ตอนที่ 13 การโจมตี
พ่อมดอัจฉริยะแห่งโลกเวทมนตร์
ตอนที่ 13 การโจมตี
—-------------------------------------------
“มันคืออาหารเสริม?” โอลิเวอร์ถามขณะกำลังเดินถือกระเป๋าอยู่
รัสโซพยักหน้า
“ใช่แล้ว พลังชีวิตทั้งหมดนี้จะถูกแปรรูปเป็นสินค้าที่อยู่ในรูปแบบอาหารเสริม แต่ก็ไม่จำเป็นจะต้องเป็นอาหารเสริมเสมอไป แต่ในปัจจุบันมันมีประสิทธิภาพมากที่สุดเมื่อถูกใช้เป็นอาหารเสริม”
โอลิเวอร์ซึ่งเป็นเด็กไม่ค่อยเข้าใจธุรกิจนี้มากนัก
รัสโซอธิบายให้ละเอียดยิ่งขึ้น
“เจ้ารู้ไหมว่าลูกค้าหลักคือใคร”
"ข้าไม่รู้"
“พวกเขาจะเป็นคนรวยในลันดา เจ้ารู้ไหมว่าลันดาอยู่ที่ไหนใช่ไหม”
โอลิเวอร์คิด
เขาเคยได้ยินเรื่องนี้ครั้งหนึ่ง
เมื่อเขามาถึงไวน์แฮมกับโจเซฟที่นี่ เขาพูดถึงลันดาครั้งหนึ่ง
โรงงานส่วนใหญ่ที่อยู่ไวน์แฮม ย้ายไปที่ลันดากันหมด
“ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้”
"จริงหรือ? เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้ลันดากำลังพัฒนาอย่างรวดเร็วกว่าที่นี่และเมืองโดยรอบ?”
โอลิเวอร์พยักหน้าอีกครั้ง
“ในเมืองที่กำลังพัฒนาอย่างรวดเร็ว มีคนรวยมากมาย แน่นอนว่ามีคนจนมากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม คนรวยของลันดาส่วนใหญ่ก็เป็นคนอ้วนสูงวัย และพวกเขาก็ไม่ได้มีสุขภาพที่ดีนักถึงแม้จะรวยก็ตาม ดังนั้นพวกเขาจึงจ่ายเงินเป็นจำนวนมากเพื่อซื้อสินค้าอาหารเสริมที่ทำจากพลังชีวิต ท้ายที่สุดแล้วชีวิตก็สำคัญกว่าเงิน”
โอลิเวอร์พยักหน้าราวกับว่าเขาเข้าใจคร่าวๆ
“พลังชีวิตนี้เป็นหนึ่งในผลิตภัณฑ์หลักของครอบครัวเรา เช่นเดียวกับพิลกาเร็ต เนื่องจากความต้องการยังคงเติบโต สินค้าพวกนี้ยังคงขายได้และไปได้สวย”
รัสโซพูดเหมือนนักธุรกิจที่มีความมั่นใจ
ในขณะเดียวกัน ปีเตอร์ก็เข้ามาแทรกเงียบๆ และแสดงท่าทียินดี
“ฮ่าฮ่า นั่นเยี่ยมมาก แนวโน้มตลาดที่ดีหมายความว่าความต้องการจะเพิ่มขึ้น ครอบครัวจะเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้น”
ปีเตอร์แค่พยายามทำให้เขาดูดี แต่รัสโซจริงจังมากกว่าที่เขาคิด
“ใช่ แต่ความต้องการที่เพิ่มขึ้นนั้นไม่ดีเสมอไป เราจำเป็นต้องหาส่วนผสมเพิ่มขึ้นด้วยเพื่อตอบสนองความต้องการ”
"จัดหาส่วนผสมเหรอ?"
“ใช่แล้ว อาหารเสริมหนึ่งขวดมีราคาแพงมาก แต่นั่นก็เป็นราคาที่เหมาะสมแล้ว หากคุณภาพลดลงเพื่อเพิ่มปริมาณ ข้อตกลงในการซื้อขายก็ลดลงด้วย ดังนั้นเราจึงต้องระมัดระวัง”
“โอ้ นั่นเป็นเรื่องใหญ่”
“จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
"หืม?"
