บทที่ 132 ไฟฟ้าช็อต
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 132 ไฟฟ้าช็อต
ตอนนี้แมงมุมตัวน้อยก็เห็นว่าซิมไบโอตไม่ได้หายไปไหน มันยังกลับมาหาเอ็ดดี้ตามเดิม
มันเริ่มคืบคลานไปตามใยแมงมุมบนมือของเขา และเริ่มคลานไปหาเขา
"เวรแล้วไง!"
เมื่อเห็นเช่นนั้น ปีเตอร์ก็รู้สึกสั่นสะท้าน เขาสะบัดแขนและปล่อยใยแมงมุมในมืออย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกัน เขาก็รีบกลิ้งตัวและถอยห่างออกไปหลายเมตร ก่อนที่จะลูบหน้าอกของเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“เกือบแล้ว เกือบแล้ว เกือบถูกสิ่งมีชีวิต่างดาวสิงเข้าแล้วไง”
ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่น่ากลัวมาก ถ้าเขาไม่ตอบสนองเร็วพอ เขาก็ไม่รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
แมงมุมลูบแขนของเขาด้วยความกลัว เมื่อเขาคิดว่าตนจะกลายร่างเหมือนเอ็ดดี้ ถูกเวน่อมครอบงำและเดินเตร็ดเตร่ไปตามถนนในนิวยอร์ก แลบลิ้นยาวไปมาแล้วมันก็ออกจะ...
“คุณบร็อก คุณควบคุมเจ้านั่นไม่ได้เหรอ?” เมื่อมองไปที่เอ็ดดี้ที่ยังห่อตัวไม่เรียบร้อย แมงมุมตัวน้อยก็อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา
“ผมขอโทษด้วย ผมควบคุมเวน่อมไม่ได้” เอ็ดดี้ส่ายศีรษะไปมา เขาได้แค่กล่าวขอโทษเท่านั้น ในวินาทีต่อมา ของเหลวสีดำก็ปกคลุมใบหน้าของเขาและเขาก็กลายเป็นเวน่อม มันตอบเสียงแหบพร่าว่า "เพราะฉันเป็นเจ้าของร่างนี้จริงๆ ไงล่ะ"
จากนั้นเวน่อมก็หันหน้าไปมองกรีนก็อบลินที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
"ฉันจะฉีกแกทีละชิ้นกัด ทีละชิ้น ทีละชิ้นและกินให้หมด"
“แกต่างหากที่จะเป็นหนูทดลองของฉัน” เมื่อได้ยินคำพูดที่ดูถูกเหยียดหยามของเวน่อม นอร์แมนก็ตอบกลับไปด้วยเสียงหัวเราะ
การสนทนาดูไม่เป็นไปด้วยดีนัก เห็นได้ชัดว่าทั้งเวน่อมและกรีนก็อบลินคงจะไม่พูดคุยกันต่อไปแล้ว
ในร้านขายของเก่า ไรอันเริ่มคำนวณเวลา เขารู้สึกว่า [เอ็ดดี้ บร็อก] ใกล้หมดระยะเวลาการใช้งานแล้ว
เขาควบคุมเวน่อมและพุ่งเข้าหากรีนก็อบลินด้วยกรงเล็บอันแหลมคมของมัน
“ดูเหมือนว่าปรสิตจะส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจด้วยสินะ” เมื่อมองไปที่เวน่อมที่เริ่มสูญเสียความสามารถในการคิดยังคงพุ่งไปข้างหน้า นอร์แมนจึงพึมพำภายใต้หน้ากากปีศาจ "แต่ไม่มีอะไรสำคัญหรอก ไว้ค่อยศึกษาไปก็ไม่เห็นเป็นไร"
ขณะที่เขาพูด เขาก็ปรับมุมของหมวกและเล็งไปที่ลำตัวขนาดใหญ่ของเวน่อม
แต่เห็นได้ชัดว่าการเคลื่อนไหวถัดไปของเวน่อมนั้นค่อนข้างเกินความคาดหมายของนอร์แมนไปมาก
เมื่อต้องเผชิญกับเปลวไฟที่กำลังจะพุ่งออกมา สีหน้าของเวน่อมยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ในยามนั้นเอง ด้านหลังไหล่ของเขา เส้นด้ายซิมไบโอตสองเส้นที่ยาวและบางคล้ายกับเครื่องยิงใยของปีเตอร์ก็ติดอยู่กับผนังด้านตรงข้าม จากนั้นซิมไบโอตก็หดตัวเหมือนกับเป็นใยแมงมุมให้เวน่อม
นอร์แมนควบคุมหมวกปีศาจของเขาให้พ่นไฟออกมา แต่ดูแล้วมันก็ไม่เป็นภัยคุกคามกับเวน่อมอีกต่อไป
สไปดี้ถึงกับนิ่งไป
เมื่อมองดูเส้นที่ออกมาจากเวน่อม อารมณ์ของปีเตอร์ก็เปลี่ยนไปในทันที ซึ่งสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกปวดใจมากยิ่งขึ้นก็คือทวงท่าการปีนของอีกฝ่ายที่คล้ายกับเขาไม่มีผิด
รู้สึกเหมือนกับได้เห็นตัวเองในร่างที่ใหญ่โตและน่าขยะแขยงกว่า
แต่เวน่อมนั้นไม่มีความสามารถของปีเตอร์ในการยึดติดกับอาคารสูง วิธีการปีนขึ้นไปบนอาคารของเขานั้นจึงค่อนข้างเรียบง่ายและโหดร้าย มันทำให้แขนและขาของมันกลายเป็นหนามแหลมคมและฝังไว้ในกำแพง
“งั้นความสามารถของผมคงจะดีกว่าสินะ อย่างน้อยก็ไม่เป็นอันตรายต่อสิ่งแวดล้อม”
เมื่อสังเกตเห็นเช่นนั้น ไอ้แมงมุมหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา
"สไปเดอร์แมน!"
