บทที่ 114: ดุร้าย (5)
บทที่ 114: ดุร้าย (5)
ระหว่างที่สบตากับเธอขณะที่เธอกำลังดิ้น ฉันตอบกลับไปอย่างเรียบเฉย
"ฉันมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่งั้นเหรอ? มันก็ประมาณ 10 นาทีนะ..."
"งั้น งั้นเหรอเจ้าคะ นายน้อย...?"
เอมี่ไม่สามารถสบตากับฉันได้
เธอพูดตะกุกตะกัก และใบหน้าของเธอแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
ก็นะ เป็นฉันก็คงอายเหมือนกัน
ตอนที่ฉันเห็นหมัดน้อยครั้งแรก ฉันก็เป็นแบบนี้
ถ้าเอมี่เห็นฉันก็คงหัวเราะออกมาเหมือนกัน
ถ้าเอมี่เห็นฉันร้อง ‘อ่าา ลูกของเรา~' ใส่เขาละก็...
มันจะน่าสะพรึงกลัวมาก
มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะหายไปอย่างเงียบๆในช่วงเวลาเช่นนี้
"งั้น ฉันจะเข้าไปในห้องแล้วนะ"
"โอ้ รับทราบเจ้าค่ะ นายน้อย แต่ แล้วเจ้ากำปั้นน้อยของเราล่ะเจ้าคะ? ดิฉันหมายถึง ท่านควรพาลูกสุนัขตัวนี้ไปด้วย... อ้ายยย!"
ทันใดนั้น เอมี่ก็กรีดร้องออกมา
เจ้าหมัดน้อยที่เดินออกไปข้างนอกกำลังถูกับขาของเธอ
...มันเป็นคนพาลจริงๆ
พวกเขากล่าวว่าสัตว์เลี้ยงมีลักษณะคล้ายกับเจ้าของของพวกเขา
ธีโอเคยทำตัวแบบนี้ไหมเนี่ย?
ก็นะ เขาสืบทอดความหล่อเหลามา
อย่างไรก็ตาม คืนนี้ฉันไม่จำเป็นต้องอยู่กับเจ้ากำปั้นน้อย
การนอนหลับที่ดีมันควรเพียงพอที่จะฟื้นตัวจากความเหนื่อยล้าในวันนี้
มันจะดีที่สุดที่จะปล่อยให้เขาสนุกกับตัวเอง
ยังไงก็เถอะ สัตว์ศักดิ์สิทธิ์เติบโตเร็วขึ้นเมื่อพวกมันมีความสุข
และดูเหมือนว่าเอมี่ก็จะค่อนข้างชอบเขา
"ไม่ ไม่เป็นไร คืนนี้เธอดูแลเขาหน่อยนะ เอมี่ ฉันต้องการอยู่คนเดียว"
ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงหันหลังให้เอมี่
"แต่ นายน้อย! อ้า อ้าาา!"
เมื่อไม่สนใจเสียงกรีดร้องที่น่ารักของเอมี่ ฉันก็กลับไปที่ห้อง
ฉันถอดเสื้อผ้าทันที อาบน้ำ ทำกิจวัตรการดูแลผิวของฉัน และนอนลงบนเตียง
ในขณะที่ฉันไม่เหนื่อยล้าทางร่างกาย ฉันกลับรู้สึกเหนื่อยล้าทางจิตใจแทน
ทันทีที่ฉันหลับตาลง ความง่วงก็ซัดเข้ามาหาฉัน
ฉันเติม [ตตลับเวทมนตร์] ด้วยมานาแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะได้เริ่มสอนน็อคตาร์และเพื่อนออร์คคนอื่นๆกับไอช่า
การใช้มันกับผู้อื่นจะเป็นประสบการณ์ใหม่ ฉันรอคอยมันอยู่
วันรุ่งขึ้น ภายในห้องเรียนแผนกฮีโร่
ฉันร่ายคาถาที่ได้รับการเสริมพลัง [เพ่งความสนใจ] ใส่น็อคตาร์และเพื่อนร่วมชั้นออร์ค
"โว้ว ธีโอ! หลังจากที่นายวางมือลงบนไหล่ของฉัน ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงความมั่นใจที่เพิ่มขึ้น ราวกับว่าฉันสามารถทำอะไรก็ได้ นายทําอะไรไป? นายใช้เวทย์มนตร์อะไรหรือเปล่า?"
"ใช่ป่ะ? หลังจากที่นายแตะไหล่ ฉันก็รู้สึกว่าฉันสามารถแก้ปัญหาใดๆที่เข้ามาขวางทางของฉันได้ทั้งหมด!"
