บทที่ 6 การท่องเที่ยวของศาลเตี้ย (2)
บทที่ 6 การท่องเที่ยวของศาลเตี้ย (2)
อย่างไรก็ตาม เขาถอนหายใจอย่างเสียใจ
“น่าเสียดายที่เจ้าไม่ได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ผลการรักษาส่วนใหญ่จะสูญเปล่า”
หัวใจของหลินหยานเต้นผิดจังหวะ
“ผู้เฒ่าหลี่ ข้าขอถามอะไรเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ได้หรือไม่?”
หลิวมู่ชิงเหลือบมองเขาด้วยรอยยิ้มจางๆ เขาจิบน้ำแต่ไม่ได้พูดอะไร
หลินหยานได้เตรียมจิตใจไว้แล้ว ศิลปะการต่อสู้ไม่ได้สอนง่ายๆ หากความรู้ด้านศิลปะการต่อสู้นั้นหาได้ง่ายมาก เขาคงไม่สามารถค้นพบอะไรได้เลยหลังจากผ่านไปกว่าสามเดือน
เขาหยิบทุ่งหญ้าที่นำมาด้วยเมื่อเช้านี้ออกมา
เมื่อเห็นเขาหยิบหนังสือออกมา ข้อมือของหลี่มู่ชิงก็สั่นเล็กน้อยและดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที
หลินหยานมอบมันให้กับผู้เฒ่าหลี่ด้วยความเคารพ
“พี่หลี่ นี่คือวาระชั่นเรียงความที่ข้าซื้อที่ตลาดวันนี้ โปรดดูหน่อยสิ”
หลี่มู่ชิงคว้ามันแล้วพลิกผ่านมันไปทันที
การแสดงออกของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก แต่รูม่านตาของเขาขยายและหดตัว
เขาอ่านทีละหน้าและลืมเรื่องหลินหยานไปจริงๆ
โชคดีที่หลินหยานเตรียมพร้อมแล้ว เขาหยิบแพนเค้กและซาลาเปาที่เขาเตรียมไว้ออกมาแล้วปล่อยให้เซียวจือกินมันก่อนเพื่อป้องกันไม่ให้เธอหิวโหย
ทันใดนั้น ผู้อาวุโสหลี่ก็ค่อยๆ อ่านแต่ละคำ
“อัศวินสวมมงกุฏอย่างไม่เป็นทางการ ดาบวิเศษฮุคของเขามีสีขาวเหมือนหิมะ
“อานสีเงินเข้ากับม้าสีขาว มันวิ่งด้วยความเร็วระดับดาวตก
“ภายในสิบก้าวเขาสังหารชายคนหนึ่ง การผ่านที่ยาวนับพันลี้ไม่สามารถห้ามเขาได้
“เมื่อเสร็จแล้วเขาจะเปิดส้นเท้าของเขา และทั้งความสำเร็จและชื่อเสียงเขาจะปิดผนึก”
ใบหน้าแก่ของเขาแดงก่ำ เคราและผมของเขากระพือปีกแม้ไม่มีลม ทันใดนั้นเสื้อคลุมสีขาวหลวมๆ ของเขาก็เต็มไปหมด ราวกับว่าภายใต้เสื้อคลุมสีขาวนั้นไม่ใช่ชายชราที่เหี่ยวเฉา แต่เป็นชายที่มีกล้าม ทำให้หลินหยานรู้สึกกดดันอย่างมาก
"พูดได้ดี! ภายในสิบก้าวเขาสังหารชายคนหนึ่ง ไม่มีทางห้ามเขาผ่านระยะทางนับพันลี้ได้! เมื่อเสร็จแล้วเขาจะเปิดส้นเท้าของเขา และทั้งความสำเร็จและชื่อเสียงเขาจะปิดผนึก! ดีดีดี! ฮ่า ๆ ๆ ๆ!"
