จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 10:เข้าร่วมงานเลี้ยงคนเดียว

ซูสือโม่วเพิ่งเข้าไปในลานตระกูลโจว และประตูก็ปิดลงช้าๆ ตามหลัง

ลานทั้งสองด้านเต็มไปด้วยผู้คน พวกมันคือยอดฝีมือหลังกำเนิด เตรียมพร้อมด้วยอาวุธ แวววาวเย็นเยียบ

คนเหล่านั้นดูประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเป็นซูสือโม่วที่มาถึงลานบ้าน ในนั้นหลายคนยั่วเย้าเยาะเย้ย ส่ายศีรษะใส่มัน

ห้องโถงบ้านของตระกูลโจวตั้งอยู่ส่วนสุดท้ายของลานบ้าน มีโต๊ะสี่เหลี่ยมแปดที่นั่งอยู่ตรงท้ายสุด หลายคนนั่งอยู่ รวมทั้งโจวอี้และหลี่หยวนเหมา

เฉินหนานมาถึงพร้อมกับซูสือโม่วและเดินไปนั่งที่โต๊ะ

ซูสือโม่วเดินช้าๆ เข้าไปในห้องโถง ดวงตากวาดมองทุกคนอย่างสงบเยือกเย็น

ในห้องโถงมีทั้งหมด17คน ยกเว้นโจวอวี้ หลี่หยวนเหมาและเฉินหนาน ทุกคนคือยอดฝีมือโดยกำเนิด หนึ่งในนั้นคือถังหมิงจุน "กระบี่เกี่ยววิญญาณ" ซึ่งครั้งหนึ่งเคยปะทะกับมันในบ้านพักของตระกูลเสิน

จาก14ยอดฝีมือโดยกำเนิด มี7คนในนั้นมีกลิ่นอายที่แข็งแกร่งกว่าถังหมิงจุน มี3คนในนั้นมีกลิ่นอายที่แข็งแกร่งที่สุด!

ไม่น่าแปลกใจที่ สี่ในเจ็ดคนคือยอดฝีมือโดยกำเนิดขั้นกลาง ในขณะที่อีกสามคนคือยอดฝีมือโดยกำเนิดขั้นปลาย!

ซูสือโม่วเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว

เห็นได้ชัดว่าตระกูลโจวใช้มาตรการที่รุนแรงเพื่อจัดการกับสถานการณ์ ต้องการกำจัดมันและพี่ชายของมันในวันนี้ น่าเสียดาย ซูหงไม่อยู่

"อยากจับปลาใหญ่ แต่ไม่คิดว่าจะได้กุ้งตัวเล็กแทน ถ้าเรารู้ ก็ไม่จำเป็นต้องรวบรวมผู้คนมาที่นี่" โจวอวี้เยาะเย้ย มองดูซูสือโม่วด้วยความดูถูก

"น้องสาวของข้าพเจ้าอยู่ที่ใด?" น้ำเสียงของซูสือโม่วฟังดูเหมือนสงบเยือกเย็น

โจวอวี้ปรบมือ

ผู้หญิงสองคนเดินออกมาเคียงข้างกันจากด้านหลังห้องโถง พูดให้ถูกก็คือ หนึ่งในนั้นถูกจับเป็นตัวประกัน

ซูเสี่ยวหนิงสวมชุดสีเขียว ดูมีไหวพริบ นางอายุ15ปี และนางดูงดงามมีผิวพรรณที่ไร้ที่ติ

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ซูเสี่ยวหนิงมีน้ำตาเอ่อคลอในดวงตาและพยายามกลั้นน้ำตาไว้ นางเม้มริมฝีปากขณะที่จ้องไปที่ซูสือโม่ว ปฏิเสธที่จะพูด

หัวใจของซูสือโม่วเจ็บปวดเมื่อเห็นนาง

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่มันได้เห็นน้องสาวของมันในสถานการณ์เช่นนี้ นางจะต้องได้รับความโศกเศร้ามากมาย

หลี่หยวนเหมายิ้ม "คนที่อยู่ข้างๆ นางคือน้องสาวของข้าพเจ้า หลี่เซียงถง ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีมากกับคุณหนูซู"

ผู้หญิงที่อยู่ถัดจากซูเสี่ยวหนิงยิ้ม ดึงซูเสี่ยวหนิงไปนั่ง นางโบกกริชอันเฉียบคมในมือขณะที่กล่าวเบาๆ "พี่สาว อย่าร้องไห้ ข้าพเจ้าจะทำเล็บให้ท่าน"

ในขณะที่หลี่เซียงถงกำลังพูด นางก็ดึงนิ้วที่สั่นเทาของซูเสี่ยวหนิงและเลื่อนกริชเบาๆ ผ่านปลายนิ้ว

"ย้า!"

