส่งใบสมัครของเซียวจุ้ยจื่อ “ศิษย์น้องได้กรอกข้อมูลเข้าร่วมสำนักมาแล้ว.”
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองและประทับตาเจ้าสำนักลงไป.
“ติ้ง!”
“สมาชิกสำนัก: 100 / 100.”
“หืม? ไม่ได้แต้มสนับสนุนอย่างงั้นรึ?”
“ได้มอบคะแนนให้ตั้งแต่สมาชิกคนเดิมแล้ว หลังจากตายไปและรับมาเพิ่มในตำแหน่งเดิม ย่อมไม่ได้รับคะแนนดังกล่าว.”
“ก็ดี.”
จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
“ติ้ง!”
“ระบบได้ตรวจสอบสมาชิกสำนักได้เต็มจำนวนแล้ว ศิษย์ทุกคนในสำนักมีความพร้อม เป็นไปตามเงื่อนไข ภารกิจสำนักได้เริ่มขึ้นแล้ว.”
ได้ยินเสียงเตือนที่ดังขึ้น จุนซ่างเซียวแทบพ่นโลหิตออกมา.
ไม่สงสัยเลยว่าภารกิจสำนักก่อนหน้า ปรากฏคำว่า“ยังไม่มีชั่วคราว” นั่นก็เพราะว่าสมาชิกยังไม่ครบนี้เอง หากเขารู้ก่อนหน้าล่ะก็ อ๊าก ๆ!
“วิ้ง!”
เขาที่เปิดคอนโซน จดจ้องมองเนื้อหาภารกิจสำนัก พร้อมกับตรวจสอบรายระเอียดช้า ๆ.
เจตจำนงของจุนซ่างเซียวที่สั่งการ รายระเอียดก็ปรากฏอธิบายบนหน้าจอคอนโซนเล็ก ๆ ขึ้นซ้อนอีกหน้าจอ ซึ่งมีภารกิจมากมายที่ปรากฏขึ้น.
เนื้อหาโดยคร่าว ๆ -
ช่วยป้าหวังหมู่บ้านชิงหยาง ทำความสะอาดลานบ้าน【มอบหมายงาน】
ช่วยป้าซุนหมู่บ้านชิงหยาง เทอุจาระรดผัก【มอบหมายงาน】
ช่วยชาวบ้านหมู่บ้านชิงหยางเขียนจดหมาย 【มอบหมายงาน】
ช่วยหาเสี่ยวหวงสุนัขหมู่บ้านชิงหยางที่หายไป 【มอบหมายงาน】
ช่วยชาวบ้านชิงหยางกำจัดหมาป่าเพลิงปฐพีที่สร้างความเสียหาย【มอบหมายงาน】
......
มีภารกิจมากมาย เขาตรวจสอบคร่าว ๆ 40-50 ภารกิจ จุนซ่างเซียวเห็นรายระเอียดเหล่านั้นแล้ว ร่างกายแทบทรุดแบนราบไปกับเก้าอี้ พร้อมกับเอ่ยรำพึง “มีแต่ภารกิจไร้สาระทั้งนั้น!”