ออร์คอุทานด้วยความประหลาดใจ ปฏิกิริยาของพวกเขาชวนให้นึกถึงเด็กสาวมัธยมต้นที่ได้พบกับคนดังเป็นครั้งแรก
พวกเขาอาจไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ฉันเข้าใจนะ ครั้งหนึ่งฉันก็เคยรู้สึกแบบเดียวกัน
ฉันยิ้มให้พวกเขาเบาๆ
"นี่เป็นวิธีพิเศษที่ฉันเตรียมไว้ให้พวกนายโดยเฉพาะ ตอนนี้เรามาเลิกคุยเรื่องไร้สาระกันก่อนและเปิดหนังสือของเรากันเถอะ เป้าหมายของเราในวันนี้คือต้องเข้าใจเกือบจะครบทุกเรื่อง"
"แน่อยู่แล้ว! เราจะพิชิตตำราเรียนเหล่านี้!"
"เอาล่ะ! เราเชื่อใจนายนะ ฮีโร่ตัวจริง ธีโอ!"
พวกออร์คเปิดตำราอย่างกระฉับกระเฉง พวกเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
ไอชาส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นมาให้ฉัน ราวกับถามว่า 'นายทำอย่างนั้นได้ยังไง ?'
ฉันได้สบกับการจ้องมองของเธออย่างใจเย็นและจากนั้นก็เริ่มสอนบทเรียน
คาถา [เพ่งความสนใจ] ที่ได้รับการเสริมพลังมามีเอฟเฟกต์ค่อนข้างมาก
ไม่ มันเป็นแค่การอุปทานหมู่ต่างหาก
เมื่อวาน พวกออร์คต่อสู้กับคำถามเพียงสองข้อทั้งวัน แต่ในครึ่งวันนี้ พวกเขาสามารถจัดการกับสามคำถามได้
ด้วยความเร็วระดับนี้ พวกเขาน่าจะตอบคำถามทุกข้อได้ทั้งหมดภายในบ่ายวันพรุ่งนี้
นอกจากนี้ [ดวงตาของผู้สังเกตการณ์] ยังช่วยได้เป้นอย่างมาก
[ดวงตาของผู้สังเกตการณ์] ไม่ได้มีไว้เพื่อลอกเลียนเทคนิคของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น
นั่นเป็นเพียงหนึ่งในการใช้งานของมัน
จากการเฝ้าสังเกตน็อคตาร์และเพื่อนออร์คของฉันอย่างต่อเนื่อง ฉันก็ตระหนักถึงสิ่งนี้
ฉันสามารถเห็นว่าพวกเขาสะดุดกับคำถาม หรือความมั่นใจของพวกเขาอยู่ในระดับไหน
ตัวอย่างเช่น ทาร์คาน แม้จะเป็นออร์ค แต่ก็มีความเชี่ยวชาญอย่างไม่น่าเชื่อในการทำความเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างฮีโร่และผู้ช่วยของพวกเขา
บางทีอาจเป็นเพราะเขาทำหน้าที่เป็นผู้นำย่อยในกลุ่มขณะที่น็อคตาร์เป็นผู้นำ
เขายังมีความกล้าที่จะถามคำถามเพื่อชี้แจงความรู้ของเขา
การถามคำถามดังกล่าวบ่งบอกถึงความเข้าใจในระดับหนึ่ง
ฉันถ่ายทอดความเข้าใจเกี่ยวกับแนวโน้มส่วนบุคคลของเพื่อนออร์คให้ไอช่าฟัง
จากนั้นเธอก็ปรับคำสอนตามข้อมูลนี้
โดยธรรมชาติแล้ว การทำงานร่วมกันนี้ช่วยให้เกิดการศึกษาที่กำหนดเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ
"อ๋ออ! งั้นนี้ก็คือวิธีที่นายใช้แก้ปัญหาสินะ! อืมม ยอดไปเลย ดูเหมือน มันว่าจะเป็นการดีที่สุดที่จะเกณฑ์คนท้องถิ่นเมื่ออยู่ในสถานที่เช่นหุบเขาเพื่อลดระยะเวลาทำภารกิจ"
เพื่อนออร์คหัวเราะออกมาแสดงฟันของพวกเขา ด้วยความขบขันกับคำอธิบาย
เมื่อเห็นพวกเขาเป็นเช่นนั้น ความคิดที่มีความหวังก็หมดไปจากหัวของฉัน