“ประเด็นก็คือเราจะได้ส่วนผสมที่ถูกต้องหรือไม่ แต่ก็ค่อนข้างมีความหวังเมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในเมืองนี้ มีคนจนจำนวนมาก”
มันเป็นเรื่องที่น่าขัน
ถนนในเมืองเพียงสายเดียวที่พวกเขาเห็นระหว่างทาง มีร้านค้า โรงงาน และบ้านเรือนที่ปิดให้บริการซึ่งหมายความว่าที่นี่มีคนยากจนเพิ่มขึ้น แต่รัสโซกล่าวว่ามีความหวัง
รัสโซกล่าวต่อไปว่า
“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ คำว่าความหวังไม่ได้เป็นของเมืองที่ยากจนแห่งนี้ แต่นั่นแสดงว่าเจ้ายังไม่บรรลุนิติภาวะ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าโรงงานทั้งหมดในเมืองนี้ย้ายไปที่ลันดา?”
ปีเตอร์ตอบอย่างจริงจังเหมือนลูกศิษย์ในชั้นเรียน
“เอ่อ… จะมีคนยากจนมากมายใช่ไหม?”
"ใช่ แล้วทุกคนที่ไปลันดาจะหางานได้ไหม? หลายคนจะจากไป แต่ถึงกระนั้นก็จะยังเหลืออยู่มากมายที่นี่ มันไม่ง่ายเลยที่จะออกไปอยู่ที่อื่น คนที่ยังอยู่ที่นี่ยังยากจนและเราจ่ายเงินเพื่อดึงพลังชีวิตออกมา ในไม่ช้าเมืองทั้งเมืองก็จะเป็นส่วนผสมของเรา”
เมื่อได้ยินดวงตาของปีเตอร์ก็เป็นประกาย
“นั่นเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยม ตามที่คาดไว้ ศิษย์ระดับกลางแตกต่างจากศิษย์ชั้นล่างเช่นเรา”
“ที่จริงข้าได้ยินจากแอนดรูว์เท่านั้น บรรยากาศรอบข้างกำลังพาไปจนอยากจะคุยต่อ ตอนนี้ข้ารู้สึกเขินนิดหน่อย”
“ไม่ ท่านยังคงน่าทึ่ง”
“ยังไงก็เถอะ อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะ ข้าบอกพวกเจ้าเป็นพิเศษแล้ว เก็บไว้อย่าบอกใคร” มันไม่ใช่ความลับ แต่ก็ไม่มีอะไรดีถ้ามีคนรู้เรื่องนี้เยอะ”
ปีเตอร์ยิ้มเล็กน้อยกับคำนั้น
"พิเศษ"
สำหรับปีเตอร์ซึ่งทำหน้าที่เป็นหัวหน้าห้องมาเกือบตลอดชีวิต คำพูดของรัสโซซึ่งเป็นลูกศิษย์ที่โดดเด่นในหมู่ศิษย์ระดับกลางก็เปรียบเสมือนคำชมเชยที่ยิ่งใหญ่
ในความเป็นจริง ถึงแม้จะไม่มีความหมายอะไรเลยก็ตาม
“เราเกือบจะถึงแล้วล่ะ ค่อยโล่งใจ เรามาถึงก่อนอาหารเย็น ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?” รัสโซกล่าว มองดูฝูงชนที่พลุกพล่านอยู่หน้าโรงงานที่อยู่ห่างไกลออกไป
มันวุ่นวาย และทุกคนดูหวาดกลัวและสับสน
"ว่าไงเกิดอะไรขึ้น?"
