ตอนที่6 ฉันอยากออกไป

นับตั้งแต่วันนั้นฉันได้พูดคุยกับระบบในขณะที่นอนหลับ ฉันได้ไปเยี่ยมเธอทุกคืนผ่านความฝัน น่าแปลกที่ฉันเริ่มเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากเธอ สำหรับคนที่ถือว่าล้มเหลว

จำนวนข้อมูลที่เธอสะสมไว้นั้นมากมาย ฉันได้พบว่าพระเจ้าที่ทำให้ฉันเกิดใหม่นั้นดูเหมือนจะดูแลโลกอื่นๆ มากมาย ดังนั้นดูเหมือนว่าฉันอาจจะไม่ใช่เหยื่อเพียงคนเดียวที่นี่ด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าฉันจำเป็นต้องต่อสู้กับเขาหรือเปล่า เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรที่เลวร้ายกับฉันเลย ไม่ใช่ว่าฉันจะสังหารเทพเจ้าได้จริง ๆ นะ พูดตามตรง…

ถ้าฉันอยากใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์และเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในชีวิตใหม่นี้ ฉันไม่อยากตั้งเป้าหมายที่สูงส่ง

ฉันอยากจะตำหนิเขาสั้นๆแค่นั้น แต่นั่นจะต้องรอมันที่อาจเป็นเรื่องที่เป็นไปได้

ในขณะที่คุยกับเธอ เธอยังอธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของฉันให้ฉันฟังด้วย

ใช่! มันถูกแช่แข็งไว้ ​​ซึ่งหมายความว่าจนกว่าเธอจะซ่อมได้เกือบสมบูรณ์ ก็จะไม่สามารถคลายการแช่แข็งได้

ตามที่เธอพูด สถานะของฉันไม่สามารถขึ้นหรือลงได้ ถ้าฉันอยาก "เพิ่มเลเวล" สถานะของฉันก็จะไม่เพิ่มขึ้นอย่างที่ตั้งใจไว้ และพลังงานก็จะสูญเปล่าไปแทน พูดให้ถูกมากขึ้น เธอได้ตั้งค่าวิธีการกักเก็บพลังงานไว้แล้ว ทำให้เธอสามารถสะสม EXP เป็นพลังงานส่วนเกินและใช้มันเพื่อแก้ไขตัวเอง

อย่างไรก็ตาม การมีมานาไม่มีที่สิ้นสุดและความเป็นอมตะถือเป็นการแลกเปลี่ยนที่ดี แม้ว่าพรสวรรค์ตามธรรมชาติของฉันจะถูกระงับเพราะสิ่งนี้บังคับให้ฉันใช้ความสามารถที่ที่มีอยู่เท่านั้น

ใช่ สถานะทั้งหมดของฉันถูกแช่แข็ง ซึ่งหมายความว่าฉันไม่สามารถเรียนรู้ "ทักษะใหม่" หรืออะไรทำนองนั้นได้ ฉันถูกขังไว้อย่างถาวรกับสิ่งที่ฉันเกิดมาด้วย... ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย

อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าฉันไม่สามารถเติบโตจากภายนอกได้? เธอบอกว่ามันเป็นไปได้ถ้าฉันใช้ความพยายามมากกว่าคนปกติเป็นพันเท่า… ฮ่าๆ… เอาล่ะ ฉันมีพ่อแม่ที่มีความสามารถสองคนอยู่ที่นี่ บางทีมันอาจจะไม่ยากขนาดนั้น

ด้วยเหตุนี้ ฉันจะพยายามใช้ความพยายามให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...

