ตอนที่ 1 น่าอายจริง ๆ
ตอนที่ 1 น่าอายจริง ๆ
หลังจากวันที่วุ่นวาย ไอร่ารู้สึกเหนื่อยสายตัวแทบขาด
เธอถอดเสื้อผ้าออกแล้วนอนลงในอ่าง แช่น้ำอุ่นจนท่วมร่างกาย
หญิงสาวตัวเล็กค่อย ๆ หลับตา สลัดทุกอย่างที่เธอแบกรับไว้ตลอดทั้งสัปดาห์ให้หลุดลอยไป
สบายแค่ไหนกัน
เมื่อกล้ามเนื้อที่ตึงได้ผ่อนคลาย เธอเริ่มรู้สึกง่วง
กว่าจะรู้ตัวว่าหลับไป ร่างกายของเธอค่อย ๆ เลื่อนลงไปในน้ำ
เมื่อน้ำเอ่อท่วมมาถึงศีรษะ เธอก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที
ความรู้สึกหายใจไม่ออกทำให้เธอตื่นตระหนกและพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น
น้ำกระเซ็นไปตามการเคลื่อนไหวของเธอ เธอยกมือขึ้นเพื่อคว้าขอบอ่าง แต่เธอกลับพบว่าเธอไม่สามารถจับอะไรได้เลย
ไอร่าตกตะลึงงัน
เธอมองไปรอบ ๆ ทันทีและตระหนักว่าเธอกำลังยืนอยู่ในลำธาร น้ำสูงเหนือเอวของเธอพอดี ล้อมตัวถูกรายล้อมไปด้วยภูเขาและหญ้าสีเขียวขจี ต้นไม้สูงเขียวชอุ่มดูคล้ายกับป่าดึกดำบรรพ์
จิตใจของไอร่าว่างเปล่า
‘ฉันอยู่ที่ไหนกันล่ะนี่’
ความคิดแรกของเธอคือเธอกำลังอยู่ในห้วงแห่งความฝันของตนเอง
ไอร่าบีบต้นขาของเธออย่างแรง ทำให้เธอทำหน้าบูดบึ้งไปด้วยความเจ็บปวด
‘ฉันไม่ได้ฝัน!’
ตอนนี้ไอร่าเต็มไปด้วยความสยองขวัญ เกิดอะไรขึ้น?
เธอแค่งีบหลับระหว่างอาบน้ำเท่านั้น ทำไมถึงตื่นขึ้นมากลางป่าดึกดำบรรพ์เช่นนี้!
เธอสามารถแปลงร่างได้หรือไม่
เธอตัวสั่นเมื่อรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่านเธอ
ไอร่ากอดแขนของเธอและตระหนักว่าเธอกำลังเปลือยเปล่า
ตอนนี้เธอเปลือยเปล่าโดยสิ้นเชิง
คำสาปมากมายวิ่งเข้ามาในจิตใจของเธอ
‘พระเจ้า แม้ว่าท่านต้องการให้ฉันย้ายไปที่อื่น ท่านก็ควรให้ฉันสวมเสื้อผ้าก่อนไม่ได้หรือไงคะ’
บริเวณลำธารหนาวเย็น และลมพัดแรงทำให้รู้สึกหนาวมาก หากเธอยังยืนอยู่ที่นี่ต่อไป เธอคงจะเป็นหวัดอย่างแน่นอน
ไอร่าทำให้เพียงอดทนต่อความรู้สึกอับอายและปีนขึ้นฝั่งอย่างระมัดระวัง
เธอหวังว่าจะไม่มีใครอยู่ในป่าแห่งนี้
หากมีใครมาเห็นเธอเปลือยเปล่าเธอคงได้ตายเพราะความอับอาย
ทันใดนั้นก็มีเสียงน้ำสาด
ไอร่าหยุดและมองไปตามเสียง เธอเห็นชายร่างสูงกระโดดลงไปในลำธาร
เขาตักน้ำจากผิวน้ำแล้วสาดใส่หน้า
ผมสีขาวของเขาเปียก หยดน้ำเลื่อนลงมาตามแก้วของเขาและตกลงบนกล้ามเนื้อหน้าอกแน่นได้รูปของเขา ทำให้พวกมันเปล่งประกาย
รอยสักรูปดาวบนเอวของเขาเปล่งประกายท่ามกลางแสงแดด
ความรู้สึกของเขาเฉียบคม ขณะที่ไอร่ามองดูเขา เขาก็สัมผัสได้ถึงการจ้องมองของเธอทันที
ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองและเห็นไอร่าทันที
ขณะที่ดวงตาของพวกเขาสบกัน ทั้งสองคนก็ตัวแข็งทื่อ
