บทที่ 165 ผู้ใหญ่คิดมากเกินไป(ฟรี)

บทที่ 165

ผู้ใหญ่คิดมากเกินไป(ฟรี)

คนที่จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาคือคนที่เฉินเทียนเซิงรู้จัก ไม่ใช่แค่คลุมเครือ แต่พวกเขามีประวัติร่วมกัน

เขาเป็น CEO ของบริษัทไอทีแห่งหนึ่ง ฉินเหลียนซาน ซึ่งเป็นพี่เขยของ เจ้าจื่อหาว

เมื่อเห็นเขา เฉินเทียนเซิงก็ขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจ

ในชีวิตที่แล้ว ฉินเหลียนซานไม่ได้ตาย เขาไม่เพียงแต่รอดชีวิตเท่านั้น แต่เขายังสมคบคิดกับ เจ้าจื่อหาว ก่อตั้งกลุ่ม ใช้กลยุทธ์ทุนนิยมในโลกหลังหายนะและก่อให้เกิดความแตกแยก

หากใครบอกว่า เจ้าจื่อหาว น่ารังเกียจ เขาเป็นเพียงหุ่นเชิดเท่านั้น ผู้บงการที่แท้จริงเบื้องหลังแผนการทั้งหมดคือ          ฉินเหลียนซานคนนี้

“เฉินเทียนเซิง ทำไมคุณถึงยังมีชีวิตอยู่?”

ผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดออกมา เธอเป็นภรรยาของ         ฉินเหลียนซาน และน้องสาวของ เจ้าจื่อหาว เจ้าจื่อหยิง ผู้หญิงปากร้ายและขุดทอง

พวกเขาทั้งสองพูดกันทำให้ผู้รอดชีวิตทุกคนที่สนามบินมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ

ด้วยไหวพริบอย่างเขา ฉินเหลียนซานรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะเป็นศัตรูกับเฉินเทียนเซิง เขารีบดึง เจ้าจื่อหยิง ภรรยาของเขามาอยู่ข้างๆ แล้วอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า

“เรารู้จักเขา เขาเคยทำงานในบริษัทของฉัน”

ขณะที่เขาอธิบาย เขาก็เดินไปหาเฉินเทียนเซิง โดยตั้งใจที่จะตบไหล่ของเขาในลักษณะเหมือนเจ้านายแล้วพูดกับเขา

“อาเฉิน คุณทำดีเพื่อตัวเองแล้ว”

แต่ก่อนที่มือของเขาจะสัมผัสเฉินเทียนเซิงได้ มันก็ถูกคว้าไว้แน่นราวกับใช้คีม

“โอ๊ย มันเจ็บนะ!”

ด้วยการบิดเล็กน้อยและโยนจาก เฉินเทียนเซิง              ฉินเหลียนซานก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนพื้น

“คุณตีเขาทำไม”

เจ้าจื่อหยิง ตะโกนอย่างไม่ยับยั้งชั่งใจ

“ดูคุณอวดเก่งสิตอนนี้ กล้าหาญมากจนทุบตีเจ้านายตัวเอง ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ?”

"ชู่ว!"

หยางเซวี่ย กวัดแกว่งมีดของเธอ ชี้ไปที่ เจ้าจื่อหยิง อย่างน่ากลัว และเตือนเธอ

“ถ้าพูดอีกคำหนึ่ง ฉันจะฆ่าคุณ!”

“หยางเซวี่ย!”

แม้ว่า เฉินเทียนเซิง จะเข้าแทรกแซงได้ทันเวลา และ หยางเซวี่ย ไม่ได้ทำอะไร แต่การแสดงนี้ทำให้ผู้รอดชีวิตที่สนามบินตกตะลึง

พวกเขาไม่ใช่ทีมกู้ภัยอย่างเป็นทางการเหรอ?

ทำไมพวกเขาถึงรุนแรงขนาดนี้?

ตัวตนของพวกเขาอาจเป็นของปลอมได้ไหม?

ทันใดนั้น ความสงสัยและความกลัวก็แพร่กระจายไปในหมู่ผู้รอดชีวิต

เจ้าจื่อหยิง พูดจาโผงผางต่อไปโดยไม่คำนึง

“เอาเลย ฆ่าฉันเลย ถ้ากล้า!”