อย่างไรก็ตาม การใช้ทักษะของตัวเองในทางที่ผิดก็เป็นสิ่งที่ฉันควรคำนึงถึงเช่นกัน

ฉันเกิดมาพร้อมกับทักษะทั้งสี่นี้ ดังนั้นฉันจึงต้องค้นหาวิธีใช้ประโยชน์จากมันโดยใช้มานาอันไม่มีที่สิ้นสุดของฉัน

แม้ว่าจะมีอย่างอื่นที่รบกวนฉันอยู่ตอนนี้ แต่ตอนนี้สถานะของฉันคือเด็กทารก ที่ได้รับการแก้ไขบ้างแล้ว

นั่นหมายความว่าฉันจะยังเป็นเด็กตลอดไปใช่ไหม! เธอตอบฉันอย่างรวดเร็วผ่านความฝัน

“ไม่ แม้ว่าสถานะของคุณจะถูกล็อค แต่ร่างกายของคุณก็จะเติบโตตามธรรมชาติ และในฐานะลูกครึ่งเอลฟ์ คุณมีอายุขัยที่ยาวนานอย่างไม่น่าเชื่อ… คุณอาจใช้เวลานานกว่านั้นในการเติบโตเป็นวัยรุ่นและผู้ใหญ่” เธออธิบาย

“ฉันเข้าใจแล้ว… แต่ความแข็งแกร่งของฉันจะเป็นเพียงแค่เด็กทารกแม้จะโตแล้วก็ตาม!”

“อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้… แม้ว่าระบบจะกดดันมาก แต่คุณยังสามารถพัฒนาภายนอกระบบได้โดยใช้ความพยายามมากมาย… กล่าวอีกนัยหนึ่งกล้ามเนื้อของคุณสามารถพัฒนาและ แข็งแกร่งขึ้น พลังเวทย์มนตร์ของคุณก็สามารถเติบโตได้เช่นกัน แตาก็มี… วิธีที่จะทำให้มันง่ายขึ้น… เช่น อุปกรณ์เวทย์มนตร์… พวกมันเพิ่มสถิติที่คุณมี… คุณสามารถใช้มันเพื่อประโยชน์ของคุณเมื่อคุณโตขึ้นเช่นกัน…” เธอพูด.

“โอ้… คุณพูดถูก! ฉันเดาว่าเมื่อใดก็ตามที่ฉันสามารถเดินได้ ฉันจะเริ่มฝึกพัฒนากล้ามเนื้อของฉันอย่างบ้าคลั่ง แล้วทำไมฉันมี HP ไม่มีที่สิ้นสุดแต่ฉันก็ยังรู้สึกเหนื่อย ทำไมละ?”

“ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณของคุณเหนื่อยล้า… นั่นเป็นเพราะพลังอันมหาศาลที่ความสามารถทั้งสองนี้ของ HP และ MP ที่ไม่มีที่สิ้นสุดออกแรงเหนือร่างกายของคุณ ความแข็งแกร่งของคุณควรเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติเมื่อคุณโตขึ้น… ร่างกายและจิตวิญญาณของคุณอาจจะคุ้นเคยกับพลังนี้มากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป …”

"อ็อเป็นอย่างนี้นี่เอง..." หลังจากอธิบายมากมาย ไม่กี่สัปดาห์ผ่านไป

นี่ก็เกือบหนึ่งเดือนนับตั้งแต่เหตุการณ์ลูกไฟ แต่ฉันเริ่มคลานได้นิดหน่อยแล้ว แน่นอนว่าฉันฝึกซ้อมอย่างขยันขันแข็งทุกวัน แม้ว่าตอนนี้ฉันเป็นเด็กผู้หญิง แต่ในที่สุดฉันก็ขยับตัวได้นิดหน่อย! ฉันคลานไปรอบๆ ให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังค่อนข้างยาก…

เอาล่ะ ฉันจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ ฉันยังหาวิธีคลานออกไปนอกเปลไม่ได้เลย ฉันขยับมันราวกับว่าฉันกำลังขอให้พวกเขาปล่อยฉัน

แม่สังเกตเห็นฉันในขณะที่เธอเดินมาหาฉัน หูแหลมของเธอน่ารักมากจนฉันอยากจะสัมผัสมัน

“มีอะไรผิดปกติหรอที่รัก ต้องการนั่งรถไหม มานี่สิ เจ้าหญิงน้อยของฉัน…”

จากนั้นเธอก็คว้าฉันด้วยแขนของเธอและอุ้มฉันไปรอบๆ จูบแก้มและหน้าผากของฉัน

แม่ของฉันร้องเพลงกล่อมเด็กที่ฉันได้ยินมาหลายสิบครั้งแล้ว… ฉันเริ่มสัมผัสหูยาวของเธอซึ่งยาวกว่าของฉัน