ชายคนนั้นรู้สึกร้อนผ่าว ร่างกายของเขาร้อนขึ้นมาทันที เขาอยากจะกระโดดลงน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับผู้หญิงที่นี่
ผู้หญิงคนนี้สวยยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหน ๆ ที่เขาเคยพบมาก่อน
เธอกอดแขนแนบลำตัวแน่น เอวของเธอนุ่มและเรียวยาว
ผิวขาวของเธอดูบอบบาง ดวงตาที่เป็นประกายของเธอราวกับดวงดาวที่สว่างที่สุดในยามค่ำคืน มันทำให้ใคร ๆ ก็อยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอ
เธอราวกับนางฟ้าจากตำนาน เขาสูดลมหายใจเข้าทันที
หัวใจของชายคนนั้นเต้นรัว ดวงตาสีฟ้าของเขากระเพื่อม คอของเขาแห้งผาก
...
เมื่อไอร่าเห็นใบหน้าของชายคนนั้นอย่างชัดเจน เธอก็ตกตะลึงกับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา
ทว่าการจ้องมองที่เร่าร้อนของชายคนนั้นทำให้เธอกลับมามีสติได้อย่างรวดเร็ว
เธอเปลือยเปล่า
มีคนเห็นเธอขณะที่เธอเปลือยกาย
น่าอายชะมัด
ใบหน้าของเธอแดงก่ำขณะที่เธอหนีเข้าไปในป่าด้วยความตื่นตระหนก
เธอเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็รู้ว่ามีชายคนหนึ่งกำลังไล่ตามเธอ เขาคว้าตัวเธอจากด้านหลัง
อุณหภูมิร่างกายของชายคนนั้นสูงมากราวกับว่าเขาเป็นลูกบอลเพลิง ขณะที่เขาสัมผัสไอร่า เธอก็รู้สึกราวกับถูกน้ำร้อนลวก
เธอต่อสู้ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง “คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ”
แขนของชายคนนั้นดูราวจะทำจากเหล็กและกักขังเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา เขาสัมผัสได้ถึงผิวที่บอบบางและเรียบเนียนในอ้อมแขนของเขา และร่องรอยสุดท้ายของความมีเหตุมีผลในสมองของเขาก็หายไป
เขาค่อย ๆ ผลักเธอลงไปที่พื้นแล้วก้มศีรษะลงเพื่อจูบแก้มของเธอ เสียงของเขาแหบแห้งและเซ็กซี่ไปด้วยความปรารถนา
“สาวน้อย เจ้ามาจากไหน ทำไมถึงอยู่ที่นี่เพียงลำพัง”
ไอร่าโกรธมากและตบหน้าเขา “สารเลว ปล่อยฉันนะ”
ความแตกต่างด้านความแข็งแกร่งระหว่างคนทั้งสองคนนั้นมากเกินไป แม้ว่าเธอจะใช้กำลังทั้งหมดของเธอ แต่ชายคนนั้นก็ยังคิดว่าเธอกำลังพยายามจั๊กจี้เขา
เมื่อฝ่ามือกระแทกใบหน้าของเขา แทนที่เขาจะรู้สึกเจ็บปวดจากการตบของเธอ เขากลับรู้สึกว่าฝ่ามือของผู้หญิงตัวเล็กนั้นนิ่มและบอบบางเกินไป
ร่างกายของเขาเกือบจะลุกเป็นไฟแห่งความปรารถนา แต่เขาทนไม่ได้ที่จะดุร้ายเกินไป ท้ายที่สุด เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่บอบบางและตัวเล็กมาก แค่มองเธอก็ทำให้ใจของเขาละลาย
เขาทนไม่ได้จริง ๆ ที่จะทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้เลย
“ไม่ต้องกลัว ข้าแค่อยากจะกอดเจ้าก็เท่านั้น”
ไอร่าเริ่มตื่นตระหนก “ถ้าคุณไม่ปล่อยฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจ”
ชายคนนั้นถามกลับว่า “เรียกตำรวจเหรอ? มันคืออะไร?”
