ตอนที่ 31 รักความยุติธรรมงั้นรึ? อ่านฟรี 10 กพ 67

ตอนที่ 31 รักความยุติธรรมงั้นรึ?

ชายที่สวมเสื้อคลุมถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดราวกับกระดาษ

เขาเหลือบไปมองคนทั้งเจ็ดที่อยู่ตรงหน้าเขาและพูดอย่างใจเย็นว่า "หลินตัน น้องชายของเจ้าในตอนนั้นสมควรตายแล้ว และเจ้าก็น่าจะรู้เหตุผลดี"

“แต่เจ้านั้นแตกต่างจากน้องชายของเจ้า เจ้าไม่ได้ทําอะไรผิด ถ้าหากเจ้าจากไปตั้งแต่ตอนนี้ ข้าหลงเฟยก็จะไม่ถือสาอะไรกับเจ้า!”

ชายที่สวมเสื้อคลุมคนนี้คือ “ดาบมังกรทะยาน” หลงเฟยจริงๆ!

เมื่อได้เห็นหลงเฟย หลินตันและอีกเจ็ดคนจึงลังเลและไม่กล้าเข้าใกล้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าชื่อเสียงของหลงเฟยนั้นเป็นของจริง

ใบหน้าของหลินตันมืดมนลง สายตาของเขาจ้องไปที่มือขวาของหลงเฟย จากนั้นเขาก็เยาะเย้ย “หลงเฟย เจ้าไม่จําเป็นต้องพูดขู่ข้าแบบนั้นหรอก ถ้าจําไม่ผิด แขนขวาของเจ้านั้นได้รับบาดเจ็บทำให้เจ้าไม่สามารถแม้แต่จะจับดาบได้ด้วยซ้ำ”

"ข้าคิดว่าเจ้าจะเอาชนะข้าได้จริงๆงั้นรึ?!"

เมื่อคําพูดของหลินตันจบลง สายตาของทุกคนจึงจับจ้องไปที่มือขวาของหลงเฟย

อันที่จริง แขนขวาของหลงเฟยนั้นกำลังห้อยอย่างอ่อนแรงโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย

แม้ในสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนี้ หลงเฟยก็ยังไม่ได้จับดาบของเขาด้วยซ้ำ

"มือขวาของข้านั้นบาดเจ็บจริงๆ"

“แต่ถึงอย่างนั้น แม้ว่าข้าจะถือดาบด้วยมือซ้าย ข้าก็ยังฆ่าพวกเจ้าได้!”

“ข้าจะพูดอีกครั้ง ถ้าเจ้าไม่รีบจากไปตอนนี้ เจ้าจะไม่ได้รับโอกาสนี้อีก!”

ใบหน้าของหลงเฟยยังคงสงบราวกับว่าเขาจะไม่กังวลอะไรเลย

ท่าทีของหลินตันเริ่มเปลี่ยนไป

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กัดฟันและตะโกนว่า "ฆ่ามันซะ!"

หลินตันและคนอื่นๆที่อยู่ด้านหลังเขาชักดาบออกมาและพุ่งเข้าหาหลงเฟยทันที

หลงเฟยส่ายหัวและหรี่ตาเล็กน้อย เขาพูดอย่างใจเย็นว่า "ขอสวรรค์จงให้อภัยในบาปครั้งนี้ บาปที่ข้าสร้างขึ้นเองนั้นไม่อาจให้อภัยได้อย่างแท้จริง"

ชิ้งง!

ในช่วงเวลาต่อมา จู่ๆหลงเฟยก็คว้าดาบขึ้นมาบนโต๊ะ

ทันใดนั้น แสงดาบที่สว่างวาบก็ปรากฎขึ้น

แม้ว่าแสงดาบนั้นจะสว่างวาบ แต่ก็เต็มไปด้วยออร่าที่น่าสะพรึงกลัว

หลินตันและอีกเจ็ดคนเบิกตากว้างด้วยตัวสั่น ภายใต้แสงดาบอันเจิดจ้านี้ พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขากําลังเผชิญหน้ากับพลังอันน่าสะพรึงกลัว

ชั้วะ!!

