บทที่ 30 ตอน สาวน้อยคนนี้...

【ปลดล็อคหัวใจ : คาถาปลดล็อคระดับสูงที่สามารถปลดล็อคทั้งหมดในโลก ล็อคทางกายภาพที่ไม่ได้รับการป้องกันด้วยเวทย์มนตร์สามารถปลดล็อคได้ 100% ในขณะที่ล็อคเวทย์มนตร์สามารถปลดล็อคได้โดยมีความน่าจะเป็นขึ้นอยู่กับระดับของล็อคเกอร์และระดับของคาถาปลดล็อค 】

   “เวทย์ขั้นสูง!?”

   มู่โหยวมองดูคำอธิบายข้อความด้านหลังด้วยความประหลาดใจ

   นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคาถาระดับสูงจริงๆ ในเกมนี้!

  กล่าวอีกนัยหนึ่ง คาถาระดับต่ำมีราคาอายุขัยมากกว่า 100 ปี และคาถาระดับกลางมีราคา 500 ปี ตามกฎนี้ คาถาระดับสูงอาจมีมูลค่าอายุขัยอย่างน้อยหลายพันปี!

  อายุขัย 10 ปีเพื่อแลกกับไอเทมที่มีมูลค่าอายุขัยนับพันปี กำไรที่มหาศาล!

  สิ่งเดียวที่น่าเสียดายคือสำหรับคาถารางวัลใหญ่นี้ออกมาในรูปแบบของม้วนคัมภีร์ซึ่งจะต้องได้รับก่อนจึงจะสามารถเรียนรู้ได้ และกระบวนการรับจะใช้เวลามากกว่าห้าวินาที

   กล่าวคือถ้าเขาต้องการใช้คาถานี้แบบฟรีๆ ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะย้อนเวลากลับไปทัน

  ไม่ว่ายังไงก็ตาม การได้รับคาถาระดับสูงในการสุ่มครั้งนี้ถือเป็นกำไรมหาศาลแล้ว และมู่โหยวก็ไม่โลภเกินไป ดังนั้นเขาจึงคลิก ‘รับรางวัล’

  【รับรางวัลสำเร็จแล้ว และคุณได้รับ ‘คัมภีร์ปลดล็อกหัวใจ’ 】

  【คุณฉีกสกรอลล์ออกและเรียนรู้คาถาระดับสูง: คาถาปลดล็อคหัวใจ! 】

  เมื่อข้อความปรากฏขึ้น สูตรที่ซับซ้อนอีกสูตรหนึ่งก็ถูกจารึกไว้ลึกลงไปในจิตใจของมู่โหยว

  หลังจากเรียนรู้คาถาแล้ว มู่โหยวก็เดินไปที่ประตูอย่างไม่รีรอ เขาล็อคประตู จากนั้นหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา และลองใช้คาถากับรูกุญแจ

   “กรั้บบ!”

   หลังจากร่ายคาถา แกนล็อคก็หลุดออกมาอย่างง่ายดาย และประตูก็เปิด

   จากนั้นมู่โหยวก็ลงไปชั้นล่างเพื่อลองล็อคที่ประตูม้วนและประตูกระจกชั้นล่าง แต่ล็อคขนาดใหญ่ทั้งสองกลับเปิดออกโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ

   “ดูเหมือนว่า จะเหมือนกับที่อธิบายไว้ในข้อความจริงๆ และสามารถปลดล็อคล็อคทั้งหมดในโลกได้!”

  มีการอธิบายไว้อย่างชัดเจนในเกม ไม่ว่าจะเป็นล็อคประตูโทรมๆ ที่มีราคา 10 หยวนต่อชิ้น หรือล็อคตู้เซฟธนาคารที่มีความแม่นยำสูง ตราบใดที่ไม่ได้รับการปกป้องด้วยเวทย์มนตร์ คาถานี้ก็สามารถปลดล็อคได้ 100 %

   “ถ้าอย่างนั้นล็อกที่เป็นอิเล็กทรอนิกส์จะนับไหมนะ?”

  มู่โหยวก็นึกบางอย่างได้

   การล็อคในผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์และเครือข่ายนั้นถือเป็น ‘ล็อค’ ชนิดหนึ่งในทางทฤษฎีเช่นกัน และไม่มีเวทมนตร์ป้องกัน ดังนั้นจึงเป็นไปตามข้อกำหนดของคาถาปลดล็อคด้วย

  มู่โหยวหยิบโทรศัพท์ทันที และโบกไม้กายสิทธิ์ไปที่อินเทอร์เฟซล็อคบนหน้าจอ

  คาถาถูกเปล่งออกมา และครู่ต่อมา หน้าจอล็อคก็หายไปทันที และเข้าสู่เดสก์ท็อปของโทรศัพท์โดยตรง!

   “เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย?”

  มู่โหยวตกตะลึงตามที่คาดไว้สำหรับคาถาระดับสูง เอฟเฟกต์นี้มันเทพเกินไปแล้ว!

