จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 9 พระสูตรขัดเกลาสรีระ

ตระกูลซูมาถึงเมืองน้อยผิงหยางเมื่อ15ปีที่ มีเพียงลุงเจิ้ง หลิวหยูกับคนอื่นๆ บางคน ซูหงอายุ15ปีในขณะที่ซูสือโม่วอายุเพียงสองปีและซู่เซียวหนิงเพิ่งเกิด

พ่อแม่ของพวกมันเสียชีวิตในปีนั้น

จากข้อมูลของตระกูลซู พวกมันพบกับสัตว์อสูรจำนวนมากในขณะที่ผ่านเทือกเขาชางล่าง หลายคนเสียชีวิต พ่อแม่ของพวกมันก็อยู่ในหมู่ผู้เสียชีวิตด้วย

ซูสือโม่วไม่เชื่อคำพูดนี้มาโดยตลอดนับจากหลายปีที่ผ่านมา

ซูสือโม่วรู้สึกว่าพี่ชายและคนอื่นของตระกูลซูได้ซ่อนหลายสิ่งหลายอย่าง นอกเหนือจากการเสียชีวิตของพ่อแม่จากมันและน้องสาว

ย้อนกลับไปเมื่อพี่ชายมอบคฤหาสน์ให้ กล่าวว่ามันสามารถเรียนได้อย่างเต็มที่โดยไม่มีผู้ใดรบกวน แต่ซูสือโม่วรู้ว่าพี่ชายหมายถึงการส่งมันจากไป

ซูสือโม่วเรียนหนักเพื่อรับเกียรติคุณทางวิชาการเพื่อว่าจะมีวันที่สามารถช่วยพี่ชายได้ แต่ทว่า…

ซูสือโม่วในที่สุดก็จัดการความคิดของมันได้สำเร็จหลังจากไปถึงคฤหาสน์

เนื่องจากพี่ชายปฏิเสธที่จะบอกมันก็จะไม่บังคับ ความหวังเดียวก็คือมันจะแข็งแกร่งขึ้นไม่ว่าสถานการณ์จะอันตรายแค่ไหน พวกมันก็สามารถอยู่รอดได้

ซูสือโม่วก้าวเข้าสู่พื้นที่สำหรับการฝึกเทพยุทธ์ เตี๋ยเยว่กำลังนอนเล่นอยู่บนหินสีเขียว นางไม่ได้ชายตาดู เหมือนกับว่าไม่เห็นซูสือโม่วเข้ามา

"ข้าพเจ้าประสบความสำเร็จกับดาบลิ้นกาสร" ซูสือโม่วกล่าว

เตี๋ยเยว่รับรู้ด้วยทัศนคติที่ไม่แยแส

ซูสือโม่วรู้ว่านั่นถือเป็นการชมเชยที่ได้รับจากเตี๋ยเยว่

"เข้าไปฝึกเทพยุทธ์ในนั้น" เตี๋ยเยว่ชี้ไปที่ถังไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก

ถังไม้อยู่ในพื้นที่สำหรับการฝึกเทพยุทธ์มาระยะหนึ่ง สิ่งนี้ว่างเปล่ามาตลอด ซูสือโม่วไม่รู้ว่าสิ่งนี้ใช้ทำอะไร

วันนี้ ถังเต็มไปด้วยของเหลวสีดำข้น มีกลิ่นยาฉุนมาก

"กลายเป็นว่าสิ่งนี้มีไว้สำหรับฝึกเทพยุทธ์ของข้าพเจ้า"

ซูสือโม่วกระโดดเข้าไปโดยไม่คิดอะไรอีก

"ซี๊ดดด!" "

ซูสือโม่วสูดลมหายใจเย็นๆ ทันทีที่กระโดดเข้าไปในถัง สีหน้าเปลี่ยนไป

หนาว!

หนาวเกินไป!