ในช่วงเวลาต่อมา หลงเฟยก็วางดาบลง

หน้าอกของเขาผายขึ้น เหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากของเขา และแม้แต่แขนของเขาก็มีเลือดไหลอาบเสื้อผ้า

เห็นได้ชัดว่าการโจมตีครั้งนี้ทำให้หลงเฟยใช้พลังไปจนหมดแล้ว

แต่เบื้องหน้าของหลงเฟยนั้น ร่างทั้งเจ็ดรวมทั้งหลินตันกำลังจ้องมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง แสงในดวงตาของพวกเขาค่อยๆมืดลง

ตุ้บ

ร่างทั้งสี่ตรงหน้าของหลงเฟยทรุดลงกับพื้น

ปากของพวกเขาอ้าค้างและมีบาดแผลลึกบนหน้าอก

ตายสนิท!

การโจมตีเพียงครั้งเดียวได้คร่าชีวิตของนักศิลปะการต่อสู้ไปถึงสี่คน!

ซึ่งนี่คือพลังของ “ดาบมังกรทะยาน” หลงเฟย ที่ถึงแม้จะมีอาการบาดเจ็บสาหัสและใช้แต่มือซ้าย แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ยังน่าเกรงขามมาก

ส่วนที่เหลืออีกสามคนนั้นตัวสั่น ความกลัวเริ่มปรากฏชัดในดวงตาของพวกเขา

"รีบหนีเร็ว!"

เมื่อหลินตันตายแล้ว ทั้งสามคนจึงไม่กล้าสู้กับหลงเฟยอีกต่อไป พวกเขาจึงหันหลังกลับและหนี

แต่ในขณะที่พวกเขาเพิ่งวิ่งออกจากร้านอาหารไปนั้น

ตู้ม ตู้ม ตู้ม!!

ร่างทั้งสามนั้นกระเด็นออกไปอย่างรุนแรง

หน้าอกของพวกเขายุบลงและล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนจึงจ้องไปที่ด้านนอกของร้านอาหาร

ในขณะนี้ นักศิลปะการต่อสู้หลายคนรีบเดินเข้ามาจากข้างนอกทันที

ผู้นําของนักศิลปะการต่อสู้เป็นชายในชุดขาว โดยที่มีสาวสวยหลายคนเดินตามหลังเขามา

ชายในชุดขาวเหลือบไปมองร่างสามร่างที่กลายเป็นศพบนพื้นและเช็ดมือด้วยผ้าเช็ดหน้า เขาพูดออกมาเบาๆว่า “แข็งแกร่งอย่างที่เขาลือกันจริงๆนะ!”

หลงเฟยที่เห็นชายผิวขาวนั้น ดวงตาของเขาจึงหรี่ลงเล็กน้อย สีหน้าของเขาเคร่งขรึมมากและพูดช้าๆ “นักปราชญ์ เชินหลุน! เจ้ายุยงให้หลินตันกับคนอื่นๆให้มาที่นี่งั้นรึ?”

สายตาของเชินหลุนนั้นจ้องมองไปที่หลงเฟย จากนั้นเขาก็ยิ้มจางๆและพูดว่า “ข้าไม่ได้ยุยงพวกเขาแม้แต่น้อย แต่หลินตันนั้นมุ่งมั่นที่จะแก้แค้นต่างหาก”

“นอกจากนี้ ข้าเองก็ไม่ได้หลอกอะไรพวกเขาเลย เพราะเจ้าเองก็ได้รับบาดเจ็บจริงๆและดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของเจ้าจะค่อนข้างรุนแรงซะด้วย!”

“พวกมันก็แค่คนโง่ที่อยากแก้แค้นจนตัวสั่นก็เท่านั้น”

ในที่สุดหลงเฟยก็จําอะไรบางอย่างได้ แต่อย่างไรก็ตาม สายตาของเชินหลุนนั้นก็เริ่มเย็นชาลงก่อนที่เขาจะพูดอย่างเย็นชา “ไม่ว่า เชินจื่อจะทําอะไรแต่เธอก็เป็นน้องสาวของข้า! เธอเป็นญาติเพียงคนเดียวของข้าในโลกนี้! และในเมื่อเธอตาย ข้าจึงไม่มีญาติที่เหลืออยู่ในโลกนี้อีกแล้ว หลงเฟย เจ้าคิดว่าข้าควรฆ่าเจ้าหรือไม่?!”