   อาจกล่าวได้ว่า หากมีคาถานี้อยู่ในมือ ตราบใดที่มีมันอยู่บนโลก แทบจะไม่มีสถานที่ใดที่จะสามารถหยุดเขาได้!

   หลังจากตื่นเต้นไปได้สักพัก มู่โหยวก็สงบลงและเดินกลับห้องเพื่อเล่นเกมต่อ

  【หลังจากช้อปปิ้งแล้ว คุณออกจากร้านนกฮูกแล้วเดินไปทางทิศตะวันออกของทางเข้าหมู่บ้าน 】

  【คุณกลับมาที่หน้ากระท่อมของผู้เฝ้าดูแล้ว คุณต้องการกลับไปที่กระท่อมหรือไปต่อ? 】

  กลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำ ดังนั้นมู่โหยวจึงคลิก ‘’เดินทางต่อไป’ โดยวางแผนที่จะสำรวจแผนที่โดยรอบก่อน

  【ออกจากกระท่อมไม้ คุณเดินเข้าไปในถนนยามค่ำคืนที่มืดมนของหมู่บ้าน 】

  【คุณพบมนุษย์หมาป่ากำลังหมอบอยู่บนพื้นหญ้าข้างหน้า 】

  【มนุษย์หมาป่ากำลังมาหาคุณ คุณเลือก...】

  สามทางเลือก: 【ง้างธนูแล้วสู้กัลบมัน】,【หันหลังกลับแล้ววิ่งหนี】,【นอนลงแล้วแกล้งตาย】

    มู่โหยวสาปแช่งอย่างลับๆ มนุษย์หมาป่าตัวนี้ดักสุ่มจะเข้ามาโจมตี เขาได้เเต่หมอบอยู่ที่หน้ากระท่อมไม้ เพื่อเอาชีวิตรอดไปก่อน

  มีทั้งหมดสามตัวเลือก ซึ่งต้องไม่เลือกสองตัวเลือกแรก เมื่อก่อนเขาไม่สามารถเอาชนะมนุษย์หมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสได้ และตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับมนุษย์หมาป่าที่อยู่ในสภาพดี!

   และครั้งนี้เขาไม่มีแอปเปิ้ลอาบยาพิษ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่ามนุษย์หมาป่าตัวนี้ได้

  อย่างไรก็ตาม มู่โหยวไม่ยอมแพ้ แต่เลือกตัวเลือกที่สามอย่างเด็ดเดี่ยว : นอนลงและแกล้งตาย!

  ตอนนี้เขาไม่มีแอปเปิ้ลพิษแล้ว แต่มนุษย์หมาป่ากลับไม่รู้!

  มนุษย์หมาป่าตัวนี้เป็นผู้เล่นเหมือนกับเขา และมุมมองของผู้เล่นมีจำกัดมาก เขาสามารถเรียนรู้ข้อมูลที่จำกัดมากผ่านคำไม่กี่คำในข้อความในเกมเท่านั้น

   มู่โหยวเลือกที่จะล้มลงกับพื้นและแกล้งตาย ข้อความที่มนุษย์หมาป่าได้รับจะต้องเป็นข้อความว่าอีกฝ่าย “ล้มลงกับพื้นและตาย”

   ไม่เป็นไรถ้าทายถูก แต่ถ้าทายผิด คุณจะสูญเสียชีวิตไปอีกสิบปี!

  ตอนนี้มูโหยวเดิมพันว่ามนุษย์หมาป่าน่าจะไม่กล้ากัดเขา!

   และปรากฎว่าเขาชนะเดิมพัน!

  【มนุษย์หมาป่าลังเลอยู่นานเมื่อเห็นคุณนอนอยู่บนพื้น แต่สุดท้ายมันก็ไม่จู่โจมคุณ! 】

  【มนุษย์หมาป่าเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ คุณรอดแล้ว! 】

   “ต้องอย่างงั้น ไอ้ตัวน่าขยะแขยง!”

  มู่โหยวเยาะเย้ย และควบคุมตัวละครให้รีบหนีอย่างพึงพอใจ ด้วยกลัวว่ามนุษย์หมาป่าจะกลับมาอีกครั้ง

   “แต่มันไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะเล่น ‘กลอุบายบ้าๆ’ กับมนุษย์หมาป่าตัวนี้ตลอดเวลา ถ้ามนุษย์หมาป่าตัวนี้ถูกหลอกครั้งหรือสองครั้งเขาจะรู้ได้อย่างแน่นอน เรายังคงต้องได้รับยาพิษจริง ๆ สำหรับการป้องกันตัวเช่นกัน โดยเร็วที่สุด” มู่โหยวคิด

  เขาแตกต่างจากมนุษย์หมาป่าทั่วไป ในกรณีนี้มนุษย์หมาป่าเผชิญหน้ากับความตายที่แสร้งทำขึ้น ทำได้แค่เดิมพัน เลือก กัด หรือไม่กัด ในขณะที่มู่โหยวมีนาฬิกาพก เพื่อที่เขาจะได้ดูตัวเลือกของมนุษย์หมาป่าในอนาคต แล้วย้อนเวลากลับไปเพื่อตัดสินใจว่าจะกินยาพิษหรือไม่

