ตอนที่ 12 ความสามารถพิเศษ
พ่อมดอัจฉริยะแห่งโลกเวทมนตร์
ตอนที่ 12 ความสามารถพิเศษ
—-------------------------------------------
พิลกาเร็ต
กล่าวกันว่าเป็นสินค้าหลักของตระกูลโจเซฟ ไม่ใช่สำหรับตระกูลเวทมนตร์ส่วนใหญ่
“พิลกาเร็ตคืออะไร”
“เจ้ารู้จักบุหรี่หรือเปล่า? มันคล้ายกับสิ่งนั่นแหละ มันมีรูปลักษณ์ภายนอกที่คล้ายกัน แต่ใช้งานต่างกันมาก ข้าไม่รู้จะอธิบายยังไงเพราะมันค่อนข้างอธิบายได้ยาก”
รัสโซแสร้งทำเป็นกังวลขณะที่เขาพูดเหมือนกำลังพยายามอธิบาย
จากนั้นเขาก็เปิดปากอีกครั้ง
“พิลกาเร็ตเป็นยาเพื่อสุขภาพชนิดหนึ่ง คุณภาพจะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับใครคือผู้ผลิต แต่เป็นสิ่งที่ดีมาก ส่วนผสมความสุขมีมากกว่ายาส่วนใหญ่ และมีผลข้างเคียงน้อย ไม่สิ มันเป็นยาพิเศษสำหรับผู้ป่วยซึมเศร้าสมัยนี้ มันค่อนข้างดีต่อสุขภาพของพวกเขา”
โอลิเวอร์ไม่เข้าใจ รัสโซจึงอธิบายอีกครั้งโดยชี้ไปที่กระเป๋า
“อารมณ์ในนั้นเป็นยังไงบ้าง? ความเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวแต่ก็ไม่ทิ้งลูก”
“เอ่อ…มันสวยงาม”
“ใช่ไหมล่ะ? เมื่อแปรรูปเป็นสินค้าและสูดดมแล้ว มันจะดีกว่ายากระตุ้นที่ต้มเป็นยาด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกจับได้มันไม่มีผลข้างเคียง”
มันยากที่จะเข้าใจเพราะมันเป็นสิ่งที่โอลิเวอร์ไม่รู้จักมาก่อน แต่ความอยากรู้อยากเห็นของเขาก็เกิดขึ้นเรื่อยๆ โดยคิดว่าอารมณ์ไม่เพียงแต่สามารถนำมาใช้กับมนตร์ดำเท่านั้น แต่ยังใช้สำหรับบางอย่างเช่นนี้ได้ด้วย
โอลิเวอร์เริ่มสงสัยเกี่ยวกับการผลิตและผลกระทบที่เกิดขึ้นจริง
“นี่เป็นส่วนผสมเดียวที่เราจะสกัดออกมาหรือไม่?”
"ไม่ พิลกาเร็ตมีหลายประเภท และไม่ใช่มีแค่พิลกาเร็ตเท่านั้นที่เป็นแหล่งรายได้ของเรา ข้าจะบอกเจ้าเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ในขณะที่เราเดิน”
ทันทีที่รัสโซพูดจบ เขาก็เริ่มเดินอีกครั้ง และโอลิเวอร์ก็ตามเขาไป
คราวนี้พวกเขาไปที่ชั้นใต้ดินในตรอกด้านหลัง
ห้องใต้ดินเต็มไปด้วยกลิ่นฉุนเขาได้กลิ่นในระยะไกล พวกเขาเห็นประตูเหล็กที่ถูกล็อคและมียามหัวล้านคอยเฝ้าอยู่
ขณะที่ดูหนังสือที่มีผู้หญิงเปลือยอยู่ในนั้น ยามก็ส่งเสียงฮึดฮัดเมื่อเห็นคนแปลกหน้า
"พวกเจ้าเป็นใคร? ออกไปจากที่นี่ซะ"
ชายหัวล้านหยิบกระบองขึ้นมาไว้ที่เอวของเขาราวกับว่ามันไม่ใช่แค่คำเตือน
กระบองที่มีลูกบอลโลหะอยู่ที่ปลายด้านหนึ่ง
ตราบใดที่คนๆ นั้นไม่ใช่คนโง่ เขาสามารถเดาได้อย่างง่ายดายว่าเขาอาจจะถูกฟาดเพียงครั้งเดียว หัวของเขาก็เละได้เลย
รัสโซกล่าว
“เจ้าเก็บใบไม้แห้งได้เพียงพอแล้วหรือยัง?”
ชายหัวล้านเงยหน้าขึ้นแล้วเก็บกระบองลงไป
จากนั้นเขาก็กดกริ่งบนผนัง
ภายในห้องใต้ดิน ได้ยินเสียงบี๊บสั้นๆ!
ทันทีที่ได้ยินเสียง ประตูเหล็กที่ถูกล็อคก็เปิดออก
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกวักมือเรียกเข้าไปข้างใน รัสโซก็โค้งคำนับอย่างสุภาพแล้วลงไป
ลึกลงไปอีก โอลิเวอร์ก็มองเห็นห้องใต้ดิน
ไม่มีอะไรที่ต้องใส่ใจเป็นพิเศษ ยกเว้นกลิ่นหอมหวานที่อับชื้น
"ท่านอยู่ที่นี่?"