รัสโซเดินเข้ามาจับลูกศิษย์นอกระบบที่ยุ่งวุ่นวาย แล้วถาม
เมื่อมองดู เขามีเลือดอยู่บนชุดทำงานของลูกศิษย์นอกระบบคนนี้
“คือ คือ…. ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มีคนโจมตีศิษย์อย่างเป็นทางการ”
*** ***
ห้องประชุมชั้นใต้ดินของโรงงานไส้กรอก
โจเซฟ หัวหน้าครอบครัว และเหล่าศิษย์อาวุโสห้าคนมารวมตัวกันที่นั่น
ทุกคนมีสีหน้าจริงจัง และโจเซฟเป็นฝ่ายเปิดปากก่อน
"รายงาน"
แอนดรูว์ผู้เก่งที่สุดในบรรดาศิษย์อาวุโสตอบ
"ครับหัวหน้า วันนี้กลุ่มลึกลับที่ไม่ปรากฏชื่อโจมตีครอบครัวของเราระหว่างการรวบรวมส่วนผสม สามในสิบทีมถูกโจมตี ศิษย์รุ่นน้องหนึ่งคนได้รับบาดเจ็บ และศิษย์รุ่นน้องสองคนเสียชีวิต โชคดีที่ศิษย์ระดับกลางทุกคนไม่เป็นอะไร”
เสียงของแอนดรูว์ค่อนข้างจริงจัง
อันที่จริง คิดในอีกทางหนึ่ง มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง
ศิษย์รุ่นน้องมีประโยชน์เพียงเล็กน้อยเพราะพวกเขาแทบจะไม่สามารถใช้มนตร์ดำได้ ในขณะที่ศิษย์ระดับกลางมีพลังที่สามารถนำมาใช้ในการต่อสู้จริงได้
ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าศิษย์รุ่นน้องจะเสียชีวิต พวกเขาก็สามารถเลือกใหม่จากศิษย์นอกระบบและจะสามารถเติมตำแหน่งที่ว่างได้ทันที
โจเซฟคิดทบทวนแล้วเปิดปากพูด
“พวกมันถูกโจมตีได้ยังไง”
“มันทำแบบเดียวกัน ขณะที่พวกเขาเดินไปตามถนน จู่ๆ ก็มีคนปรากฏตัว ยิงใส่พวกเขา แล้ววิ่งหนีไป”
“พวกเขาจับไม่ได้เลยแม้แต่คนเดียว?”
“ใช่ เมื่อพวกเขาตามพวกมันไปแล้ว ข้าคิดว่าพวกมันรู้จักพื้นที่ในเมืองนี้เป็นอย่างดี และบางทีอาจมีครอบครัวหนึ่งกำลังเปิดศึกกับเรา?”
ครอบครัวที่แอนดรูว์หมายถึงคือครอบครัวพ่อมดอีกสองครอบครัวที่นี่ในไวน์แฮม
ครอบครัวแอนโทนี่เชี่ยวชาญด้านการจัดการ และครอบครัวโดมินิกเชี่ยวชาญเรื่องโรค
ในอดีต โจเซฟมีข้อพิพาทกับทั้งสองครอบครัว แต่หลังจากตกลงกับการมีส่วนร่วมของเภสัชกรแล้ว ตอนนี้พวกเขาก็ดำเนินธุรกิจในพื้นที่ของตนอย่างเงียบๆ
“ไม่ใช่การโจมตีเพราะครอบครัวของเราทำธุรกิจไปได้ดีใช่ไหม”
โจเซฟส่ายหัว
“ไม่ การจู่โจมแบบครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ไม่ใช่ทางของพวกเขา มันน่ารำคาญแต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายมากนักใช่ไหม? ถ้าเป็นพวกเขาคงจะทำการโจมตีที่เหมาะสมกว่านี้”
"แล้วใครล่ะ?"
“ข้ายังไม่รู้ ข้าได้ยินมาว่ามีแมลงหลายชนิดวิ่งไปมา…ความกังวลก็คือว่าจะจับแมลงนี้ได้ไหม”
หากมีเวลาเพียงพอ โจเซฟคงจะสั่งให้พวกเขาจับคนที่กล้าหาญเหล่านี้ แต่เวลานี้ยังไม่เหมาะ ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ไม่ค่อยดี
ใกล้ถึงวันส่งมอบสินค้าแล้ว
เมื่อพิจารณาถึงธุรกิจแล้ว เขาต้องส่งมอบให้ทันเวลา ดังนั้นเขาจึงต้องใช้กำลังที่มีอยู่เพื่อมุ่งเน้นไปที่การผลิตสินค้า
“ก่อนอื่น มามุ่งเน้นไปที่การผลิตกันก่อน เราสามารถตรวจเรื่องนี้ได้ในภายหลังเนื่องจากไม่เกี่ยวข้องกับธุรกิจของเรา”
ศิษย์อาวุโสคนหนึ่งยกมือขึ้น
“ข้าไม่คิดว่าการโจมตีจะจบลงเพียงครั้งเดียว เราจะมุ่งเน้นไปที่การผลิตได้จริงหรือ? ยิ่งกว่านั้นเรายังได้รับส่วนผสมไม่เพียงพอ และหากเกิดอะไรขึ้นกับศิษย์ระดับกลาง เราก็จะขาดคนที่ฝีมือดีไป
“มันก็จริง…”
แอนดรูว์ยกมือขึ้นเมื่อโจเซฟจมอยู่กับความคิดของเขา
ดวงตาของแอนดรูว์เป็นประกายราวกับว่าเขามีความคิด
“ถ้าอย่างนั้น ทำไมเราไม่ปล่อยให้การรวบรวมส่วนผสมเป็นของศิษย์ระดับล่างและนำศิษย์ระดับกลางมาผลิตเหมือนพวกเราล่ะ”
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่แอนดรูว์
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา การรวบรวมส่วนผสมได้ดำเนินการภายใต้การนำของศิษย์ระดับกลางพร้อมกับศิษย์รุ่นน้อง แต่ข้อเสนอของแอนดรูว์คือการทำลายประเพณีนั้น
“ได้ยังไงกัน?”
