ตอนที่ 16
เธอไม่รู้ว่าเธอมีความสุขหรือกลัว เธอรู้เพียงว่าเธอเป็นเหมือนเหยื่อของเขา. ร่างกายของเธอสั่นเทาทุกครั้งที่ลิ้นของเขาเลียเนื้อของเธอ.
“เจ้าเปียกจนข้าอยากทำต่อเลยนะ รู้ไหม?”
"หยุด…"
“ถ้าเจ้าเรียกชื่อข้า ข้าก็จะหยุด”
เขาหัวเราะเหรอ? การเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ จากการสัมผัสทำให้เธอตัวสั่น และเมื่อเขายกลิ้นขึ้นอีกเล็กน้อย เอวของเธอก็ยกขึ้นเช่นกัน ดูเหมือนเขาจะถูเท้าของเธอสองสามครั้ง แต่เธอยังคงอยู่กับที่เพราะมืออันแข็งแกร่งของเขา.
ทันทีที่เขาสัมผัสยอดถ้ำของเธอ เอวของโมลิเทียก็งอจนสุด. รูปร่างของเจ้าสาวพร้อมกับชุดแต่งงานที่กระจัดกระจายนั้นดูสดใสกว่าที่เคย.
แต่ละครั้งที่เธอหายใจเข้าอย่างแรง ดอกไม้และอัญมณีที่ปักอยู่บนชุดแฟนซีก็หายใจออกเช่นกัน ใบหน้าของเจ้าสาวซึ่งเดิมทีขาวพอๆ กับชุดแต่งงานของเธอ กลับกลายเป็นสีแดง.
ของเหลวของเธอหยดลงบนชุดแต่งงาน. เขาบอกว่าจะดื่ม แต่เขาไม่สามารถทำอะไรกับกระแสน้ำที่ไหลลงมาที่คางได้.
“โมลิเทีย!”
ตอนนั้นเอง ดยุคสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแหลมที่เรียกโมลิเทีย มันไม่ใช่เสียงที่ดังจนแสบหู แต่เป็นเสียงฝีเท้าที่ย่ำมานั้นเป็นเสียงของใครบางคนที่เดินตามหาเธอ.
ขืนเป็นแบบนี้พวกเขาโดนจับได้แน่ หน้าผากของดยุคขมวดคิ้วขึ้นมา. เขากำลังตื่นเต้นมาก. เขากลืนน้ำลายและย้ายออกจากโมลิเทียด้วยความเสียดาย.
“ข้าว่าข้าคงต้องหยุดก่อน”
เขาใส่ชุดชั้นในของเธอกลับคืนให้. เขาจงใจเอานิ้วไปกดทับชุดชั้นในของเธอ หน้าผากสวยของเธอขมวดคิ้วขณะที่ชุดชั้นในของเธอเปียกจากน้ำนั้น.
“เจ้าควรคิดให้รอบดีก่อนว่าจะเรียกชื่อข้าจนกว่าชุดชั้นในที่เปียกชื้นของเจ้าจะแห้งไหม”
"นั่นหมายความว่าอะไร?"
“นั่นหมายความว่าการเดิมพันยังไม่สิ้นสุดไงล่ะ”
เขายิ้มและยื่นมือให้เธอ โมลิเทียมองเขาอย่างสงสัย และเขาก็มองลงไปที่เท้าของเธอ
“เจ้าจะเดินด้วยเท้านั้นอีกรึไง?”
“ตอนนี้พันผ้าพันแผลไว้แล้ว ดังนั้นข้าไม่เป็นไรหรอก”
"ไม่"
เขาพูดเน้นย้ำ เธอจะเดินด้วยเท้าที่มีแผลเป็นนั้น. เขาสงสัยว่าเธอจะเลิกดื้อฉพาะเมื่อบาดแผลเกิดขึ้นอีกหรือไม่ เขามองเธอด้วยสายตาที่ไม่ชอบความคิดนี้.