ซูสือโม่วรู้สึกว่าแขนขาเริ่มชาในเวลาอันรวดเร็ว ผมถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเทาริมฝีปากสีม่วง อดไม่ได้ที่จะสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

"น-นี่คืออะไร?" ซูสือโม่วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

เตี๋ยเยว่กล่าวเบาๆ ว่า "ท่านออกมาได้ถ้ารับสิ่งนี้ไม่ได้"

ซูสือโม่วไม่สามารถรับได้อีกต่อไป

มันรู้สึกอีกด้วยว่าถ้ายังคงอยู่ในถังต่อไป มันจะแข็งจนตาย

ซูสือโม่วเพิ่งลุกขึ้นเตรียมพร้อมที่จะกระโดดออกไปเมื่อมองเห็นการเยาะเย้ยในสายตาของเตี๋ยเยว่ มันก็โกรธ กัดฟันนั่งกลับลงไปในถัง

มันหายใจได้เพียงสิบครั้งก็รู้สึกหนาวสั่นถึงกระดูก ภายใต้การกระตุ้นของเหลวยา ซูสือโม่วเริ่มหมดสติ

ซูสือโม่วจำสิ่งที่เตี๋ยเยว่กล่าวกับมันในอดีตได้ "ถ้าท่านต้องการเรียนรู้เคล็ดวิชาเทพยุทธ์นี้ ท่านจะต้องพบกับอันตรายไม่อาจจินตนาการได้ ท่านอาจสูญเสียชีวิตได้ตลอดเวลา อย่าคาดหวังให้ข้าพเจ้าช่วยท่าน"

ซูสือโม่วรู้ว่าแม้ว่ามันถูกแช่แข็งจนเสียชีวิต เตี๋ยเยว่จะไม่ช่วยมัน

ซูสือโม่วหลับตา พยายามเมินเฉยต่อความเย็นชาที่รู้สึก ใช้วิธีการหายใจเข้าออกของการขัดเกลาผิวแล้วเริ่มหายใจช้าๆ

ในทันที!

มีพระสูตรลึกลับและยาวสองสามบทปรากฏขึ้นในใจของซูสือโม่ว และได้ยินเสียงของเตี๋ยเยว่ "อันที่จริงมีเพียงหนึ่งพระสูตรในการขัดเกลาสรีระเท่านั้น เนื่องจากท่านไม่มีรากฐาน ดังนั้นข้าพเจ้าจึงแบ่งสิ่งนี้ออกเป็นสองส่วน การขัดเกลาผิวและการขัดเกลากล้ามเนื้อ สิ่งที่ท่านเห็นก่อนหน้านี้คือพระสูตรสำหรับขัดเกลากล้ามเนื้อ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ท่านจะรวมทั้งสองบทนี้เข้าด้วยกันเมื่อท่านฝึกเทพยุทธ์"

"วิธีการขัดเกลาลมหายใจของกล้ามเนื้อมีต้นกำเนิดมาจากราชันอสูรหมีศิลา เนื้อหมีจะหนาและทนทาน มันช้าแต่ทรงพลัง มีพลังในการชูคอ เสริมความแข็งแกร่งของแขน ออกมาจากถ้ำอย่างเต็มกำลัง ต่อสู้กับพยัคฆ์อย่างสง่าผ่าเผย รวมวิธีหายใจทั้งสองวิธีเข้าด้วยกันและสิ่งนี้จะเป็นพระสูตรขัดเกลาสรีระ"

เตี๋ยเยว่อธิบายในขณะที่สอนซูสือโม่วถึงวิธีการการหายใจเข้าออก

ซูสือโม่วเริ่มเข้าใจแก่นแท้ของเรื่องนี้ทีละน้อยและการหายใจเริ่มช้าและยาว

ด้วยการหายใจเข้าออกแต่ละครั้ง สารสำคัญของของเหลวที่เป็นยาในถังไม้ก็จะพุ่งเข้าสู่ร่างกายมันผ่านรูขุมขนบนผิวหนัง เสริมผิวหนังและบำรุงเลือดเนื้อ

วิธีการการฝึกเทพยุทธ์แบบนี้ตรงและมีประสิทธิภาพมากกว่าการกินอาหารและการฝึกเทพยุทธ์!