ผู้อาวุโสหลี่ไม่สามารถระงับความตื่นเต้นของเขาได้ ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวตามความคิดของเขา ขณะที่เขาโบกแขนและทุบโต๊ะหินข้างๆ เขาเบาๆ
ปัง
มีเสียงดังจนหูแตก
หลินหยานหายใจไม่ออก โต๊ะหินแข็งที่หนัก 200 ถึง 300 กิโลกรัมในลานบ้านแตกออกเป็นเจ็ดหรือแปดชิ้นจากการชนเบา ๆ นี้!
เศษหินปลิวไปทุกที่
นี่คือสิ่งที่นักศิลปะการต่อสู้เป็นแบบนี้เหรอ?
แม้ว่าเขาจะแก่แล้ว แต่เขาก็ยังมีความแข็งแกร่งที่ทรงพลังเช่นนี้!
“ข้าเป็นอะไร ทำไมข้าถึงเสียความสงบของข้าไป?”
ผู้อาวุโสหลี่ถอนมือราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น กล้ามเนื้อโปนของเขาก็ค่อยๆ สงบลง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“หลินน้อย เจ้าซื้อหนังสือเล่มนี้มาจากไหน”
หลินหยานกล่าวอย่างระมัดระวัง
“ผู้อาวุโสหลี่ เช่นเดียวกับ 'วารสารชันโคมไฟเคาะประตู' ข้าซื้อมันจากตลาดเดินเท้าที่เขตชุนตู”
“พ่อค้านักเดินทางอีกคน…”
ผู้อาวุโสหลี่มองดูหลินหยานอย่างมีความหมาย ทำให้หลินหยานรู้สึกเสียวซ่าที่หนังศีรษะ จากนั้นเขาก็พูดช้าๆ
“หลินน้อย หนังสือเล่มนี้ถูกใจข้า บอกข้าว่าเจ้าต้องการอะไร”
หลินหยานรู้ว่าผู้อาวุโสหลี่ไม่ชอบอ้อมค้อม เขาโค้งคำนับและกล่าวว่า
“ผู้อาวุโสหลี่ ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้อง”
"พูดมา"
“ข้าอยากฝึกศิลปะการต่อสู้และกลายเป็นนักศิลปะการต่อสู้เหมือนท่าน ช่วยแนะนำสถานที่ให้ข้าด้วย”
เป้าหมายเดิมของหลินหยานคือการถามผู้เฒ่าหลี่เกี่ยวกับช่องทางในการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้
อย่างไรก็ตาม ปฏิกิริยาของผู้เฒ่าหลี่ต่อวาระสารชันทุ่งหญ้าเกินความคาดหมายของเขา ดังนั้นเขาจึงกล้าพอที่จะขอคำแนะนำจากผู้เฒ่าหลี่แทน
“ฝึกศิลปะการต่อสู้?” ผู้อาวุโสหลี่ส่ายหัวและหัวเราะ
“อย่าบอกนะว่าเจ้าคิดว่าหลังจากกินผลไม้เมฆาแดงและได้รับพลังงานจากเลือดแล้ว เจ้ามีคุณสมบัติที่จะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ได้?”
การแสดงออกของหลินหยานดูเคร่งขรึมและเขาไม่ได้ปฏิเสธ
ผู้เฒ่าหลี่ก็เริ่มจริงจังเช่นกัน
“เจ้าเอาจริงเหรอ? เจ้ารู้ไหมว่าอะไรที่สำคัญที่สุดในการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้”
โดยไม่รอให้หลินหยานตอบ ผู้เฒ่าหลี่ตอบตัวเองว่า
“มันเป็นเงิน! มีเพียงเงินเท่านั้นที่จะมีเวลาและพลังงานเพื่อมุ่งความสนใจไปที่ศิลปะการต่อสู้ มีเพียงเงินเท่านั้นที่สามารถกินปลาและเนื้อสัตว์ได้ทุกวันเพื่อเติมพลังงานในเลือด!
