ตอนที่ 32 ข้าจะช่วยเจ้าเอง // อ่านฟรี 11 กพ 67

ตอนที่ 32 ข้าจะช่วยเจ้าเอง

ภายในร้านอาหาร บรรยากาศที่ตึงเครียดระหว่างเชินหลุนและหลงเฟยกำลังแน่นขึ้น

ทันใดนั้น เชินหลุนก็หัวเราะเบาๆ

“หลงเฟย คนอย่างเจ้านี่เหลือเกินจริงๆ”

“แต่ข้าหวังว่าในอีกไม่กี่วัน เมื่อเจ้าได้เห็นภรรยาและลูกสาวของเจ้า เจ้าจะรักษาทีท่าของเจ้าแบบนี้ได้อยู่นะ!!”

"ชิ้งงง"

เชินหลุนเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

แสงจากดาบเริ่มเปล่งประกายพุ่งเข้าหาหลงเฟยทันที

หลงเฟยเองก็มุ่งมั่นไม่แพ้กัน เขาถือดาบไว้ในมือซ้าย คมดาบที่แพรวพราวนั้นปะทะอย่างรุนแรงกับแสงดาบของเชินหลุน พร้อมกับออร่าอันน่าสะพรึงกลัว

การปะทะกันของแสงดาบและคมดาบนั้นทําให้เกิดพลังฉีและเลือดที่ดังก้อง

ในช่วงเวลาต่อมา การโจมตีทั้งสองได้แยกออกจากกันในทันที

"ตุ้บบ"

ดาบของหลงเฟยนั้นกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง ร่างของเขากระเด็นออกไปขณะที่กุมหน้าอกเอาไว้แน่น

"อั่กก"

หลงเฟยกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ทำให้ใบหน้าของเขายิ่งซีดลง

เชินหลุนยังคงนิ่งสงบและมีรอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

“เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ตอนที่เจ้าฆ่าน้องสาวของข้า เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่ามันจะลงเอยแบบนี้น่ะ?”

“ฮึๆๆ ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าหรอก ข้าจะทําให้เจ้าได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่ทรมานที่สุดในโลกก่อน”

“หักแขนขาของมันซะ แล้วทำลายเส้นสมปราณของมัน!!”

สาวใช้หลายคนที่อยู่ด้านหลังเชินหลุนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พวกเธอถือดาบขณะที่เดินตรงไปยังหลงเฟย

ผู้คนในร้านอาหารตัวสั่นและไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง เพราะนักศิลปะการต่อสู้ที่พยายามจะเข้าไปยุ่งก่อนหน้านี้ได้ตายไปแล้ว

หลงเฟยพยายามจะยืนขึ้นแต่สุดท้ายก็นอนยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะมาถึง

เมื่อมองดูสาวใช้ที่กำลังเดินเข้ามาด้วยจิตสังหาร หลงเฟยจึงหลับตาลง

"แกร๊ก"

คมดาบของสาวใช้กำลังเล็งไปที่แขนขาของหลงเฟย

ทันใดนั้นเงามืดบางอย่างก็ปรากฎขึ้น

"ชิ้งง"

เสียงเบาๆนั้นทำให้สาวใช้ทั้งสามคนตัวแข็งทื่อและมีเลือดไหลออกมาจากลําคอก่อนที่จะพุ่งออกมา

"พรวดด"

สาวใช้ทั้งสามล้มลงกับพื้นก่อนที่ลมหายใจของพวกเธอจะค่อยๆจางหายไป

"หืม?"

รูม่านตาของเชินหลุนนั้นหดตัวลงเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ สีหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนไปและใช้สายตาที่เฉียบคมมองไปที่ร่างที่ไม่คุ้นเคยที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าหลงเฟย

เมื่อหลงเฟยก็ลืมตาขึ้น เขาจึงรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เขาไม่รู้ว่าคนๆนี้เป็นใคร แต่คนแปลกหน้าคนนี้กลัยมาช่วยเขาเอาไว้

น้ำเสียงของเชินหลุนนั้นเย็นชามาก เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ้าคิดดีแล้วงั้นรึ? ถ้าเจ้าช่วยหลงเฟย เจ้าก็จะเป็นศัตรูของข้า!”