เขาอุ้มเธอขึ้นอีกครั้งก่อนที่โมลิเทียจะได้พูดอะไร.
“มันไม่ใช่รสนิยมของข้าที่จะร่วมรักกับคนป่วย”
เขาเดินไปโดยไม่ได้เห็นว่าใบหน้าของโมลิเทียเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของเขา.
“โมลิเทีย!”
ขณะที่ดยุคก้าวออกไปข้างนอกพร้อมอุ้มโมลิเทีย เขาก็พบกับท่านเคานต์. ต่างจากเคาท์ที่ประหลาดใจ, การแสดงออกของดยุคยังคงเหมือนเดิม.
ดยุครู้ว่าใครกำลังเรียกโมลิเทียตั้งแต่แรก เพราะเขาเรียกดัชเชสด้วยชื่อของเธอแทน.
“ฮะ หึ่มมม” (ท่านเคานต์)
เคานต์เงยหน้าขึ้นมองโมลิเทียอย่างดุเดือด จึงกระแอมออกมา.
“เจ้าอยู่ที่นี่หรอกเหรอ. คู่รักหลักของวันนี้จู่ๆ ก็หายไป และตอนนี้ทุกคนก็กำลังมองหาอยู่. ไปกันเถอะ.”
“ภรรยาของข้าเจ็บเท้า”
เขาทำตัวให้สุขุมขึ้นและเอาเท้าของโมลิเทียให้ดู. เท้าเปล่าของเธอถูกจับจ้องไปในดวงตาของเคานต์เพราะดยุคถือรองเท้าของเธออยู่. ท่านเคานต์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นเท้าของโมลิเทียพันด้วยผ้าพันแผลที่มีเท้าบวม.
เธอโค้งคำนับอย่างรวดเร็วขณะที่สายตาของท่านเคานต์ทำให้นางหันศีรษะไปทางอื่น. การจ้องมองอย่างตำหนิของเคานต์เนื่องจากการบาดเจ็บสามารถเข้าใจได้โดยไม่ต้องมองอีกครั้ง.
“โอ้ ไม่นะ ลูกสาวของข้าควรจะดูแลตัวเอง แต่ก็ขอบคุณที่ดูแลเธอนะ”
“ไม่ครับ. ในฐานะสามี ข้าควรทำอยู่แล้ว.”
ดยุคยิ้มอย่างเป็นกันเอง เคานต์หยุดจ้องมองและยิ้มให้เหมือนที่ดยุคทำ.
“แล้วทำไมไม่ไปห้องบอลรูมตอนนี้ล่ะ? คู่รักหลักของวัน….”
“ข้าขอโทษ แต่ตอนนี้เราจะกลับบ้านแล้ว”
คำพูดของดยุคขัดจังหวะท่านเคานต์
ทันใดนั้น ใบหน้าของเคานต์ก็แข็งขึ้นราวกับว่าเขาไม่เคยคิดว่าดยุคจะตัดคำพูดของเขา ใบหน้าของเคานต์เต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
“ทำไมรีบกันล่ะ? เจ้าไม่ชอบสถานที่ที่ข้าจัดให้รึ……?”
"ไม่ใช่แบบนั้นครับ. สถานที่ของท่านพ่อตาสมบูรณ์แบบมาก”
ต่างจากท่านเคานต์ซึ่งมีใบหน้ายิ้มแย้ม ใบหน้าของดยุคยังคงสงบ. ทว่า ดวงตาของดยุคที่จ้องมองท่านเคานต์ไม่ได้ยิ้มเลย
เคานต์รู้สึกว่าบทสนทนาเปลี่ยนไป. ดยุคไม่จู้จี้จุกจิกตอนที่พวกเขาพูดคุยกันหลายครั้ง. เขามักจะแสดงสีหน้าน่าพอใจแก่ท่านเคานต์ และนั่นก็จะตรงกับความคิดของท่านเคานต์ตลอด.
