ตอนที่ 49 อ่อนแอเกินไป! อ่อนแอเกินไป! อ่อนแอเกินไป!

แท้จริงแล้ว รีไวล์ไม่ได้คาดคิดเลยว่านักฆ่าที่ลอบสังหารตนเองนั้นร่ำรวยขนาดนี้!!

เขาเทเหรียญทองที่ตนเองรวบรวมได้ทั้งหมดลงในถุงเล็ก ๆ ใบหนึ่ง เขาประมาณการจากน้ำหนักแล้วน่าจะอยู่ที่ประมาณสามพันเหรียญ!

"อาชีพนักฆ่าทำเงินได้มากขนาดนี้เลยหรือ? งั้นเลิกเป็นเจ้าผู้ครองนครที่น่าเบื่อนี้ แล้วไปเป็นนักฆ่าดีกว่า" รีไวล์รู้สึกตกใจเล็กน้อย

สิ่งที่รีไวล์ไม่รู้ก็คือ อัศวินเบอร์นาร์ดผู้นี้ในฐานะนักฆ่าระดับเงิน ได้ลุล่วงภารกิจลอบสังหารไปหลายครั้งแล้ว ในฐานะอัศวินระดับกลางที่มีอัตราความสำเร็จสูงที่สุด หากต้องการให้เขาลงมือ ค่าจ้างมักจะอยู่ที่หลายสิบหรืออาจจะถึงหลายร้อยเหรียญ หลังจากที่องค์กรหักค่าส่วนแบ่งแล้ว เขาก็ยังได้รับเหรียญทองจำนวนไม่น้อย บวกกับทรัพย์สินของผู้ที่ถูกลอบสังหารที่เขาขโมยมาด้วย สามพันเหรียญทองจึงเป็นเรื่องปกติ

และเบอร์นาร์ดก็มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะไถ่ถอนดินแดนคืน เขาจึงไม่กล้าใช้จ่ายเงินที่หามาได้เลย แม้กระทั่งค่าใช้จ่ายที่จำเป็น

ไม่ใช่ว่าการหาเงินเป็นเรื่องยาก แต่เพียงแค่หนทางที่ง่ายดายนั้นล้วนถูกเขียนไว้ในกฎหมายอาญา

หากบุคคลหนึ่งสามารถละทิ้งศีลธรรม กฎหมาย และแม้กระทั่งชีวิตของตนเองได้ การหาเงินก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป สิ่งที่ยากก็คือคุณจะมีชีวิตอยู่เพื่อใช้เงินนั้นหรือไม่

สามพันเหรียญทอง หนักถึงสามสิบกว่ากิโลกรัม บัดนี้กลายเป็นของรีไวล์ไปเสียแล้ว

รีไวล์มีพละกำลังมาก คนทั่วไปถือเหรียญทองจำนวนมากขนาดนี้คงเมื่อยมือ แค่นับเงินก็เมื่อยมือจนเป็นตะคริวได้แล้ว

รีไวล์ค้นหาในบ้านของนักฆ่าผู้นี้อีกครั้ง เขาต้องการค้นหาแผนภาพการถ่ายทอดกลวิธีฝึกหายใจของนักฆ่าผู้นี้

จนถึงตอนนี้ ความเร็วของนักฆ่าผู้นี้อยู่ในอันดับหนึ่งในบรรดาศัตรูที่รีไวล์เคยเผชิญมา

หากนักฆ่าผู้นี้ไม่รู้จักรีไวล์ดีพอ ด้วยพลังของอัศวินระดับกลาง รีไวล์คงตายไปแล้ว

ในที่สุด รีไวล์ก็รู้สึกผิดหวังที่เขาไม่พบแผนภาพการถ่ายทอด จึงได้แต่ละเลยไป

...

ยามดึก ลมหนาวพัดโหยหวน นกเค้าแมวร้อง

รีไวล์ใช้มือข้างหนึ่งเท้าค้ำดาบฟรอสต์มอร์น นั่งอยู่ที่โต๊ะยาวในบ้านของนักฆ่าผู้นี้ ขณะที่กินเสบียงแห้งและน้ำที่ตนเองนำมาด้วย ขณะเดียวกันก็รอคอยอย่างเงียบ ๆ

เขาปรับสภาพร่างกายของตนเองให้ถึงขีดสุด บาดแผลเล็กน้อยที่ได้รับก่อนหน้านี้ไม่มีผลใด ๆ ต่อเขาเลย

เขารู้สึกขอบคุณที่กลเทคนิคการหายใจที่สืบทอดกันมาในตระกูลของตนเองเป็นกลวิธีฝึกหายใจเชิงป้องกัน เมื่อเผชิญกับการโจมตีที่ไม่คาดคิดเช่นนี้ การเสริมเกราะให้หนาที่สุดคือหนทางแห่งชัยชนะ