“ถ้าเราให้ศิษย์ระดับกลางมาช่วยการผลิตสินค้า เราจะสามารถทำเสร็จก่อนกำหนดเวลาได้เร็วขึ้น และเราสามารถเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่ไม่คาดคิดได้”
เมื่อโจเซฟนิ่งเงียบ แอนดรูว์ยังคงชักชวนเขาต่อไป
“ข้าได้ยินมาจากศิษย์ระดับกลางบางคนว่าศิษย์รุ่นน้องสามารถสกัดส่วนผสมบางอย่างได้ ในเวลานี้ ข้าไม่คิดว่าการเพิ่มบทบาทของพวกเขาเป็นความคิดที่ไม่ดี เหนือสิ่งอื่นใด…..จะไม่สร้างความเสียหายมากนักแม้ว่าศิษย์ระดับล่างบางคนจะตายใช่ไหม?”
คำพูดของเขาเกินขอบเขต แต่ไม่มีใครปฏิเสธ เพราะศิษย์รุ่นน้องดีกว่าศิษย์นอกระบบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และตำแหน่งของพวกเขาสามารถเติมเต็มเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา
จากนั้นศิษย์อาวุโสก็ยกมือขึ้น
“ข้าคิดว่ามันก็โอเค อย่างไรก็ตาม มีปัญหาใหญ่อย่างหนึ่ง”
"อะไร?"
“ถ้าเป็นอารมณ์ ข้าเข้าใจได้ว่าศิษย์ระดับล่างสามารถดึงมันออกมาได้ แต่พลังชีวิตล่ะ?”
แอนดรูว์ยิ้มอย่างสดใสในขณะนั้นราวกับว่าเขากำลังรอใครสักคนถามคำถามนี้
“อย่ากังวล ข้าได้ยินเรื่องราวที่น่าสนใจจากรัสโซ”
*** ***
หลังอาหารเย็น ทุกคนมีเวลาดูแลตัวเอง
โดยปกติแล้วส่วนใหญ่พวกเขาจะพักผ่อนในเวลานี้ในขณะที่บางคนพูดคุยกับคนที่พวกเขาใกล้ชิดด้วย แต่บรรยากาศในตอนนี้ค่อนข้างมืดมน อาจเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้
มันไม่แปลกเลยเพราะมีคนตายในครอบครัวเรา
เนื่องจากพวกเขาอาจเป็นคนที่อาจถูกฆ่าได้ในวันพรุ่งนี้หากพวกเขาโชคร้าย จึงเป็นข้อกังวลร้ายแรงสำหรับทุกคน ยกเว้นคนเดียว
โอลิเวอร์ที่กำลังพูดกับแมรี่
“อา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้รับบาดเจ็บมาก”
“ใช่ ข้าเคยเห็นคนถูกยิงที่บ้านเกิดของข้าสองสามครั้ง แต่ข้ามาที่นี่มานานแล้ว”
"โอ้จริงเหรอ? รูปร่างมันเริ่มจะเบี้ยวแล้ว”
โอลิเวอร์พูดขณะดูใยแมงมุมของแมรี่
แมรี่กลับมามีสติอีกครั้งจากความผิดพลาด
“ขอโทษ ข้าขอโทษ”
“ไม่เป็นไร มันดีกว่าครั้งแรก”
การสนทนาที่แตกต่างกันอย่างน่าประหลาดหมายความว่าทั้งสองมีความสนใจที่แตกต่างกัน
แมรี่มุ่งความสนใจไปที่การถูกโจมตีในวันนี้ แต่โอลิเวอร์มุ่งความสนใจไปที่มนตร์ดำอย่างต่อเนื่อง - เหมือนผีเสื้อกลางคืนที่ตอบสนองต่อแสงไฟเท่านั้น
“เจ้าไม่สนใจอะไรเลยจริงๆ”
"อะไร?"