ในสถานการณ์อื่นใด หยางเซวี่ย คงเชือดคอของเธอไปแล้ว แต่เธอก็ระงับไว้เนื่องจากคำสั่งของ เฉินเทียนเซิง

“อ่า ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว คุณทั้งคู่ต้องเป็นอาชญากรแน่ๆ เมื่อมีซอมบี้สัญจรไปทุกที่ข้างนอก มีเพียงคุณผู้หลบหนีเท่านั้นที่กล้าวิ่งไปรอบเมือง มันต้องเป็นเช่นนั้น”

เจ้าจื่อหยิง เดินเตร่และเสกสรรเรื่องราวทั้งหมดในใจของเธอ

“ฟังนะทุกคน เฉินเทียนเซิงเคยเป็นอาชญากรที่ต้องการตัวมาก่อนที่ซอมบี้จะระบาด เขาทำร้ายน้องชายของฉันอย่างทารุณ ทำให้แขนขาของเขาพิการ เขาเป็นคนเลวทรามมาก”

“งั้นก็ไม่ต้องไปสนใจเขาแล้ว ไม่มีใครเป็นคนดีเลย”

การโวยวายอย่างต่อเนื่องของ เจ้าจื่อหยิง ทำให้ผู้รอดชีวิตที่มีความสุขก่อนหน้านี้รู้สึกระมัดระวังและระมัดระวัง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยซึ่งมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ทักทาย เฉินเทียนเซิง และถามอย่างระมัดระวัง

“คุณมีบัตรประจำตัวเพื่อพิสูจน์ตัวตนของคุณหรือไม่”

เฉินเทียนเซิง ตอบเพียงว่า

"ไม่"

"นี้..."

การตอบสนองนี้ทำให้ดูเหมือนเป็นไปได้มากว่าพวกเขาอาจเป็นผู้แอบอ้าง

ในขณะนี้ กองกำลังติดอาวุธครบมือรีบไปรายงาน

“รายงานอาจารย์เฉิน ทีมที่ 7 ทำความสะอาดเสร็จแล้ว ศพซอมบี้กำลังถูกย้ายและจะถูกเผาทำลายข้างนอก รอคำแนะนำเพิ่มเติม”

เฉินเทียนเซิงมองดูพวกเขาด้านหลัง

“อยู่เฉยๆ จนกว่าคนอื่นจะกลับมา”

"รับทราบ."

สมาชิกหน่วยได้พักผ่อน ณ ที่เกิดเหตุ ถ่ายอาวุธและกระสุน และตรวจสอบการจัดหากระสุน

การแสดงอาวุธและอาวุธปืนก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นความแข็งแกร่งของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ทหารจริงๆ แต่อย่างน้อยพวกเขาก็สามารถปกป้องทุกคนได้

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย จึงถามว่า

“ฉันขอถามอาจารย์เฉินได้ไหม คุณจะพาพวกเราไปที่ไหนต่อไป?”

เฉินเทียนเซิง ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะอธิบาย เขาเดินจากไปโดยเอามือข้างหลังเขา หยางเซวี่ย อยู่ข้างหลังเพื่ออธิบายให้ผู้รอดชีวิตทุกคนฟัง

“เราจะพาคุณไปยังเขตสงครามเมืองเจียงซึ่งเป็นฐานผู้รอดชีวิต เตรียมข้าวของของคุณและเตรียมพร้อมออกเดินทางได้ทุกเมื่อ”

ผู้รอดชีวิตมองหน้ากัน บ้างก็ประหลาดใจ บ้างก็กังวล หากพวกเขาติดตามพวกเขา จะเกิดอะไรขึ้นหากพวกเขาถูกนำตัวไปที่ไหนสักแห่งและถูกกักขัง หรือแม้กระทั่งมีการเก็บเกี่ยวอวัยวะของพวกเขาล่ะ?