หลี่เซียงถงผ่อนลมหายใจเบาๆ ขณะที่หยดเลือดไหลออกมาจากปลายนิ้วของซูเสี่ยวหนิง สีแดงจัดจ้านอย่างเห็นได้ชัด

"พี่สาว ท่านต้องไม่สั่นอย่างนี้สิ โชคดีที่ข้าพเจ้าระมัดระวัง ไม่เช่นนั้นนิ้วของท่านจะถูกตัดเอานะ" หลี่เซียงถงมีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของนาง

ซูสือโม่วไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว

หลี่เซียงถงไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอ นางคือยอดฝีมือหลังกำเนิด

ซูสือโม่วและหลี่เซียงถงถูกคั่นด้วยโต๊ะสี่เหลี่ยมแปดที่นั่ง มียอดฝีมือโดยกำเนิดขั้นกลางสี่คนยอดฝีมือโดยกำเนิดขั้นปลายสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะ นอกจากนี้ยังมียอดฝีมือโดยกำเนิดขั้นต้นเจ็ดคนที่ยืนเคียงข้างทั้งสองด้านของซูสือโม่ว

ซูสือโม่วไม่มีทางช่วยนางได้

"ดี ดี ดี… "

ในขณะนั้น ผู้อาวุโสในวัยห้าสิบ ซึ่งนั่งที่โต๊ะสี่เหลี่ยมแปดที่นั่งก็ปรบมือช้าๆ ขณะที่พยักหน้าและกล่าวว่า "เมื่อต้องเผชิญกับภัยพิบัติ คนผู้นี้ยังคงสามารถสงบสติอารมณ์และไม่ถูกรบกวนได้ มันเป็นคนที่มีพรสวรรค์ ยู่เอ๋อ นี่ไม่ใช่กุ้งตัวเล็ก ด้วยนิสัยของมัน จึงคู่ควรกับงานเลี้ยงนี้"

โจวอวี้ขดริมฝีปากของมัน

"ข้าพเจ้าชื่อโจวเฉิงผิง อาจารย์จากตระกูลโจว"

ผู้อาวุโสในวัยห้าสิบชี้ไปทางซ้ายและกล่าวว่า "นี่คือหลี่ซิงอาจารย์ของตระกูลหลี่ สำหรับเรื่องนี้… "

โจวเฉิงผิงมองไปทางขวาและพูดด้วย-น้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "นี่คือเซิงเย่า นักดาบเซิงจากเมืองชางหลาง ผู้คนยกย่องมันว่าเป็น 'ดาบสายฟ้า' คนที่เสียชีวิตภายใต้หอกของซูหงเมื่อสามเดือนก่อนคือน้องชายของนักดาบเซิง"

ทั้งสามคนนี้คือยอดฝีมือโดยกำเนิดขั้นปลาย!

ซูสือโม่วยังคงสงบในขณะที่มันพูดช้าๆ "คนในตระกูลไม่ควรเข้าไปพัวพันในเรื่องการต่อสู้ พวกท่านปล่อยนางไปและให้ข้าพเจ้าอยู่แทนเพื่อติดตามท่านไหม?"

"หึหึ ท่านไม่ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของยุทธภพ ท่านเป็นเพียงคนธรรมดาสามัญที่ต่ำต้อย!" หลี่หยวนเหมายิ้มและขุดคุ้ยมัน

โจวอวี้พูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาด "ไม่เป็นไรถ้าเป็นพี่ชายของท่าน ซูหง แต่ท่านไม่มีคุณสมบัติ"

"พี่ชาย วิ่ง… "

ซูเสี่ยวหนิงเกือบจะไม่ได้พูดอะไรสักคำและถูกลีเซียงถงปิดปากไว้ นางพูดได้เพียงไม่กี่คำ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้

