บทที่ 7 ร่มแดง
บทที่ 7 ร่มแดง
“พี่ชาย ทำไมท่านถึงยังยิ้มอยู่?”
“ข้าทำเหรอ?”
“พี่ชาย ท่านหัวเราะอีกแล้ว!”
หลินหยานอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เขากอดเสี่ยวจือด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือใช้มืออีกข้างแตะชิ้นไม้ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างระมัดระวัง
นั่นคืออนาคตของเขา ความหวังของเขา
เขาเดินออกไปอย่างรวดเร็วและไม่นานก็มาถึงซอยนอกบ้าน
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็หยุดเดิน และรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปทันที
สุดซอยมีคนสองคนยืนนั่งยองๆ พวกเขากระซิบกัน
ทันทีที่พวกเขาเห็นหลินหยานอุ้มหลินเสี่ยวจือกลับมา คนที่นั่งยองๆ ก็ลุกขึ้นยืน เขามีร่างกายกำยำ มีผิวสีเข้ม และร่างกายแข็งแรง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ควรล้อเล่นด้วย
และคนที่ยืนอยู่ก็คือคนที่เขาเห็นในตรอกเมื่อวานนี้!
ในเวลาเดียวกัน พวกเขามองไปที่หลินหยาน…หลินเสี่ยวจือที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
หัวใจของหลินจือจมดิ่งลงเท้า เขากอดอกแล้วเดินเข้าไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คนสองคนที่อยู่ตรงข้ามเธอมีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าขณะที่พวกเขาปรับขนาดหลินเสี่ยวจือขึ้น การจ้องมองของพวกเขาไร้ยางอาย ราวกับว่าพวกเขาต้องการมองผ่านหลินเสี่ยวจือจากภายในสู่ภายนอก
หลินหยานเกร็งและอดไม่ได้ที่จะเร่งความเร็ว
โชคดีที่ทั้งสองคนไม่ได้ทำอะไรอีกเลยจนผลักประตูเปิดประตูเข้าบ้านเพื่อปิดประตู
หลังจากสอดลูกธนูไม้เข้าไปแล้ว หลินหยานก็เหงื่อออกด้วยเหงื่อเย็น หลังของเขาเปียกโชกแล้ว
"ไปกันเถอะ"
"ไปกันเถอะ"
เสียงฝีเท้าต่ำสองครั้งนอกประตูเดินผ่านประตูของเขาจากปลายตรอก
หลินหยานหายใจออกช้าๆ
เสียงดังกราว! เสียงดังกราว!
ทันใดนั้นประตูไม้ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง พวกเขากำลังทุบประตู!
หลินหยานเอื้อมมือออกไปคว้าแท่งไม้หนาๆ ที่อยู่ข้างๆ เขาเพื่อกั้นประตู
"ฮ่าๆๆๆ!"
อย่างไรก็ตาม มีเสียงหัวเราะที่ไม่หยุดหย่อนดังออกมาข้างนอก และเขาก็ค่อยๆ เดินจากไป
หัวใจของหลินหยานจมลงสู่ก้นบึ้ง
ไม่นะ เขาตกเป็นเป้าหมายจริงๆ!
พวกค้ามนุษย์เวรพวกนี้ ดวงตาของพวกเขาราวกับเรดาร์ ใบหน้าของเสี่ยวจือเต็มไปด้วยโคลนอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาจะรู้ได้อย่างไร?
ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว
หลินหยานกลัวและโกรธ หัวใจของเขาเต้นรัว เขาควรทำอย่างไร?
เพื่อปลอบใจจือน้อยที่หวาดกลัวหลินหยานครุ่นคิดในขณะที่เขาทำอาหาร
ขอความช่วยเหลือจากผู้อาวุโสหลี่เหรอ?
ไม่ ผู้เฒ่าหลี่มีบุคลิกเย็นชา ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นเพียงการทำธุรกรรมเท่านั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ชายคนนั้นจะช่วยเขาได้อย่างง่ายดาย นอกจากนี้เขาไม่สามารถจำบทความใด ๆ ได้อีกในระยะสั้น
มองหาอู๋ซานและลู่หยานอยู่ดีไหม?
