บทที่ 117: ประเภทภารกิจ คุ้มกัน (4-1)
บทที่ 117: ประเภทภารกิจ คุ้มกัน (4-1)
“การดื่มยาไม่ได้ช่วยให้ความเจ็บปวดลดลงเลยครับ” อารอนพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น
ใต้เท้าของเขามีขวดแก้วเปล่าวางกองไว้
เจนน่าพูดอย่างร้อนรน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “ฮาน ไม่มีทางช่วยเขาเลยเหรอ?”
“….”
แม้ว่าอารอนจะดูสงบ แต่สีผิวของเขาก็ค่อยๆ ซีดลง
เขาคงจะทนไหวแค่ประมาณ 10 นาทีเท่านั้น
ฉันจ้องมองไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้นและถามว่า “เธอมีทักษะอะไรบ้าง?”
“คุณกำลังพูดถึงทักษะแบบไหนกัน?”
“หมายถึงความสามารถในการรักษาฟื้นฟู”
หญิงสาวเหลือบมองอารอนแล้วส่ายหัว
"ฉันขอโทษ"
"รู้แล้วล่ะ"
บางครั้งในหมู่ NPC ก็มีคนที่มีความสามารถพิเศษอยู่ด้วย
ฉันถามเพื่อความแน่ใจ แต่ดูเหมือนว่าจะต้องผิดหวัง
ยาฟื้นฟูใช้การไม่ได้
เราไม่มียาถอนพิษติดมาด้วย
แม้แต่ความช่วยเหลือจาก NPC ก็เป็นไปไม่ได้ หากเป็นแบบนี้ต่อไป...
อารอนก้มหน้าลง
สีหน้าของเขาสงบ แต่เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย
“พี่เคยบอกถ้าใครตามไม่ทัน พี่จะทิ้งเขาไว้ใช่ไหมครับ? ผมคิดว่าตอนนี้ถึงเวลานั้นแล้วล่ะครับ”
อารอนกำหมัดแน่นและจับขอบหน้าต่างแล้วลุกขึ้นยืน
“ผมจะถ่วงเวลาไว้ให้ ทิ้งผมไว้ที่นี่เถอะ”
“….”
ฉันสังเกตเห็นพวกเขาทั้งสามคน
อีดิสหันหน้าไปทางอื่น เจนน่าเองก็ก้มศีรษะลง และออลก้าจ้องไปที่อารอนด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"ฉันอยากให้เราไปด้วยกัน"
เจนน่ากล่าว
“คุณเจนน่า มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ”
"แต่ว่า…"
“แต่ผมมันทั้งอ่อนแอและได้รับบาดเจ็บ”
"แล้วเธอคิดว่าไง?"
“นายตัดสินใจเลย”
ออลก้าได้แต่ก้มหน้า
สุดท้ายฉันก็จะต้องเลือกใช่ไหม?
ฉันหลับตาลงและครุ่นคิดอย่างจริงจัง
หากในแง่ของผลลัพธ์ที่ดีที่สุด การทิ้งเขาไว้คือทางเลือกที่ถูกต้อง เป้าหมายที่เราต้องคุ้มกันไม่มีความสามารถในการป้องกันตัวเอง การพาอารอนไปด้วยก็จะเพิ่มภาระขึ้นเป็นสองเท่า การปกป้อง 1 คนแตกต่างจากการปกป้อง 2 คนมาก
และยิ่งไปกว่านั้น อารอนก็จะถูกโจมตีในไม่ช้า
ในขณะที่เขาบอกว่าเขาจะถ่วงเวลา แทนที่จะบอกว่ามันเป็นการถ่วงเวลา มันเหมือนกับการที่เขาไปพบจุดจบของเขาเร็วขึ้นมากกว่าเดิมต่างหาก
*เฮ้อ*
ฉันถอนหายใจยาวๆ แล้วลืมตาขึ้นช้าๆ
หลังจากจิบยาฉันก็ยื่นขวดเปล่าครึ่งขวดที่เหลือให้กับอารอน เขารับมันด้วยความประหลาดใจ
"อะไรเหรอครับ…?"
"ดื่มซะ"
“ยานั้นมันไร้ประโยชน์”
“ถึงมันไม่สามารถรักษานายได้ แต่มันช่วยไม่ให้นายอาการแย่ลงไปมากกว่านี้”
ฉันหยิบอีกอันออกมาแล้วมอบให้อารอน
“ทุกคน เอายาที่มีออกมา”
เจนน่าหยิบยาออกมาก่อน รวมทั้งหมดสามขวด ออลก้าหยิบขวดยาของเธอมาอย่างระมัดระวังเพียงขวดเดียว เนื่องจากยาวิเศษชนิดอื่นเธอใช้ได้คนเดียว ดังนั้นจึงมียารักษาเลือดเพียงขวดเดียว อีดิสเองก็หยิบขวดยาเธอออกมาเช่นกัน ยาประมาณ 10 ขวดถูกรวบรวมอยู่ในกระเป๋า
“ดื่มทุกๆ 10 นาที”
“…มันไม่มีประโยชน์”
“ฉันตัดสินใจแล้ว”
ฉันพูดต่อ “เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ เราจะแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกฉัน อีดิส และเด็กนี้ กลุ่มที่สองคืออารอน เจนน่า และออลก้า บทบาทของกลุ่มที่หนึ่งคือพาเด็กคนนี้หลบหนีไปจากที่นี่ และงานของพวกเธอคือปกป้องอารอนจนกว่าเราจะพาเด็กคนนี้ออกไปได้”
“เราจะช่วยอารอนได้ใช่ไหมฮาน?”