เชินหลุนกําดาบของเขาแน่นและออร่าของเขาก็เริ่มลอยขึ้น

"แต่การฆ่าเจ้าได้ ข้าก็จะไม่มีศัตรูอีกต่อไป"

ลู่ชางเฉิงตอบกลับ

วินาทีถัดมา ร่างของเขาจึงเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย และในพริบตาเขาก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เชินหลุนนั้นระมัดระวังตัวและชักดาบของเขาออกมาทันที

"แก๊ง แก๊ง แก๊ง แก๊ง แก๊ง"

ประกายไฟของดาบที่เกิดจากการปะทะกันในอากาศกระจายออกมาทั่ว

ลู่ชางเฉิงนั้นใช้กริชในขณะที่เชินหลุนนั้นใช้ดาบยาว ซึ่งดาบของเชินหลุนนั้นขึ้นชื่อด้านความเร็ว

ซึ่งนั่นทำให้การปะทะกันของดาบพวกเขานั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และภายในช่วงลมหายใจเดียว มีการแลกเปลี่ยนการโจมตีกันถึงหลายสิบครั้ง

แม้ว่าจะมีการแลกเปลี่ยนมากมาย แต่ก็ใช้เวลาเพียงไม่นาน

ในเวลาเพียงลมหายใจเดียว ร่างกายของเชินหลุนก็เริ่มสั่นและเขาได้ถอยหลังไปสองก้าว จากนั้นจึงแตะคอของเขา

รอยเลือดจางๆปรากฏขึ้นบนคอของเขา แต่ตอนนี้เลือดที่คอนั้นกำลังกลายเป็นแผลที่ค่อยๆถูกเปิดออกอย่างช้าๆ

"เร็วเกินไปแล้ว!"

เชินหลุนพึมพําขณะที่เขาล้มลงกับพื้น

"ตุ้ม"

เชินหลุนยังคงลืมตาอยู่ แต่เขาได้สูญเสียพลังชีวิตของเขาไปจนหมด

เขาตายแล้ว!

นักปราชญ์เชินหลุนตายแล้ว!

ฉากที่เกิดขึ้นนี้ทําให้ทุกคนในร้านอาหารแทบจะไม่อยากเชื่อ

พวกเขาต่อสู้กันตั้งแต่เมื่อไหร่?

แล้วทำไมเชินหลุนถึงได้ตายอย่างง่ายดายขนาดนี้?

ซึ่งนี่เป็นเพราะ เชินหลุนนั้นมีชื่อเสียงอย่างมากในโลกแห่งการต่อสู้

“เชินหลุนตายแล้วงั้นเหรอ? เขาถูกฆ่าตายโดยนักศิลปะการต่อสู้ไร้นามคนนั้นงั้นเหรอ?”

“ยอดไปเลย! เชินหลุนที่ขึ้นชื่อด้านความเร็วกลับแพ้นักศิลปะการต่อสู้ไร้นามคนนั้นจริงๆ”

“เขาเป็นใครกัน? ทำไมข้าถึงไม่เคยเห็นและได้ยินชื่อของเขามาก่อน”

ผู้คนในร้านอาหารยังคงทึ่งกับความเร็วอันน่าทึ่งจากดาบของลู่ชางเฉิงที่มีความแข็งแกร่งอันน่าเกรงขามของเขา

ลู่ชางเฉิงได้เก็บดาบของเขาแล้วและเดินเข้าไปที่ศพของเชินหลุนเพื่อค้นหาของในอยู่ครู่หนึ่ง

ซึ่งนี่ทําให้ทุกคนงงเล็กน้อย แม้แต่ศพของสาวใช้เองก็โดนค้นด้วยเช่นกัน แต่เขากลับได้ไปแค่เงินบางส่วนเท่านั้น

หลังจากที่ค้นหาของในร่างศพ ลู่ชางเฉิงจึงลุกขึ้นยืนอีกครั้งและเดินไปหาหลงเฟย

ปากของหลงเฟยกระตุกเล็กน้อย เขาพบว่าพฤติกรรมของลู่ชางเฉิงในการค้นหาศพค่อนข้างน่าสมเพชมาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกแห่งการต่อสู้

เขาพยายามดิ้นรนที่จะยืนขึ้นและโค้งคํานับให้ลู่ฉางเฉิงอย่างซาบซึ้งโดยกล่าวว่า “ขอบคุณมากที่ช่วยข้าไว้ ข้าขอถามได้ไหมว่าเจ้ารู้จักข้าด้วยงั้นหรือ?”