หากทุกอย่างเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาอาจ...เพียงแค่หลีกเลี่ยงการสอนของพวกเราจนจบ
ดูเหมือนว่าน็อคตาร์และพวกออร์คจะแบ่งปันความรู้สึกกัน พวกเขาดูค่อนข้างพอใจ
"ฟิ้ววว ฉันรู้สึกว่าวันนี้การเรียนเป็นไปด้วยดีจริงๆ ในขณะที่เหงื่อออกในสนามฝึกเป็นสิ่งที่ดี การเรียนก็รู้สึกคุ้มค่าเช่นกัน ถ้าเพียงแต่ทุกวันเป็นเหมือนวันนี้นะ"
"เห็นด้วยยย ฉันรู้สึกมีความรู้ในเวลาเพียงสองวัน การเป็นฮีโร่ไม่ใช่แค่ฉายาเลยจริงๆ ฉันคิดว่าบทบาทของผู้ช่วยเป็นเพียงการช่วยเอาชนะด้วยตัวเลข แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น"
พวกเขาพูดคุยกันเองก่อนที่จะยืดเส้นยืดสาย
นอกเหนือจากช่วงพักสั้นๆสำหรับมื้อกลางวันแล้ว พวกเขายังใช้เวลาทั้งครึ่งวันในการเรียน
การนั่งในที่เดียวนานเกินไปอาจก่อให้เกิดผลเสียได้
มันถึงเวลาไปพักผ่อนสักหน่อยแล้ว
"มาพักกัน 30 นาทีเถอะ"
น็อคตาร์ยิ้ม เขี้ยวขนาดใหญ่ของเขาเปล่งประกาย
“ดีเลย ธีโอ อั่ก ฉันรู้สึกตัวแข็งไปหมดเลย ฉันไม่คิดว่าฉันจะเรียนหนักขนาดนี้มาก่อน ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ ธีโอ ไอช่า ฉันจะไปยังสนามฝึกซ้อมเพื่อผ่อนคลายสักหน่อย มีใครจะไปไหม?”
แน่นอนว่า เพื่อนออร์คทุกคนเห็นด้วย
น็อคตาร์มองไปที่ไอช่ากับฉันและถามว่า
"ธีโอ ไอช่า อยากไปกับพวกเราไหม?"
"ไม่ ไม่เป็นไร"
ฉันปฏิเสธไปอย่างหนักแน่น
อยู่ด้วยกันในระหว่างการศึกษาและการฝึกอบรม...
การให้เวลาพวกเขาอยู่ตามลำพังอาจจะดีกว่า
มันมีโอกาสที่พวกเขาอาจมีเรื่องส่วนตัวที่จะพูดคุยกัน
ตอนนี้ ฉันควรให้ความสำคัญกับบทบาทของฉันในฐานะที่ปรึกษา
ไอชาเหลือบมองฉันอย่างลังเลก่อนจะตอบกลับว่า
"ฉันก็ไม่อ่ะ"
“แล้วแต่นะ”
น็อคตาร์พูด พร้อมกับถอดแว่นตาออกและเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา
"ฉันจะไปวอร์มร่างกายที่สนามซ้อมสักหน่อย ไปกันเถอะ พี่น้อง"
ตามคำแนะนำของน็อคตาร์ นักเรียนออร์คคนอื่นๆก็ลุกขึ้นยืนและเดินตามหลังเขาไป
'บางทีฉันก็ควรจะพักบ้างเหมือนกัน ฉันหวังว่าเจ้ากำปั้นน้อยจะไม่มีปัญหาใดๆนะ บางทีฉันควรจะไปเช็คกับเอมี่สักหน่อย'
"ฉันจะออกไปข้างนอกสักพักนะ ไอช่า"
"โอเค ดูแลตัวเองด้วยนะ ธีโอ..."
ไอชาตอบกลับ พลังงานของเธอหมดลง นอนแผ่ลงไปบนโต๊ะ
เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ มันคงจะเหนื่อยสำหรับเธอ ถูกแซนด์วิชระหว่างออร์คที่สูงตระหง่านเหล่านั้น
ด้วยความคิดนั้น ฉันจึงก้าวออกจากห้องเรียนเพื่อค้นหาจุดที่เงียบกว่า
ในเกม นักเรียนที่ร่ำรวยบางคนแอบสื่อสารกันโดยใช้คริสตัลสื่อสาร แต่การใช้พวกมันในที่โล่งจะไม่ฉลาด
'จุดนั้นดูดีนะ'
ฉันคิดขณะที่เห็นม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ทางเข้าหลัก
แต่เมื่อฉันมุ่งหน้าไปที่นั่น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
"ธีโอ!"
