ตอนที่ 17 : การปรากฏตัวของแรนช์เหมือนกับผู้ท้าชิงรุ่นเฮฟวี่เวท (1)
เมื่อแรนช์ทำตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ในห้องสอบและก้าวเข้าไปในเกทแห่งความว่างเปล่าขนาดยักษ์ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนถูกโยนเข้าไปในห้องมืดที่จำกัดประสาทสัมผัสทั้งห้า
มันมืดสนิทจนเขามองไม่เห็นอะไรเลย ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเต้นของหัวใจตัวเองด้วยซ้ำ
ราวกับว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวในความมืดมิดแห่งนี้ แต่ทันใดนั้นในขอบเขตการมองเห็นของเขาก็มีแสงจุดหนึ่งสว่างขึ้นมา แสงนี้มันเหมือนกับเป็นอุกกาบาตที่กำลังพุ่งตก —
[ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งภาพฉายแบบจำลองที่สร้างขึ้นโดยฝ่ายเทคนิคของสถาบันวิศวกรรมเวทมนตร์]
[หมายเหตุ: เนื้อหาของการทดสอบนี้เป็นการจำลองเชิงปฏิบัติของโลกแห่งภาพฉาย ผู้เข้าสอบจะไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิตในโลกแห่งภาพฉายแบบจำลอง]
[หลังจากล้มเหลวในโลกแห่งภาพฉายหรือผู้เข้าสอบถูกสังหาร คุณจะถูกขับออกจากโลกแห่งภาพฉายโดยอัตโนมัติ]
[อย่างไรก็ตาม คุณอาจจะต้องเผชิญกับประสบการณ์การตายและความเจ็บปวด ซึ่งไม่จำกัดเพียงแค่ฉากที่น่ากลัวอย่างการตกหน้าผาและการตัดศีรษะเท่านั้น]
[...]
[คุณได้อ่านข้อความข้างต้นแล้วและตกลงที่จะเข้าสู่โลกแห่งภาพฉายแบบจำลองหรือไม่?]
[ดำเนินการต่อ/ออก]
แรนช์ไม่ได้ทำการเลือกทันที
เขากลับอ่านคู่มือทั้งหมดของโลกแห่งภาพฉายแบบจำลองอย่างละเอียดแทน
จากนั้นก็เลื่อนนิ้วไปทางด้าน [ดำเนินการต่อ]
เขาจำได้ว่าเคยอ่านหนังสือมาว่าถ้าตายในโลกแห่งภาพฉายที่แท้จริง ตัวผู้ท้าทายก็จะตายจริงเช่นกัน
ดังนั้นตามความเข้าใจของแรนช์ โลกแห่งภาพฉายที่แท้จริงจึงเป็นสถานที่ที่อันตรายอย่างยิ่ง ซึ่งแตกต่างจากโลกแห่งภาพฉายที่มีกลไกลการป้องกันอย่างสิ้นเชิง
ยิ่งไปกว่านั้น กฎหมายของราชอาณาจักรฮัตตันระบุไว้อย่างชัดเจนว่าผู้ที่เป็นมือใหม่จะต้องผ่านการฝึกฝนหลายครั้งในโลกแห่งภาพฉายแบบจำลองที่ถูกพัฒนาขึ้น โดยต้องได้รับการประเมินที่สูงมากและต้องผ่านการประเมินของสหพันธ์สหราชอาณาจักรก่อน จึงจะได้รับใบอนุญาตให้ท้าทายโลกแห่งภาพฉายที่แท้จริง
ถึงกระนั้น อัตราการตายในโลกแห่งภาพฉายที่แท้จริงก็ยังคงสูงอยู่
จะเห็นได้ว่าโลกแห่งภาพฉายนั้นอันตรายขนาดไหน
โชคดีที่โลกแห่งภาพฉายแบบจำลองนั้นเปรียบเสมือนกับโหมดฝึกซ้อม ซึ่งค่อนข้างปลอดภัย
“ผู้คุมสอบบอกว่าหัวข้อหลักของการสอบคือ ‘สติปัญญาและจิตใจ’...”
“ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้ก็แน่นอนว่าฉันต้องเพิ่มสติปัญญาและอุปนิสัยของตัวเองให้สูงสุดเพื่อหลีกเลี่ยงประสบการณ์การตายในโลกแห่งภาพฉายแบบจำลอง”
แรนช์แอบคิดกับตัวเองอยู่ในใจ
ขณะที่เขาแตะ [ดำเนินการต่อ] ระลอกคลื่นก็ปรากฏขึ้นบนแผงหน้าจอแสงสีเงินขาวตรงหน้า แพร่กระจายอย่างรวดเร็วจากปลายนิ้วของเขา และดูเหมือนจะมีเนื้อหาใหม่ปรากฏขึ้นหลังจากที่ข้อความเดิมหายไป
ก่อนที่เขาจะมองเห็นมันเขาก็รู้สึกเหมือนกับตกลงมาจากท้องฟ้าเหนือโลกอย่างรวดเร็ว
นอกเหนือจากความรู้สึกไร้น้ำหนักแล้ว แรนช์ยังรู้สึกราวกับว่าทั้งร่างกายและจิตใจของเขาจมอยู่ในโลกใบใหม่อย่างกะทันหัน!
ในตอนนี้เอง.
บริเวณโดยรอบเริ่มสว่างขึ้นอย่างรวดเร็ว
ฉากทั้งหมดเผยเข้ามาในวิสัยทัศน์ของแรนช์ในทันที
ในขณะนั้นเองก็มีความเย็นยะเยือกมากระทบกับร่างกายของเขา ราวกับใบมีดอันคมกริบที่ตัดตรงเข้าสู่ขั้วหัวใจ
เขารู้สึกว่าอุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็วและโลกทั้งใบก็กลายเป็นน้ำแข็ง
เลือดดูเหมือนจะจับตัวกันเป็นก้อน อากาศที่หนาวจัดสามารถทะลุผ่านผิวหนังได้อย่างง่ายดาย
“ฮู่ฮ่า! นี่มันอะไรกันเนี่ย!”
ลมหายใจของแรนช์แทบจะควบแน่นเป็นผลึกน้ำแข็งในทันที
เขาทำได้เพียงกัดฟันและต้านทานความเจ็บปวดที่แสบร้อนท่ามกลางลมหนาว
เขาพบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังยืนอยู่บนทุ่งหิมะ
หิมะสีขาวอันกว้างใหญ่ปกคลุมพื้นโลก เสียงลมและหิมะพัดดังก้องไปทั่วท้องฟ้าและปฐพี ทำให้สมองของเขาถึงกับเต็มไปด้วยเสียงหึ่งหึ่ง!
เมื่อมองแวบแรกท้องฟ้ากลายเป็นสีขาวอมเทา มีเมฆหนาบดบังแสงอาทิตย์
ลมหนาวพัดเกล็ดหิมะปลิวว่อนไปทั่วท้องฟ้า ลอยขึ้นไปในอากาศ บางครั้งก็รวมตัวกัน และบางครั้งก็กระจัดกระจาย ทำให้โลกที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะดูจะส่งผลให้เกิดอาการประสาทหลอนอย่างรุนแรง
“ท่านลอร์ด เราใกล้จะถึงบ้านของพวกเขาแล้ว!”