“ฮ่าๆๆๆๆ ลูกชอบหูยาวๆ พวกนี้ไหม มันเป็นลักษณะเด่นของพวกเราเอลฟ์ มันช่วยให้เราได้ยินสิ่งต่าง ๆ ได้ดีขึ้นในความหนาแน่นของป่าอันกว้างใหญ่ที่เรากำเนิดมา การได้ยินของเอลฟ์นั้นไม่มีใครเทียบได้” เธอบอกฉัน

ต่อมาเธอก็ขยับเข้าไปใกล้กระจกบานใหญ่ ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงมองดูเธอและฉัน

โอ้ ในที่สุดฉันก็สามารถเห็นภาพสะท้อนของตัวเองได้แล้ว ฉัน…ตัวเล็กมาก ฉันเป็นเด็กอ้วนจริงๆ… ฉันยังมีแก้มอ้วนด้วย ดวงตาของฉันเป็นสีมรกต ค่อนข้างสว่างกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้ และผมของฉันซึ่งยาวขึ้นอีกหน่อยก็มีสีแดงสดเหมือนพ่อของฉัน หูของฉันยาวกว่าหูของมนุษย์มาก เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าฉันเป็นเพียงลูกครึ่งเอลฟ์ สักพักฉันก็เริ่มชี้ไปที่ประตู

“หืม? ลูกอยากออกไปข้างนอกไหม แต่มันอันตรายนะ…”

“หืม!”

“ก็ได้…” เมื่อเห็นว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธลูกสาวของเธอได้ เธอจึงเปิดประตูและแสดงให้ฉันเห็นโลกภายนอก ทิวทัศน์ที่สวยงามปรากฏแก่ฉันอย่างรวดเร็ว ทำให้ฉันจ้องมองท้องฟ้าสีครามที่ไร้ขอบเขต ทะเลเมฆสีขาว แสงอาทิตย์ที่สุกใสเป็นประกายบนท้องฟ้า ภูเขาหิมะขนาดใหญ่ที่ทอดยาวไปจนสุดขอบฟ้า ทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ที่เบ่งบานไปด้วยดอกไม้สีขาว และสายลมอ่อน ๆ ที่พัดปกคลุมทุกสิ่ง... มีทะเลสาบขนาดใหญ่และอีกสองสามแห่ง แม่น้ำอยู่ข้างหน้าเรา ขณะที่วัวและม้าบางตัวกำลังกินหญ้าอยู่รอบๆ อย่างสงบ ทางซ้ายมือมีพ่ออยู่ไกลออกไป กำลังทำงานในทุ่งนาอันกว้างใหญ่ เมื่อเห็นว่าเราอยู่ข้างนอกเขาก็โบกมือมาที่เรา เขาไม่มีเสื้อและ--โอ้พระเจ้า หุ่นพ่อของฉันเท่สุดๆ…

"สวัสดีพ่อนะที่รัก" เพื่อเป็นการตอบสนอง ฉันโบกมือเล็กๆ ของฉัน พ่อของฉันสังเกตเห็นสิ่งนี้ขณะที่เขายิ้มและเดินเข้ามาหา

ดูเหมือนจะไม่มีบ้านอื่นในบริเวณนี้เลย มันเป็นเพียงกระท่อมหลังใหญ่หลังเดียวที่อยู่กลางทุ่งหญ้า ทางด้านขวาสุดมีป่าใหญ่และหนาแน่น ฉันสงสัยว่าข้างในนั้นมีอะไรอยู่ข้างใน…

อย่างไรก็ตาม เมื่อพ่อเข้ามาใกล้เรา จู่ๆ เงาขนาดใหญ่ก็โผล่ออกมาจากท้องฟ้าปกคลุมทุกสิ่ง ฉันเงยหน้าขึ้นและพบ… กิ้งก่าเกล็ดสีแดงขนาดมหึมาที่มีปีกยาวและมีรัศมีเพลิงพุ่งลงมาที่นี่…

ด....ดะ. เดี๋ยวนะ อะไรนะ!