โจวเฉิงผิงถอนหายใจ "ข้าพเจ้าเป็นผู้อาวุโส และข้าพเจ้าไม่ต้องการลดระดับตนเองลงและจัดการกับผู้เยาว์เช่นท่าน อย่างไรก็ตาม ตระกูลซูหยิ่งเกินไป"

ซูสือโม่วพูดเยาะเย้ย "เราควรต่อสู้อย่างเปิดเผยเพื่อโต้แย้งข้อพิพาทใดๆ ระหว่างตระกูล ตระกูลซูจะได้ไม่ต้องอับอาย ท่านไม่กังวลหรอกหรือว่าท่านจะกลายเป็นคนหัวเราะเยาะเมื่อทำสิ่งที่ร้ายกาจเหล่านี้?"

"ฮ่าฮ่า!"

หลี่ซิง อาจารย์ของตระกูลหลี่หัวเราะและส่ายหน้า "หนุ่มน้อย เจ้ายังไม่มีประสบการณ์มากนัก เจ้าไม่เคยพบเหตุการณ์เลวร้ายใดๆ ในยุทธภพ นี่เทียบไม่ได้เลย"

"หลี่เซียงถงคือลูกสาวของท่านหรือไม่?"

ซูสือโม่วเลิกคิ้วเล็กน้อย ถามคำถามที่ดูราวกับว่าไม่มีนัยสำคัญ

"แล้วถ้าใช่ล่ะ?" หลี่ซิงตะคอก

"ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวตายได้!"

เสียงคำรามที่ฟังเหมือนนภากัมปนาทดังก้องไปทั่วห้องโถง

ระหว่างนั้น ซูสือโม่วก็ก้าวไปข้างหน้า ปล่อยผลกระทบของการไถสวรรค์ โต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดแปดที่นั่งถูกพลิกกลับด้านจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เร็วมาก!

ไม่มีใครคิดว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ซูสือโม่วจะเคลื่อนไหวก่อนแม้ว่ามันจะไม่สามารถช่วยตนเองได้ก็ตาม

ทุกคนยกเว้นโจวอวี้และอีกสองคนคือยอดฝีมือโดยกำเนิด ตอบสนองอย่างรวดเร็วและคว้าอาวุธ มุ่งหน้าไปยังซูสือโม่ว ตะโกนด้วยความโกรธ "ช่างเป็นผู้เยาว์ที่กล้าหาญจริงๆ !"

ทันใดนั้น มีประกายเหล็กเย็นทั่วห้องโถง เย็นยะเยือกและน่ากลัว ไม่มีใครสามารถผ่านไปได้

เซิงเย่า "ดาบสายฟ้า" มีโกร่งป้องกันบนหลังมือของดาบ มีแสงประกายแวววับและการโจมตีมุ่งหน้าไปยังบริเวณใต้ซี่โครงของซูสือโม่ว

ซูสือโม่วไม่สนใจกระบี่และดาบที่อยู่รอบๆ มันจ้องมองไปยังหลี่ซิง ในขณะที่ มันตบด้วยฝ่ามือ ก็ปล่อยกลิ่นอายที่ดุร้ายและน่าเกรงขาม!

ฝ่ามือทลายพสุธา!

สีหน้าของหลี่ซิงเปลี่ยนไปตามกลิ่นอายที่รุนแรงและครอบงำของซูสือโม่ว ความคิดแรกของมันคือการหันหลังหนี

ประสบการณ์หลายปีของมันในยุทธภพบอกมันว่าถ้าไม่หนี มันจะต้องตายอย่างแน่นอน!

หลี่ซิงเบิกตากว้างด้วยความโกรธ และตะโกนเสียงดัง มันยังไม่ทันชักอาวุธ ทำได้เพียงใช้แขนเพื่อป้องกันการโจมตีเท่านั้น

อีกด้านหนึ่ง โจวเฉิงผิงถือกระบี่ด้วยมือเดียว แสงอันชั่วร้ายส่องเข้าตาของมัน กระบี่สั่นเล็กน้อยขณะที่พุ่งไปที่ดวงตาของซูสือโม่ว

โจวเฉิงผิงได้ยินมานานว่าซูสือโม่วฝึกวิชายุทธ์วิชายุทธ์ฝึกฝนร่างกาย แต่ไม่ว่าใครจะฝึกฝนวิชายุทธ์วิชายุทธ์ฝึกฝนร่างกายแบบใดก็ตาม ดวงตาของผู้นั้นยังคงอ่อนแออยู่

หวด!