นอกเหนือจากความจริงที่ว่าทั้งสามคนเป็นเพียงเพื่อนร่วมงาน เป้าหมายของผู้ค้ามนุษย์ก็คือเสี่ยวจือ แม้ว่าพวกเขาจะถูกไล่ออกไปครั้งหนึ่ง พวกเขาก็ยังกลับมา!
เว้นเสียแต่ว่า…
แววตาเย็นชาค่อยๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
เสียงดังกราว! เสียงดังกราว! เสียงดังกราว!
ในขณะนี้ มีคนเคาะประตูเบาๆหลินหยานเครียดขึ้น
“เสี่ยวหลิน นี่พวกเราเอง”
หลินหยานเปิดรอยแตก มันคือลุงหวางและป้าหวางข้างๆ
ลุงหวังดูเขินอายเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นหลินหยาน สีหน้าของเขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดนิ่ง เขาดูหวาดกลัว
“เสี่ยวหลิน เจ้า…”
“ลุงหวัง”
ความเย็นชาในดวงตาของหลินหยานถูกซ่อนไว้อย่างกะทันหัน
เมื่อเห็นว่าหลินหยานกลับมาเป็นปกติแล้ว ลุงหวังก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า
“ในตอนบ่ายมีอันธพาลสองคนที่เดินไปตามบ้านเพื่อถามเกี่ยวกับเจ้า พรุ่งนี้พวกเขาอาจจะกลับมาอีกครั้ง!”
“ลุงหวังคุณรู้ไหมว่าพวกเขาเป็นใคร”
“จะเป็นใครได้อีกล่ะ? ไอ้พวกลักลอบค้ามนุษย์! ข้ารู้จักหนึ่งในนั้น นามสกุลของเขาคือหู เคยเป็นเด็กในซอยเรา พวกเขาทั้งหมดเรียกเขาว่า เจ้าวัวใหญ่ หลังจากที่เขาเข้าร่วมกลุ่มเสือดำเขาก็เปลี่ยนไป การค้ามนุษย์ การปล้น และการทารุณกรรม เฮ้อ เด็กดีๆ กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง…”
ป้าหวังซึ่งอยู่ข้างๆ เขาตบหลังลุงหวาง
"หุบปาก! เข้าเรื่องกันเถอะ!”
น้ำเสียงของป้าหวังไม่ค่อยดีนัก และหลินหยานก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ลุงหวางพูดตะกุกตะกัก
“เสี่ยวหลิน เจ้าก็รู้ว่าหลานชายของข้าเลาหูอายุเพียงหกขวบในปีนี้ หูเปียวนี่คือใคร? เขาเป็นผู้ค้ามนุษย์ ข้าได้ยินมาว่ากลุ่มเสือดำเชี่ยวชาญในการลักพาตัวเด็กชายและเด็กหญิง ไม่มีใครสามารถหลบหนีได้ ฉันกลัวจริงๆ”
การแสดงออกของหลินหยานค่อยๆเย็นลง
“ลุงหวัง ข้าไม่ได้เชิญพวกค้ามนุษย์มาที่นี่”
“ทำไมเจ้าไม่ใช่คนที่เชิญเขามา” ป้าหวังถ่มน้ำลายเบา ๆ จากด้านหลัง
ลุงหวังรีบดึงป้าหวางอย่างรวดเร็ว
“เจ้าดึงข้าทำไม? ข้าพูดอะไรผิดหรือเปล่า?” ป้าหวางเริ่มมีพลังขึ้นมาทันใด
“เสี่ยวหลิน อย่าตำหนิป้าหวังที่พูดจาไม่ดี คุณคือคนที่พาหูเปียวมาที่นี่ เจ้าต้องรับผิดชอบ ถ้าเขาเที่ยวที่นี่ทั้งวัน จะเกิดอะไรขึ้นกับเหล่าลาวหูของฉัน? เขาน่ารักมากแตกต่างจากน้องสาวของเจ้า เขาเป็นสมบัติในมือของเราจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหูเปียวมุ่งเป้าไปที่เรา? พวกเราจะทำอะไร?”
