บทที่ 19 กลับไปสู่ความเป็นจริง
บทที่ 19 กลับไปสู่ความเป็นจริง
เมื่อกลับมายังพื้นที่ทรงกลมลึกลับนี้อีกครั้ง ในที่สุดซุนเฉิงก็ได้รู้สึกโล่งใจเสียที
ดูเหมือนว่ามันมีเงื่อนไขบางอย่างที่จะเข้ามาที่นี่ เขาคิดโดยไม่รู้ตัวขณะมองไปรอบๆ พื้นที่ว่างเปล่านี้คล้ายกับครั้งก่อนที่เขาเข้ามาไม่มีผิด ยกเว้นสองหน้าจอที่ตั้งอยู่ตรงกลาง
อย่างไรก็ตามหลังจากมองไปรอบๆอีกสองสามครั้ง ซุนเฉิง ก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แสงสีฟ้าเรืองแสงในพื้นที่ทรงกลมสว่างขึ้นมากเมื่อเทียบกับครั้งล่าสุดที่เขาเข้ามา นอกเหนือจากนั้นไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ
น่าแปลก พื้นที่ทรงกลมที่ว่างเปล่ากลับทำให้ซุนเฉิงรู้สึกปลอดภัย แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกไม่สบายใจที่สูญเสียการควบคุมร่างกาย แต่เขาก็สามารถควบคุมได้อย่างรวดเร็วและลอยไปที่ศูนย์กลางของพื้นที่ หยุดอยู่หน้าจอทางด้านขวา
หน้าจอสว่างขึ้นทันที เผยให้เห็นภาพของเฟรนซี่ที่กำลังเติมพลังงานอย่างเงียบๆ ในห้องพลังงานของฐานสตาร์สครีม
ซุนเฉิงจ้องไปที่ภาพนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปที่มุมล่างขวาของหน้าจอ
ทันใดนั้นคิ้วของเขาก็ขมวดพร้อมอุทานออกมาว่า “หือ!”
ถ้าซุนเฉิงจำได้ถูกต้อง เมื่อสองสามวันก่อนตอนที่เขาเข้าไปในพื้นที่นี้จากโลกแห่งความเป็นจริง มุมขวาล่างของหน้าจอได้แสดงตัวเลขสองชุด: ดวงดาวสีน้ำเงิน: 65/1000 ดวงดาวสีขาว: 1/1 ส่วน
ทว่าหลังจากนั้นไม่กี่วัน เขาก็กลับมาที่นี่และพบว่าตัวเลขทั้งสองชุดเปลี่ยนเป็น ดวงดาวสีน้ำเงิน: 437/1000 ดวงดาวสีขาว: 2 /1
ตัวเลขสองชุดนี้หมายถึงอะไร? ซุนเฉิงไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าหมายถึงอะไร เขาจึงถอนหายใจและไปที่หน้าจอถัดไป
หน้าจอทางด้านซ้ายแสดงถึงโลกแห่งความเป็นจริง มีแสงสว่างขึ้นเช่นเดียวกับหน้าจอก่อนหน้านี้ พอเมื่อเขาเข้ามาใกล้ มันก็เผยให้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินโซเซอยู่เหนือโต๊ะ
"ฟิ้ว ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรสินะ!" ซุนเฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าสภาพตัวเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากเมื่อสองสามวันก่อนเลย
ทว่าดวงตาของเขากลับเบิกกว้างขึ้นในขณะที่เขาเหลือบมองไปที่มุมของหน้าจอ ดาวสีน้ำเงิน: 437/1000 ดวงดาวแดง: 44996: 14:58... “มีการเปลี่ยนแปลงหรืองั้นเหรอ?”
เขายังไม่เข้าใจความหมายเบื้องลึกเบื้องหลังของดาวสีน้ำเงินและตัวเลขของมัน แต่เขาคาดการณ์ว่าดาวสีแดงคงเป็นตัวเลขที่บอกแทนเวลา
เขาคำนวณในหัวและรู้ว่าเขาอยู่ในโลกของดิเซปติคอนมานานกว่าสี่วันแล้ว ซึ่งพอคาดเดาถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็ต้องรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น
เขาจำได้ว่าเขาได้เดินทางไปยังโลกดิเซปติคอนครั้งแรกขณะที่ดื่มและเมาอยู่ที่นั่นเกือบทั้งคืน ก่อนที่จะกลับสู่ความเป็นจริง ซึ่งในเช้าวันรุ่งขึ้น พอเขากลับไปที่โลกดิเซปติคอน เวลาก็ดูเหมือนจะหยุดเดินด้วย
แต่ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะใช้เวลาสี่หรือห้าวันในโลกดิเซปติคอน ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีผลต่อโลกแห่งความเป็นจริงเลย ยกเว้นตัวจับเวลาบนหน้าจอ ดังนั้นเขาจึงยังไม่กล้ายืนยันการคาดเดา
แต่หลังจากนั้น ซุนเฉิงก็เลือกที่จะเอาหน้าชนกับหน้าจอตรงหน้าเขาทันทีโดยไม่ลังเล เพื่อกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง แม้ว่าเขาจะใช้เวลาเพียงไม่กี่วันในโลกดิเซปติคอน แต่เขาก็รู้สึกเหนื่อยล้าราวกับเวลามันผ่านไปหลายปี
การคุกคามของบาริเคด ภัยอันตรายจากสเปกโตร การกระทำของซาวด์เวฟและคนที่คาดเดาไม่ได้มากที่สุดคือ สตาร์สครีม
การต้องมารับมือกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์เหล่านี้เป็นเรื่องที่เหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก
เนื่องจากเขาขาดความแข็งแกร่งไป เขาจึงทำได้เพียงพึ่งพาไหวพริบของเขาในการรับมือเท่านั้น โชคดีที่ดิเซปติคอนส่วนใหญ่ที่เขาพบในตอนนี้เป็นเพียงพวกเหล่าคนรุ่นก่อนที่ทรงพลังอยู่แล้ว คงไม่สนใจและจริงจังกับเขาหรอกมั้ง
ถึงกระนั้น ประสบการณ์ที่เขาได้รับมาจากในอีกโลกหนึ่งในเวลาเพียงไม่กี่วันก็ทำให้เขารู้สึกแย่เหลือเกิน
พอตอนนี้เขาได้กลับไปยังพื้นที่ทรงกลมและมีตัวเลือกให้กลับไปยังโลกเดิมของเขา ซุนเฉิงจึงไม่ลังเลและตัดสินใจเลือกทันที
วู้บบ!