“แต่ไม่ต้องห่วงไป ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายง่ายๆ เพราะข้าได้ยินมาว่าเจ้าเองก็มีภรรยาและลูกสาวนี่นะ?ข้าจะหักแขนขาของเจ้า ทําให้เจ้าพิการ แล้วทําให้เจ้าได้เห็นภรรยาและลูกสาวของเจ้าตายต่อหน้าต่อตาเจ้า ฮ่าๆๆๆ...”

หลงเฟยยังคงเงียบ เขาแค่จับดาบด้วยมือซ้ายของเขาเอาไว้แน่น

ป้าบบ!!

ทันใดนั้น นักศิลปะการต่อสู้ที่กําลังคุยกันเรื่อง "หลงเฟย" ในร้านอาหารก็ตบโต๊ะและดึงดาบออกมาอย่างขุ่นเคือง

"คนอย่างเจ้าไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องเมียและลูกของข้าได้!"

“ในโลกของศิลปะการต่อสู้ ความบาดหมางจนนำมาสู่การฆ่านั้นก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ภรรยาและลูกนั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งไม่ใช่รึ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น หลงเฟยก็ยังเกลียดชังความชั่วร้ายมาโดยตลอด ใครก็ตามที่เขาฆ่านั้นจะต้องเคยทำอาชญากรรมที่ชั่วร้ายเอาไว้และทำให้เขาจำเป็นต้องฆ่า!”

“เจ้าได้ใช้ประโยชน์จากความโชคร้ายของใครบางคนแบบนี้ถือว่าไร้ยางอายอย่างยิ่ง! หลงเฟยพวกเราจะช่วยเจ้าและไม่ปล่อยให้คนที่น่ารังเกียจเช่นนี้ทําร้ายเจ้าได้เด็ดขาด”

คําพูดของนักศิลปะการต่อสู้เพิ่งจบและพวกเขายังไม่ทันได้เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย

ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง!!

เชินหลุน ยกมือขึ้นและโจมตีด้วยดาบของเขาสามครั้ง

แสงจากดาบนั้นส่องแสงเจิดจ้าออกมา พร้อมกับคมดาบที่แหลมคมเข้าไปตัดคอของคนหลายๆคนออกทันที

ตุ้บบ!

หัวหลายหัวกลิ้งลงไปกองบนพื้น

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วเช่นกัน

ร่างที่ไร้หัวของนักศิลปะการต่อสู้หลายคนทยอยล้มลงกับพื้นทีละคน พร้อมกับกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งไปทั่ว

นักศิลปะการต่อสู้หลายคนที่รักในความยุติธรรมไม่สามารถแม้แต่จะต่อสู้ได้และเสียหัวไปอย่างรวดเร็ว

เพียงครู่เดียว ทั้งร้านอาหารก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

เชินหลุนเก็บดาบของเขาและไม่เปลี่ยนสีหน้า เขาทำเพียงแค่เหลือบมองคนอื่นๆในร้านอาหารและหัวเราะเยาะ "เฮอะๆ!"

“ไอ้โง่ไม่กี่คนนี่โง่เง่าจริงๆ”

“ยังมีใครอีกหรือไม่ที่จะต่อสู้เพื่อหลงเฟย? ถ้าแน่จริงก็ลองออกมาได้เลย!!”

ป้าบบ!!

หลงเฟยกระแทกดาบลงกับพื้นและตะโกนเสียงดังว่า "พอได้แล้ว!"

“เชินหลุน คนที่เจ้าต้องการฆ่าก็คือข้า มันไม่เกี่ยวอะไรกับคนอื่น ดังนั้นอย่าได้ทําร้ายผู้บริสุทธิ์อีกต่อไปอีกเลย”

"ถ้าเจ้าต้องการชีวิตของข้าก็เข้ามารับมันไปได้เลย!"

สายตาของเชินหลุนนั้นจ้องไปที่สายตาของหลงเฟย

ทั้งร้านอาหารตกอยู่ในความเงียบงันอีกครั้ง