Chapter 232 ตัดรากถอนโคน!

จุนซ่างเซียวให้ศิษย์ปลอมตัวเป็นคนของหอเหยี่ยวดำ เนื่องจากอยู่ในเวลากลางคืน ทำให้ยากจะแยกแยะได้อย่างชัดเจน.

หยางจื่อที่พบความผิดประติ ขณะจะเอ่ยปาก ก็ถูกลี่ลั่วฉิวสังหารไปในทันที.

ร่างของหยางจื่อล้มลงบนพื้น เหล่ยเห่ยซาและศิษย์ที่กลายเป็นงงงวย.

พรึด ซี่!

เหล่าศิษย์ที่แสร้งตายลุกขึ้นถืออาวุธพร้อมต่อสู้.

“ศิษย์ทุกคนรับคำสั่ง.”

เสียงของจุนซ่างเซียวที่ดังก้อง “สังหารคนสำนักมารให้หมด.”

“รับทราบ!”

ทุกคนที่ระเบิดพลังวิญญาณ.

แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีจำนวนมาก กว่า 300 คน ก็หาได้มีความหวาดกลัวไม่.

“เจ้าสาม!”

เหล่ยเห่ยซาที่ตะโกนเสียงดัง “นี่มันหมายความว่าอย่างไร!”

ไอ้เจ้านี้มันไม่มีสมองรึไง ไม่รู้รึไงว่าต้องทำอย่างไร ให้ตัวเองนำศิษย์ลงมาจากเขาและติดกับดักไปเรียบร้อยแล้ว.

หลี่ชิงหยางที่ปลอมตัวเป็นรองเจ้าหอ กวาดตามองรอบ ๆ ก่อนที่จะแผ่พลังวิญญาณไปยังกระบี่หานเฟิง.

เหล่ยเห่ยซาจ้องมองด้วยแววตาเย็นชา “เจ้าไม่ใช่เจ้าสาม!”

“เจ้าสามรึ?”

“เจ้าหมายถึงใครกัน?”

หลี่ชิงหยางที่เตะศพหนึ่งลอยออกไป.

เหล่ยเห่ยซาที่จดจ้องมองไปยังศพดังกล่าว แววตาที่เผยความโกรธเกรี้ยวออกมา.

“พรึดซี่!”

ในเวลานั้น ได้ยินเพียงเสียงของกระบี่ทะลวงร่างคนรอบ ๆ.

ในมือของงูพิษถือกระบี่ทะลวงอกของศิษย์หอเหยี่ยวดำ.

ก่อนหน้านี้เพราะว่าได้รับบาดเจ็บจากความผิดพลาดของลี่ซ่างเทียนจึงไม่ได้ลงมือเลย ตอนนี้เขาจึงต้องการปลดปล่อยเป็นอย่างมาก.

เมื่อศิษย์หอเหยี่ยวดำคนแรกถูกสังหาร การต่อสู้ของสองสำนักก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ.

พลังวิญญาณที่คละคลุ้ง ทั้งสองฝั่งพุ่งเข้าโจมตีกันและกัน.

ฝั่งหอเหยี่ยวดำมีคนมากกว่าแน่นอน ปรกติแล้วย่อมต้องเหนือกว่า ทว่าเมื่อต่อสู้ไปแล้ว สำนักไท่กู่เจิ้งกับแข็งแกร่งกว่า.

โดยเฉพาะ กลุ่มของจางเหว่ยที่เวลานี้แทบจะลงมือเพียงแค่กระบวนท่าเดียว ก็สังหารอีกฝั่งได้แล้ว.

“พรึดซี่!”

“พรึดซี่!”

ริ้วแสงคมกระบี่เป็นประกาย ชิ้นส่วนร่างกายที่ลอยเคว้งกลางอากาศ.

เพียงแค่เริ่มสู้ ศิษย์หอเหยี่ยวดำก็ตายไปกว่าสามสิบคนแล้ว.

ด้วยความแข็งแกร่งของพลังตลอดจนอุปกรณ์ที่เหนือกว่า ถึงอีกฝ่ายจะมีจำนวนมากกว่า ก็ไม่ต่างจากลุ่มวัชพืช.

และยิ่งตกตายไปมากเท่าไหร่ความได้เปรียบก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นเท่าทวี.

ศิษย์หอเหยี่ยวดำที่ตายไปคนแล้วคนเล่า เพราะว่ามีอาวุธลับที่ลอบโจมตีพวกเขาไปด้วย.

สมาชิกหอฝนพรำ ที่ราวกับปิศาจวิ่งผ่านสนามรบ.

ด้วยทักษะมือสังหาร เป็นไปไม่ได้ที่ศิษย์ทั่วไปของหอเหยี่ยวดำจะต้านทานได้.

ทั้งริ้วปราณกระบี่ ปราณหอก อาวุธลับสาดกระจายในสนามรบ เหล่าศิษย์หอเหยี่ยวดำถูกสังหารอย่างโหดร้าย ตกตายคนแล้วคนเล่า.

เหล่ยเห่ยซานที่ยืนนิ่งอยู่กับที่.