ซูสือโม่วรู้สึกว่าเลือดเนื้อของตนเองได้รับการหล่อเลี้ยง ผิวหนังมีความแข็งแกร่งขึ้นและดูเหมือนว่าจะมีกล้ามเนื้อมากขึ้น

ถ้าซูสือโม่วลืมตาในเวลานี้ ก็จะได้เห็นภาพที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม

ของเหลวหนืดสีดำได้ก่อตัวเป็นวังวนขนาดใหญ่ในถังไม้ ซูสือโม่วลอยอยู่กลางวังวน

สัตว์ประหลาดรูปวัวกับสัตว์ประหลาดรูปหมีปรากฏขึ้นด้านข้างซูสือโม่ว พวกมันเป็นหมอกหนาแต่ดวงตากลับสดใสและมีแสงอันเย็นยะเยือกออกมา พวกมันดูดุร้ายปล่อยกลิ่นอายที่สามารถเขย่าฟ้าดินได้!

เมื่อเวลาผ่านไป ความหนาวเย็นในร่างกายก็ค่อยๆ หายไป สารสำคัญจำนวนไม่สิ้นสุดยังคงชำระล้างกล้ามเนื้อและผิวหนังต่อไป ขอบเขตซูสือโม่วก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

ชั่วพริบตา ค่ำคืนก็ผ่านไป

ซูสือโม่วลืมตาและต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าของเหลวในถังไม้กลายเป็นโปร่งใสราวกับน้ำ

เตี๋ยเยว่กระโดดลงมาจากหินสีเขียว กล่าวว่า "ข้าพเจ้าจะแยกกระบวนท่าอีกสามกระบวนท่าให้กับท่าน กระบวนท่าแรกคือฝ่ามือทลายพสุธา มุมของฝ่ามือสามารถเปลี่ยนได้ตามใจท่าน สิ่งที่ท่านต้องจำไว้คือเคล็ดวิชาในการใช้พลังและแนวคิดเรื่องการทลายพสุธา"

เตี๋ยเยว่ยกมือขึ้นเล็กน้อยตามที่นางอธิบาย

ซูสือโม่วมีความคิดหนึ่งเกิดขึ้นและหลับตา

ซูสือโม่วมีความรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าไม่ได้เผชิญหน้าเตี๋ยเยว่แต่เป็นอสูรหมีน่าเกลียด มันยกอุ้งเท้าหมียักษ์ทุบลงในฉับพลัน!

แม้ว่าซูสือโม่วจะรู้ว่านั่นเป็นเพียงภาพลวงตา ภายใต้ผลกระทบอันทรงพลังของการทุบ มันอดไม่ได้ที่จะล่าถอย

วืด!

ซูสือโม่วลืมไปว่ายังอยู่ในถัง มันล้มลงกับพื้น ดูเละเทะไปหมด น้ำในถังกระฉอกทั่วพื้น

"กระบวนท่าที่สองคือพิงภูผา ท่านต้องออกแรงทั้งหมดกดไปข้างหน้า คู่ต่อสู้จะตาย ไม่มีเวลาตอบสนอง"

เตี๋ยเยว่สะกิดเท้าเหยียบไปข้างหน้า ร่างของนางสั่น!

แก้วตาของซูสือโม่วหดตัวลงทันที

อากาศรอบๆ เตี๋ยเยว่แช่แข็งเมื่อออกกระบวนท่าพิงภูผา ดูราวกับว่าอากาศจะแข็งตัวจากนั้นก็กระจายออกไปหลังจากนั้น!

อากาศรอบตัวพวกมันไม่ได้รับผลกระทบจากความรวดเร็วและผลกระทบจากความกดดันในการเคลื่อนไหวนั้น!

"กระบวนท่าที่สาม เปลี่ยนร่างเป็นศิลา"

เตี๋ยเยว่หยุดชั่วคราวก่อนจะกล่าวว่า "นี่คือวิธีการป้องกันของคัมภีร์ลับ12ราชันอสูรมหาแดนทุรกันดาร ถือได้ว่าเป็นวิธีฝึกจิต หลังจากท่านสำเร็จ เลือดเนื้อจะกลายเป็นศิลาทันที ผู้คนไม่อาจทำลายได้ ลดการบาดเจ็บที่ได้รับ"

ซูสือโม่วเริ่มฝึกสามกระบวนท่าหมีศิลาขณะที่เตี๋ยเยว่เฝ้าดูอย่างเย็นชาอยู่ด้านข้าง ชี้ให้เห็นทุกครั้งที่มันทำผิดพลาด