“เป้าหมายของศัตรูคือเด็กคนนี้ ดังนั้นถ้าพวกเธอไปในทิศตรงกันข้ามกับเรา พวกเธอน่าจะพบสถานที่ที่ปลอดภัย”
“พี่ ผม...”
"เงียบซะ"
อารอนเงียบไป
อีดิสที่ยืนพิงกำแพงกอดอกและพูดขึ้นว่า "ฮาน มันยากที่จะทะลุทะลวงไปแบบนั้นนะ ทหารอยู่กันเพียบแน่นอน และช่องว่างของเรามีแต่จะมีมากขึ้น”
“นั่นก็จริง”
ถ้าเราแบ่งปาร์ตี้แบบนี้ ต้องปกป้องคนถึงสองคน
พลังการต่อสู้ที่มีอยู่จะลดลงอย่างมาก
“เราแค่ต้องเปลี่ยนแนวทางของเรา”
“เปลี่ยนแนวทาง?”
“เราจะแฝงตัวไปกับกลุ่มคน”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
ท้องฟ้าที่เคยสดใสตอนนี้ถูกแต้มด้วยสีชมพู
“เราจะลงมือกันคืนนี้ แล้วค่อยหนีออกจากเมือง”
หากว่าพละกำลังการต่อสู้ของเราลดลง เราจะไม่สามารถฝ่าออกไปได้
แต่แผนนี้มีข้อดีเช่นกัน เมื่อคนน้อยลง เราก็สามารถซ่อนตัวได้ง่าย เราสามารถหลบหนีได้โดยไม่ต้องสู้
หากเราไม่ต้องสู้ ก็ไม่จำเป็นต้องมีนักเวทย์ติดตัวไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้นเวทย์ไฟยังจะดึงความสนใจมากขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นฉันถึงไม่พาออลก้ามาด้วย เจนน่าต้องอยู่ทีมเดียวกันอารอนเพื่อให้พวกเขาสามารถหลบหนีได้สะดวก
“พวกนายมุ่งหน้าไปที่ชานเมือง พวกนั้นคงจะทำการค้นหาตลอดทั้งคืน สิ่งที่ต้องทำแค่พาอารอนหลบเลี่ยงพวกมันจนกว่าเราจะหลบหนีได้สำเร็จ”
“ผมเป็นภาระ…”
“ถ้าตายซะก็คงจะดี”
เสียงฝีเท้าแว่วมาจากที่ไกลๆ
ทหารกำลังเข้ามาในนี้
อารอนเบือนหน้าหนีราวกับว่าเขากำลังจะร้องไห้
"ผมเสียใจ"
“อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ช่วยมีชีวิตนายเพื่อตัวนายหรอกนะ”
"ครับ…"
“เธอสองคน ถ้าไม่สามารถปกป้องอารอนได้ อย่าลังเลที่จะทิ้งเขาชีวิตของเธอสำคัญกว่าชีวิตของผู้บาดเจ็บ เข้าใจไหม?”
เจนน่าและออลก้าพยักหน้าก่อนจะเก็บขวดยาลงในกระเป๋า
“ตอนนี้เราไปกันเถอะ เวลาพักหมดลงแล้ว”
พื้นที่โล่งนั้นถูกแบ่งออกเป็นสามเส้นทาง
เส้นทางที่ทอดตรงไป และเส้นทางซ้ายและขวา นี้น่าจะเป็นประโยชน์ในการหลบหนีการไล่ล่า
“พวกเธอไปทางขวา ฉันจะไปทางซ้าย”
"รับทราบ"
เจนน่าและออลก้าพยุงอารอนและเดินหายไปในเส้นทางที่ฉันบอก
พวกมันอาจจะไม่ได้ไล่ตามเจจน่าไป แต่พวกมันจะมองหาพวกเราเพระาเป้าหมายคือการฆ่าเด็กคนนี้
"ไปกันเถอะ"
หญิงสาวยืนขึ้น
อีดิสลุกขึ้นยืนด้วย
อีดิสอยู่ข้างหน้า เด็กผู้หญิงอยู่ตรงกลาง และฉันอยู่ข้างหลัง เราเดินตรงเข้าไปในตรอกข้าง หน้าเส้นทางนั้นแคบและกำแพงก็สูง
“มีที่ซ่อนดีๆ บ้างไหม?”
“มีหลายที่อยู่ ตรอกซอกซอยน้นค่อนข้างซับซ้อนและเราสามารถเข้าไปในอาคารได้อีกด้วย”
“เราสามารถเข้าไปในอาคารได้เหรอ?”
“ฉันลองแล้วดูก่อนหน้านี้เข้าไปได้นะ”
'เป็นเรื่องที่ดี'
หากเราสามารถเข้าไปในอาคารได้ ตัวเลือกในการหลบหนีของเราจะเพิ่มมาขึ้น
ตราบใดที่เราหาที่ซ่อนที่ปลอดภัยได้ เราก็สามารถถ่วงเวลาจนถึงรุ่งเช้า
หลังจากเดินไปได้สักพัก ถนนก็เริ่มกว้างขึ้น
ถังขยะกระจัดกระจายไปทั่ว อาคารที่ทรุดโทรมจนสะดุดตา ภายในถนน เราก็ได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงหัวเราะ
ที่นี่มันคือสลัม
