ตอนที่ 15 : ทาเลียผู้สงสัยในตนเอง

รถม้าแล่นเข้าสู่ย่านการค้าที่พลุกพล่านโดยไม่รู้ตัว ผ่านร้านอาหาร ร้านน้ำชา บาร์ และร้านค้าเฉพาะต่างๆ มากมาย ถนนอันกว้างขวางเต็มไปด้วยบรรยากาศของผู้คนที่สัญจรไปมามากขึ้นเรื่อยๆ

ตั้งแต่อาคารคลาสสิกโบราณอย่างสถานีกลางไอเซอร์ไรต์และมหาวิหารเซนต์ไบรอัน ไปจนถึงอาคารผนังกระจกเวทมนตร์สมัยใหม่อย่างจัตุรัสคนเดินฮัตตันและหอคอยเวทมนตร์เอริกา รูปแบบสถาปัตยกรรมมีความหลากหลายและกลมกลืน ดูเพิ่มสีสันให้กับเส้นขอบฟ้าของเมืองไอเซอร์ไรต์อย่างยิ่ง

ใกล้จะเที่ยงแล้ว.

รถม้าโดยสารมาถึงเขตมหาวิทยาลัย

มหาวิทยาลัยเวทมนตร์ไอเซอร์ไรต์ในตำนานตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง

ไม่มีกำแพงล้อมรอบมหาวิทยาลัย แต่อาคารและสิ่งปลูกสร้างในบริเวณนี้ทั้งหมดจะถูกเรียกว่ามหาวิทยาลัยเวทมนตร์ไอเซอร์ไรต์

แรนช์ถือกระเป๋าเดินทางของเขาและเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยพร้อมกับทาเลีย

หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว แรนช์ก็ดูเหมือนจะได้รับการต้อนรับด้วยเสียงระฆังอันไพเราะ

นั่นคือระฆังที่ดังมาจากหอนาฬิกาอิฐแดงอันโด่งดัง ถ้ามันดังเพียงสามครั้งแล้วหยุดอย่างกะทันหัน นั่นแสดงว่าเป็นเวลาบ่ายสามโมงแล้ว

หอระฆังตั้งตระหง่านอยู่กลางสนามหญ้าอันกว้างใหญ่ ล้อมรอบด้วยต้นไม้สีเขียวขจี แสงแดดส่องผ่านใบไม้หนาทึบตกลงบนหญ้าสีเขียว เกิดเป็นแสงและเงาหลากสีสัน

เขากับทาเลียเดินตามแผนที่บนป้ายและเดินผ่านอาคารต่างๆ

มีห้องสมุดโบราณของหอคอยนักปราชญ์ที่สร้างขึ้นในสไตล์โกธิค ผนังด้านนอกถูกฝังด้วยประติมากรรมภาพนูนอย่างประณีต อักษรลึกลับมากมายถูกสลักอยู่ข้างใน

ยังมีสนามประลองอัศวินวิคตอเรีย ซึ่งมีหน้าต่างโค้งปลายแหลมที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แบบคลาสสิก

นอกจากนี้ยังมีห้องปฏิบัติการเล่นแร่แปรธาตุและสถาบันวิจัยวิศวกรรมเวทมนตร์ ผนังที่สร้างจากฉากกั้นเวทมนตร์สะท้อนสีฟ้าของท้องฟ้าและเงาของต้นไม้สีเขียวโดยรอบ

หลังจากเดินไปได้สิบนาที

แรนช์ก็มาถึงที่หมายของเขา

อาคารขนาดยักษ์ที่มีเส้นเรียบและรูปลักษณ์อันเป็นเอกลักษณ์ “อาคารการเรียนรู้และการศึกษา” ที่ใช้ร่วมกันของสถาบันอัศวินและสถาบันนักปราชญ์

แรนช์และทาเลียมาที่ชั้นสองซึ่งเป็นที่ตั้งของศูนย์บริการนักศึกษา

ด้วยความช่วยเหลือที่เป็นมิตรของเจ้าหน้าที่ แรนช์ได้ทำการแก้ไขข้อมูลการสอบเข้าอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนสาขาที่เขาสมัครจากสถาบันนักเล่นแร่แปรธาตุเป็นสถาบันนักปราชญ์