เห็นได้ชัดว่าท่าทางสบายๆ ของไอ้แมงมุมหนุ่มได้ดึงดูดความสนใจของกรีนก็อบลินเข้าให้แล้ว เมื่อเหลือบมองกลับไปที่เวน่อมที่กำลังติดอยู่กับกำแพงด้านตรงข้าม นอร์แมนก็กดปุ่มที่แขนของเขา เสียงบูมดังขึ้นมา เครื่องร่อนได้ถูกหยุดกลางอากาศเพราะมันสูญเสียผู้ควบคุมไป
นอร์แมนกระโดดขึ้นและโดดลงที่เครื่องร่อนอีกครั้ง เขาเปิดกล่องบนเข็มขัดและดึงระเบิดที่มีรูปร่างเหมือนฟักทองออกมา
"ลิ้มรสของขวัญที่ฉันเพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ไปสิ"
"แต่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำนะ" เมื่ออยู่ดีๆ ก็ถูกให้เข้าไปสู้ ไอ้แมงมุมหนุ่มก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้และกระโดดเพื่อหลีกเลี่ยงระเบิดฟักทองที่นอร์แมนขว้างใส่เขา
ปัง--
เมื่อระเบิดกระทบหลังคา ก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นและมีควันจำนวนมาก ในวินาทีต่อมา ตาข่ายสีดำขนาดใหญ่ได้โผล่ออกมาจากควันและพุ่งไปหาปีเตอร์
"อะไรเนี่ย?!"
ไอ้แมงมุมหนุ่มได้ถูกห่อหุ้มด้วยตาข่ายและตกลงไปบนหลังคา
ปีเตอร์ต้องทนกับความเจ็บปวดที่แขนและหลังของเขา เขาพยายามดิ้นรนให้ตัวเองหลุดออกจากตาข่าย ทว่าแม้จะมีความแข็งแกร่งเหนือมนุษย์ของเขา แต่เขาก็ไม่สามารถฉีกช่องเปิดเล็กๆ ในตาข่ายสีดำได้
"จับแกได้แล้ว สไปเดอร์แมน" เมื่อมองลงไปที่ร่างของไอ้แมงมุมหนุ่มในตาข่าย นอร์แมนก็หัวเราะและเริ่มเยาะเย้ยเขา “แหม น่ารันทดเสียจริง แมงมุมติดอยู่ในใยตาข่าย...ฮ่าฮ่าฮ่า”
ตาข่ายที่ใช้ในการจับสไปเดอร์แมนเป็นของที่พัฒนาโดยออสคอร์ปเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา มันใช้สำหรับทางการแพทย์ แต่เพราะค่าใช้จ่ายที่มากเกินไป มันจึงถูกทิ้งร้างโดยออสคอร์ป แต่มันก็ถูกดัดแปลงโดยนอร์แมนแทน เขาเปลี่ยนมันเป็นอาวุธเพื่อจับสไปเดอร์แมน
“ไม่ต้องดิ้นรนหรอก สไปเดอร์แมน ตาข่ายพิเศษนี้สามารถทนแรงได้มากกว่า 5 ตัน มันจะไม่ฉีกขาดง่ายขนาดนั้นและ...”
เมื่อมองไปที่ไอ้แมงมุมหนุ่มที่ดิ้นรนอยู่ตรงหน้าเขา นอร์แมนก็รู้สึกพึงพอใจอย่างมากเพราะอุปนิสัยที่บิดเบี้ยวของตน หลังจากแนะนำสิ่งนี้ให้กับสไปเดอร์แมนแล้ว กรีนก็อบลินก็กดปุ่มสีแดงในมือของเขา ทันใดนั้น กระแสไฟฟ้าจำนวนมากก็ถูกปล่อยออกมาจากจุดโลหะต่างๆ ในตาข่ายและวิ่งผ่านไอ้แมงมุมหนุ่ม
“อ๊ากก...!!”
ปีเตอร์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่คมกริบราวกับมีดโกนที่เกิดจากกระแสไฟฟ้าที่ไหลผ่านร่างกายของเขา
ภายใต้หน้ากาก น้ำตาของปีเตอร์ได้ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวเกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว
อย่าลืมไปว่าซูเปอร์ฮีโร่แห่งนิวยอร์กอย่างสไปเดอร์แมนเพิ่งจะเป็นแค่เด็กที่เริ่มเรียนมัธยมปลาย เขาไม่เคยได้รับเช่นประสบการณ์ที่เจ็บปวดเช่นนี้มาก่อนเลย
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พอเขาได้เห็นไอ้แมงมุมที่ตัวกระตุกจากกระแสไฟฟ้าและฟังเสียงกรีดร้อง สีหน้าของนอร์แมนเต็มไปด้วยความสุขมากขึ้น “ฉันได้เพิ่มของใหม่ลงในตาข่ายนี้ด้วย ดูเหมือนว่าแกจะชอบของขวัญชิ้นใหม่ของฉันนะ สไปเดอร์แมน ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”