“ตอนที่ข้าฝึกศิลปะการต่อสู้ตอนเด็กๆ ข้ากินเนื้อแกะ 2 จินและไก่ 2 จินทุกวัน เมื่อประกอบกับยาอันล้ำค่าทุกชนิดและวัสดุอันล้ำค่าบำรุง ข้าฝึกฝนมานานกว่าสิบปีก่อนที่จะแข็งแกร่งขึ้น
“หากพลังงานในเลือดไม่เพียงพอที่จะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ภายในเวลาไม่ถึงสามเดือน กล้ามเนื้อและกระดูกจะถูกทำลายอย่างแน่นอน และพลังงานในเลือดจะเหี่ยวเฉาและตาย!”
“เจ้ามีรายได้เดือนละเท่าไร? เจ้าสามารถซื้อเนื้อสัตว์ได้เท่าไหร่? ถึงกระนั้นเจ้ายังคงวางแผนที่จะฝึกศิลปะการต่อสู้หรือไม่?”
หลินหยานเงียบไป ราคาสินค้าก็พุ่งสูงขึ้น เนื้อแกะหนึ่งตัวมีมูลค่า 100 เหรียญทองแดง
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เงินเดือนของเขาเพียงพอที่จะซื้อเนื้อแกะได้ 2 ตัวเท่านั้น โดยไม่รวมไข่
อย่างไรก็ตาม เขามีเอฟเฟกต์พิเศษของ กลืนกิน - แปรสภาพิษ!
การย่อยยาพิษสามารถเติมพลังงานในเลือดได้
ควบคุมพิษได้ แต่มีเห็ดพิษมากมาย พวกมันอยู่ทุกหนทุกแห่งบนภูเขาและสามารถปลูกฝังได้ด้วยตัวเอง เห็ดพิษสี่ดอกเทียบเท่ากับผลไม้เมฆาแดงมูลค่าเงินสองตำลึง ซึ่งก็คือเนื้อแกะ 20 จิน
ตามวิธีนี้ มันเกินพอที่จะเติมพลังงานเลือดศิลปะการต่อสู้ของเขา
ผู้อาวุโสหลี่ส่ายหัว เขาสามารถเห็นความมุ่งมั่นของหลินหยาน
“ลืมมันซะ ลืมมันซะ มันยากที่จะชักชวนคนตายด้วยคำพูดดีๆ…”
เขาเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบชิ้นไม้แกะสลักที่ยาวเท่าฝ่ามือและกว้างสองนิ้วออกมา คำว่า “หลี่ มู่ชิง” ถูกสลักไว้บนนั้น
“นำไม้ชิ้นนี้ไปที่อาคารหยกสดใสในเขตเฉิงกวง ตามหาคนที่ชื่อกุยซาน บอกชื่อของข้าและคำขอของเจ้าให้เขาทราบ เขาจะให้เจ้าสองเดือน”
สองเดือนก็ดีมากแล้ว!
หลินหยานระงับความประหลาดใจของเขาและรับมันอย่างระมัดระวัง
“ขอบคุณผู้อาวุโสหลี่! ข้ารู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้งสำหรับความมีน้ำใจของท่าน!”
“จำไว้ว่า สองเดือนก็เกินขอบเขตร่างกายของเจ้าแล้ว หากนานกว่านี้ชีวิตของเจ้าจะตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน สองเดือน แต่แค่สองเดือนเท่านั้น”
"ขอบคุณ!"