เขายังไม่ได้ลงมือ สายตายังคงจับจ้องมองไปยังหลี่ชิงหยาง แววตาที่เผยจิตสังหารที่รุนแรงออกมา.

คนในครอบครัวถูกสังหาร แน่นอน เวลานี้เขายากจะอดทนเอาไว้ได้.

“ฟู่ ฟู่!”

หมัดทั้งสองข้าง เวลานี้มีแสงสีแดงโลหิตไหลผ่าน ปราณหยินที่รุนแรงกำลังแผ่ออกมา.

“เฮ้.”

เย่ซิงเฉินเดินเข้ามา ยืนอยู่ตรงข้ามเขา เอ่ยด้วยความอหังการ ”คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า.

“ศิษย์น้อง มอบให้เจ้า.”

หลี่ชิงหยางเอ่ย “ข้าจะไปจัดการคนอื่น.”

กล่าวจบ เขาก็พุ่งเข้าไปยังกลุ่มฝ่ายตรงข้าม ไล่ล่าสังหารอย่างบ้าคลั่ง.

โจวหงเอ่ยก็เข้าสู้สนามรบแล้วเช่นกัน.

เขาที่ราวกับเดินเล่นในทุ่งหญ้า เพียงลมหายใจเดียวที่ชักกระบี่ออกมา ศิษย์หอเหยี่ยวดำก็ล้มลงกองไปบนพื้นหลายสิบคน ที่รอบคอปรากฏรอยกระบี่เล็ก ๆ ขึ้น.

กระบี่ที่รวดเร็ว ไม่เห็นแม้แต่เงา!

“ซี่ ซี่.”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “คงไม่ต้องถึงมือข้า พวกเขาคงจะสามารถจัดการศิษย์หอเหยี่ยวดำได้ทั้งหมดแล้ว.”

ความแข็งแกร่งของสำนักไท่กู่เจิ้งที่แสดงออกมา น่ากลัวหรือไม่?

น่ากลัวมาก!

ศิษย์หอเหยี่ยวดำที่เริ่มสั่นสะท้านหวาดกลัว.

พวกเขาเริ่มตระหนักได้ว่า อีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งจนเกินไป โดยเฉพาะโจวหงเพียงแค่ก้าวเข้ามาใกล้ คนของพวกเขาก็ตายไปหลายสิบคน เรื่องเช่นนี้เป็นไปได้ด้วยรึ?

การต่อสู้ในสนามรบ ขวัญกำลังใจถือว่าเป็นเรื่องสำคัญมาก.

ตอนนี้ เมื่อเห็นเหล่าสหายเพื่อนพ้องของตัวเองตกตายไปมากขึ้นเรื่อย ๆ  หอเหยี่ยวดำก็ยิ่งเสียเปรียบมากขึ้นเรื่อย ๆเช่นกัน.

ในเวลานั้น หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อที่เร่งโจมตี ทุกพื้นที่ ที่พวกเขาเดินผ่าน ต้องสังหารอีกฝ่ายให้ตกตายไปในทันที.

เจ้าสำนักได้สั่งออกไปแล้ว จะต้องสังหารสำนักมารให้หมด ดังนั้นพวกเขาไม่มีทางที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายได้หนีไปได้!

คนของหอเหยี่ยวดำที่เริ่มหวาดผวากับพลังของฝ่ายตรงข้าม ตอนนี้ถูกดันให้ถอยหลังชิดเข้าหากันแม้แต่ร่วมมือกันป้องกันการโจมตีของฝ่ายตรงข้าม.

ปัง! ปัง! ปัง!

หยางยูหัวที่ยกโล่เหล็กกล้าขึ้น พร้อมกับพุ่งออกไปราวกับกระทิงป่า กระแทกพวกเขาหลายสิบคน ทำให้แนวป้องกันของพวกเขาแตกกระเจิง.

หลงจื่อหยางและอีกหลายคนถือหอกผู้พิชิต ทะลวงร่างศิษย์หอเหยี่ยวดำที่ลอยเคว้งควบคุมตัวเองไม่ได้.

แทบจะในทันที ชิ้นส่วนต่าง ๆ ที่กระจายเกลื่อนไปที่พื้นที่รอบ ๆ.

น่าเสียดายที่เป็นเวลากลางคืน.

หากเปลี่ยนเป็นเวลากลางวัน ภาพที่เห็นคงน่าพรั่นพรึงเป็นอย่างมาก.

ศิษย์หอเหยี่ยวดำ เวลานี้ หวาดกลัวอย่างหนัก สั่นระริกราวกับหนู วิ่งวนไปทั่วเพื่อจะหาทางรอด.

แต่กระนั้น เพราะสำนักไท่กู่เจิ้งล้อมกรอบพวกเขาเอาไว้แน่นหนา จึงไม่มีเส้นทางที่จะให้พวกเขาได้หลบหนี.

หัวหน้าหน่วยคนหนึ่งที่ไม่ต้องการรอความตาย เตรียมที่จะสู้ตาย คำรามออกมาเสียงดัง “ฆ่า......”