ชายวัยห้าสิบปี ผมหงอกอยู่ครึ่งหัว ใส่แว่นกรอบทองทักทายพวกเขา
"ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? เภสัชกร"
"อืม ยินดีต้อนรับ ข้าคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะมา”
พวกเขาพูดคุยกันราวกับรู้จักกันดี รัสโซคุยกับชายแก่ที่เขาเรียกว่าเภสัชกร แล้วเขาก็นำทางรัสโซไปที่ไหนสักแห่ง
แน่นอน โอลิเวอร์และปีเตอร์เดินตามและกระซิบพูดคุยกันตลอดทาง
"เขาคือใคร?"
"ใคร? เภสัชกร? ข้าก็ไม่รู้ เขาเป็นตัวแทนจำหน่ายรายใหญ่ของครอบครัวเรา ข้าได้ยินมาว่าเขาก็กำลังติดต่อกับครอบครัวอื่นด้วย”
“มีครอบครัวอื่นด้วยเหรอ?”
“แน่นอนสิ จะมีเพียงแค่ครอบครัวเราได้อย่างไรล่ะ”
*** ***
“เอาล่ะ” เภสัชกรพูดพร้อมกับเปิดประตูที่อยู่สุดทางเดิน
เมื่อเขาเปิดประตู โอลิเวอร์เห็นห้องที่ดูเหมือนโกดัง
ในห้องมีหลอดไฟสีขาวเพียงดวงเดียวสว่างขึ้น และข้างใต้นั้นมีคนโทรมๆ นั่งคุกเข่าอยู่
“ใบไม้แห้งทั้งหมดที่ข้ามี และหนังสือก็อยู่ที่นี่ ดังนั้นเชิญพวกท่านตรวจสอบด้วยตัวเอง”
"อืม"
หลังจากเสร็จสิ้นพูดคุยกับเภสัชกร รัสโซก็มองผู้คนและหนังสือสลับกันราวกับว่าเขากำลังดูสิ่งต่างๆ
ดูเหมือนเขาค่อนข้างคุ้นเคย และในระหว่างนี้ โอลิเวอร์ถามปีเตอร์ว่าใบไม้แห้งคืออะไร
ปีเตอร์ตอบอย่างสุภาพ
“ลูกหนี้ที่ไม่มีเงินใช้หนี้ ทั้งหมดที่พวกเขามีคือร่างกายของพวกเขา ดังนั้นเราจะเลือกคนที่สุขภาพดี พวกเขาต้องชำระหนี้โดยการถูกดึงพลังชีวิตออกมาทีละเล็กน้อยแทน”
ขณะที่โอลิเวอร์กำลังจะถามว่าพลังชีวิตคืออะไร รัสโซก็เปิดปากของเขา
“คนนี้ คนนี้ และ... ทั้งหมดยกเว้นคนนี้ ตกเป็นของเรา”
“หืม อะไร” คนที่รัสโซไม่ได้เลือกถามด้วยความสับสน
แต่แทนที่จะตอบกลับมีเพียงการสัมผัสที่หยาบกร้านกลับคืนมา
เขาถูกลากไปที่ไหนสักแห่ง ดูหวาดกลัวมาก
แต่ผู้ถูกเลือกก็ใช่ว่าจะโล่งใจ
พวกเขายังมองไปรอบ ๆ ราวกับว่าพวกเขากลัว แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ถูกครอบงำโดยบรรยากาศและไม่ทำอะไรเลย
รัสโซยิ้มให้พวกเขาแล้วพูดว่า
"สวัสดีทุกท่าน ยินดีที่ได้รู้จักทุกท่าน ข้าไม่สามารถบอกท่านได้ว่าข้าเป็นใครด้วยเหตุผลส่วนตัว แต่ข้าอยากจะยื่นข้อเสนอดีๆ ให้กับพวกท่าน ก่อนที่ข้าจะเข้าประเด็นทุกคนเป็นหนี้กันมากมายใช่ไหม”
บางคนพยักหน้าและมองไปรอบๆ
“เราจะคืนหนี้ทั้งหมดให้ท่าน หลังจากที่พวกเราได้พลังชีวิตแล้ว”
พลังชีวิต
คำพูดหนักๆ ทำให้ลูกหนี้ประหลาดใจ
จากนั้นเภสัชกรก็ก้าวเข้ามา
เขาดูมีทักษะและค่อนข้างคุ้นเคย
“อย่ากลัวขนาดนั้น เจ้าจะสูญเสียพลังงานบางส่วน ถ้าเจ้ากินดีและพักผ่อนได้ดี เจ้าจะสามารถฟื้นตัวได้”
แต่ลูกหนี้ก็มองหน้ากันเหมือนไม่โล่งใจสักเท่าไหร่
จากนั้นชายอ้วนหน้าตาขี้กลัวก็ยกมือขึ้นถามอย่างเงียบๆ
“พลังชีวิต… มันอันตรายไหม?”