เมื่อใดก็ตามที่เตี๋ยเยว่ชี้ให้เห็นข้อผิดพลาด ซูสือโม่วจะต้องเจ็บปวดทรมาน

สุดท้าย ซูสือโม่วไม่มีความคืบหน้าใดๆ กับสามกระบวนท่าหมีศิลา แต่มีบาดแผลเต็มไปหมด มีรอยฟกช้ำทั่วตัวและมีเหงื่อโชก นอนลงบนพื้นหญ้าหมดสิ้นพลังงาน หอบอย่างหนัก

แน่นอน ซูสือโม่วรู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายเช่นนี้ จะต้องใช้เวลานานกว่านั้นกว่าจะประสบความสำเร็จในสามกระบวนท่าหมีศิลา!

ในเวลากลางคืน เตี๋ยเยว่เตรียมของเหลวยาอีกถังสำหรับฝึกเทพยุทธ์ของซูสือโม่ว

ส่วนที่น่าทึ่งก็คือ ไม่ว่าซูสือโม่วจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแค่ไหนในวันนั้น หลังจากฝึกฝนในถังไม้เป็นเวลาหนึ่งคืน มันก็จะกลับมามีชีวิตและมีสุขภาพดีในวันนั้นและจะไม่มีรอยแผลเป็นบนร่างกาย

ในอีกสามเดือนต่อจากนั้น ซูสือโม่วก็จะเชือดวัวกิน ฝึกสามกระบวนท่าหมีศิลาในเวลากลางวันและเข้าไปในถังไม้ในเวลากลางคืน ฝึกการหายใจเข้าออกภายใต้การกระตุ้นของเหลวยา

ซูสือโม่วกัดฟันอดทนการฝึกเทพยุทธ์อย่างไม่สิ้นสุด

ภายใต้สภาพแวดล้อมการฝึกเทพยุทธ์ที่รุนแรงเช่นนี้ ซูสือโม่วมีความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเกี่ยวกับพระสูตรขัดเกลาสรีระ สามารถเข้าถึงความสำเร็จเบื้องต้นของฝ่ามือทลายพสุธากับพิงภูผา

อย่างไรก็ตาม มันไม่มีความคืบหน้ามากนักกับเปลี่ยนร่างเป็นศิลา

ผิวหนังซูสือโม่ว เปลี่ยนจากผิวเนื้อหยาบเมื่อฝึกฝนกระบวนท่าตรีกาสรเป็นครั้งแรกมาเป็นพื้นผิวที่นุ่มนวลละเอียดอ่อน ราวกับว่ามันกลับคืนสู่สภาพธรรมชาติ

ผิวหนังของมันดูผ่องใสราวกับหยก แต่แข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำไป!

ซูสือโม่วมีกล้ามเนื้อมากขึ้นและร่างกายก็มั่นคงแข็งแรง ดูเหมือนว่าจะสูงขึ้น แม้ว่ามันจะอายุเพียง17ปี แต่ก็สูงมากกว่า6ฉื่อ มีส่วนสูงเท่ากับเตี๋ยเยว่

สามเดือนก่อนหน้านี้ เมื่อซูสือโม่วพยายามลงมือที่บ้านของตระกูลเสิน มันถูกกระบี่เฉือนในการต่อสู้ แม้ว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บภายนอกใดๆก็ตาม แรงกระแทกจากดาบและกระบี่ยังคงสร้างความเสียหายให้กับกล้ามเนื้อของมันได้รับความเจ็บปวดมาเป็นเวลานาน

ในตอนนี้ ซูสือโม่วสันนิษฐานว่าถ้ามันถูกแทงโดยยอดฝีมือหลังกำเนิดผู้สมบูรณ์แบบ นั่นก็จะไม่สร้างความเสียหายใดๆ กับมัน

หลังจากฝึกเทพยุทธ์การขัดเกลาสรีระ ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักเป็นเวลาครึ่งปี ร่างกายก็คล้ายกับกระบี่และดาบ

แน่นอน นี่ไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียวที่เกิดขึ้นหลังจากการฝึกฝนการขัดเกลาสรีระ