เวลาผ่านไปทีละนาที รีไวล์ไม่รู้สึกง่วงนอนแม้แต่น้อย

รุ่งขึ้น ฟ้ายังไม่สาง

นกเค้าแมวบินกลับรัง ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ จากถนนหน้าบ้าน

รีไวล์มีแววตาที่เปลี่ยนไป กล้ามเนื้อทั้งตัวของเขาตึงเครียด ร่างกายทั้งหมดเปรียบเสมือนเสือดาวที่กำลังเตรียมตัวตะครุบเหยื่อ

ร่างที่ดูลังเลใจก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ของเบอร์นาร์ด เขาเฝ้ามองประตูที่แตกหักและรอยเลือดในสนาม ห่มคลุมด้วยเสื้อคลุมสีดำเต็มไปด้วยความสงสัย เขาคือผู้ที่รับผิดชอบการติดต่อกับเบอร์นาร์ด

"เกิดอะไรขึ้นกับเบอร์นาร์ด? เมื่อคืนที่ออกไปปฏิบัติภารกิจ บ้านของเขาถูกโจรปล้นหรือ?" ร่างในชุดดำผู้นี้ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ร่างที่ยิ่งใหญ่อาจหาญประดุจเทพมารปรากฏขึ้นที่ประตูโดยไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไร เขาสวมหน้ากากหมาป่าขาว ดาบอัศวินในมือเปื้อนเลือด กล่าวอย่างเย็นชาว่า "เจ้ามาแล้วหรือ เตรียมตัวตายซะ!"

"เจ้า... เจ้าคือรีไวล์งั้นหรือ?! เจ้าไม่ตายงั้นเหรอ? แล้วเบอร์นาร์ดล่ะ? เจ้าฆ่าเบอร์นาร์ด!" ผู้ติดต่อคนนี้ร้องออกมาในที่สุด เขาคิดอะไรออกแล้ว

แต่สิ่งที่รอคอยเขาอยู่ก็คือแสงดาบที่ตัดผ่านความมืดมิด นำมาซึ่งแสงแห่งรุ่งอรุณ!

ตูม!

ดาบที่เต็มไปด้วยพลังคลื่นพุ่งตรงไปยังผู้ติดต่อคนนี้

ผู้ติดต่อไม่ได้หมายถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่งโดยเฉพาะ

ผู้ใดก็ตามที่ให้บริการนายหน้าคนกลางแบบนี้แก่ นกแห่งความตาย คือผู้ติดต่อ

พวกเขาก็ถือเป็นสมาชิกของนกแห่งความตาย แต่ไม่รับผิดชอบการลอบสังหาร จึงไม่เก่งในการต่อสู้

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังเป็นอัศวินที่แท้จริง

เขาชักดาบออกมาแล้วฟาดฟันไปที่รีไวล์

เพียงแค่ครั้งเดียว!

ด้วยพลังแห่งคลื่น กระบี่ยาวในมือของนายหน้าก็หลุดออกไป เขาถูกพลังแห่งคลื่นซัดกระหน่ำ จนไม่สามารถต้านทานได้เลย!

เขาไม่มีพลังเหมือนกับอัศวินเบอร์นาร์ด แม้แต่เบอร์นาร์ดก็ยังประสบเคราะห์กรรม เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบารอนรีไวล์!

หนี! ต้องหนีให้ได้!

พลังของบารอนรีไวล์ยอดเยี่ยมมาก ต้องบอกเรื่องนี้ให้กับองค์กรทราบ ไม่จำเป็นต้องเสียสมาชิกขององค์กรไปกับเรื่องนี้!

ยกเว้นแต่ว่าลูกค้ารายใหญ่จะยอมจ่ายเงินเพิ่ม ให้กับนักฆ่าระดับเหรียญทองอันหายากขององค์กร หรือแม้แต่ผู้นำทั้งห้าคนลงมือด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้น นักฆ่าระดับเหรียญเงินและเหรียญทองแดงที่มาที่นี่ก็เพียงแค่มาตายเท่านั้น!

อัศวินปีศาจก็คงถูกเขาฆ่าแน่นอน!

แต่รีไวล์จะปล่อยให้เบาะแสเดียวหลุดรอดไปได้อย่างไร เขาพุ่งตัวไปข้างหน้าราวกับเสือหิวโหย

ความเร็วอันรุนแรงที่ได้มาจากการฝึกฝนเทคนิคการหายใจหมาป่าเกล็ดน้ำแข็ง ระดับสี่ของเขาไม่ธรรมดา ถึงแม้จะเทียบไม่ได้กับนักฆ่าคนนั้น แต่เมื่อเทียบกับนายหน้าคนนี้แล้ว ก็ยังเหลือเฟือ!