หลังจากนั้น เพื่อให้การลงทะเบียนสำหรับการสอบเข้าสถาบันนักปราชญ์เสร็จสมบูรณ์ เขายังคงต้องไปที่ชั้นสามของอาคารเพื่อทำการทดสอบคุณสมบัติให้แล้วเสร็จ

เขาถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กในมือซ้าย

มือขวาถือใบสมัครและข้อมูลส่วนตัว

แรนช์เดินไปรอบๆ และพบห้องทดสอบคุณสมบัติพื้นฐานบนชั้นสาม

ในห้องโถงอันกว้างขวางมีเครื่องมือเวทมนตร์มากมายสำหรับการทดสอบจัดวางไว้อย่างประณีต เมื่อเปรียบเทียบกับมหาวิทยาลัยเวทมนตร์แล้วมันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคลินิกรังสีวิทยามากกว่า

ผู้ที่ต้องการสมัครเข้าสถาบันอัศวินและสถาบันนักปราชญ์มักจะต้องผ่านการทดสอบคุณสมบัติที่จำเป็นก่อนที่จะยื่นใบสมัคร อย่างไรก็ตาม แรนช์คือผู้ที่ย้ายสาขากลางคันดังนั้นเขาจึงต้องทำการทดสอบล่าช้ากว่าคนอื่นๆ และคนอื่นๆก็ทดสอบเสร็จตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว ที่นี่จึงไม่มีนักเรียนคนอื่นมาต่อแถว

อาจารย์ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะรีบเงยหน้าขึ้นมองดูแขกผู้มาเยือนทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว

“คิดไม่ถึงเลยว่าปีนี้จะมีนักศึกษาใหม่ที่แข็งแกร่งขนาดนี้… ดูเหมือนว่าสถาบันนักปราชญ์จะพบสมบัติเข้าแล้ว”

อาจารย์ที่รับผิดชอบการทดสอบคุณสมบัติภายในห้องให้ความรู้สึกอ่อนโยนแก่ผู้คน เธอมองไปยังทาเลียก่อนเป็นอันดับแรก ดวงตาปรากฏรอยยิ้มที่มีความสุขและแลดูเป็นมิตร

เพียงแค่พลังเวทย์ที่สงบนิ่ง ไม่มีการรั่วไหลออกมา และไม่อาจหยั่งรู้ได้ของทาเลียก็ทำให้เธอประหลาดใจ

“ฉันไม่ใช่คนที่เข้าสอบ แต่เป็นเขา”

ทาเลียพูดอย่างสงบ

“หือ?”

ปรากฎว่าคนที่ถือกระเป๋าคือเจ้านายงั้นเหรอ?

ด้านหลังโต๊ะ อาจารย์หญิงที่มีคำว่า “เทเรซา” สลักอยู่บนป้ายไม้กายสิทธิ์รีบมองไปยังแรนช์ทันที

“ใช่แล้ว”

ในที่สุดแรนช์ก็ยิ้มอย่างขึ้นเชื่องช้าเมื่อเขาเห็นอาจารย์หันมองมาที่เขาอย่างประหลาดใจ

ทาเลียเคยชินกับการเร่ร่อนไปมาและแน่นอนว่าเธอไม่มีกระเป๋าเดินทางติดตัว

เขาที่ถือกระเป๋าและเอกสารในมือขณะยืนอยู่ด้านข้างทาเลียซึ่งดูเหมือนเป็นเด็กผู้หญิง ประกอบกับออร่าอันเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากทาเลีย มันก็อดไม่ได้ที่จะดูเหมือนว่า “เขามากับคุณหนู”

“อะแฮ่ม”

อาจารย์เทเรซากระแอมไอสองครั้ง เธอรู้สึกเขินอายมาก

สิ่งที่ทำให้เธอมีความเข้าใจผิดนั้นไม่ใช่แค่ความผิดพลาดทางสายตา เพราะในฐานะนักเวทย์ พวกเขาจะเชื่อในการรับรู้และการตัดสินพลังเวทมนตร์มากกว่าสายตาของตนเอง

อย่างไรก็ตาม ความผันผวนของพลังเวทมนตร์ระดับต่ำของแรนช์ทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นความหวังที่แรนช์จะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์ที่ยอดเยี่ยมเลย

แม้ว่าจะไม่มีการทดสอบด้วยเครื่องมือระดับผู้เชี่ยวชาญ ในฐานะที่เป็นอาจารย์มานาน เธอก็รู้สึกได้ว่าคุณสมบัติเวทมนตร์ของแรนช์นั้นอ่อนแอมาก แต่พลังจิตของเขาดูเหมือนจะแข็งแกร่งเพียงพอ

บางทีมันอาจจะเหมาะกว่าไหม…ถ้าเขาจะไปเป็นนักบวช?