หลังจากเก็บชิ้นไม้อย่างระมัดระวังแล้ว หลินหยานก็ทำความสะอาดเสร็จและจากไปพร้อมกับหลิน เสี่ยวจือด้วยความเคารพ
หลี่มู่ชิงนั่งอยู่ที่ลานบ้านและส่ายหัวขณะที่เขามองดูหลินหยานจากไป
เมื่อหลินหยานส่ง "วาระสารเคาะโคมไฟ" ให้เขา เขาก็ต้องตกใจเมื่อมองเพียงครั้งเดียว
อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของเขายังคงเหมือนเดิม หลังจากถามหลินหยานเกี่ยวกับต้นกำเนิดของวารสารนี้ เขาก็กังวลว่าหลินหยานจะมีคำขออื่น จากนั้นเขาก็พูดอย่างใจเย็นว่า
"ไม่เลว"
ในความเป็นจริง หลังจากที่เขากลับบ้าน เขาได้สั่งให้คนรับใช้ไปที่เขตเขตชุนตูเพื่อสอบถามที่อยู่ของพ่อค้าที่เดินทางอยู่
เดิมทีเขาคิดว่าเขาสามารถซื้อสิ่งของที่น่าตกตะลึงมากกว่านี้ได้ แต่เขาไม่คาดคิดว่าหลังจากถามไปสองสามวันแล้ว พวกเขาก็ยังไม่พบอะไรเลย
จนถึงวันนี้หลินหยานได้ส่งสำเนา "รวมเล่มสัตว์ทุ่งหญ้า" อีกชุดหนึ่งแล้ว
รูปแบบของบทกวีแตกต่างจาก "วาระสารเคาะโคมไฟ" อย่างสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม แต่ละงานเป็นงานที่สะเทือนโลก!
ครั้งนี้ ไม่ว่าหลี่มู่ชิงจะโง่แค่ไหน เขาก็เดาที่มาของหนังสือทั้งสองนี้ได้ พวกเขาไม่ได้มาจากพ่อค้าอย่างแน่นอน
เขาพลิกหน้าต่างๆ อย่างระมัดระวังและจดจำลายมือที่ดูเหมือนจะใหม่…
เขาจะไม่เดาได้อย่างไรว่าหนังสือเรียงความนี้เขียนโดยเด็กสารเลวนามสกุลหลินอย่างชัดเจน!
“กี่วันแล้วที่เขาเขียนบทกวีมากมายขนาดนี้? แต่ละงานเป็นผลงานที่น่าตกตะลึงระดับโลก เขาเป็นนักวิชาการโดยธรรมชาติและเป็นดาราโดยธรรมชาติ!”
อย่างไรก็ตาม เขาก็ส่ายหัวและถอนหายใจทันที “การที่เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ทางวรรณกรรมจะมีประโยชน์อะไร…”
เขาค่อนข้างหลงใหลในวรรณกรรมและชื่นชมพรสวรรค์ของหลินหยาน
อย่างไรก็ตาม ในต้าเฟิงศิลปะการต่อสู้เป็นเส้นทางที่ถูกต้อง เส้นทางวรรณกรรมเป็นเพียงเส้นทางเล็ก ๆ ที่สามารถใช้เพื่อระบายอารมณ์ได้
ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่หยุดยั้งหลินหยานจากการเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้
เมื่อยังเป็นเด็ก หัวใจของเขาสูงเสียดฟ้าและเต็มไปด้วยความหวัง เขาจะไม่หันหลังกลับเว้นแต่เขาจะชนกำแพง
ตอนนั้นเขาไม่เหมือนเดิมเหรอ? เขาไม่หยิ่งและหยิ่งใช่ไหม? เขาไม่ได้มุ่งมั่นที่จะไล่ตามอาณาจักรที่สูงกว่าและทำร้ายตัวเองในท้ายที่สุดใช่ไหม?
“สองเดือนต่อมา ถ้าเขาไม่สามารถเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ได้ ข้าจะปรากฏตัวและดูแลเขาให้กลับมาแข็งแรงอีกครั้ง ข้าจะเชิญเขาเข้าร่วมกลุ่มเพื่อเขียนบทความ…”
ด้วยความคิดนี้ในใจ เขาก็ลุกขึ้นและจากไป เขาต้องกลับไปแต่เช้าและศึกษาหนังสือใหม่นี้
