ตอนที่ 13
'อ๊ะ.'
เสียงแก้วดังก้องในห้องจัดเลี้ยงอันเงียบสงบไปทั่ว ทำให้โมลิเทียหลับตาลง ในช่วงเวลาสั้นๆ เสียงโห่ของผู้คนและเสียงโกรธของเคานต์ก็วิ่งเข้ามาในหัวของนางอย่างรวดเร็ว.
“เจ้าคงจะเหนื่อยมาก”
แทนที่จะได้ยินเสียงกระจกแตกในหูของโมลิเทีย นางกลับได้ยินเสียงของ ดยุคแทน. เมื่อเปลือกตาที่ปิดของนางถูกยกขึ้น เขาก็วางแก้วที่น้ำหกไปไว้ที่บนโต๊ะใกล้ๆ.
“ไม่เช่นนั้น เจ้าคงไม่ได้ทำผิดพลาดเช่นนี้แน่”
เขาเช็ดมือที่เปียกด้วยผ้าเช็ดปาก. เขาขมวดคิ้วหลังจากถูมือหลายครั้งเพื่อขจัดความรู้สึกที่เหลือจากแชมเปญอันแสนหวาน.
“เจ้าเหนื่อยแล้วใช่ไหมล่ะ?”
“อา ค่ะ”
นางตอบเร็วกว่าที่คิดไว้. มันถูกต้องที่จะบอกว่านางไม่รู้จักตัวเองเพราะคำพูดของนางเองครอบงำนาง. นางมองเขาโดยไม่สนใจเรื่องแรงกดดันจากคนรอบๆเลย.
"ว่าแล้ว."
เขาผ่อนคลายสีหน้าราวกับว่าเขาชอบคำตอบของโมลิเทีย.
“ข้าเกรงว่า พวกเราคงต้องขอตัวไปพักก่อน”
"ใช่ค่ะ."
นางแน่ใจว่าเคานต์เคลเมนซ์จะดุนางที่หายตัวไปก่อนที่งานเลี้ยงต้อนรับจะจบลง แต่สิ่งสำคัญสำหรับโมลิเทียคือต้องรู้วิธีเอาชีวิตรอดจากดยุคที่อยู่ตรงหน้านางเสียก่อน.
“ภรรยาของข้าดูเหมือนจะหมดแรงแล้ว ข้าขอพานางไปได้ไหมครับ?”
“แน่นอน ท่านดยุค”
พวกคุณนายที่กำลังคุยกับโมลิเทียกล่าว. โมลิเทียที่ก้าวออกจากโถงต้อนรับอย่างรวดเร็วเนื่องจากการคุ้มกันอย่างดีจากดยุคลิเนริโอได้มองไปรอบๆ. อากาศเย็นสัมผัสใบหน้าของนาง
“มีห้องอยู่ที่นี่”
ดวงตาของนางตั้งคำถามต่อคำพูดของ ดยุค และคิ้วของ ดยุค ก็ขมวดเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร.
“เราไปพักหายใจที่นั่นกันเถอะ”
"โอ้ะ เอาสิ."
โมลิเทียพยายามจะขยับตามคำพูดของเขาและขมวดคิ้ว. ตอนนี้ความเจ็บปวดที่นางลืมไปรู้สึกอย่างแรงที่เท้าของนาง นางเดินหลายก้าวในขณะที่แสร้งทำเป็นสุขุม แต่สุดท้ายนางก็ยืนนิ่งไป.
ดยุคข้างหน้าหันศีรษะกลับมาเมื่อเสียงฝีเท้าด้านหลังเขาหยุดลง.
"เป็นอะไรรึ?"
"ข้า…"
โมลิเทียพึมพำ. เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว เขาขู่ให้นางทำตัวดีๆ เป็นการยากที่จะบอกให้เขาเดินช้าๆ เพราะเท้าของนางเจ็บอยู่.
ขณะที่ความไม่เต็มใจของ โมลิเทีย ยังคงดำเนินต่อไป ดยุค ก็ถอนหายใจและเดินเข้ามาหานาง.
"เป็นอะไร?"
“ข้าจำได้ว่าข้ามีบางอย่างที่ต้องทำ ไปก่อนแล้วข้าจะตามเจ้าไป”
“แล้วเจ้ารู้เหรอว่าห้องอยู่ที่ไหน”
โมลิเทียพูดไม่ออกอีกครั้ง เขาถอนหายใจเมื่อเห็นได้ชัดว่านางไม่รู้ทาง.
“เจ้าต้องไปทำอะไร?”
"ก็…"
นางลังเลแต่ในที่สุดก็เหยียดเท้าของนางซึ่งมีกระโปรงยาวเต็มตัว รูม่านตาของเขาขยายออกเมื่อเท้าบวมของนางถูกเผยให้เห็นใต้น่องที่เหยียดออกอย่างนุ่มนวล.
“ทำไมเจ้าถึงเป็นแบบนี้? ใครเหยียบเจ้า?”
"เปล่า. ข้าสวมรองเท้าใหม่”
แค่สวมรองเท้าใหม่ก็บวมขนาดนี้เลยเหรอ? คิ้วข้างหนึ่งของ ดยุค เลิกขึ้น เขาลองรองเท้าใหม่หลายครั้งแล้ว แต่เท้าของเขาไม่เคยบวมเลย เขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน.
เขานั่งลงขณะจ้องมองที่เท้าของนางด้วยสีหน้าคิ้วขมวด. จับตัวโมลิเทียที่หวาดกลัวออกไปสองสามก้าวแล้วค่อยๆ ยกเท้าขึ้นเพื่อสังเกต.
อาจเป็นเพราะผิวขาวของนาง แผลแดงจึงดูเด่นชัดขึ้น โดยเฉพาะแผลที่ส้นเท้ามีตุ่มพองและมีผิวหนังลอก.
“เจ้าเดินด้วยเท้าแบบนี้มาตลอดเลยเหรอ?”
รอยแตกเล็กๆ ถูกแกะสลักไว้ที่หน้าผากของ ดยุค. เขาสงสัยว่าเท้าที่ใหญ่กว่าฝ่ามือของเขาเล็กน้อยแบบนี้จะพยุงนางไว้ได้อย่างไร.
หากปล่อยไว้แบบนี้ พวกเขาอาจจะได้เดินอยู่ในโถงตลอดทั้งวันแน่ ดยุคคิดเช่นนั้นแล้วลุกขึ้นยืน.
“อา รอก่อน!”
ขณะที่เขายืนขึ้น เขาก็กอดโมลิเทียและอุ้มนางขึ้นไปด้วย นางประหลาดใจจึงขัดขืนเล็กน้อย แต่ดยุคก็หยุดไว้.
“ข้าไม่คิดอย่างนั้น จับแน่นๆล่ะ.”
คำพูดของเขาทำให้นางเงียบลง นางไม่สามารถพาตัวเองไปพูดต่อหน้าดยุคผู้โกรธแค้นได้g]p.
เขาไปถึงห้องนั่งเล่นซึ่งโมลิเทียต้องใช้เวลานานกว่าจะไปถึงได้ด้วยตัวเอง ดยุคที่เปิดประตูออก ได้มองไปรอบ ๆ และพบโซฟาที่ดูนุ่มนวลก่อนจะวางนางลงไปตรงนั้น.
"ขอบคุณนะ…"
“ต้องมียาปฐมพยาบาลอยู่ซักที่แน่”
เขาหันหลังกลับโดยไม่ตอบนาง และขณะที่เขามองไปรอบๆ เขาก็หยิบกล่องยาที่ด้านข้างของโต๊ะออกมา.