"ไม่มีอะไร แล้วอันนี้ล่ะ?”
แมรี่พูดพร้อมแสดงใยแมงมุมที่เสร็จแล้ว
ดูดีขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด และเธอไม่เพียงแค่เลียนแบบรูปร่างเท่านั้น แต่ยังดูเหมือนใยแมงมุมจริงๆ ด้วย
เรียกได้ว่าเป็นการพัฒนาที่ดีเลยทีเดียว
"….. ดี"
แมรี่ยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบของโอลิเวอร์
เธอรู้สึกว่าความพยายามของเธอได้รับการชื่นชม
แมรี่รู้ว่าไม่ใช่แค่ความพยายามของเธอเองเท่านั้นที่ทำให้มันเป็นไปได้ หากปราศจากความช่วยเหลือจากโอลิเวอร์ ย่อมเป็นไปไม่ได้
โอลิเวอร์ยังคงช่วยเหลือเธอ แก้ไขเธอ และปรับปรุงส่วนที่ผิดเพื่อที่เธอจะได้บรรลุระดับปัจจุบัน
แท้จริงแล้วมันน่าทึ่งมาก
ผลลัพธ์ที่เธอประสบความสำเร็จในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นมากกว่าที่เธอประสบความสำเร็จด้วยความพยายามเพียงลำพังในช่วงหกปีที่ผ่านมาด้วยซ้ำ
มันเยี่ยมมาก
“แต่อันนี้ดีกว่า”
โอลิเวอร์พูดโดยชี้ไปที่ใยแมงมุมของแมรี่
แกนกลางของใยแมงมุมถูกแบ่งออกเป็นห้ากิ่ง กลายเป็นรูปแบบที่ซับซ้อนและแข็งแกร่งมากขึ้น
“อันนี้ดีกว่า ท่านเข้าใจไหม?”
“โอ้ ข้าเข้าใจ… ขอบคุณ”
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก ถ้าท่านไม่รังเกียจข้าขอยืมมันสักเดี๋ยวได้ไหม”
โอลิเวอร์นำอารมณ์ของแมรี่กลับมาอยู่ในมือของเขา
ใยของแมรี่ที่เพิ่งสร้างไม่นานกลับมามีประสิทธิภาพอย่างรวดเร็วเมื่อโอนไปอยู่ในมือของโอลิเวอร์
เมื่อก่อนแมรี่อิจฉาพรสวรรค์ของโอลิเวอร์ แต่เมื่อเธอเอาแต่มองดูเขา เธอก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นอีกต่อไป
ความอิจฉาจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมีความแตกต่างในระดับหนึ่งเท่านั้น
แมรี่พูดอีกครั้งขณะที่เธอมองดูโอลิเวอร์ที่กำลังสร้างใยแมงมุม
"ขอบคุณมาก"
"ไม่เป็นไร ข้าได้รับความช่วยเหลือเกี่ยวกับสิ่งนี้แล้ว”
“เจ้าหมายถึงเรียนตัวอักษรและตัวเลขใช่ไหม?”
โอลิเวอร์เรียนรู้ทุกสิ่งที่แมรี่สามารถสอนมานานแล้ว เช่น การเขียน การอ่าน และการคำนวณตัวเลขด้วยความเร็วการเรียนรู้ที่น่าทึ่ง
อย่างไรก็ตามเขายังคงสอนแมรี่ต่อไป
“อา… ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่เรื่องนี้”
โอลิเวอร์พูดโดยชี้ไปที่อารมณ์ของแมรี่ในมือของเขา
“ข้าสามารถฝึกฝนได้เพียงเล็กน้อยเพราะหัวหน้าแมรี่ให้ข้าระบายอารมณ์ของท่าน”
โอลิเวอร์ตอบ โดยถอดแบบใยแมงมุมออกและสร้างทรงกลม
“มันไม่มีอะไรจริงๆ มันไม่สำคัญว่ามันจะเป็นจำนวนเล็กน้อย”
“ไม่ ข้าไม่สามารถดึงมันจากตัวเองได้ด้วยซ้ำ”
"…อะไร?"
“ข้าสามารถสร้างรูปร่างได้ด้วยปลายนิ้ว แต่ข้าไม่สามารถดึงอารมณ์ของตัวเองออกมาได้ ก่อนมาที่นี่อาจารย์บอกว่าอารมณ์ของเราอ่อนกว่าคนอื่น ข้าคิดว่าข้าไม่สามารถดึงมันออกมาได้เพราะเหตุนั้น”
"โอ้…"
นี่เป็นครั้งแรกที่แมรี่ได้ยินเรื่องนี้
“ข้าจึงต้องดึงอารมณ์ของคนอื่นออกมา และหัวหน้างานแมรี่ก็ช่วยข้าในเรื่องนั้น มันคงจะน่าหดหู่ถ้าไม่ใช่เพราะหัวหน้างานแมรี่”
“…พูดสบาย ๆ โดยไม่ให้เกียรติข้าหรอก ตอนนี้เจ้าอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าของข้า”
“ไม่ ข้ารู้สึกสบายใจกับการให้เกียรติ”
โอลิเวอร์กล่าวอย่างจริงใจ
จากประสบการณ์ในชีวิตของเขา เขารู้สึกว่าใครก็ตามที่เขาพูดด้วยอย่างสุภาพเขาก็สามารถหลีกเลี่ยงการถูกทุบตีได้
แต่ไม่ว่าอย่างไร แมรี่ก็ดูเหมือนจะค่อนข้างผิดหวัง
“เอาล่ะ อย่าลังเลที่จะบอกข้าทุกครั้งที่เจ้าต้องการดึงอารมณ์ออกมา”
"อืม…"
คำตอบสั้นๆ ไร้ความรู้สึก
ในไม่ช้าโอลิเวอร์ก็เงียบและมุ่งความสนใจไปที่อารมณ์ที่อยู่ในมือ
แมรี่มองโอลิเวอร์และดูอารมณ์ต่างๆ มันไม่มีอะไรพิเศษ มีการผงะเล็กน้อยของทรงกลม
ในที่สุด แมรี่ก็พูดโดยไม่สามารถทนความเงียบได้
“วันนี้เป็นยังไงบ้าง? เจ้าไปรวบรวมส่วนผสมใช่ไหม?”
โอลิเวอร์ตอบอย่างใจเย็นว่าเขาติดตามรัสโซอย่างไร รัสโซดึงความรักของมารดาที่ยังไม่แต่งงานออกมาได้อย่างไร และเกี่ยวกับเภสัชกรที่เขาดึงพลังชีวิตของลูกหนี้มาได้อย่างไร
“…. เดี๋ยวน่ะ เจ้าสามารถดึงพลังชีวิตออกมาได้แล้วเหรอ? โอลิเวอร์?”
โอลิเวอร์พยักหน้า
"ยังไง? เจ้าจะไม่สามารถเรียนรู้ที่จะดึงพลังชีวิตได้จนกว่าเจ้าจะเป็นศิษย์ระดับกลางไม่ใช่เหรอ?”
โอลิเวอร์ไม่สามารถตอบได้เพราะเขารู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังถามราวกับว่าเขาหายใจอย่างไร
ดูเหมือนชัดเจนมากจนเขาอธิบายไม่ได้ แต่แมรี่ก็ประหลาดใจและกังวลในเวลาเดียวกัน
“เฮ้ โอลิเวอร์?”
"หืม"
"เจ้าต้องระวัง"
"อะไร?"
“ข้ารู้ว่าโอลิเวอร์เป็นอัจฉริยะ แต่มันอันตรายถ้าเจ้าเปิดเผยความสามารถทั้งหมดของเจ้าเร็วเกินไป”
โอลิเวอร์หันศีรษะและสบตากับแมรี่
"อันตรายเหรอ?"
"ใช่…"
แมรี่หยุดพูดและมองไปรอบๆ
“… ไม่มีใครรู้ว่าศิษย์รุ่นน้อง ซึ่งก็คือคนที่โอลิเวอร์มาแทน เสียชีวิตด้วยอาหารเป็นพิษจริงๆ หรือไม่”
แมรี่พูดพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อโอลิเวอร์ไม่เข้าใจ
"อาจจะเป็นไปได้ที่…"
บี๊บ! บี๊บ! บี๊บ!
ทันใดนั้น สัญญาณก็ดังไปทั่วโรงงาน
[ฮู้ว! อ่า! โอลิเวอร์! โอลิเวอร์! มาที่ห้องทำงานของอาจารย์ตอนนี้ ข้าจะพูดอีกครั้งโอลิเวอร์……]
โอลิเวอร์ลุกจากที่นั่ง มองแมรี่แล้วพูดว่า
"ข้าไปก่อนนะ"
“…โอ้ อืม ขอให้เจ้าโชคดี”