“ไม่ ตราบใดที่เจ้าไม่กินมากเกินไป แต่จะเป็นอันตรายมากกว่าหากเจ้าไม่ชำระหนี้ในขณะที่ดอกเบี้ยของเจ้ายังคงสะสมอยู่ นี่คือทางเลือกจากข้า… ถ้าเจ้าไม่ชอบ เจ้าสามารถชำระหนี้ของเจ้าได้ตอนนี้และจากไป”
ลูกหนี้ไม่สามารถพูดอะไรตามคำพูดของเภสัชกรได้
พวกเขาถูกขายที่นี่เพราะพวกเขาไม่สามารถชำระหนี้ได้
เมื่อบรรยากาศมืดมน รัสโซก็ก้าวเข้ามาอีกครั้ง
“ข้าแน่ใจว่าท่านจะรู้สึกไม่สบายใจสักพักหนึ่งแล้ว แต่ท่านจะไม่ตาย เราไม่อยากฆ่าคน ถ้าท่านไม่ชอบมันจงบอกข้า ข้าจะไม่บังคับท่าน แต่ข้าแน่ใจว่ามันจะทำกำไรได้มากกว่าในระยะยาวหากท่านชำระหนี้ตอนนี้”
มันไม่มาก แต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับผู้ที่เป็นหนี้จำนวนมาก
ในที่สุด ทุกคนก็เห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจ และรัสโซก็เอื้อมมือออกไปและเริ่มดึงพลังชีวิตออกมาทีละคน
โอลิเวอร์มองดูร่างนั้นอย่างใกล้ชิด
มันต่างจากอารมณ์ พลังชีวิตไม่ได้อยู่รอบๆ ร่างกาย แต่อยู่ภายในร่างกาย และมันก็คล้ายกับอารมณ์ แต่แตกต่างกันอย่างน่าประหลาด
"เสร็จแล้ว"
“เฮ้! อึก… อึก…”
ชายผู้ที่ถูกดูดพลังชีวิตออกมาหายใจราวกับว่าเขาหมดแรง
รัสโซพูดพร้อมกับปิดหลอดทดลองที่บรรจุพลังชีวิตที่สกัดออกมาไว้ลงไป
“พักผ่อนให้เพียงพอ รับประทานอาหารและนอนหลับให้เพียงพอ ท่านจะฟื้นตัวเร็วๆ นี้”
พวกเขาเหนื่อยเกินกว่าจะฟัง ขณะที่รัสโซเข้าหาคนที่สองโดยไม่สนใจอะไรมาก
ลูกหนี้ที่หวาดกลัวกล่าวอย่างเร่งด่วน
“รอสักครู่”
“อืม อีกไม่กี่นาทีก็จะเสร็จแล้ว”
รัสโซขัดจังหวะและเริ่มดึงพลังชีวิตออกมา
ผู้คนที่ถูกดูดพลังชีวิตออกไปจะน้ำหนักลดอย่างเห็นได้ชัด และภาพที่แปลกประหลาดทำให้ลูกหนี้สั่นสะท้าน
มันน่ากลัว แต่ก็ไม่มีความหวังเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางชำระหนี้ได้
รัสโซ ซึ่งทำการดึงครั้งที่สองสำเร็จแล้ว และกล่าวขณะเดินไปที่อีกคน
“นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าได้เห็นพลังชีวิตเหรอ?”
"ใช่"
“นี่คือความลึกลับของเวทมนตร์แห่งความมืด เมื่ออันหนึ่งจบลง ก็มีอีกอันหนึ่งออกมา”
“ฮ่าฮ่า นั่นเป็นเรื่องจริง”
ปีเตอร์ตอบเรียบๆ
โอลิเวอร์เพียงจ้องมองอย่างสงสัย และรัสโซก็เสนอแนะขึ้นมาราวกับตั้งใจ
“พวกเจ้าอยากลองไหม?”
"อะไร?"
ปีเตอร์รู้สึกประหลาดใจ
“ฮ่าฮ่า ท่านรัสโซก็ล้อเล่นเก่งเหมือนกันน่ะเนี่ย ท่านไม่รู้เหรอว่าเรายังไม่ได้เรียนรู้มันเลย”
ในขณะนั้น โอลิเวอร์ถามด้วยแววตาเป็นประกาย
“ข้าจะลองได้จริงเหรอ?”
"ฮะ?"
ได้ยินเสียงประหลาดใจของใครบางคน
คนที่แปลกใจไม่ใช่แค่ปีเตอร์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงรัสโซด้วย
"…ทำไม?? เจ้าทำได้ไหม? เจ้าได้เรียนรู้มันหรือไม่”
“ไม่ แต่ข้าสามารถทำได้จากสิ่งที่ข้าเพิ่งเห็น”
ต่างจากสติอันเหม่อลอยตามปกติของโอลิเวอร์ น้ำเสียงของเขาให้ความรู้สึกมั่นใจ ไม่สิ ยิ่งกว่านั้น – เขาตั้งใจมาก
รัสโซถามอย่างจริงจัง
“เจ้าทำได้จริงๆ เหรอ? มันไม่ใช่เกม เจ้าจะพูดว่า 'