ตอนที่ 15
นางไม่เคยได้ยินเรื่องดังกล่าวหรือเห็นมันในหนังสือมาก่อน.หัวของโมลิเทียซึ่งไม่ประสาโลก ส่ายอย่างรวดเร็วและหลับตาลง.
เมื่อคำพูดของเขาถูกปฏิเสธ ดวงตาของเขาก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของโมลิเทีย.
พอมองดูแล้ว นางก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ. มันเป็นพฤติกรรมเดียวกับคนที่ประหม่าหน่อยๆ, ละอายใจ และตีตัวออกห่าง. ทว่า มันไม่สามารถเข้าใจได้สำหรับเขาที่เขาไม่ได้เกลียดพฤติกรรมของนาง.
"อ๊ะ…"
มือของเขาแตะกางเกงในใต้ชุดของนาง.
“ถ้าเจ้าอายมาก ก็รอต่อไป”
เมื่อเขาพึมพำด้วยความทะเล้น. เขายกขาอีกข้างขึ้น. ขณะที่นางจ้องมองมือของเขา ใบหน้าของนางก็แดงระเรื่อ.
“หรือจะเรียกชื่อข้าก็ได้นะ”
ริมฝีปากของเขาสัมผัสน่องของนางเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เส้นทางของมือที่เลื่อนไปตามกางเกงชั้นในทำให้เกิดคลื่นแห่งความตื่นเต้น.
นิ้วของเขาซึ่งเลื่อนไปมาในกางเกงชั้นในของนาง ไม่กังวลกับความไม่สะดวกจากการรัดแน่นของรอบข้างเลย เขาล้วงเข้าไปในชุดชั้นในของนางต่อ.
นางสะดุ้ง และเขารู้สึกถึงพฤติกรรมของนางผ่านนิ้วของเขา และรู้สึกถึงรอยแยกที่ยังไม่เปียก และได้ยินนางหายใจในหูของเขา.
"อย่า……."
เสียงของนางเริ่มเล็กลงเรื่อยๆไม่เหมือนก่อนหน้า. ถ้านางเรียกชื่อเขา เขาก็จะต้องปล่อยมือไป นางไม่สามารถทำสิ่งง่ายๆ ได้ จนใบหน้าสีขาวของนางก็กลายเป็นสีแดง.
“ถ้าไม่ชอบก็เรียกชื่อข้าสิ”
“….”
“เจ้าไม่รู้ชื่อสามีตัวเองด้วยซ้ำใช่ไหมเนี่ย?”
ไม่มีทาง. ชื่อของเขาดังก้องอยู่ในหูของโมลิเทีย นับตั้งแต่พวกเขาตัดสินใจวันแต่งงาน. นางไม่เคยเห็นดยุคมาก่อน แต่นางได้ยินชื่อนี้มาหลายครั้งแล้ว และนางไม่ควรถูกดยุคไล่ออกไปและทำให้ชื่อของเคานต์ต้องมัวหมอง.
นางหันหัว.
“บอกข้าสิ ถ้าเจ้ารู้”
ดวงตาของเขาจ้องมองนาง ดวงตาที่ปรารถนาของเขาดูมากขึ้นกว่าเดิม. ตอนนี้นิ้วขุดเข้าไปลึกอีกเล็กน้อย.
“บอกข้ามา โมลิเทีย”
เขาอยากให้นางพูด แต่เขาก็ไม่อยากให้นางพูดเช่นกัน. เขาไม่อยากหยุดกลางคัน. เขาถามนางเพราะเขาชอบวิธีที่นางโต้ตอบกับปัญหานี้.
“ใช่ ข้า—”
ใบหน้าของนางที่ถูกปกปิดด้วยหลังมือของนางเริ่มแดงขึ้น เมื่อเทียบกับมือสีขาวแล้ว ใบหน้าสีแดงดูเหมือนเป็นผิวหนังของบุคคลอื่นเลย.
ริมฝีปากของเขาตกลงบนน่องของนาง เลื่อนไปตามขาที่ยกขึ้น
“เจ้ายังไม่ลืมสัมผัสของข้าใช่ไหม? ดูจากที่เจ้าเปียกเร็วขนาดนี้”
เขาขยับนิ้วอย่างเยาะเย้ย นิ้วที่ขยับบนเนื้อของนางกระตุ้นนาง. มุมของนิ้วของเขาลูบกางเกงชั้นในของนางทำให้นางรู้สึกดีขึ้น.
“เจ้าไม่รู้ว่ามันยากแค่ไหนเพราะหน้าตาเปียก ๆ ของเจ้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของข้า”
เขายังคงจูบต้นขาของนางอยู่ ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปบนใบหน้าของนาง ขณะที่มือของเขาดึงกางเกงชั้นในของนางลง.
ชุดชั้นในถูกดึงลงมาจนถึงชายชุดแต่งงานสีขาว และยาวไปถึงขอบข้อเท้าของนาง เขาเปิดต้นขาของนางออกด้วยกำลังและทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆ ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น.
“ดยุค…”
“…เจ้าจะไม่พูดชื่อของข้าให้ได้เลย ใช่ไหม?”
เขาพูดอย่างนั้นและกัดเนื้อที่ต้นขาอันอ่อนโยนของนาง.
“มันไม่สำคัญหรอก”
มืออันอบอุ่นของเขาแตะต้นขาของนาง ความรู้สึกลูบไล้ไปมาทำให้ประสาทสัมผัสของโมลิเทียผ่อนคลายลง.
เขาโน้มตัวเหนือนาง ขาของนางเริ่มแข็งเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอันร้อนแรงของเขาในที่ลับของนาง.
“เดี๋ยวก่อน เจ้าจะทำอะไร…?”
ริมฝีปากของเขาอยู่ผิดที่แน่ๆ ถ้าประสาทสัมผัสของนางไม่มีอะไรผิดเพี้ยน.
เมื่อนางคิดว่านิ้วของเขาอยู่ในสถานที่นั้นด้วย ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความอับอาย.
ขาของโมลิเทียดิ้นรนอย่างอ่อนแรง สิ่งที่หยุดยั้งการสัมผัสจากริมฝีปากของเขาถูกเอาชนะด้วยมือของเขา.
“ย๊าา!”
ทันทีที่ลิ้นของเขาจมลงไปในเนื้อของนาง เอวของนางก็แข็งทื่อราวกับไม้. ความตกใจจากการสัมผัสจากลิ้นของเขาทำให้นางสูญเสียความมีเหตุผลและทำให้การมองเห็นของนางพร่ามัว.
ราวกับว่ากำลังเลียไอศกรีมอยู่ ลิ้นของเขาเลียนางจากภายในสู่ภายนอก เขาขุดเนื้อที่บวมขึ้นมาด้วยมือของเขา และดูดเข้าไปอย่างหิวกระหายราวกับกำลังบีบเนื้อที่เปียกและอ่อนนุ่มอยู่.
“ข้าเดาว่าเป็นเรื่องดีที่เห็นเจ้ายังไม่เรียกชื่อข้าซักที”
'ไม่' โมลิเทียหายใจไม่ออก ความสุขกำลังเดินทางผ่านร่างกายของนางไปทั่ว.