ทันใดนั้น แสงสีฟ้าสดใสก็ส่องประกายออกมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับจิตวิญญาณได้ถูกดึงออกไป มันมีอาการวิงเวียนหัวเล็กน้อย เมื่อซุนเฉิงฟื้นคืนสติกลับมา เขาก็มองไปรอบๆ โดยไม่รู้ตัวและเห็นว่าเขากลับมาที่ห้องทำงานแล้ว
“กลับมาแล้วเหรอ?”
อาการวิงเวียนหัวเล็กน้อยที่เกิดจากการเดินทางข้ามเวลายังคงส่งผลกระทบต่อเขา ทำให้ซุนเฉิงรู้สึกราวกับว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขามันไม่ใช่ความจริง
เขาอดไม่ได้ที่จะตบหน้าตัวเอง เสียงตบที่ดังคมชัดเป็นเหมือนยาแก้พิษเย็นๆ ที่ปลดปล่อยอารมณ์ด้านลบออกไปจนหมดสิ้น
เขาลูบขมับและลุกขึ้นจากที่นั่ง ซุนเฉิงสัมผัสท้องของเขาโดยไม่รู้สึก คงอึดอัดกับความรู้สึกของท้องว่างกระมัง
“ฉันกลับมาแล้ว เยี่ยมเลย”
เขาปลอบใจตัวเองอย่างเงียบๆ และมองออกไปนอกหน้าต่าง มันเป็นวันที่อากาศดีเหลือเกิน
อย่างไรก็ตาม เพราะต้องไปพานพบหลายสิ่งหลายอย่างขณะเดินทางไปมาระหว่างสองโลก มันจึงทําให้ความรู้สึกของซุนเฉิงค่อนข้างสับสนพอควร เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าโดยไม่รู้ตัวเพื่อจะหยิบโทรศัพท์ออกมาและตรวจสอบเวลา
แต่เมื่อเขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับบางสิ่งที่เย็นชืด แต่มันไม่ใช่สัมผัสโลหะที่คุ้นเคยของ iPhone 5 ความทรงจำของเขา มันเป็นความเย็นเหยียบอีกรูปแบบหนึ่ง มันมีขนาดเล็กกว่าและรูปร่างที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
หลังจากหยิบสิ่งที่เขาสัมผัสออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็ว ดวงตาของซุนเฉิงถึงกับเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เขามองไปยังผลึกสีดำในฝ่ามือของเขา มันเป็นแม่แบบหน่วยสอดแนมที่สตาร์สครีมให้เขาเมื่อวันก่อน
“นี่... นี่คือแม่แบบหน่วยลาดตระเวนงั้นเหรอ?”
[ขอแก้จากหน่วยสอดแนมเป็นลาดตระเวนครับ]
เป็นแม่แบบหน่วยลาดตระเวนไม่ผิดแน่!
มันคือแกนกลางระดับ 2 ที่สตาร์สครีมมอบให้เขาพร้อมด้วย iPhone 5 ที่เขานำมาจากโลกแห่งความเป็นจริง ทั้งคู่ต่างถูกเก็บไว้ในร่างกายของเขาตอนที่เขาใช้ฟังก์ชันการแปลงร่าง ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะมาอยู่ที่นี่ได้
หลังจากที่เขาได้ปลดล็อกความทรงจำทั้งหมดของเฟรนซี่ ตัวเขาก็รู้สึกดูถูกเทคโนโลยีระดับต่ำทั้งสองชิ้นนี้มาก แต่แกนกลางระดับที่ 2 ก็ยังคงเป็นแกนกลางระดับที่ 2 อยู่ดี มันเป็นของที่มีระดับสูงกว่าแกนหลักที่ถูกติดตั้งอยู่ในร่างของเฟรนซี่เมื่อเขาได้เข้ามาสิงร่าง พลังการคำนวณเพียงอย่างเดียวของมันก็เกินกว่าซูเปอร์คอมพิวเตอร์ของโลกทั้งหมดแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้ซุนเฉิงสับสนคือ เขานำสิ่งนี้กลับมาด้วยได้ยังไงกัน?