  ดังนั้น เพียงแค่ต่อสู้อย่างมีสติและกล้าหาญในเกม เขาก็สามารถฆ่ามนุษย์หมาป่าตัวนี้ได้อย่างสมบูรณ์ แน่นอนว่าในกรณีที่เขามีแอปเปิ้ลพิษจริงๆ

  【คุณยังคงก้าวไปข้างหน้า ผ่านบอระเพ็ดที่อยู่ตรงหน้าคุณ และมาถึงจัตุรัส 】

  【นี่คือจัตุรัสที่ชาวบ้านมารวมตัวกัน มติประจำวันต่างๆ ในหมู่บ้านจัดขึ้นที่นี่ 】

  【กลางจัตุรัสมีระฆังสนิมอันใหญ่ดังขึ้นสามารถเรียกชาวบ้านทั้งหมดมาที่นี่ได้ แต่มีเพียงหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตีระฆังใบนี้ 】

  ในเกมเราพบสถานที่ที่สามารถเรียกชาวบ้านทั้งหมดได้ แต่มีเพียงหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้นที่สามารถตีระฆังเรียกผู้คนได้

   ในขณะนี้ มู่โหยวจำตราตำรวจเปื้อนเลือดที่นายพรานมอบให้เขาได้ ถ้าเขาใช้ตราตำรวจเขาน่าจะขอให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยเรียกทุกคนมาได้ใช่ไหม?

  แต่ดูเหมือนไม่มีประโยชน์ที่จะเรียกพวกเขาออกมาตอนนี้ มนุษย์หมาป่าสามารถเปลี่ยนไปใช้สกินของชาวบ้านได้ตลอดเวลา และแฝงตัวมากับพวกเขา และเขาก็ยังไม่สามารถแยกแยะมนุษย์หมาป่าได้

  【คุณเดินเข้าไปในจัตุรัสและทันใดนั้นก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ นอนอยู่บนพื้นตรงหน้าคุณ! 】

  【สาวน้อยคนนี้สวมหมวกทรงแหลมและเสื้อคลุมผู้วิเศษ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นผู้วิเศษฝึกหัด มีเลือดไหลออกมาจากขาขวาของเธอ และดูเหมือนว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บและไม่สามารถขยับตัวได้ 】

  【สาวน้อยผู้อ่อนแอโบกมือให้คุณ ขอความช่วยเหลือ คุณเลือก...】

  สามตัวเลือก: 【เดินไปช่วยเธอ】, 【เมินเฉย】, 【ใช้ธนูโจมตีเธอ】

   “โอ้?” มู่โหยวถึงกับผงะและได้พบกับตัวละครใหม่ในเกม

  เขากำลังจะเดินไปหาเธอ แต่ทันใดนั้นก็มีข้อความอีกบรรทัดหนึ่งปรากฏขึ้นด้านล่าง

  【คุณเดินเข้าไปใกล้สองสามก้าวอย่างระมัดระวัง และยกตะเกียงหัวฟักทองขึ้น เพื่อส่องความผิกปกติจากสถานการณ์ข้างหน้า】

  【ฝุ่นสีฟ้าของตะเกียงหัวฟักทองส่องแสงระยิบระยับทำให้มองเห็นรายละเอียดบางอย่างที่ยากจะมองเห็นด้วยตาเปล่า การกระจายตัวของเลือดที่ขาของสาวน้อยนั้นไม่เป็นธรรมชาติ ดูไม่เหมือนอาการบาดเจ็บ แต่ดูเหมือนเลือดและบาดแผลปลอมๆ เด็กหญิงตัวเล็กๆ ซ่อนมือขวาไว้ด้านหลังราวกับว่าเธอกำลังถืออะไรบางอย่าง จากการสะท้อนของพื้นดิน คุณสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันคือกริชที่เปล่งประกาย! 】

“เมินเฉย!”

   มู่โหยวพูดว่านี่คือสาวน้อยผู้ชั่วร้าย เกิดอะไรขึ้นกับวัยเยาว์ของเธอ ทำไมถึงต้องออกมาหลอกลวงคนอื่น?

   โชคดีที่เขามีตะเกียงหัวฟักทอง ไม่เช่นนั้นเขาคงจะตามืดบอดจริงๆ!

  เดี๋ยวก่อน... เมื่อกี้นี้ไม่ใช่มนุษย์หมาป่าหรอกเหรอ?

   มู่โหยวก็ตระหนักเรื่องนี้ได้

   เป็นไปได้ไหมที่มนุษย์หมาป่าจะรู้ตัวแล้วว่าไม่สามารถจู่โจมเขาในร่างมนุษย์หมาป่า ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนมาใช้วิธีการหลอกลวงว่าเป็นชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บ หลอกล่อให้เขาเข้ามาช่วยก่อนที่จะฆ่าเขา?

   ไม่งั้นชาวบ้านธรรมดาๆ จะทำร้ายกันทำไม?