ท้ายที่สุดแล้วคาถาสนับสนุนจำนวนมากของนักบวชไม่ได้เชื่อมโยงกับพลังเวทย์ แต่เกี่ยวข้องกับความแข็งแกร่งทางจิตใจ

แต่ถ้าเขาต้องการเป็นนักบวช การไปที่สมาคมวิจัยและเรียนรู้พลังศักดิ์สิทธิ์หรือสถาบันทักษะฝีมือพลังศักดิ์สิทธิ์ที่มีชื่อเสียงไม่แพ้กันในทวีปทางใต้จะเหมาะกับพรสวรรค์ของเขามากกว่าที่มหาวิทยาลัยเวทมนตร์ไอเซอร์ไรต์

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอีกฝ่ายมาที่นี่แล้ว เธอจึงไม่ต้องการจะพูดอะไรที่เป็นการทำร้ายจิตใจนักเรียน

และงานของเธอในขณะนี้คือการช่วยแรนช์ทำการทดสอบคุณสมบัติ

หากผลการทดสอบเป็นไปตามมาตรฐานหลังจากการคำนวณที่ครอบคลุมแล้ว เขาจะเข้าสู่ขั้นตอนของการสอบอย่างเป็นทางการ

ในไม่ช้าพวกเขาก็ทำการทดสอบและเสร็จสิ้นการทดสอบ

นอกจากค่าการเติบโตทางจิตวิญญาณที่สูงมากของแรนช์และค่าการเติบโตทางกายภาพที่ค่อนข้างดีแล้ว เขาไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์หรือความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ

แม้ว่าคุณสมบัติทางจิตจะไม่มีน้ำหนักมากเท่ากับคุณสมบัติเวทมนตร์ในการประเมินอาชีพสายนักเวทย์ของสถาบันนักปราชญ์ แต่เนื่องจากคุณสมบัติทางจิตเพียงอย่างเดียวของแรนช์นั้นสูงมาก มันจึงส่งผลให้คุณสมบัติโดยรวมของเขาสูงเกินเกณฑ์หลังจากคำนวณแบบถัวเฉลี่ย

เทเรซาจึงเริ่มขั้นตอนการประเมินติดตามผลให้เขา

แรนช์มองไปที่ผลการทดสอบคุณสมบัติของเขาเพื่อฆ่าเวลา โดยรอให้อาจารย์เทเรซาประมวลผลให้เสร็จสิ้น

ในโลกนี้มีการ “ทดสอบคุณสมบัติอยู่สี่ประเภท” —

คุณสมบัติเวทมนตร์ส่งผลต่อความเสียหาย จำนวนการรักษา และโบนัสเอฟเฟ็กต์ของคาถาส่วนใหญ่

คุณสมบัติความแข็งแกร่งเชื่อมโยงโดยตรงกับพลังโจมตีทางกายภาพ

คุณสมบัติทางจิตส่งผลต่อขีดจำกัดมานาและการต้านทานเวทมนตร์

ความแข็งแกร่งทางกายภาพผสมผสานพละกำลัง ความอดทน และการป้องกันทางกายภาพเข้าด้วยกัน

“นักเรียน คุณอาชีพอะไร”

เทเรซาป้อนผลการทดสอบเฉพาะของแรนช์ลงบนอุปกรณ์เวทมนตร์ที่มีลักษณะคล้ายแท็บเล็ต อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอถึงหัวข้อ “อาชีพ” เธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่แรนช์ พร้อมกับถามออกมา

ความสามารถในการเอาตัวรอดของแรนช์นั้นอาจจะโดดเด่น แต่เขาไม่เชี่ยวชาญในด้านการโจมตี

ตามการคาดเดาของเธอ อาชีพของแรนช์ไม่น่าจะไปในทางแข็งกร้าว แต่ควรจะเป็นอาชีพสายสนับสนุนและลอจิสติกส์มากกว่า

แม้ว่าทาเลียจะยังคงเงียบ แต่เธอก็ให้ความสนใจกับคำตอบที่กำลังจะเกิดขึ้นของแรนช์เล็กน้อย