มันมีความแข็งแกร่งมหาศาลและความเร็วที่น่าทึ่ง มีความคมในสายตามัน ทั้งหมดนี้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในซูสือโม่ว

เช้านี้ ซูสือโม่วย่างเท้าออกจากพื้นที่สำหรับการฝึกเทพยุทธ์ เปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีเขียว จัดระเบียบร่างกายแล้วไปที่บ้านของตระกูลซู

ซูเสี่ยวหนิงจะกลับมาวันนี้

ไม่ว่าจะเป็นซูสือโม่ว ซูหงหรือผู้ใดก็ตามในตระกูลซู ทุกคนต่างเอาอกเอาใจนางและไม่ยอมทนให้นางทนทุกข์ทรมานใด

ซูสือโม่วถึงบ้านของตระกูลซูในเวลาไม่นาน

"นายน้อยรองกลับมาแล้ว" ผู้คนในตระกูลซูมีความยินดีและทักทายมันอย่างอบอุ่น

ซูสือโม่วยิ้มและพยักหน้าให้คนเหล่านั้น

หลังจากพักฟื้นเป็นเวลาสามเดือน อาการบาดเจ็บของลุงเจิ้งก็หายดี แต่มันก็ดูแก่กว่าเมื่อก่อนมาก

"พี่ชายไม่อยู่อีกแล้วหรือ?" ซูสือโม่วถามอย่างไม่เป็นทางการ

ลุงเจิ้งยิ้ม "ท่านติดอยู่กับธุรกิจเมื่อเร็วๆ นี้ ท่านต้องดูแลธุรกิจและไม่สามารถกลับมาได้ในวันนี้"

ซูสือโม่วกับลุงเจิ้งคุยกันในห้องโถงระหว่างรอซู่เสี่ยวหนิงกลับมา

สองชั่วโมงผ่านไป…

สี่ชั่วโมง…

ยามเที่ยงผ่านไป

เมืองชางหลางอยู่ไม่ไกลจากเมืองน้อยผิงหยางมากนัก นั่นจะใช้เวลาไม่เกินสองชั่วโมงในการมาถึงโดยการเดินเท้า แต่ตอนนี้ ซู่เซียวหนิงยังไม่กลับมา

ซูสือโม่วเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม มีประกายเย็นชาในดวงตามัน

ลุงเจิ้งขมวดคิ้ว คิดก่อนที่จะตะโกน "หลิวหยู!"

"อยู่นี่!"

ลุงเจิ้งกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม "พาผู้คนไปที่เมืองชางหลางตรวจดูว่าคุณหนูซูออกมาหรือยัง รายงานให้ข้าพเจ้าทราบหากมีข่าวใดๆ "

"ไม่จำเป็น"

ซูสือโม่วโบกมือ

มันรู้จักน้องสาวมันดีที่สุด

ซูเสี่ยวหนิงเชื่อฟังมากตั้งแต่อายุยังน้อย นางจะไม่ทำสิ่งที่ทำให้ตระกูลกังวลอย่างเด็ดขาด

เนื่องจากซูเสี่ยวหนิงยังมาไม่ถึงเมืองน้อยผิงหยาง จึงมีคำอธิบายเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น นางประสบอุบัติเหตุ!

ซูสือโม่วลุกขึ้นยืนช้าๆ สีหน้าเย็นชา

ลุงเจิ้งกับหลิวหยูรู้สึกหายใจไม่ออกกับการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวของมัน

สองคนนี้ผ่านการต่อสู้มาหลายครั้งและมีประสบการณ์มากมายกับการสัมผัสความตายอย่างใกล้ชิด คนเหล่านี้ไม่กลัวแม้แต่ตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับเซียนหรือกองทัพนับพัน

แต่ตอนนี้ พวกมันอดไม่ได้ที่จะสั่นด้วยความกลัวเมื่อเผชิญหน้ากับซูสือโม่ว!