เมื่อคิดว่าเขาจงใจแกล้งโง่ เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น
เธอผลักเขาออกไปด้วยแรงทั้งหมดของเธอ
ใบหน้าสวยของเธอร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย
แทนที่จะถูกผลักออกไป ชายคนนั้นกลับกระชับมือของเธอไว้แน่น “อย่าขยับ ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก”
ดุจดวงไม่เชื่อเขา
เธอจ้องมองเขาด้วยความโกรธทั้งน้ำตา โดยคิดว่าถ้าเขากล้าทำอะไรเธอจริง ๆ เธอก็จะไม่ปล่อยให้เขาหนีไปได้ แม้ว่าเธอจะเสี่ยงชีวิตก็ตาม
ชายคนนั้นเห็นแววตาแห่งความมุ่งมั่นในดวงตาของเธอ จิตใจของเขาก็ปลอดโปร่ง
เขาระงับไฟแห่งปรารถนาในร่างกายของเขาและทำสัญญาอย่างจริงจัง “ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก อย่าวิ่ง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยฉันก่อนสิ”
ชายคนนั้นปล่อยเธออย่างไม่เต็มใจ เขาก้าวถอยหลัง “จะทำอะไร”
ไอร่าอยากจะวิ่งทันที แต่เอได้ยินชายคนนั้นพูดว่า “เจ้าช้าเกินไป ไม่ว่าเจ้าจะวิ่งไปไหน ข้าก็สามารถตามจับเจ้าได้อย่างง่ายดาย”
เขาเดาได้แน่ชัดว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ไอร่ามองดูเขาและเห็นว่าเขากำลังยิ้มให้เธอ
ดวงตาสีฟ้าของเขาเต็มไปด้วยความปล่อยตัว พวกมันยังมอบภาพลวงตาแห่งความอ่อนโยนให้เธอด้วยซ้ำ
เธอค่อย ๆ หน้าแดงและรีบมองไปทางอื่น โดยไม่กล้ามองหน้าเขาตรง ๆ อีก “ใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหม”
ทันทีที่เธอพูด เธอก็จำได้ว่าเธอกำลังเปลือยกายอยู่
เธอกอดอกและหันไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองของชายคนนั้น
ชายคนนั้นจ้องมองเธอ “เจ้ามาเจ้าเผ่าไหน สาวน้อย? ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง? สัตว์อสูรตัวผู้ของเจ้าเล่าอยู่ที่ไหน”
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร” ไอร่าไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร
ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้า ร่างสูงของเขาเข้ามาใกล้เธอ “ข้าเป็นสัตว์ตัวผู้ ส่วนเจ้าเป็นตัวเมีย เราสามารถเป็นคู่ผัวตัวเมียกันได้ ไม่มีใครบอกเจ้าเรื่องนี้หรือ”
สัตว์? ตัวผู้ ตัวเมีย?
ไอร่าเต็มไปด้วยความตกใจอย่างช้า ๆ
พระเจ้าที่รักของลูก เธอได้ย้ายมาอยู่ในโลกแบบไหนกันนะ
ที่นี่มีสัตว์อสูรด้วยเหรอ
จะมีมนุษย์อยู่ที่นี่ไหม
เธอจะสามารถกลับสู่โลกเดิมของเธอได้หรือไม่
ชายคนนั้นยิ้ม “ข้าลืมแนะนำตัวเอง ข้ามีนามว่าเชร์”
หลังจากที่พูดจบ ร่างกายของเขาก็เปลี่ยนไป
เขากลายร่างเป็นเสือขาวตัวใหญ่
ไอร่า : “....!”
สัตว์ประหลาด
ดวงตาของเธอกลอกกลับด้วยความตกใจ และเธอก็หมดสติไป