หลงเฟยรู้ดีถึงชื่อเสียงของเขาในโลกแห่งการต่อสู้ ดังนั้นคําถามของเขาจึงสมเหตุสมผล

แต่ลู่ชางเฉิงส่ายหัวเล็กน้อยและตอบว่า "ข้าเองก็เพิ่งได้เจอเจ้าวันนี้"

“แต่สิ่งที่เชินหลุนทํานั้นมันไร้ซึ่งความยุติธรรมจริงๆ”

อันที่จริงลู่ชางเฉิงเองก็ไม่ได้คิดจะเข้ามาแทรกแซงเรื่องที่เกิดขึ้น เขาชอบที่จะอยู่ห่างๆจากความขัดแย้งของผู้อื่นและมุ่งเน้นไปที่การฝึกการต่อสู้ของเขามากกว่า

แต่การที่เชินหลุนต้องการฆ่าหลงเฟยและลากภรรยากับลูกสาวของหลงเฟยมาเกี่ยวด้วยนั้น ทำให้ลู่ชางเฉิงไม่พอใจอย่างมาก

แม้ว่าลู่ชางเฉิงจะไม่ใช่คนดี แต่เขาก็ชื่นชมคนแบบหลงเฟยอย่างสุดซึ้ง

การกระทําของเชินหลุนนั้นทําให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

หลงเฟยพยักหน้าและยอมรับว่าเชินหลุนใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมเพื่อแก้แค้นจริงๆ

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ข้าจะจดจําความช่วยเหลือของเจ้าตลอดไป ถ้าหากมีโอกาสในอนาคต ข้าจะกลับมาตอบแทนเจ้าอย่างแน่นอน!”

เมื่อพูดอย่างนั้นจบ หลงเฟยจึงเตรียมที่จะออกจากร้านอาหารโดยที่เดินกะเผลกเล็กน้อย

ลู่ชางเฉิงก้าวไปด้านหน้าและเข้าไปช่วยหลงเฟย

“เจ้ากำลังได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าขอแนะนำให้เจ้าอยู่เฉยๆดีกว่า”

“ว่าแต่เจ้ากำลังจะไปไหน? ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่นเอง”

หลงเฟยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็พยักหน้าและพูดว่า “ข้ามีสถานที่ที่ปลอดภัยในเมืองวู่ชาน ข้าจะขอบคุณมากถ้าเจ้าพาข้าไปที่นั่นได้”

ดังนั้นลู่ชางเฉิงจึงนํารถม้าออกมาและช่วยหลงเฟยออกไปจากร้านอาหาร

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงลานกว้างอันเงียบสงบ

“ที่นี่แหละ เนื่องจากข้ามีศัตรูมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครรู้ว่าข้ากําลังซ่อนตัวอยู่ที่นี่” หลงเฟยพูดด้วยรอยยิ้ม

ลู่ชางเฉิงผลักประตูให้เปิดออกและช่วยหลงเฟยขณะที่พวกเขาเดินเข้าไป

"วู่มมม..."

ทันใดนั้น ลู่ชางเฉิงรู้สึกได้ถึงลมกระโชกแรงจากด้านหลังเขา

เขาดึงกริชของเขาออกมาอย่างรวดเร็วทันที

"แกร๊ก"

กริชได้ถูกชักออกจากฝัก

ลู่ชางเฉิงไม่ได้หันกลับมาด้วยซ้ำ ราวกับว่าเขามีตาอยู่ที่ด้านหลังของเขา หลังจากนั้นเขาได้เฉือนกริชออกไป

ด้วยการฟันกริชที่รวดเร็วของเขา คมของกริชก็มาอยู่ตรงหน้าของผู้หญิงชุดสีแดงแล้ว

ผู้หญิงคนนั้นถึงกับตกตะลึงและหยุดนิ่งราวกับรูปปั้น

ดูเหมือนว่าคอของผู้หญิงคนนั้นกำลังจะถูกตัดด้วยคมกริชแล้ว

"หยุดก่อน!"

หลงเฟยเบิกตากว้างและตะโกนออกมาเสียงดัง เสียงของเขานั้นแหบเล็กน้อยเนื่องจากแรงที่แทบจะไม่เหลืออยู่ในร่างอีกแล้ว