บทที่ 17 : ไวเคานต์วิลล์ผู้โกรธแค้น!

บทที่ 17 : ไวเคานต์วิลล์ผู้โกรธแค้น!

"ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างได้รับการแก้ไขแล้ว" เรย์มอนด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

แก้ไข​เรียบร้อย​แล้ว?

เเมตต์-เยอร์มันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง……แต่เมื่อเขาหันไปเห็นชีนน์, ฮาร์แบร์เกอร์, พอร์ทแมน, และแม้แต่ โอเวนส์, เขาก็อดหัวเราะไม่ได้

ฮ่าๆ…..ใช่เเล้ว

หมู่บ้านเกรย์สโตนของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นมากแล้วในตอนนี้!

แค่โจรกระจอก​ไม่กี่คน, มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไรอยู่เเล้ว

“ถ้าอย่างนั้นเราก็เเค่รอฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วัน” เเมตต์-เยอร์มันกล่าวด้วยรอยยิ้ม​

ในอดีตที่ผ่านมา…..การมาถึงของฤดูหนาวจะทำให้พวกเขาตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก

แต่ตอนนี้….ความเครียดเหล่านั้นดูเหมือนจะหายไปแล้ว!

ตอนนี้, เขาเห็นเพียงความมหัศจรรย์และความหวังในตัวเรย์มอนด์

ในอนาคต……หมู่บ้าน​ของเขามีความหวังเเล้ว!

อย่างไร​ก็ตาม, ใน​ขณะที่พวกเขากำลัง​มีความสุข……เเต่ไวเคานต์วิลล์กลับกำลังเจ็บปวดอย่าง​มาก​

……..

ณ​ เมืองไบรตัน

ปราสาทของไวเคานต์วิลล์​

"ตาย! ตาย! ตาย!"

“แกมันเลวทราม….ข้าจะฆ่าเเก”

ไวเคานต์วิลล์​ผู้กำลัง​ถือดาบคมกริบ ฟันไปยังทูตที่กลับมาจาก​หมู่บ้านเกรย์สโตนจนล้มลง

แถมยังโดนแทงไปอีกหลายดาบ

ไวเคานต์ วิลล์กำลังระบายความโกรธในใจของเขา!

ส่วนที่เป็นเเบบนี้​ก็เพราะว่าเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าบารอนคนใหม่แห่งหมู่บ้านเกรย์สโตนจะกล้าเอาเปรียบเขาเเบบนี้!

หลังจากรับแก่นเวทย์มนตร์ของเขาไปแล้ว……ไอ้บ้านั่นกลับไม่ยอมปล่อยคนของเขาออกมา

และในกรณีนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะต้องประสบกับความสูญเสียอย่างหนัก…..แต่ยังได้รับความอัปยศอดสูอีกด้วย!

มันจึงไม่เเปลกที่เขาจะรู้สึกอับอายและโมโหอย่างมาก!

เเละไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่เป็นเเบบนี้

ณ ตอนนี้…..ลูกชายของเขาซึ่งเป็นอัศวินปฐพี​ระดับห้าที่ทรงพลังอย่างมาก

เเต่ใบหน้าของเขาในตอนนี้​กลับดูน่าเกลียดราวกับว่าเขาได้กลืนหนูเข้าไป

และทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นและพูดว่า

“ท่านพ่อ ข้าจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้”

“ในฤดูใบไม้ผลิ ข้าจะนำกองทหารไปตัดหัวบารอนงี่เง่านั่นด้วยตัวเอง!”

"อีกอย่าง…..ดูเหมือนว่าดอร์แรนซ์กำลังจะทะลวง​ระดับ, บางทีเขาอาจจะประสบความสำเร็จได้ในฤดูหนาวนี้”

“เเละเมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะบุกไปพร้อมกับเขา……แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีผู้เชี่ยวชาญ​ระดับห้าจริงๆ, ข้าก็จะทำให้พวกเขาต้องชดใช้!”

เมื่อได้ยิน​เช่นนี้, ไวเคานต์ วิลล์ก็สั่นด้วยความตื่นเต้น​ไปทั้งตัว

"เอาล่ะอีวาน เจ้าเป็นลูกชายสุดที่รักของข้า….. แน่นอนว่าข้าเชื่อใจเจ้า!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้พวกมันรอดพ้นในฤดูหนาวต่อไป…..หลังจากฤดูใบไม้ผลิ, เจ้าสามารถใช้กองกำลังของข้าได้ทั้งหมด”

“บารอน​เรย์มอนด์….มันกล้าดียังไงมาทำให้ข้าขายหน้า”

“ฮึ......พวกมันก็ต้องชดใช้อย่างสาสม!”

'นี่คือเจตจำนง​ของข้า…..ไวเคานต์ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้!"

