บทที่ 133 การเสียสละ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 133 การเสียสละ
ในร้านขายของเก่า ไรอันมองดูสไปเดอร์แมนที่ตัวกระตุกจากกระแสไฟฟ้า
เขารู้สึกว่าถ้าไม่รีบจัดการอะไร เพื่อนบ้านที่แสนดีอย่างสไปเดอร์แมนคงกลายเป็นไอ้แมงมุมที่ตายแบบหนังสือพิมพ์ไดอารี่บุคเกิลว่าแน่นอน เขาเลิกคิ้วขึ้น หมุนตัวไปรอบๆ และควบคุมเวน่อมที่ไต่อยู่บนกำแพง ด้วยการกระทืบสองครั้ง มันทิ้งรอยแตกลึกสองรอยไว้บนกำแพง เขาพุ่งไปที่หลังคาด้วยฟันของเขา
เมื่อสังเกตเห็นเสียงดังจากเวน่อม กรีนก็อบลินก็หยุดขยับมือและควบคุมเครื่องร่อนให้ดึงขึ้นเพื่อหลบการโจมตีของเวน่อม
“แกกำลังพยายามช่วยสไปเดอร์แมนงั้นเหรอ?”
นอร์แมนเงยหน้าขึ้นมองเวน่อมที่ส่งเสียงครวญครางบนหลังคา เขาพยายามควบคุมเครื่องร่อนให้ขยับขึ้นไปเหนือมัน
"ฉันไม่ชอบอาหารไหม้ๆ"
เมื่อเหลือบมองลงไปที่แมงมุมที่ถูกช็อตและตัวกระตุก เวน่อมก็ส่งเสียงครวญครางกลับมา
โชคดีที่เพราะกระแสไฟฟ้าทำให้สติของปีเตอร์หายไปแล้ว มิฉะนั้นอีกฝ่ายคงพูดไม่ออกแน่เมื่อได้ยินคำพูดของเวน่อม
เหตุผลที่มันเข้ามาแทรกแซงก็เพราะกลัวว่าเขาจะมีรสชาติไม่ดีเนี่ยนะ
“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้สไปเดอร์แมนไม่ได้เป็นภัยคุกคามแล้ว” ด้วยความที่เป็นผู้รับเซรุ่มสุดยอดทหาร นอร์แมนจึงตระหนักดีถึงความสามารถพิเศษของยอดมนุษย์ ดังนั้นเขาจึงจงใจเพิ่มความเข้มกระแสไฟฟ้า ต่อให้เป็นสไปเดอร์แมนก็ไม่ตาย แต่ไม่อาจจะหลบหนีไปได้เท่านั้น
“เป็นเวลาอันเหมาะสมเลย ฉันจะได้จับแกโดยไม่มีตัวอะไรมาแส่”
ขณะที่นอร์แมนพูด เขาก็ควบคุมเครื่องร่อนกรีนก็อบลินไว้ใต้เท้าของเขาและยิงเปลวไฟที่มากมายไปทางเวน่อม นอร์แมนออสบอร์นไม่เพียงแต่ดัดแปลงชุดเกราะกรีนก็อบลินของเขาเพื่อให้สามารถจับเวน่อมได้เท่านั้น เขายังเพิ่มระบบการยิงเปลวไฟให้กับเครื่องร่อนของเขาอีก
เมื่อเผชิญหน้ากับเปลวไฟของนอร์แมน การเคลื่อนไหวของเวน่อมก็เริ่มสั่นไหว แม้ว่ามันจะยังคงเฟันที่ผยแหลมคมของมันอย่างต่อเนื่อง แต่มันก็ไม่อาจทำอะไรได้
เห็นได้ชัดว่าเปลวไฟนั้นเป็นหนึ่งในจุดอ่อนของเวน่อมอย่างแท้จริง
“ฮึ่ม”
ทางด้านเวน่อมก็ไม่สามารถโจมตีได้สำเร็จ เพราะเปลวไฟของนอร์แมนและไม่มีที่ว่างให้เข้าโจมตีเลย
ในทางกลับกัน ไอ้แมงมุมหนุ่มที่ติดอยู่ในใยก็ส่ายศีรษะไปมา สติสัมปชัญญะที่พร่ามัวจากกระแสไฟฟ้าอันมากมายได้เริ่มกลับมาอย่างค่อยเป็นค่อยไป
เห็นได้ชัดว่านอร์แมนคำนวณผิดพลาด ความสามารถในการฟื้นฟูของปีเตอร์นั้นแข็งแกร่งกว่าที่เขาคาดไว้เล็กน้อย
ความสามารถที่ได้รับหลังจากถูกแมงมุมกัมมันตรังสีกัดนั้นมีความแข็งแกร่งจนทรงพลังยิ่งกว่าเซรุ่มสุดยอดทหารไปแล้ว
ปีเตอร์พยายามลืมตาขึ้น เขาเห็นเวน่อมได้ถูกกรีนก็อบลินกำลังถูกกดดันผ่านสายตาที่พร่ามัวของเขา
'ฉันต้อง...ช่วยคุณบร็อก...'
ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเขา ไอ้แมงมุมหนุ่มยกข้อมือขึ้น เล็งไปที่กรีนก็อบลินในอากาศและกดตัวปล่อยใยแมงมุมในฝ่ามือของเขา
คลิก คลิก--
ทว่าเนื่องจากกระแสไฟฟ้า ตัวปล่อยใยแมงมุมบนข้อมือของเขาจึงดูเหมือนจะทำงานผิดปกติ เขาไม่สามารถปล่อยใยแมงมุมออกมาได้
"เร็วเข้าสิ! เร็วเข้า เร็วเข้า! ยิงสิ!"
เขากดปุ่มบนฝ่ามือของเขาอย่างต่อเนื่อง ภายใต้หน้ากากนั้น สีหน้าของปีเตอร์ดูสิ้นหวังมาก
ฟิ้ว--
ท้ายที่สุดแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นคำวิงวอนจากใจของปีเตอร์ที่ทำให้เทพเจ้าเคลื่อนไหวหรือความจริงที่ว่าเครื่องยิงใยแมงมุมไม่ได้รับความเสียหายอย่างหนักจากกระแสไฟฟ้า แต่ด้วยการกระแทกเบาๆ ใยเหนียวก็ถูกยิงออกมาจากเครื่องยิงใยและยึดติดกับกรีนก็อบลินอย่างแม่นยำ
“อะไรกัน?!”
เมื่อถูกใยแมงมุมจับไว้ สีหน้าของนอร์แมนก็เปลี่ยนไป เครื่องร่อนที่เขาขี่อยู่ก็เริ่มสั่นไหวและลอยขึ้นกลางอากาศ
พอไม่มีการคุกคามจากเปลวไฟ เวน่อมก็คว้าโอกาสนี้ไว้ ด้วยการกระโดดอย่างกะทันหันและการแกว่งแขนขนาดใหญ่ของมัน มันตบนอร์แมนที่ยืนอยู่บนเครื่องร่อนให้ไถลลงไป
ปัง--
ด้วยการกระแทกอย่างแรง นอร์แมนถูกลากยาวบนพื้นหลังคาและกลิ้งซ้ำๆ ไปมา หมวกที่สวมอยู่บนหัวได้เผยออกให้เห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขา
“นอร์แมน ออสบอร์น!”