เสียงของผู้เฒ่าคนหนึ่งดังขึ้น ราวกับว่าเขากำลังตะโกนแข่งกับลมและหิมะอย่างบ้าคลั่ง
แรนช์หันหลังกลับไปตามเสียง ข้างหลังเขามีชายชราสวมชุดผ้าฝ้าย และอัศวินที่สวมชุดเกราะหนาสีขาวเงินกำลังเดินอย่างหนักหน่วงท่ามกลางสายลมและหิมะ
แม้ว่าในขณะนี้แรนช์จะยังไม่รู้ว่าชายชราหมายถึงอะไรก็ตาม
แต่ในไม่ช้าเขาก็เห็นชัดเจนว่ามีหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางสายลมและหิมะเหล่านี้
มันเหมือนกับอัญมณีที่หลงเหลืออยู่ในดินแดนหิมะอันกว้างใหญ่
และเขาก็กำลังอยู่ในเขตของหมู่บ้านแห่งนี้
ในเวลาเดียวกัน ข้อมูลเกี่ยวกับโลกแห่งภาพฉายก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา —
[โลกแห่งภาพฉาย: เปลวไฟที่หลบซ่อนอยู่ในเหมันต์]
[ระดับ: 1]
[จำนวนผู้ท้าทาย: 1]
[ช่องว่างระหว่างความตั้งใจที่จะทำความดีกับอำนาจในการทำความดีเรียกว่าความเมตตากรุณาและความชอบธรรม การบังคับให้เกิดความเมตตากรุณาและความชอบธรรมนั้นเป็นเรื่องโง่เขลา แต่ก็ยังมีผู้ยินดีที่จะกระทำอย่างเต็มใจอยู่เสมอ]
[ฤดูหนาวกำลังจะมาเยือน ในฐานะขุนนางชายแดนทางเหนือ ดินแดนของคุณกำลังเผชิญกับการขาดแคลนงบประมาณ และคุณมีเงินเหลือไม่มากนัก]
[เมื่อคุณหยุดพักอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ คุณได้ยินหัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าวันนี้มีบ้านหลังหนึ่งถูกขโมยเตาเวทมนตร์]
[อีกไม่นานพายุหิมะรุนแรงกำลังจะเกิดขึ้น หากไม่สามารถกู้คืนเตาเวทมนตร์นี้ได้ สมาชิกทั้งสามคนในครอบครัวนี้อาจต้องตัวแข็งตายภายในคืนนี้]
[เป้าหมายภารกิจ: โปรดช่วยครอบครัวนี้แก้ไขสถานการณ์ก่อนฟ้ามืด (ภายใน 1 ชั่วโมง) เพื่อให้พวกเขาสามารถอยู่รอดในฤดูหนาวอันหนาวเย็นนี้ได้อย่างปลอดภัย]
[หมายเหตุ: ในฐานะขุนนางแห่งอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์และผู้ศรัทธาในคริสตจักรพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ สิ่งสำคัญที่สุดของคุณคือคุณจะต้องไม่ฝ่าฝืนกฎหมาย ห้ามทำร้ายพลเรือน และห้ามฉ้อโกงพลเรือนเด็ดขาด มิฉะนั้น เจ้าหน้าที่ของคริสตจักรที่อยู่ใกล้ตัวคุณและรับรู้การกระทำของคุณ เขาจะทำการสังหารคุณทันที]
[หมายเหตุ: ตามลําดับ หากตรวจพบอาชญากรรม เจ้าหน้าที่ของคริสตจักรสามารถช่วยคุณในการลงโทษคดีทางอาญาได้เช่นกัน]
หลังจากเข้าใจข้อกำหนดของการสอบนี้แล้วแรนช์ก็มองตรงไปยังด้านหน้า
ไม่ไกลนักมีบ้านไม้หลังหนึ่ง หลังคาปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน ราวกับว่ามันถูกซ่อนอยู่ในโลกสีขาวบริสุทธิ์นี้
ชายชราที่อยู่ข้างหลังเขาจะต้องเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ส่วนอัศวินในชุดเกราะสีเงินคือเพชฌฆาต
แรนช์ไม่ได้รีบรุดไปที่บ้านข้างหน้า แต่วิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันอยู่พักหนึ่ง
เนื่องจากตอนนี้เขาเป็นขุนนางในอาณาจักรที่อธิบายไม่ได้และมีข้อจำกัดที่เข้มงวด วิธีสอบสวนที่ง่ายและหยาบที่สุดบางวิธีจึงไม่ได้ผลอย่างแน่นอน
ตัวอย่างเช่น เขาไม่สามารถหยิบสิ่งของจากครอบครัวอื่นมาช่วยเหลือครอบครัวนี้ได้โดยตรง
เว้นแต่เขาจะมั่นใจว่าตัวเองสามารถเอาชนะเพชฌฆาตที่ดูน่าสะพรึงกลัวตั้งแต่แรกเห็นคนนี้ได้
คุณอาจตายได้ถ้าคุณลองพยายาม
สำหรับการพาครอบครัวนี้ไปอาศัยอยู่ที่บ้านหัวหน้าหมู่บ้านอย่างเบียดๆ พวกเขาสามารถอยู่รอดได้ในคืนนี้ แต่ไม่ใช่ตลอดฤดูหนาว
ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่บรรลุวัตถุประสงค์ของภารกิจเช่นกัน
จะเป็นยังไงถ้าเราบังคับสั่งให้ครอบครัวหนึ่งให้ความช่วยเหลือครอบครัวนี้ไปตลอดฤดูหนาว?
การใช้อำนาจในทางที่ผิดเพื่อให้นกพิราบเข้าครอบครองรังนกกางเขนจะถือว่าผิดกฎหมาย
“แน่นอน แค่ความรู้ทั่วไปไม่สามารถเอาตัวรอดในโลกใบนี้ได้ ทางลัดทั้งหมดถูกดักไว้แล้ว”
แรนช์พึมพำกับตัวเองท่ามกลางสายลมและหิมะ
หลังจากนั้นไม่นานแก้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเนื่องจากความหนาวเย็น ชั้นน้ำแข็งบางๆ เริ่มก่อตัวขึ้น
เมื่อเขาพร้อมที่จะเคลื่อนไหวอีกครั้ง เขาเพียงแต่รู้สึกว่าข้อต่อของแขนและขากลายเป็นแข็งทื่อในความหนาวเย็นอันรุนแรง แค่การเคลื่อนไหวก็เป็นเรื่องยากขึ้นเรื่อยๆ
แม้แต่การสวมเสื้อผ้าฤดูหนาวของชนชั้นสูงก็ยังไม่สามารถหยุดอากาศที่หนาวเย็นนี้ได้
ทันใดนั้นแรนช์ก็ตระหนักได้ว่าตามสมรรถภาพทางกายของผู้เข้าสอบแล้ว ระยะเวลาในการทำกิจกรรมกลางทุ่งหิมะนั้นค่อนข้างมีจำกัด
การค้นหาอย่างไร้จุดหมายย่อมเป็นการฝังตัวเองอยู่ในสายลมและหิมะนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ไปลองตรวจหาเบาะแสที่บ้านหลังนั้นก่อนดีกว่า”
เขาเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วและเดินไปที่บ้านไม้ทางด้านหน้า
...
ในห้องประชุมอันกว้างขวางและสว่างสดใสของอาคารหลักภายในลานนักปราชญ์ มีเก้าอี้และโต๊ะถูกจัดเรียงในลักษณะวงกลม โดยมีโต๊ะกลมขนาดใหญ่หลายตัวล้อมรอบหน้าจอตรงกลาง
มีอาจารย์ห้าหรือหกคนในกลุ่มนั่งอยู่ในแต่ละโต๊ะ พวกเขากำลังจ้องมองไปยังหน้าจอเวทมนตร์อย่างจริงจังพลางสื่อสารกับผู้อื่นอย่างแข็งขัน
นี่เหมือนกับการสัมมนาหรือไม่ก็การนำเสนอมากกว่าการประชุม
พวกเขาจะบันทึกจุดเด่นและรายละเอียดของผู้เข้าสอบแต่ละคนในการสอบนี้อย่างระมัดระวัง จากนั้นก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับอาจารย์ท่านอื่นๆ เป็นครั้งคราว
บนหน้าจอ ฉากของผู้เข้าสอบหลังจากเข้าสู่โลกแห่งภาพฉายแบบจำลองก็ถูกเผยให้เห็นอย่างชัดเจน
ผู้เข้าสอบทุกคนมีความก้าวหน้าค่อนข้างช้าโดยไม่มีข้อยกเว้น
หลังจากไปยังบ้านหลังที่เกิดเรื่องก็รู้จากคู่สามีภรรยาคู่นั้นว่า ในคืนที่โจรบุกเข้ามามีเสียงแปลกๆ ดังอยู่ด้านนอกหน้าต่าง ปรากฏว่าประตูบ้านถูกสายลมและหิมะพัดจนเปิดออก อุณหภูมิภายในบ้านลดลงอย่างรวดเร็ว
เมื่อทั้งคู่เดินออกจากห้องนอนด้วยอาการตัวสั่น พวกเขาก็พบว่าเตาเวทมนตร์หายไปแล้ว ด้านนอกตัวบ้านเหลือเพียงรอยเท้าซึ่งน่าจะเป็นของชายร่างสูงโตเต็มวัย แต่กลับถูกหิมะกลบอย่างรวดเร็ว
ส่วนการสอบถามเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ในบ้าน ซึ่งเป็นหลานสาวที่ทั้งคู่รับมาเลี้ยง ดูเหมือนเธอจะรู้อะไรบางอย่าง แต่ไม่ว่าจะพูดกับเธอยังไงเธอก็ไม่ยอมบอกอะไร
ผู้เข้าสอบบางคนจึงเลือกที่จะไปหาชาวบ้านคนอื่นๆ เพื่อตรวจสอบเบาะแส ในขณะที่คนอื่นๆ พยายามหาวิธีจัดการกับความผิดปกติในตัวของเด็กผู้หญิง
แน่นอนว่ายังมีผู้เข้าสอบบางคนที่ไม่ได้ตรวจสอบอย่างจริงจังเพราะพวกเขารู้สึกว่าตัวเองฉลาดมากเกินไป สุดท้ายจึงต้องตกตายภายใต้คมดาบของเพชฌฆาต —
พวกเขาดันไปให้สัญญากับหัวหน้าหมู่บ้านว่าจะช่วยเหลือครอบครัวนี้ตลอดทั้งฤดูหนาว
แต่ด้วยสถานะปัจจุบันของดินแดน ท่านลอร์ดไม่สามารถรับประกันว่าจะนำเงินออกมาใช้จ่ายได้หรือเปล่า ซึ่งถือเป็นการฉ้อโกง เพชฌฆาตที่มีข้อมูลแน่นจึงตัดสินทันทีว่าลอร์ดกำลังโกหกและทำการสังหารพวกเขา
“คนแบบนี้เป็นพวกที่คิดว่าตัวเองฉลาดมาก มักจะไม่สังเกตเห็นการละเว้นเชิงตรรกะ และก็เป็นพวกที่ตายเร็วที่สุดในโลกแห่งภาพฉาย”
ขณะที่ชื่อของผู้ที่ล้มเหลวถูกขีดฆ่า รองคณบดีรอนก็ถอนหายใจออกมา
“นี่คือการขาดสติปัญญา”
วิธีสอบสวนที่ถูกต้องคือสามารถสังเกตเบาะแสพื้นฐานที่สุด “ความผิดปกติในตัวเด็กผู้หญิง” และรวบรวมข้อมูลสำคัญจากชาวบ้านคนอื่นๆ จากนั้นก็ใช้ทักษะตีความให้เสร็จสิ้นเปิดเผยความจริงและลงมือจัดการนักโทษ สุดท้ายปัญหาก็จะได้รับการแก้ไข
“โลกแห่งภาพฉายเน้นการผสมผสานระหว่างสติปัญญาและพรสวรรค์ บางครั้งมันก็ต้องใช้ความประพฤติอันสูงส่งด้วย เพื่อที่คุณจะได้เป็นที่โปรดปรานของตัวละครและหาทางไขเบาะแส”
(จบตอน)
