บทที่ 8 เจ็ดเทพโจรสลัด เอเนล!
บทที่ 8 เจ็ดเทพโจรสลัด เอเนล!
กล่องสวรรค์ในตำนานของหมู่บ้านนินจาคุสะเป็นอาวุธวิเศษที่เซียนหกวิถีทิ้งเอาไว้ ตราบใดที่จักระจำนวนมากถูกฉีดเข้าไปในกล่องสวรรค์ ความปราถนาสามารถเป็นจริงได้
นินจาคุสะเก็บความลับสุดยอดอย่างการมีอยู่ของกล่องสวรรค์ไว้เสมอ โลกภายนอกแทบไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของลมเลย
แม้แต่นินจาคุสะก็ยังมีความทะเยอทะยานในการปกครองโลกนินจาโดยตรงด้วยพลังของกล่องสวรรค์!
เย่หลินรู้ว่าสิ่งนั้นจริงๆ แล้วเป็นกลุ่มของสัตว์ประหลาดที่บิดเบี้ยวซึ่งผนึกความกลัวและการทำลายล้างนับไม่ถ้วนเอาไว้
แต่ไม่ว่าแก่นแท้ของกล่องสวรรค์จะเป็นเช่นไร มันก็เป็นสมบัติที่แท้จริง
สำหรับเย่หลิน สิ่งนี้เทียบเท่ากับ ‘คะแนน’ และ ‘วัสดุ’
ดังนั้นหมู่บ้านนินจาคุสะจึงกลายเป็นเป้าหมายแรกของเย่หลิน
“มันโทร่า!”
ควบคุมหุ่นเอเนลเพื่อโยนฮาคิสังเกต ตาข่ายตรวจจับขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นห่อหุ้มหมู่บ้านนินจาคุสะเอาไว้
“โอ้? พื้นที่พลเรือนอาศัยอยู่กับพื้นที่นินจาอาศัยอยู่แยกจากกัน?”
ด้วยความช่วยเหลือจากมันโทร่า เย่หลินจึงสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ของหมู่บ้านนินจาคุสะอย่างรวดเร็ว
ต้องรู้ว่าในบรรดาหมู่บ้านนินจาหลักทั้งห้านั้น ทั้งพลเรือนธรรมดาและนินจาอาศัยอยู่ร่วมกันเพื่อสร้างหมู่บ้าน
แต่ในหมู่บ้านนินจาเล็กๆ บางแห่งกลับไม่เป็นเช่นนั้น
ในหมู่บ้านนินจาเล็กๆ สถานะของพลเรือนต่ำกว่า ในขณะที่นินจาผู้ดูแลหมู่บ้านมีตำแหน่งสูง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหมู่บ้านนินจาคุสะซึ่งขึ้นชื่อเรื่องความลับภายใน ดังนั้นการก่อสร้างหมู่บ้านนินจาจึงดำเนินไปในลักษณะนี้
ดังนั้นหมู่บ้านนินจาคุสะจึงถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนโดยตรง ระยะห่างระหว่างทั้งสองก็ค่อนข้างไกล
ส่วนหนึ่งของพื้นที่ได้รับการบูรณะอย่างสวยงามมีนินจาอาศัยอยู่
ในทางกลับกัน พื้นที่เกษตรกรรมดูเรียบง่ายและยากจนบางแห่งเป็นที่อยู่อาศัยของพลเรือน
“มันเป็นการจัดการที่ไร้เหตุผล วิธีการแบบนี้ในการแบ่งสถานะของบนและล่างโดยตรง หมู่บ้านจะแข็งแกร่งได้คงเป็นแค่ความฝัน”
เย่หลินเยาะเย้ย
ด้วยวิธีการแบ่งแยกแบบไร้เหตุผล สามารถเดาได้ว่านินจาจากหมู่บ้านคุสะต้องถูกเลือกปฏิบัติ และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีหัวใจเดียวกันกับหมู่บ้าน
แต่สำหรับเย่หลิน นี่เป็นสิ่งดีอย่างไม่ต้องสงสัย
นินจากับพลเรือนถูกแบ่งออกเป็นสองพื้นที่ให้อยู่ ซึ่งช่วยลดความยากในการหาเป้าหมายได้มาก!
“มันบังเอิญแก้ไขความยุ่งยาก มันช่วยให้ฉันไม่ต้องมองหาทีละแห่ง”
มุมปากของเย่หลินกระตุกเล็กน้อย
เวลาเดียวกัน ณ หมู่บ้านนินจาคุสะ
ในคฤหาสน์หรูหราที่มีรูปปั้นกับภาพวาดอยู่ มีหกคนนั่งอยู่บนที่นั่ง
พวกเขาทั้งหมดสวมอุปกรณ์ป้องกันหน้าผากของนินจา เห็นได้ชัดว่าเป็นนินจาของหมู่บ้านคุสะ
“นี่คือโอกาสของเรา!”
