บทที่ 32 ฉันคืออุจิวะมาดาระ!
บทที่ 32 ฉันคืออุจิวะมาดาระ!
‘คนที่สอง…’
เมื่อเห็นชายที่เรียกตัวเองว่าครอกโคไดล์ปรากฏตัวตรงหน้าเขา มาดาระกระซิบในใจ
นอกจากเอเนลผู้ก่อให้เกิดเหตุการณ์สำคัญสองเหตุการณ์ในโลกนินจาแล้ว ในที่สุดสมาชิกคนที่สองของเจ็ดเทพโจรสลัดก็ปรากฏตัวขึ้น
อีกฝ่ายเตรียมพร้อมมาอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วมาที่นี่ทำไม”
แม้จะประหลาดใจมาก แต่มาดาระในฐานะบุคคลผู้เกือบเป็นอมตะจากโลกนินจาในอดีต ยังคงรักษาแรงกดดันของตัวเองเอาไว้
“แน่นอนว่ามาเพราะแก สถานที่แห่งนี้ถูกซ่อนไว้ดีจริงๆ เราใช้เวลานานกว่าจะหาร่องรอยของแกเจอ”
เอเนลตอบ
“แล้วเจ้าตัวสีดำข้างๆ นั่นคือผลงานของ โอซึซึกิ คางุยะ ที่แกเรียกว่า 'เซ็ตสึดำ’ ใช่ไหม?”
เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา เกิดความโกลาหลขึ้นในใจทั้งมาดาระและเซ็ตสึดำ
ในด้านหนึ่ง มาดาระรู้สึกประหลาดใจที่อีกฝ่ายรู้จักชื่อของเซ็ตสึดำ แต่ในทางกลับกันเขารู้สึกงุนงงอย่างมาก
เท่าที่รู้ เซ็ตสึดำคือสิ่งที่เขาสร้างขึ้นอย่างชัดเจน สิ่งมีชีวิตที่เกิดมาเนื่องจากการอัญเชิญ ‘รูปปั้นสิบหาง’
แล้วโอซึซึกิ คางุยะ ที่อีกฝ่ายพูดในเวลานี้คือใคร?
แต่เมื่อเทียบกับมาดาระ หัวใจของเซ็ตสึดำตอนนี้กลับหวาดกลัว
เพราะนี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิด ตัวตนของเขาถูกเปิดเผยโดยตรงและชัดเจนขนาดนี้
“ท่านมาดาระ…”
ดังนั้นเขาจึงหันไปทางมาดาระอย่างเร่งรีบ
“ไม่จำเป็นต้องพูด แกคือสิ่งที่ฉันสร้างขึ้นมา”
มาดาระโบกมือ มีประกายแวววาวในดวงตาชราของเขา
“เริ่มจากเด็กคนนั้นก่อน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเดิม”
“ครับ! ท่านมาดาระ!”
หลังจากได้ยินคำพูดของมาดาระ เซ็ตสึดำตัดสินใจได้อย่างแน่นอนหลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง
ในทันที คว้าโอบิโตะบนพื้น และในช่วงพริบตาละลายหายลงไปใต้ดิน
สำหรับมาดาระ เขามองดูคนทั้งสองตรงหน้าด้วยสายตาที่ควรจะขุ่นมัวแต่จริงๆ แล้วคมกริบมาก
แต่เขาต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าทั้งครอกโคไดล์และเอเนลไม่ขยับเลย
จนกระทั่งเซ็ตสึดำหายตัวไปพร้อมกับโอบิโตะ ครอกโคไดล์โบกมือขวาเล็กน้อยแล้วมองมาดาระด้วยสายตาแหลมคม: “อุจิวะมาดาระผู้โด่งดังถูกสิ่งนี้หลอกจริงๆ”
“ยังคงเชื่อแผนการ ‘อ่านจันทรานิรันดร์’ อย่างโง่เขลา มันทำให้ผู้คนอยากหัวเราะออกมาดังๆ”
“ฮึ่ม! ไร้สาระ”
หลังจากได้ยินดังนั้น มาดาระหัวเราะเยาะ: “แกคิดว่าตัวเองสามารถรบกวนฉันด้วยคำพูดแบบนั้นได้งั้นเหรอ?”