"นายน้อยรองเปลี่ยนไปอย่างแท้จริง!" ลุงเจิ้งกับหลิวหยูสบตากัน มีความคิดแบบเดียวกัน

"รายงาน—เฉินหนานจากตระกูลเสินอยู่นอกประตู กำลังขอพบ" ผู้พิทักษ์ตระกูลซูคนหนึ่งตะโกน

ลุงเจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ "ให้มันเข้ามา"

"หึหึ ท่านทุกคนเป็นอย่างไรบ้าง?" หลังจากนั้นไม่นาน เฉินหนานที่สวมชุดสีขาวก็เดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม

ซูสือโม่วไม่ได้พูดอะไร ดวงตาแคบลงเล็กน้อยขณะที่มันจ้องมองไปที่เฉินหนาน

หัวใจของเฉินหนานเต้นข้ามจังหวะ

ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ เฉินหนานรู้สึกเหมือนตกเป็นเป้าหมายของพยัคฆ์ดุร้ายกับหมาป่าที่หิวโหย มันอาจถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ในพริบตา!

"ข้าพเจ้ามาเพียงส่งข้อความเท่านั้น ตระกูลโจวกับตระกูลหลี่ต้องการเชิญนายน้อยสองคนจากตระกูลซูไปงานเลี้ยง" เฉินหนานรีบพูด เหมือนรู้สึกผิด

ซูสือโม่วเข้าไปข้างกางเฉินหนาน กล่าวอย่างใจเย็นว่า "พี่ชายข้าพเจ้าไม่อยู่ ข้าพเจ้าจะไปกับท่าน"

"นายน้อยรอง นั่นต้องมีอะไรบางอย่างตลกเกี่ยวกับงานเลี้ยง อย่าไป!” หลิวหยูรีบไปข้างหน้าแล้วกระซิบที่หูของซูสือโม่ว

ซูสือโม่วกวาดสายตาไปที่อีกฝ่าย

หลิวหยูก้มหน้าแล้วกล่าวพร้อมกัดฟันว่า "นายน้อยรอง ข้าพเจ้าจะไปกับท่าน!"

ซูเสี่ยวหนิงหายไปและตระกูลโจวพลันเชิญซูหงกับซูสือโม่วไปงานเลี้ยง เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นการซุ่มโจมตี มันอาจไม่สามารถกลับมาอย่างมีชีวิต แต่มันจะไม่มีวันอยู่นิ่งเฉยในขณะที่นายน้อยรองไปคนเดียวเพื่อต่อสู้กับศัตรู

"หลิวหยู นายน้อยโจวบอกว่าท่านเชิญเพียงนายน้อยสองคนจากตระกูลซู ไม่ให้ใครไปด้วย มิฉะนั้น… " เฉินหนานพูดไม่จบประโยค แต่นั่นเห็นได้ชัดว่ามันกำลังคุกคามคนเหล่านี้

"นำทางไป" ซูสือโม่วกล่าวอย่างเย็นชา

เฉินหนานมองลุงเจิ้งกับหลิวหยูอย่างยั่วยุ ก่อนที่มันจะเย้ยหยันแล้วก้าวเท้าออกไปจากที่พักของตระกูลซู

"ท่านเจิ้ง เราจะทำอย่างไร? ควรที่ข้าพเจ้าจะนำคนไปโจมตี จะได้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนายน้อยรอง!" หลิวหยูรู้สึกกังวล

"ไม่!"

ลุงเจิ้งส่ายหน้า ขมวดคิ้ว "อีกฝ่ายเตรียมพร้อมอย่างเห็นได้ชัด ในตอนนี้ บ้านของตระกูลโจวเต็มไปด้วยอันตราย ด้วยความแข็งแกร่งของเราในปัจจุบัน เราจะไม่สามารถแข่งขันกับพวกมันได้"

ลุงเจิ้งหยุดชั่วคราวก่อน-ที่จะกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "จงไปนำทหารม้าหุ้มเกราะสีดำที่ใกล้ที่สุดมาโดยเร็วที่สุด!"

"แต่… พวกมันจะไปถึงทันเวลาหรือไม่?" หลิวหยูถาม

"ข้าพเจ้าไม่รู้" ลุงเจิ้งถอนหายใจ "ในตอนนี้ เราทำได้แค่หวังให้นายน้อยรองกับคุณหนูซูอยู่ต่อไปได้นานที่สุด นี่เป็นทางออกเดียวเท่านั้น"