มีเสียงกระดูกแตกดังออกมา หลี่ซิงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ซูสือโม่วตบฝ่ามือเข้ากับแขนของหลี่ซิง หักกระดูกของฝ่ายตรงข้าม กระดูกที่หักยื่นออกมาจากเนื้อถูกเปิดออก เป็นภาพที่น่าสยดสยอง

ยอดฝีมือโดยกำเนิดขั้นปลายไม่สามารถรอดจากการโจมตีของซูสือโม่วได้แม้แต่ครั้งเดียว!

ทุกคนตกตะลึง!

หลังจากใช้ฝ่ามือกระแทกพื้น ซูสือโม่วก็พุ่งไปข้างหน้า จับเข้าที่ลำคอของหลี่ซิง

ในเวลาเดียวกัน ซูสือโม่วก้าวยาวไปทางซ้าย หันหน้าไปทางโจวเฉิงผิงที่อยู่ด้านข้าง แก้มสัมผัสได้ถึงคมของกระบี่ยาว ในขณะที่มือซ้ายดูนุ่มนวลเหมือนลิ้นวัว จับมือฝ่ายตรงข้ามไว้!

โจวเฉิงผิงแทงกระบี่ไปที่แก้มของซูสือโม่ว อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้เจาะทะลุผิวหนังของมัน แต่กลับโค้งงอด้วยแรงอันแข็งแกร่ง

"ซี๊ดดด! วิชายุทธ์วิชายุทธ์ฝึกฝนร่างกายของมันทรงพลังมากขนาดนี้เลยหรือ?"

โจวเฉิงผิงตกตะลึง รู้ว่าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปด้วยดี และก็เคลื่อนไหวเพื่อล่าถอย

ในขณะนั้น ฝ่ามือของซูสือโม่วก็วางอยู่บนแขนของโจวเฉิงผิงที่ยังไม่หดกลับ

ฉูด!

มองไม่เห็นสิ่งใดเลยนอกจากเศษเนื้อที่ปลิวไปและเลือดที่กระเซ็น เส้นเอ็นและกระดูกของโจวเฉิงผิงถูกทำลายเป็นชิ้นๆ ด้วยฝ่ามือของซูสือโม่ว แขนถูกดึงออกจากไหล่ทันที!

โจวเฉิงผิงล้มลงกับพื้น จ้องมองด้วยความตกตะลึงพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากแขนที่ถูกทำลาย ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ปัง! ปัง! ปัง!

ขณะเดียวกัน ดาบกระบี่ที่แกว่งไปที่ซูสือโม่วทั้งหมดก็เด้งกลับมา

แม้ว่าเสื้อผ้าของซูสือโม่วจะขาดเป็นชิ้นๆ ก็ตาม แต่ไม่มีเลือดบนตัวของมัน

ทะลุผ่านไม่ได้?

ยอดฝีมือโดยกำเนิดทั้งหมดไม่สามารถผ่านการป้องกันของซูสือโม่วได้ แม้จะใช้อาวุธก็ตาม!

ฉูด!

ในขณะนั้น ก็มีเสียงอาวุธตัดเข้าเนื้ออย่างกะทันหัน

ดาบแทงเข้าไปในบริเวณใต้ซี่โครงของซูสือโม่ว เลือดไหลซึมออกมาและเปื้อนเสื้อผ้า

ไม่ว่าจะเป็นซูสือโม่วหรือเซิงเย่าที่ถือดาบก็ตาม ทั้งคู่ตกตะลึงไปชั่วขณะ

ซูสือโม่วไม่ได้คาดคิดว่าจะมีใครสามารถทะลุการป้องกันของมันได้

เซิงเย่าคิดว่าจะสังหารซูสือโม่วด้วยการแทงเพียงครั้งเดียว ดาบกลับติดขัดและไม่สามารถขยับได้

เซิงเย่าได้รับการยกย่องว่าเป็น "ดาบสายฟ้า"ในยุทธภพไม่ใช่เพราะมันเก่งเรื่องดาบ กลับกลายเป็นดาบของมันที่มีชื่อเสียง เฉียบคมมาก สามารถตัดผมและแยกโลหะได้ราวกับว่าสิ่งนั้นทำจากโคลน

ที่สร้างความประหลาดใจให้กับมัน ดาบสายฟ้าไม่ได้แทงทะลุเนื้อของซูสือโม่ว ดูเหมือนจะชนเข้ากับก้อนหินและต้องเผชิญกับการต่อต้านอย่างมาก ในที่สุด ดาบก็ติดอยู่ระหว่างเนื้อหนัง!