“ปัง!”

หน้าผากของเขาถูกกระสุนยิงทะลุกระบาลทันที ก่อนจะล้มลงพื้นเสียงดัง.

ลี่ลั่วฉิวที่อยู่บนต้นไม้ ที่มุมปากเผยยิ้ม กล่าวออกมาว่า “ใครที่มันใจสู้ต้องโดนเก็บ.”

ตูมมม! ตูมมมม!

หยางยูหัวที่ยกโล่เหล็กกล้า และยังใช้ผนึกเจี่ยหยินปกคลุมร่างกาย กลายเป็นเหมือนกับนักสู้วัวกระทิง พุ่งเข้าชนกลุ่มศิษย์หอเหยี่ยวดำอย่างบ้าคลั่ง.

หลงจื่อหยางและคนอื่น ๆ ที่วิ่งตาม กระบี่และหอกอันแหลมคม ฉวยโอกาสโจมตีทันทีที่อีกฝ่ายเสียหลัก.

ผ่านมาเพียงสี่ห้าลมหายใจ ฝ่ายตรงข้ามถูกสังหารไป 50-60 คน!

หากนับจำนวนอย่างระเอียด.

เพียงเวลาสั้น ๆ ศิษย์หอเหยี่ยวดำที่มีจำนวน 300 กว่าคน ตายไปแล้วกว่า 100 คน.

ศพที่นอนเคว้งกระจัดกระจาย ราวกับโรงเชือด!

จุนซ่างเซียวเอ่ยเสียงเบา ”ด้วยความสามารถของพวกเขา ครึ่งชั่วโมงน่าจะจัดการเรียบร้อย.

กล่าวจบ เขาก็หันไปมองฝั่งของเหล่ยเห่ยซา.

ศิษย์ของตัวเองถูกสังหารคนแล้วคนเล่า เขายังคงยืนอยู่อย่างสุขุม ริ้วแสงสีแดงโลหิตที่กำลังหมุนวนอยู่รอบ ๆ หมัดกำลังกลายเป็นสีแดงโลหิตมากขึ้นเรื่อย ๆ.

เย่ซิงเฉินที่ยักไหล่ กล่าวเหยียดหยัน “เป็นทักษะรวบรวมพลังอย่างงั้นรึ?”

รู้ด้วยรึ?

รู้แล้วอย่างไร ตอนนี้การรวบรวมพลังได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว!

“กึก!”

เหล่ยเห่ยซาที่เต็มไปด้วยความโกรธ หมัดของเขาที่มีแสงสีแดงโลหิตพวยพุ่งออกไป พร้อมกับคำรามเสียงดังกึกก้อง “วันนี้ เจ้าต้องตาย!”

ครืนนน!

หมัดของเขาที่ดังสนั่นต่อยไปในอากาศ.

ฟู่ ฟู่!

สนามวายุที่ระเบิด โบกพัดออกไปทุกที่ ปราณปิศาจที่ลอยฟุ้งไปหมด

เห็นเพียงที่ด้านหน้าหมัดของเขา แสงสีแดงที่รวมเข้ากับความว่างเปล่า สร้างเป็นหมัดอากาศพุ่งออกไปยังศิษย์ของสำนักไท่กู่เจิ้งด้านหลัง.

เขาไม่ได้โจมตีไปยังทิศทางของเย่ซิงเฉิน หากแต่ปล่อยพลังที่น่ากลัวนี้ เพื่อสังหารศัตรูจำนวนมากแม้แต่จัดการคนของตัวเองไปพร้อม ๆกันด้วย!

“ฟู่ ฟู่!”

หมัดอากาศสีแดงขนาดสามเมตร ราวกับภูเขาย่อม ๆ พุ่งออกไป ครูดพื้นดินเป็นร่องยาว เห็นชัดเจนว่าการโจมตีนี้ทรงพลังมาก.

พลังที่หนักหน่วงรุนแรง และยังคงพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง.

ศิษย์ของหอเหยี่ยวดำที่ใบหน้าเปลี่ยนสีจดจ้องมองตาค้าง.

ฟิ้ว!

เซียวจุ้ยจื่อที่พุ่งออกมา ก่อนที่จะยกโล่เหล็กกล้าขึ้น.

แส่หาความตาย!

เหล่ยเห่ยซาที่แค่นเสียงดูแคลน.

เขาที่รวบรวมพลังอยู่นาน ก่อนจะใช้หมัดระเบิดโลหิตออกไป พลังของมันรุนแรงกว่า 100,000 จิน อีกฝ่ายที่ดูแล้ว ควรจะมีระดับอาจารย์ยุทธ์ขั้นหนึ่ง เพียงแค่โล่เหล็กจะสามารถทนได้อย่างงั้นรึ?!

“ตูมมมมมม!”

หมัดระเบิดโลหิตกระแทกไปยังโล่เสียงดังกึกก้อง.

ทันใดนั้นแววตาของเหล่ยเห่ยซาที่ค่อย ๆ เบิกกว้างกลมโต เผยท่าทางหวาดผวาตกใจเป็นอย่างมาก!