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำพูดคลุมเครือของครอกโคไดล์กับเอเนล
“แล้วแต่แกจะคิด”
หลังจากได้เห็นการแสดงออกของมาดาระ ครอกโคไดล์พูดขึ้นอย่างไม่สนใจ
เบื้องหลัง เย่หลินซึ่งกำลังควบคุมหุ่นเชิดทั้งสองนั้นไม่แปลกใจเลย
ในความเป็นจริง เขาเดาได้ว่ามาดาระต้องไม่เชื่อเขา
เพราะอุจิวะ มาดาระ หยิ่งและดื้อรั้นเกินไป
พูดตรงๆ คนประเภทนี้สมองตายไปแล้ว
ในมุมมองของมาดาระ การมีอยู่ของอ่านจันทรานิรันดร์ถูกถอดรหัสโดยพลังเนตรวงแหวนจากแผ่นหินโบราณที่ตระกูลอุจิวะสืบทอดกันต่อมา
สำหรับภาพลวงตาว่าเรื่องทั้งหมดนี้ถูกสร้างขึ้น มาดาระไม่เชื่อเลย
แต่สำหรับเย่หลิน เขาไม่ต้องการให้มาดาระเชื่อ
เพราะคำพูดนั้นเขาตั้งใจส่งออกไปเพื่อให้เซ็ตสึดำได้ยิน
แม้ว่าในต้นฉบับ สิ่งที่สร้างโดยคางุยะนี้ไม่ได้แสดงความกล้าหาญในการต่อสู้อันน่าทึ่งใดๆ
แต่เย่หลินรู้สึกว่า คางุยะไม่มีวันทิ้งผู้ไร้ความสามารถในการปกป้องตัวเอง เพื่อดำเนินการตามแผนฟื้นคืนชีพของตัวเองไว้อย่างแน่นอน
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาชี้ให้เห็นถึงตัวตนของเซ็ตสึดำโดยตรง เพื่อกำจัดสิ่งมีชีวิตที่มีระมัดระวังตัวอย่างยิ่งนี้ออกไปเพราะความกลัว
และในความเป็นจริง เขาทำสำเร็จ
ในแผนของมาดาระ เขาควรตายหลังจากตามหา ‘ทายาท’ ได้สำเร็จ
“แล้ว พวกแกเป็นหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดต้องการอะไรล่ะ?”
หลังเห็นเซ็ตสึดำจากไปพร้อมกับโอบิโตะ ในเวลานี้ มาดาระไม่มีอะไรต้องกังวลก็เริ่มครอบงำทันที
ร่างสูงอายุของเขาค่อยๆ ลุกขึ้นจากที่นั่งด้านล่างรูปปั้นสิบหาง
เนตรวงแหวนสีแดงเข้มเปล่งแสงออกมาในความมืดของถ้ำ: “ฉันจะให้พวกแกเห็น”
ในเวลาเดียวกันกับที่คำพูดนั้นจบลง รูปปั้นสิบหางซึ่งดูเหมือนท่อนไม้ตายแล้วด้านหลังเขาส่งเสียงคำรามออกมา!
จากนั้นร่างอันเก่าแก่มากของมาดาระเริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทันที
ผมสีเทาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ร่างกายแก่ๆ เริ่มดูอ่อนกว่าวัย
ในชั่วพริบตา เขากลายมาเป็นจุดสูงสุดของวัยเยาว์!
และด้านหลัง เขาได้ตัดการเชื่อมต่อจากรูปปั้นสิบหางด้วย
“มันไม่ง่ายเลยหากต้องการชีวิตฉัน”
“ฉันคือ…อุจิวะ มาดาระ!”
มีความรู้สึกของการกดขี่ครั้งใหญ่ แต่เอเนลกับครอกโคไดล์ยังคงไม่สะทกสะท้าน
‘แน่นอนอยู่แล้ว คนอย่างมาดาระต้องมีไพ่ตาย’
หลังจากเห็นฉากนี้แล้วเย่หลินก็ถอนหายใจ
เช่นเดียวกับที่เขากังวลเกี่ยวกับเซ็ตสึดำมาก่อน เขาไม่เคยคิดว่ามาดาระนั้นไร้เรี่ยวแรงเลยจริงๆ
ตัวอย่างเช่นในเนื้อเรื่องต้นฉบับ มาดาระคว้าโอบิโตะออกไป ใช้ประโยชน์จากโอกาสที่โอบิโตะถูกตรึงไว้ใต้ก้อนหินโดยไม่มีใครพบเขาเลย
แต่ถ้าเขาถูกค้นพบล่ะ?
มาดาระในร่างของชายชรากำลังใกล้ตายจะถูกคนอื่นฆ่าได้ง่ายจริงหรือ?
เย่หลินรู้สึกว่านี่เป็นไปไม่ได้
ด้วยประสบการณ์และความเย่อหยิ่งของมาดาระ เขาต้องทิ้งไพ่ใบสุดท้ายเอาไว้อย่างแน่นอน
บัดนี้ปรากฏว่าการตัดสินของเขาถูกต้อง
มาดาระยังมีไพ่ตายเหลืออยู่
“ฟื้นคืนพลังชีวิตชั่วคราวด้วยพลังจากรูปปั้นสิบหาง?”
เอเนลมองดูมาดาระอย่างเรียบเฉย: “พลังที่เหมือนเปลวเทียนในสายลมนี้สามารถคงอยู่ได้นานแค่ไหน?”
“มันเพียงพอในการแก้ปัญหาแกทั้งสอง…”
เมื่อคำพูดอันเย่อหยิ่งของมาดาระจบลง การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
…………………….