ใกล้ทางเข้ามีผู้หญิงผมสีม่วงไหลลงมาที่เอวของเธอ
เธอคือไอรีน
'หืมมม? อะไรทำให้ไอรีนมาที่แผนกฮีโร่? โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันเสาร์ '
ฉันเดินเข้าไปหาเธอ
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ไอรีน ลมอะไรหอบเธอมาที่นี่ล่ะ?"
เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"ฉันดีใจที่เจอนายที่นี่นะ ธีโอ ฉันไปดูที่หอพักของนายแล้ว แต่นายไม่อยู่ที่นั่น"
"หืมม กลางสัปดาห์หน้าใช่ไหม? ฉันแน่ใจว่าเธอสบายดี แต่การเรียนของเธอเป็นยังไงบ้าง?"
"จริงๆแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่ ฉันมีเรื่องจะขอความช่วยเหลือ"
ไอรีนพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างตั้งใจ
อืม ได้รับคำขอจากไอรีนเหรอ?
ในเกม ไอรีนเป็นคนที่ไม่ค่อยแบ่งปันความคิดในใจของเธอ
มันมีแม้กระทั่งตอนที่เธอเก็บมันไว้จนเธอป่วย
เมื่อสบกับสายตาของเธอแล้ว ฉันก็ถามว่า
"คำขอแบบไหนล่ะ?"
"นายรู้ว่าแผนกอัศวินไม่เหมือนกับแผนกฮีโร่ มีการประเมินผลในทางปฏิบัติในช่วงกลางภาค ใช่ไหม?"
"ใช่ ฉันรู้ ทุกแผนก ยกเว้นแผนกฮีโร่ จะมีการสอบภาคปฏิบัติในช่วงกลางภาค"
"ใช่"
เธอพยักหน้า
"ในการประเมินภาคปฏิบัติที่กำลังจะมาถึง เราจำเป็นต้องร่วมมือกับนักเรียนจากแผนกอื่น มันเป็นการประเมินสไตล์ทัวร์นาเมนต์ 2v2 เพื่อกำหนดอันดับ มันจัดขึ้นวันวันพฤหัสบดี...และการสอบภาคของแผนกฮีโร่จะสิ้นสุดในวันอังคาร ใช่ไหม?"
ขณะที่เธอพูด ไอรีนกำหมัดแน่น ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่ฉัน
ความหมายเบื้องหลังคำพูดของเธอชัดเจน
เธอต้องการให้ฉันเป็นคู่หูของเธอในทัวร์นาเมนต์ 2v2 ที่กำลังจะมาถึง
อืมม แต่ฉันจำเป็นต้องเข้าร่วมกับเธอจริงๆเหรอ?
แน่นอนว่า มันคงจะดีถ้าได้เข้าร่วม
หากเราโชคดีพอที่จะไปถึงระดับสูง มันจะช่วยเพิ่มชื่อเสียงของฉันและช่วยสร้างความประทับใจให้กับนักเรียนจากแผนกอื่นๆ
อย่างไรก็ตาม เราสามารถไปถึงระดับบนๆได้ไหมนะ?
ก็ไม่เสมอไป
ความสามารถในการต่อสู้ของฉันมีจำกัด
จนถึงตอนนี้ ฉันสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งอย่างราล์ฟและจูเลียได้โดยการวางกลยุทธ์กับจุดอ่อนของพวกเขา
แต่ในการตั้งค่าทัวร์นาเมนต์ มันเป็นเรื่องยากที่จะคิดกลยุทธ์ที่ปรับให้เหมาะกับเวลา และมันยังมีเรื่องของความอดทนทางกายภาพของตัวฉันเอง
นอกจากนี้ ไอรีนยังเป็นน้องใหม่อันดับต้นๆของแผนกอัศวิน
นักเรียนที่โดดเด่นหลายคน แม้จะมาจากแผนกฮีโร่ก็ต้องการที่จะร่วมมือกับเธอ
การร่วมมือกับเธอโดยไม่จำเป็นอาจทำให้เกิดผลลัพธ์ที่เลวร้ายยิ่งกว่าการไม่เข้าร่วมเลย
หลังจากจมไปในความคิดเหล่านี้ไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเอง:
[เควสต์เร่งด่วน: ชนะการแข่งขัน 2v2 ในแผนกอัศวินในวันพฤหัสบดีหน้า]
รางวัล: 5 เหรียญทองจากร้านค้า
หน้าต่างภารกิจปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน
... ห้าเหรียญทอง อืมม