หลินหยานเย็นชาเหมือนน้ำแข็งแล้ว
“ท่านคิดอย่างไรป้าหวัง”
“ทำไมหูเปียวถึงนึกถึงน้องสาวของเจ้า? มันไม่ใช่แค่เพื่อเงินใช่ไหม? ข้ารู้จักพ่อของหูเปียว ข้าสามารถช่วยให้ข้าติดต่อกันได้ มันจะจบลงถ้าเจ้าใช้จ่ายเงิน!”
ลุงหวางยังกล่าวอีกว่า “เป็นการดีที่สุดที่จะใช้เงินเพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติ เซี่ยหลินเจ้ายังเด็กอยู่ เจ้าสามารถสร้างรายได้ได้ตลอดเวลา อย่าหุนหันพลันแล่น”
“จะเป็นอย่างไรถ้าหูเปียวไม่ต้องการใช้เงินของเขา”
ลุงหวังลังเล แต่ป้าหวังโบกมือ “เสี่ยวหลิน ป้าหวางเคยผ่านเหตุการณ์นี้มาก่อน ฉันจะพูดอีกอย่างหนึ่ง อย่าโกรธ
“น้องสาวของเจ้าอยู่ที่นี่แค่สามเดือนไม่ใช่เหรอ? ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึก
“นอกจากนี้ ใครจะรู้ล่ะว่าเธอเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเจ้าหรือเปล่า? ดังนั้น…”
“เฮ้ จะปิดประตูทำไม! ฉันเป็นผู้อาวุโสของเจ้า มีอะไรผิดปกติกับการพูดคุยกับเจ้า! ฟฟฟ! เจ้ามันหยาบคาย!”
หลังจากปิดประตูแล้ว หลินหยานก็หายใจเข้าลึกๆ เล็กน้อยเพื่อสงบความโกรธที่ลุกไหม้ในอกของเขา
ใจคนก็เหมือนผี นี่คือวิถีของโลก
"พี่ชาย…"
หลินเสี่ยวจือยืนอย่างขี้อายข้างประตู เธอคว้าช่องว่างแล้วพูดเบา ๆ
“พี่ชาย ฉันไม่มีประโยชน์จริงๆ ฉันก่อปัญหาอีกแล้วเหรอ…”
หัวใจของหลินหยานสั่นเล็กน้อย
เขาจำได้ว่าหลินเสี่ยวจือกลัวคนแปลกหน้ามากเมื่อเธอมาถึงครั้งแรก เขาไม่รู้ว่าเธอมีประสบการณ์อะไรบ้าง แต่เธอเอาแต่พูดว่า
“ข้าไร้ประโยชน์จริงๆ” “มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด” และ “ข้าแย่มาก”
หลังจากการปฏิสัมพันธ์และการศึกษาเป็นเวลาสามเดือน เธอก็แทบไม่ได้พูดเรื่องแบบนี้เลย
เขาไม่คาดหวังว่าจะได้ยินประโยคนี้อีกในวันนี้
เขาลูบหัวของเสี่ยวจือ “เสี่ยวจือ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า มาล้างหน้ากินข้าวกันเถอะ”
หูเปียว กลุ่มเสือดำ…
เมื่อหันกลับไป หลินหยานก็กำหมัดแน่น สีหน้าของเขาลึกซึ้งและน่ากลัว
เมืองติงอันเป็นโลกแห่งผู้มีอิทธิพล ผู้มั่งคั่ง และแก๊งอันธพาล
เขาไม่เคยคิดที่จะใช้ประโยชน์จากการเป็นผู้ข้ามมิติเพื่อหารายได้ เป็นเพราะกลุ่มฝักฝ่ายควบคุมการปกครองของชนชั้นล่างอย่างแน่นหนาในวงกลางและวงนอก
ตราบใดที่เขาทำเงินได้เพียงเล็กน้อย แก๊งเหล่านี้จะล้อมรอบเขาเหมือนฉลามโลภและฆ่าเขาเพื่อเงิน
“ข้าไม่สามารถมีความปรารถนาใดๆ ได้ ข้าไม่มีความปรารถนาใดๆ เลย…”
ค่ำคืนผ่านไปอย่างไม่หยุดยั้ง เช้าวันรุ่งขึ้นหลินหยานเอาเงินออมของครอบครัวไปมากกว่าครึ่ง มีเหรียญทองแดงทั้งหมดมากกว่า 2,000 เหรียญ และเขาเก็บมันไว้อย่างระมัดระวัง