เพราะเธอเองก็ไม่รู้คำตอบนี้เช่นกัน

ไม่สามารถเดาได้เลยว่าแรนช์จะตอบยังไง

พ่อมดคลั่ง? นักบวชนอกรีต? เหมือนจะไม่มีสิ่งใดเหมาะสม

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถคิดคำที่เหมาะสมเพื่อใช้นิยามรูปแบบการ์ดเวทมนตร์ที่แรนช์ครอบครองอยู่ในปัจจุบันได้

“ผมก็ต้องเป็นนักเวทย์ขาวอยู่แล้ว”

แรนช์กล่าวด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น

เมื่อทาเลียที่อยู่ข้างๆ เขาได้ยิน ทันใดนั้นหางตาของเธอก็กระตุกโดยไม่รู้ตัว

ผู้ชายคนนี้กล้าพูดคำนี้จริงๆ!

หากเธอไม่ได้เดินทางร่อนอยู่ในอาณาจักรมนุษย์มาหลายปี เธอคงจะสงสัยทันทีว่าการเข้าใจภาษาของตัวเองมีความผิดพลาด มากกว่าที่จะคิดว่าแรนช์เป็นพวกผิดปกติ

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือทาเลียตัดสินไม่ได้ด้วยซ้ำว่าแรนช์กำลังพูดโกหกอยู่หรือเปล่า

ราวกับเขาคิดว่าตัวเองคือนักเวทย์ขาวจริงๆ!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อาจารย์เทเรซาก็พยักหน้าราวกับว่าเธอ “เข้าใจ”

“นั่นสินะ... อันที่จริง ฉันเองก็เป็นนักเวทย์สายรักษาเหมือนกัน หากคุณสามารถสอบเข้าสถาบันนักปราชญ์ได้ ในอนาคตคุณอาจได้พบฉันอีกครั้งในชั้นเรียน”

ชายหนุ่มที่ดูร่าเริงและสดใสเช่นนี้ เขาคงจะเป็นนักเวทย์สายรักษาที่มีจิตใจดี…

อาจารย์เทเรซายิ้มและมอบสร้อยข้อมือที่มีข้อมูลเขียนไว้แล้วให้กับแรนช์

แม้ว่าความสามารถในการรักษาและเอฟเฟ็กต์เสริมของเขาอาจจะต่ำมาก แต่คุณสมบัติทางจิตของเขาเชื่อมโยงกับพลังเวทมนตร์ของเขา และเขาสามารถใช้คาถาได้อย่างต่อเนื่อง ดังนั้นมานาที่มีจำนวนมากของเขาจึงสามารถชดเชยข้อด้อยนี้ได้

สิ่งสำคัญที่สุดคือเมื่อเปรียบเทียบกับอาชีพอื่นๆ นักเวทย์ขาวจะต้องเป็นผู้มีจิตใจอ่อนโยนและมีความเมตตา

“สำหรับการสอบอย่างเป็นทางการที่จะเกิดขึ้นในอีกสองวัน คุณแค่ใช้สร้อยข้อมือนี้ขึ้นไปยังชั้นเจ็ดเพื่อเข้าร่วมการสอบแบบจำลอง แม้ว่าการสอบจะยากมาก แต่ฉันหวังว่าเทพีแห่งโชคชะตาจะอวยพรคุณและขอให้คุณสอบผ่านได้อย่างราบรื่น”

เทเรซานั่งอยู่หลังโต๊ะยาว เธอใช้มือข้างหนึ่งประคองไว้ที่คาง พลางเสริมอีกหนึ่งประโยคด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เธอเชื่อว่าคนที่จิตใจอ่อนโยนทุกคนจะได้รับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยน

แม้ว่าชายหนุ่มคนนี้จะโดดเด่นและผ่านการทดสอบ แต่เขาก็ยังมีความหวังแค่เพียงเล็กน้อย

“ขอบคุณ”

แรนช์พยักหน้า

จากนั้นเขาและทาเลียผู้ซึ่งดวงตาไม่อาจปกปิดความสับสนได้จึงออกจากอาคารไปพร้อมกัน

(จบตอน)

มันแปลกๆ ตั้งแต่เอ็งสร้างการ์ดที่สั่งให้คนอื่นคุกเข่าได้ละนะ มันจิตใจดีตรงไหน