………

ในช่วงไม่กี่วันสุดท้ายก่อนฤดูหนาวมาถึง…..ทุกอย่างเริ่มเงียบสงบมาก

มีเพียงเรย์มอนด์และปราสาทของเขาเท่านั้นที่ยังคงมีชีวิตชีวามาก

เพราะในตอนนี้, ช่างก่ออิฐและช่างตีเหล็กในหมู่บ้านเกรย์สโตนของพวกเขาทดลอง​ปูนซีเมนต์สำเร็จ​เเล้ว…และตอนนี้ก็ปรับให้เข้ากับลักษณะของวัสดุของโลกนี้ได้ในระดับหนึ่งเเล้ว

เเถมเอฟเฟกต์และความสามารถ​ของมันก็ดูเหมือนจะดีขึ้น…..ดังนั้น เรย์มอนด์ จึงวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาสุดท้ายนี้เพื่อปรับปรุงปราสาทของเขา

ท้ายที่สุดแล้วสิ่งเหล่านั้นที่เคยกล่าวกันว่ามันเป็นปราสาท

แต่แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงบ้านหินหลังใหญ่​เท่านั้น…..มันอึดอัดมากสำหรับเขาที่จะอาศัยอยู่ที่เเบบนี้

“ท่านบารอน มันน่าทึ่งมาก”

“สิ่งเหล่านี้เรียกว่าปูนซีเมนต์มีมนต์ขลังจริงๆ…..มันทำให้ข้าตาสว่างในหลายๆเรื่อง​เลย” เเมตต์-เยอร์มัน พูดด้วยอารมณ์ขณะที่เขายืนอยู่ที่ไซต์ก่อสร้าง

ตั้งแต่เขากลับมา

เรื่องการเปลี่ยนแปลงต่างๆของหมู่บ้านเริ่มทำให้เขาแปลกใจและตกใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะเดียวกัน, เขาก็รู้สึกว่าหลานชายตัวน้อยของเขา​ เหมือนได้รับพรจากเทพเจ้าบางคนมา!

ทุกอย่างที่เขาทำ, มันกลายเป็นเรื่องเหลือเชื่อ……มันมหัศจรรย์มากๆ และล้วนเป็นสิ่งที่ดี!

“สิ่งนี้ค่อนข้างมหัศจรรย์จริงๆ……น่าเสียดายที่ฤดูหนาวกำลังใกล้เข้ามาและเรามีเวลาไม่มากนัก

ไม่เช่นนั้น เราคงจะสามารถ​ลื้อและสร้างหมู่บ้านเกรย์สโตนของเราขึ้นมาใหม่ได้ทั้งหมด!”

"เมื่อถึงเวลานั้น, เราจะไม่เป็นหมู่บ้านเกรย์สโตนอีกต่อไป…..แต่เราจะเป็นเมืองเกรย์​สโตน!" เรย์มอนด์พูดด้วยดวงตาเป็นประกาย

……..

ณ​ ตอนนี้, สภาพที่พักในหมู่บ้านย่ำแย่มาก

บ้านเกือบทั้งหมดเป็นบ้านไม้….ในหมู่บ้านเกรย์สโตนทั้งหมด มีเพียงปราสาทของเขาเท่านั้นที่เป็นบ้านหิน

ดังนั้น

เขาจึงตระหนักว่าเขาต้องสร้างปูนซีเมนต์ขึ้นมา

ในความเห็นของเขา​ เงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการก่อสร้างเมืองและโครงสร้างพื้นฐานขนาดใหญ่ก็คือซีเมนต์!

ปูนซีเมนต์นี้สามารถนำไปใช้ในการสร้างถนน, บ้าน, เขื่อน, สะพาน, เเละอื่นๆอีกมากมาย​

ที่สำคัญกว่านั้น ถ้าเขาต้องการให้หมู่บ้านเกรย์สโตนแห่งนี้พัฒนาขึ้น…..

เขาก็ต้องวางแผนที่จะรื้อทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

สร้างเมืองใหม่…..เมืองเกรย์สโตนที่ประณีตและเป็นระเบียบ!

“ใช่เเล้ว ท่านบารอน…..ด้วยความแข็งแกร่งของเราในปัจจุบัน เราจะสามารถสร้างเมืองขึ้นใหม่ได้อย่างแน่นอน….. เเต่เราต้องรอจนกว่าฤดูหนาวจะสิ้นสุดลงก่อน, เราถึงจะเริ่มดำเนินการได้!”

"หลังจากฤดูใบไม้ผลิมาถึง, ทุกอย่างจะฟื้นคืนชีพ……จากนั้นเราก็จะเริ่มสร้างเมืองของเราขึ้นใหม่ได้!" เเมตต์-เย​อร์มัน​พึมพำ​อย่างตื่นเต้น​

“รอฤดูใบไม้ผลิ?” เรย์มอนด์พึมพำแล้วพยักหน้า

“ว่าเเต่ลุงเเมตต์, ตอนนี้เรามีอาหารสำรองเพียงพอแล้วหรือยัง?”

“แล้วแหล่งทำความร้อนล่ะ…..ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรใช่ไหม?” เรย์มอนด์ถามย้ำอีกครั้ง

"ไม่ต้องกังวล, ลอร์ด​บารอน…..ทุทุกอย่าง​ได้เตรียม​ความพร้อม​ไว้หมดเเล้ว!"

“พ่อค้าข้าวใจโฉดพวกนั้นเก็บอาหารไว้มากเกินไป……อาหารของพวกมันเพียงพอสำหรับเราที่จะกินได้อีกหลายเดือน”

“เเต่ใครจะไปคิด,​ ว่าท่านจะรื้อค้นบ้านของพวกมันจริงๆ​ ฮ่าฮ่าฮ่า!” เเมตต์-เยอร์มันที่จะอดหัวเราะไม่ได้

อันที่จริงเมื่อเขารู้ข่าวนี้ครั้งแรก

……เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกกับความกล้าของเรย์​มอนด์อยู่​พอสมควร​เลย​

………………………