นี่คือพลังของการขัดเกลาสรีระ

เซิงเย่าดึงดาบสายฟ้ากลับคืนและถอยกลับไปสองสามก้าว มันไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าต่อไป

เซิงเย่าระวังซูสือโม่วหลังจากที่เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามบดขยี้แขนของโจวเฉิงผิงอย่างไร

ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าการถูกแทงจะไม่ส่งผลให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ซูสือโม่วก็ได้รับบาดเจ็บ มันเชื่อว่าซูสือโม่วจะต้องหมดพลังงานในที่สุดและอีกฝ่ายจะไม่สามารถย่างเท้าออกจากที่พักของตระกูลโจวทั้งเป็นได้!

"หยุด!"

"หยุด!"

หลี่เซียงถงและซูสือโม่วตะโกนพร้อมกัน

เนื่องจากซูสือโม่วเคลื่อนไหวครั้งแรก นั่นเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้นเนื่องจากยอดฝีมือหลังกำเนิดทั้งหมดที่อยู่ในลานบ้านรีบเร่งเพื่อเข้าร่วมการต่อสู้ เมื่อหลี่เซียงถงงตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อของนางก็ถูกซูสือโม่วจับตัวไป

หลี่เซียงถงคว้ากริชและจ่อไปที่คอของซูเสี่ยวหนิง ส่งเสียงตะโกนเบาๆ "ปล่อยพ่อข้าเดี๋ยวนี้!"

ซูสือโม่วบีบคอของหลี่ซิง หลี่ซิงไม่สามารถต้านทานได้เนื่องจากกระดูกแขนของมันถูกทำลาย ใบหน้ากลายเป็นสีม่วงแดง และส่งเสียงหอบหายใจ

"ปล่อยน้องสาวของข้าพเจ้าไปแล้วข้าพเจ้าจะปล่อยคนผู้นี้ไป" ซูสือโม่วกล่าวเบาๆ

ซูสือโม่วตัดสินใจตั้งแต่วินาทีแรกที่มันค้นพบตัวตนของหลี่ซิง

เป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยซูเสี่ยวหนิงได้ในทันที หากมีอะไรผิดพลาด ซูเสี่ยวหนิงอาจตายได้ ซูสือโม่วไม่กล้าเสี่ยง

แต่นั้นค่อนข้างง่ายที่จะใช้เวลาที่ผู้คนประมาทจับหลี่ซิงไว้

"ซูสือโม่ว อย่าบังคับข้าพเจ้า ถ้ามือของข้าสั่นเล็กน้อย น้องของท่านจะมีแผลที่หน้าของนาง!" หลี่เซียงถงห้อยกริชของนางไว้ตรงหน้าของซูเสี่ยวหนิง

ซูสือโม่วยิ้ม เผยฟันขาวเรียงเป็นแถว

"ถ้าท่านกล้าแตะนาง ข้าพเจ้าจะทำลายล้างตระกูลหลี่"

น้ำเสียงของซูสือโม่วฟังดูสงบมาก ดูเหมือนจะไม่เป็นภัยคุกคาม ในทางกลับกัน ดูเหมือนว่ามันจะบอกความจริง ฟังดูราวกับว่าคุกคามอย่างไม่ต้องสงสัย!

หัวใจของหลี่เซียงถงเต้นรัว

นางรู้สึกไม่สงบไปกับน้ำเสียงและสีหน้าของซูสือโม่ว

นางสงสัยในความสามารถของซูสือโม่ว

จากสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ เมื่อซูสือโม่วหนีออกไปจากที่นี่ ตระกูลโจวและตระกูลหลี่จะไม่มีวันสงบสุข!

มันน่ากลัวและชั่วร้ายมากกว่าซูหงมาก

"คนที่เรายั่วยุคือใครกันแน่? เหตุใดเราถึงยั่วยุมัน?" หลี่เซียงถงเต็มไปด้วยความเสียใจ