รีไวล์คว้าไหล่ของนายหน้าคนนั้นด้วยมือข้างเดียว กดลงอย่างแรง!

ตูม

นายหน้าถูกพลังมหาศาลของรีไวล์กดลงกับพื้นโดยตรง ศีรษะกระแทกพื้น คายเลือดออกมา ศีรษะแตกเลือดไหล

ทั้งคู่เป็นอัศวินอย่างเป็นทางการ แต่ความแตกต่างระหว่างเขากับรีไวล์นั้นช่างมากมายเหลือเกิน!

"อ่อนแอเกินไป! อ่อนแอเกินไป! อ่อนแอเกินไป!"

รีไวล์คำราม ดาบยาวแทงทะลุกระดูกสะบักของนายหน้าคนนั้น ตรึงเขาไว้กับพื้น

"ตอนนี้ บอกมา ใครส่งพวกเจ้ามาลอบสังหารข้า?!"

รีไวล์หรี่ตาลง แผ่ซ่านกลิ่นอายที่อันตราย

"ขออภัย บอกไม่ได้" นายหน้าคนนี้ยังคงแข็งกระด้าง แม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ก็ยังไม่ยอมพูด

เขาเป็นนักรบที่องค์กรฝึกมา มีความจงรักภักดีต่อองค์กรอย่างที่สุด และศรัทธาในเงาแห่งความมืดอย่างคลั่งไคล้!

มีเพียงคนเช่นนี้เท่านั้นที่จะสามารถดำรงตำแหน่งนายหน้าที่มีความสำคัญอย่างยิ่งได้

รีไวล์กรีดกราย ฟรอสต์มอร์น ไปทั่วหน้าอกของเขา ช่องโหว่ขนาดใหญ่ภายใน อวัยวะภายในและเนื้อหนังพลิกตัว เลือดไหลออกมาไม่หยุด

นายหน้าคนนี้มีสีหน้าซีดขาว ใช้ลมหายใจสุดท้ายพูดว่า "ฆ่าข้าเถอะ เงาแห่งความมืดจะพาข้ากลับมาอีกครั้ง กลายเป็นเงาแห่งคำสาปที่ไม่เคยจางหายไปข้างหลังเจ้า!"

พรึบ

ฟรอสต์มอร์นได้ฉีกนายหน้าคนนี้ออกเป็นสองส่วน

"ไม่พูดก็ไม่พูด พูดมากเหลือเกิน ตายแล้วก็เงียบ!"

รีไวล์พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ค้นหาเบาะแสบางอย่างจากตัวนายหน้าคนนี้ ในที่สุดก็เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้ ไม่มีอะไรเลย

"เหอะ ไม่บอกกันสักคนเลยเหรอ? อยากให้พวกเจ้ากลับมาอีกนะ! มาสิ! สักวันหนึ่ง ข้าจะจับเจ้าออกมา!" รีไวล์ตาแดงก่ำ ฟันดาบฟาดฟันอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้ว่าฟันไปกี่ครั้ง นายหน้าก็ถูกสับเป็นชิ้น ๆ เนื้อสับถูกโยนเข้าไปในเตาผิง เสียงฟู่ฟู่ดังขึ้น

รีไวล์ได้กลิ่นเนื้อย่าง กลับออกไปข้างนอก สูดอากาศเย็นและสดชื่นเข้าไปเต็มปอดอีกครั้ง กินอาหารแห้งบางอย่าง ทำให้ตัวเองกลับมาสงบและมีเหตุผล

เมื่อเขาฟื้นตัวได้เกือบหมดแล้ว ขอบฟ้าก็เริ่มสว่างขึ้น แสงแรกของรุ่งอรุณส่องลงบนใบหน้าของรีไวล์ที่เปื้อนเลือดและเหงื่อ เขาไปล้างตัวที่ห้องน้ำ มองตัวเองในกระจกเงา ไม่พูดอะไร

จากนั้นก็ยืนยันว่าไม่มีของมีค่าอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้แล้ว

เขาหยิบไม้สนที่มีน้ำมันสนที่เบอร์นาร์ดเก็บไว้ใช้สำหรับผิงไฟออกมาจากคลังสินค้า กองรวมกันไว้ในคฤหาสน์

จากนั้นก็หยิบไฟจากกองเถ้าและถ่านในเตาผิงออกมา เปลวไฟที่โหมกระหน่ำกลืนกินทุกสิ่ง เงาของเขาหายไปในคฤหาสน์ที่เกิดคดีฆาตกรรมนี้