ในเวลานี้ชายผู้มีใบหน้าสง่างามได้พูดขึ้น
เขานั่งอยู่ด้านบน เป็นผู้นำของคนทั้งหมด
“หากข่าวจากหมู่บ้านอิวะเป็นจริง แต่ตอนนี้คุโมะต้องเริ่มแก้แค้นแล้ว”
“โลกนินจาไม่สงบสุข มันเป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่ที่สุดของเราในการเปิดกล่องสวรรค์!”
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ผู้คนส่วนใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าแสดงความตื่นเต้นเช่นกัน
“ท่านคุสะคาเงะพูดถูก นี่เป็นโอกาสอันดีที่สุด!”
“ด้วยสงครามนี้ เราสามารถลักพาตัวนินจาได้จำนวนมากและเริ่มต้นด้วยจักระของพวกเขา!”
คำพูดของพวกคนทั้งหมดเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน
แต่หากคำพูดเหล่านี้แพร่กระจายออกไปในโลกนินจา มันคงก่อให้เกิดการจลาจลอย่างแน่นอน
เนื่องจากฉายา ‘คาเงะ’ ยังคงเป็นเอกสิทธิ์ของหมู่บ้านนินจาผู้ยิ่งใหญ่ทั้งห้าแห่ง
ไม่ว่าผู้นำของหมู่บ้านนินจาอื่นๆ แข็งแกร่งแค่ไหนก็ตาม พวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่สามารถถูกเรียกว่าคาเงะได้
และตอนนี้ผู้นำหมู่บ้านนินจาคุสะกล้าเรียกตัวเองว่า ‘คาเงะ’ เห็นได้ชัดถึงความทะเยอทะยานของเขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่พวกเขาพูดถือเป็นเรื่องต้องห้ามมาก
การจับนินจาจากหมู่บ้านใดๆ มันเพียงพอแล้วในการเริ่มสงคราม
“มุอิ เจ้าว่ายังไง?”
แต่ในเวลานี้ คุสะคาเงะกำลังมองลงไปยังชายวัยกลางคนร่างผอม ผมสีดำ ผู้มีใบหน้าเฉยเมย
เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ตอบสนองต่อคำพูดของคุสะคาเงะมากเกินไป
“ท่านคุสะคาเงะพูดถูก เราต้องเปิดใช้งานมัน”
หลังจากนั้นไม่นานเขาพยักหน้าช้าๆ แล้วตอบกลับ
เพียงแต่เมื่อเขาพูด มีร่องรอยของความโศกเศร้ากับความมุ่งมั่นอยู่ในดวงตาของเขา
“เจ้า…”
เมื่อเห็นดังนั้น คุสะคาเงะต้องการพูดอะไรบางอย่าง
แต่ในทันทีสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
“บูม!”
เพราะทุกคนได้ยินเสียงฟ้าร้องดังลั่นพร้อมเสียงตะโกนมาจากด้านนอกคฤหาสน์!
“ศัตรูโจมตี!”
หลังได้ยินเสียงตะโกน หลายคนรีบพุ่งออกจากคฤหาสน์ทันที
เวลานี้หมู่บ้านอยู่ในความสับสนวุ่นวายแล้ว
งูสายฟ้าพลุ่งพล่านกลิ้งไปมา ส่องสว่างในคืนที่มืดมิด ในขณะเดียวกันมันทำให้คุสะคาเงะมองเห็นร่างที่ปรากฏขึ้นพร้อมกับสายฟ้าซึ่งอยู่ไม่ไกล
“ท่านคุสะคาเงะ…ศัตรู…ศัตรู…”
ในเวลานี้ อีกฝ่ายกำลังคว้าโจนินคุสะที่กำลังดิ้นรนอยู่ในมืออย่างสบายๆ มองดูคุสะคาเงะด้วยความสนใจอย่างยิ่ง
มีกลองไทโกะสี่ใบอยู่ด้านหลัง รูปร่างสูง ใบหูส่วนล่างที่ยาวมากเป็นสิ่งที่จดจำได้ง่ายอย่างไม่ต้องสงสัย
“แกเป็นใคร? จุดประสงค์การโจมตีหมู่บ้านคุสะของฉันคืออะไร?”
แม้แต่คุสะคาเงะก็ไม่สามารถเชื่อมโยงผู้ทรงพลังใดๆ เข้ากับชายที่อยู่ตรงหน้าเขาได้
จากนั้น คุสะคาเงะเห็นการเยาะเย้ยบนใบหน้าของอีกฝ่าย
“บูม!”
โจนินที่อยู่ในมือส่งเสียงครวญคราง ถูกโยนกระแทกพื้นอย่างแรง
อีกฝ่ายก้าวมาข้างหน้า
“ตึก!”
“ตึก!”
ทุกย่างก้าวที่ใกล้เข้ามา มีส่วนโค้งของสายฟ้าพลุ่งพล่านอยู่ข้างๆ เหมือนงู
“เจ็ดเทพโจรสลัด เอเนล”
พื้นหินแข็งละลายด้วยสายฟ้า ดวงตาของเอเนลมองดูคุสะคาเงะอย่างสงบ
“ฉันได้รับคำสั่งให้มานำกล่องสวรรค์ไป”
……………………