หลังจากส่งเสี่ยวจือไปที่บ้านหนังสือแล้วแล้ว เขาก็รีบไปที่ร้านข้าวและพบเฒ่าเฉิน
“ลุงเฉิน วันนี้ข้ามีเรื่องด่วนต้องไปช่วยที่บ้าน ฉันต้องขอลา”
“เจ้ารู้กฎของการลา 30 เหรียญต่อวัน”
300 เหรียญต่อเดือน พูดตามหลักเหตุผลแล้ว มันก็แค่ 10 เหรียญต่อวันเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม กฎก็คือกฎ หลินหยานไม่มีพลังที่จะต้านทานและทำได้เพียงพยักหน้าเงียบๆ
จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังเขตเฉิงกวง
คำว่า “เฉิง” มีเฉพาะในเก้าเขตของเมืองชั้นในเท่านั้น
ต่างจากวงกลมตรงกลาง มีกำแพงอิฐสูงประมาณสิบฟุตในเมืองชั้นใน มันถูกแยกออกจากโลกภายนอก
หลังจากจ่ายค่าธรรมเนียมแรกเข้าสิบเหรียญทองแดงแล้ว หลินหยานก็ไม่สนใจเรื่องความจนของเขาอีกต่อไป และตรงไปที่เขตเฉิงกวง
คนนอกต้องจ่ายเงินเพื่อเข้าเมืองชั้นใน ดังนั้นหลินหยานจึงไม่ค่อยมาที่เมืองชั้นใน
ระหว่างทางมีราวบันไดแกะสลักและอาคารหยก ต้นหลิวเขียว และสะพานที่สวยงาม ถนนสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย และมีอาคารสูงเรียงกันเป็นแถว คนเดินถนนต่างแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา และไม่มีสถานที่ใดที่ไม่โรแมนติกและงดงาม
มันเป็นของโลกที่แตกต่างจากวงกลมด้านนอกและตรงกลาง
หลินหยานก้มศีรษะลงและถามที่ตั้งของเขตเฉิงกวง ก่อนที่จะรีบไปที่อาคารหยกกระจ่าง
หลังจากถามผู้คนที่เดินผ่านไปมา หลินหยานก็พบว่าอาคารหยกกระจ่างเป็นร้านอาหารในตอนกลางวันและเป็นซ่องในตอนกลางคืน มันเป็นอุตสาหกรรมเดียวกันกับร้านอาหารหยกใบไม้ผลิในโลกภายนอก
ความแตกต่างก็คืออาคารหยกกระจ่างมีระดับที่สูงกว่ามาก มันเป็นพิเศษสำหรับขุนนางในเมืองชั้นในที่จะเล่นด้วย
"ไปไปไป แกเป็นใครถึงสร้างปัญหา? รีบออกไปซะ!”
ขณะที่เขาเข้าใกล้อาคารหยกกระจ่างชายรับใช้ร่างสูงก็ไล่ตามเขาไป เขาโบกมือและไล่หลินหยานออกไปราวกับกำลังไล่แมลงวัน
แม้ว่าเขาจะเป็นคนรับใช้ แต่เสื้อผ้าของเขาก็ประณีตกว่าของหลินหยาน
“น้องชาย ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่ามีคนชื่อกุยซานอยู่ในอาคารหยกสดใสหรือเปล่า”
“อาจารย์กุย? วันนี้อาจารย์กุยลางาน เขาไม่อยู่ที่นี่!”
“ฉันสงสัยว่าเมื่อไรอาจารย์กุยจะมาที่นี่”
“คุณขออะไร? อาจารย์กุยเป็นคนที่คุณสามารถพบได้หรือไม่? ไปให้พ้น!”
หลินหยานหยิบเหรียญทองแดงสิบเหรียญออกมาอย่างชาญฉลาดและแอบมอบให้คนรับใช้ “พี่ชายช่วยฉันด้วย ฉันมีเรื่องจะคุยกับอาจารย์กุยจริงๆ”
คนรับใช้เก็บเหรียญทองแดงออกไป และทัศนคติของเขาก็ดีขึ้นเล็กน้อย “อาจารย์กุยหยุดสามวันทุกๆ สิบวัน วันนี้เป็นวันที่สองและเขาจะมาเฉพาะช่วงบ่ายเท่านั้น มาอีกครั้งวันมะรืนนี้!”
จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและจากไป
สองวันต่อมา…
หลินหยานรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ดูเหมือนว่ามันสายเกินไปที่จะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้
เขาตัดสินใจและออกจากเมืองชั้นในทันทีเพื่อรีบไปที่ตลาดของเขตชุนตู
เขาหยิบเหรียญทองแดงออกมามากกว่า 2,000 เหรียญและเริ่มซื้ออย่างเด็ดขาด
เนื้อหนึ่งตัว กีบแพะสามตัว เห็ดหนึ่งกำมือ ผักหนึ่งกำมือ ไวน์มดเขียวสามหม้อ ผ้าลินินใหญ่สองกระสอบ ขี้เลื่อยถุงใหญ่ เชือกมัดใหญ่…
หลังจากใช้เงินทั้งหมดแล้ว เขาก็จ้างคนอื่นมาช่วยปกป้องและส่งสินค้า เขามีเหรียญทองแดงเหลืออยู่เพียงไม่กี่โหล
หลังจากที่สิ่งของถูกส่งกลับบ้านแล้ว Lin Yan ก็เคาะประตูบ้านของลุงหวังข้าง ๆ
“เสี่ยวหลิน?”
หลินหยานแกล้งทำเป็นหมดหนทาง
“ลุงหวาง ฉันคิดดูแล้ว ฉันไม่สามารถรับมันเองได้ ป้าหวาง โปรดเชิญหูเปียวและคนอื่นๆ มาที่นี่ด้วย ฉันยินดีจ่ายเงินเพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติ”
“เจ้าคิดออกแล้วเหรอ? เยี่ยมมาก!”
ป้าหวางเดินออกมาจากด้านหลังแล้วพูดประชดว่า
“ข้าคิดว่าคุณแข็งแกร่งมาก ผ่านไปแค่คืนเดียว น้องสาวแท้ๆของคุณยังทิ้งได้?”
หลินหยานแสร้งทำเป็นละอายใจและหยิบเนื้อชิ้นเล็กๆ ออกมาจากด้านหลังเขา เขามอบมันให้แล้ว
“คุณป้าหวัง โปรดยกโทษให้ข้าด้วย กรุณาไปเชิญหูเปียวและผู้ชายคนอีกคนมาทันที วันนี้ข้าจะเป็นเจ้าภาพของท่านและจัดการเรื่องนี้!”
ลุงหวังพูดด้วยความอับอาย
“เสี่ยวหลิน ไม่จำเป็นต้องให้อะไรเราเลย เรา…”
ป้าหวางคว้าแถบเนื้อมาไว้ในมือของเธอ
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้าขอให้ข้าทำอะไรก็ไม่ควรนำอะไรมาเหรอ? เสี่ยวหลินทำสิ่งที่ถูกต้อง ฟังคุณป้าของเจ้า ปลดภาระนั้นออกไป ป้าจะแนะนำให้คุณรู้จักกับผู้หญิงที่ยอดเยี่ยม!”
“ขอบคุณครับป้าหวัง!”
เมื่อเห็นว่าป้าหวางออกไปเชิญใครสักคนทันที หลินหยานก็ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความเย็นชาในดวงตาของเขาแล้วกลับไปที่ห้องของเขา
หั่นเนื้อเอวเป็นเส้น หั่นเห็ดเป็นชิ้นๆ เลือกผักให้สะอาด แล้วใช้ถ่านเผาขนกีบแล้วแปรงให้สะอาด…
หลังจากจัดการกับเรื่องนี้แล้วหลินหยานก็หยิบกล่องไม้ที่มีเห็ดร่มสีแดงออกมาอีกครั้ง
เขาหยิบเห็ดร่มแดงทั้งสี่ดอกออกมา ขณะที่เขาขูดสีแดงบนพื้นผิวอย่างระมัดระวังด้วยมีด เขาก็สวดมนต์เบา ๆ ด้วยเสียงต่ำ
“ร่มแดง เสาสีขาว หลังจากกินมันแล้ว เจ้าจะนอนบนแผ่นหิน นอนในโลงศพ และฝังไว้บนภูเขาด้วยกัน…”