ปีเตอร์ที่ติดอยู่ในตาข่ายเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยใต้หมวกก็มีสีหน้าตกตะลึง
เขาไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับนอร์แมน ออสบอร์นเลย เพราะก่อนหน้านี้เขาก็เคยเจออีกฝ่ายหลายครั้งผ่านแฮรี่ที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา แต่เท่าที่สไปดี้จำได้ คุณออสบอร์นเป็นคนเคร่งขรึมและเป็นมิตร แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าอีกฝ่ายจะเป็น 'กรีนก็อบลิน' ชายที่อาละวาดในนิวยอร์กและมุ่งมั่นที่จะฆ่าเขา
นอร์แมนลุกขึ้นยืนจากดาดฟ้า เวน่อมนั้นแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับชุดเกราะกรีนก็อบลินของเขาหรือร่างกายมนุษย์ที่ได้สารเซรุ่มสุดยอดทหาร นอร์แมนสะบัดสวิทช์และใบมีดสีเขียวคมก็ได้พุ่งออกมาจากปลายกระบอก พร้อมกับดึงวัตถุทรงกระบอกออกมาจากด้านหลังของชุดเกราะ
นอร์แมนใช้ใบมีดตัดผ่านใยแมงมุมที่ติดอยู่กับตัวเขา ดึงแขนของเขาออกจากพันธนาการและจ้องมองไปที่เวน่อมด้วยความอาฆาตพยาบาท
"ดูเหมือนว่าคงจะต้องใช้ความพยายามอีกสักหน่อยสินะ"
ทันทีที่คำพูดออกมาจากปากของเขา นอร์แมนก็กวัดแกว่งดาบกรีนก็อบลินของเขาและพุ่งเข้าหาเวน่อม
ใบมีดแหลมคมในมือของเขาฟันผ่านหน้าอกของเวน่อมไป ในวินาทีถัดมา ของเหลวสีดำที่แยกออกจากกันก็ถูกพันเข้าด้วยกัน
เมื่อเวน่อมแกว่งกรงเล็บนิ้วที่แหลมคมออกไป มันก็ทิ้งร่องรอยของรอยกรงเล็บไว้บนชุดเกราะกรีนก็อบลินของนอร์แมน
นอร์แมนยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันการโจมตีของเวน่อมอีกครั้ง เขาได้แต่เดินโซเซไปมา สีหน้าของนอร์แมนดูบูดบึ้งอย่างบอกไม่ถูก
หากไม่มีของที่ชนะทางเวน่อมแล้ว ก็ดูท่าจะชนะยากกว่าที่เขาคิดไว้
'บางทีฉันควรจะ...'
นอร์แมนเริ่มคิดที่จะถอยกลับพลางหอบเล็กน้อย
ทว่าในวินาทีต่อมา อุปนิสัยที่บิดเบี้ยวของกรีนก็อบลินก็ปรากฏขึ้นในสมองของเขาอีกครั้ง ครอบงำสติของเขาไปในทันที
“ในเมื่อไม่มีทางจับแกได้ ฉันก็แค่ต้องฆ่าแกซะ”
ด้วยเสียงคำรามที่แหลมคมออกมาจากปากของเขา กรีนก็อบลินดึงระเบิดขนาดเล็กที่ทรงพลังออกมาจากชุดเกราะของเขา สะบัดสวิตช์และโยนไปทางเวน่อม
พอมองไปที่ระเบิดขนาดเล็กที่เข้ามา เวน่อมก็ไม่ได้หลบเลย ส่วนหนึ่งของซิมไบโอตบนร่างกายของมันขยายตัวเป็นใยแมงมุมยักษ์และระเบิดก็เด้งกลับคืนไป
"อะไรกัน!"
สีหน้าของนอร์แมนบิดเบี้ยวทันทีเมื่อเห็นระเบิดพุ่งกลับมา
ปัง!!!
ด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง กระจกของตึกสูงใกล้เคียงแตกออกเพราะแรงกระแทก สไปเดอร์แมนที่ติดอยู่ในตาข่ายก็ถูกผลักออกไปครึ่งตึก
เมื่อมองไปที่เปลวไฟและการระเบิดที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา เวน่อมก็คิดว่าไม่มีทางเลยที่กรีนก็อบลินจะรอดจากการระเบิดที่ทรงพลังเช่นนี้ได้ จากนั้นเขาจึงหันไปหาไอ้แมงมุมหนุ่ม เอื้อมมือไปดึงปีเตอร์ออกมาจากตาข่าย มันอ้าปากเพื่อเผยให้เห็นฟันที่หนาและแหลมคมของมัน
ในยามนี้ปีเตอร์ไม่สามารถรวบรวมความแข็งแกร่งในร่างกายของเขาได้เลย เขามองเข้าไปในปากที่ลึกล้ำไร้ก้นบึ้งของเวน่อม ได้แต่ตะโกนออกมาว่า "ผมเพิ่งช่วยคุณไปนะ!"
หลังจากตะโกนไป ปีเตอร์ก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาลงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที ฉากการตายที่คาดการณ์ไว้ก็ไม่เกิดขึ้น สไปดี้ลืมตาขึ้นเล็กน้อยและเห็นว่าเวน่อมได้เปลี่ยนใบหน้าครึ่งหนึ่งของมันเป็นของเอ็ดดี้ บร็อก
"คุณบร็อก?"