ความกลัวดังกล่าวแพร่กระจายไปในหมู่ผู้รอดชีวิตที่สนามบิน

จิตใจของผู้ใหญ่เต็มไปด้วยความกังวลอย่างแท้จริง ผู้คนส่วนใหญ่ลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้สนามบินเต็มไปด้วยซอมบี้ และเป็นกลุ่มที่พวกเขาสงสัย ได้ฆ่าซอมบี้ที่น่าสะพรึงกลัวไปหมดแล้ว

ขณะที่ผู้รอดชีวิตกระซิบกันเอง การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของ หยางเซวี่ย ทำให้ทุกคนเงียบลง

เธอมองฝูงชนด้วยสายตาเย็นชาและเรียกร้องเสียงดัง

“เจ้าหน้าที่สนามบิน เจ้าหน้าที่บนหอคอย และตำแหน่งอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด มากับฉัน ฉันมีคำถามจะถามคุณหน่อย”

พนักงานสนามบินมากกว่า 30 คนจึงถูกนำตัวออกไป สร้างความตื่นตระหนกให้กับผู้รอดชีวิต

ขณะที่ เฉินเทียนเซิง สั่งให้ขบวนรถมาที่ทางเข้าสนามบิน หยางเซวี่ย ก็พาพนักงานไป

เฉินเทียนเซิง ตรงประเด็น

“ผมถามแล้วคุณตอบ รันเวย์สนามบินใช้งานได้ปกติไหม?

เจ้าหน้าที่สนามบินพูดพร้อมกัน

"มันเป็นไปไม่ได้!"

“อาคารสนามบินไม่มีแหล่งจ่ายไฟ มีเพียงรันเวย์เท่านั้น เครื่องบินไม่สามารถลงจอดได้”

“ดูข้างนอกสิ มันเต็มไปด้วยนก พวกมันคือนักฆ่าเครื่องบิน ไม่ต้องพูดถึงการบินขึ้นหรือลงจอด ใครก็ตามที่ออกไปตอนนี้จะถูกฝูงนกโจมตี”

“หากมีกระแสไฟฟ้า ไฟสัญญาณที่ด้านใดด้านหนึ่งของรันเวย์จะยังคงเปิดอยู่ และเครื่องบินก็น่าจะลงจอดได้ แต่ไม่มีใครรับประกันความปลอดภัย 100% ได้!”

ขณะที่พวกเขาบรรยายถึงความยากลำบากในการใช้สนามบิน พระอาทิตย์ยามเช้าก็ทะลุเมฆ

ด้วยแสงสว่าง ตอนนี้พวกเขาสามารถมองเห็นฉากบนรันเวย์สนามบินได้ชัดเจน

รันเวย์สนามบินอันกว้างใหญ่เต็มไปด้วยฝูงนกแล้ว มีนกบินไปทั่ว และนอกจากนั้น ซากเครื่องบินที่ตกยังกระจัดกระจายอยู่บนรันเวย์

"นี่เป็นเรื่องที่ท้าทาย"

เฉินเทียนเซิงลูบขมับของเขาแล้วสั่ง

“เอาล่ะ หยางเซวี่ย คุณนำทีมออกไปกำจัดนกกลายพันธุ์ก่อน รวบรวมกำลังคน และเมื่อนกถูกขับออกไปแล้ว ให้พบกันที่นอกรันเวย์”

เจ้าหน้าที่สนามบินมองหน้ากัน

“เอาล่ะรออะไรล่ะ ไป!”

หลังจากที่พวกเขาจากไป เฉินเทียนเซิงก็ลูบขมับของเขาอีกครั้ง

“ปวดหัวจังเลย!”

ยากหรือไม่ เนื่องจากพวกเขายอมรับภารกิจ พวกเขาจึงต้องทำให้สำเร็จด้วยความพยายามทั้งหมด เอาชนะอุปสรรคใด ๆ และจะมีทางออกจากสถานการณ์ที่ยุ่งยากอยู่เสมอ ไม่มีปัญหาอะไรที่ไม่สามารถแก้ไขได้

“ทุกหน่วย รวมกลุ่มทันทีแล้วออกไปกับฉันเพื่อฆ่านกกลายพันธุ์!”

หยางเซวี่ย ตะโกนและนำทีมไปยังรันเวย์สนามบิน