“ใช่ ผมเองสไปเดอร์แมน เรียกผมว่าเอ็ดดี้ก็ได้”
เอ็ดดี้ที่มีใบหน้าครึ่งหนึ่งของเวน่อมได้พยักหน้าเบาๆ
“เยี่ยมเลย คุณบร็อก เอ่อ... เอ็ดดี้ คุณควบคุมเวน่อมได้เหรอ?”
"ผมไม่ได้ทำอะไรเลย" เอ็ดดี้ส่ายศีรษะตอบ "เวน่อมได้ปล่อยผมออกมาเพราะคุณช่วยเอาไว้"
"เป็นอย่างนั้นเองสินะ"
เมื่อได้ยินคำพูดของเอ็ดดี้ ไอ้แมงมุมหนุ่มก็โล่งใจที่เขาตัดสินใจทำเช่นนั้น มิฉะนั้นตอนนี้เขาคงอยู่ในท้องของเวน่อมไปแล้ว
"ฮ่าฮ่าฮ่า..."
ทว่าก่อนที่ปีเตอร์จะผ่อนคลาย อีกด้านหนึ่งของหลังคาก็ได้มีกรีนก็อบลินปรากฏตัวขึ้นจากศูนย์กลางของการระเบิด ในเวลาต่อมา พวกเขาก็ได้เห็นกรีนก็อบลินเดินโซเซและลุกขึ้นยืน
ตอนนี้นอร์แมนดูสภาพไม่ค่อยดีเท่าไร แรงระเบิดอยู่ใกล้มาก จนแม้แต่ชุดเกราะของกรีนก็อบลินก็ไม่สามารถต้านทานผลกระทบจากการระเบิดได้ ผมของเขาไหม้เกรียม ผิวหนังบนใบหน้าของเขาไหม้เหมือนปีศาจชั่วร้าย ไม่ทิ้งเค้าโครงเดิมไว้เลย
หากไม่ใช่เพราะพลังที่แข็งแกร่งจากเซรุ่ม นอร์แมนอาจเสียชีวิตจากการระเบิดไปแล้ว แน่นอนว่าถึงเขาจะยังไม่ตาย แต่เขาก็ใกล้เคียงกับตายมาก
นอร์แมนพยุงร่างกายของตัวเอง เขารู้สึกได้ถึงพลังชีวิตที่กำลังลดลงในร่างกายของเขา จิตใจของเขาปั่นป่วน เขามองไปทางเวน่อมและสไปเดอร์แมนด้วยดวงตาที่เหลือเพียงข้างเดียวของเขา นอร์แมนหัวเราะออกมาอย่างรุนแรงและโยนระเบิดทั้งหมดที่เขามีอยู่บนตัวเขา "ในเมื่อฉันจะตาย พวกแกทุกคนก็จะต้องตายไปพร้อมกับฉัน!"
นอร์แมนมีระเบิดมากกว่าหนึ่งหรือสองลูกติดอยู่บนตัวเขาไว้ หากระเบิดเกิดระเบิดติดต่อกัน แรงระเบิดคงจะน่าสะพรึงอย่างยิ่ง
ไม่มีเวลาที่จะหลบหนีอีกแล้ว เพราะในวินาทีต่อมา แรงระเบิดก็กำลังจะพุ่งมาใส่เวน่อม ซิมไบโอตได้บิดตัวและคร่ำครวญอย่างน่าสังเวช
"ขอโทษทีนะสไปเดอร์แมน"
เอ็ดดี้มองไปที่ระเบิดไฟที่กำลังพุ่งมาจากข้างหลังเขา ใบหน้าครึ่งมนุษย์ครึ่งเวน่อมได้หันหน้าไปอีกทาง จากนั้นเอ็ดดี้ก็มองไปทางไอ้แมงมุมหนุ่มที่เขากำลังใช้มือจับอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ยกแขนและโยนปีเตอร์ออกไป
"เอ็ดดี้!!"
กลางอากาศ ไอ้แมงมุมหนุ่มได้ยื่นแขนออกมาพยายามจับร่างชายคนนั้นเอาไว้
ทว่าภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือเอ็ดดี้ที่กำลังถูกเปลวไฟแผดเผา...
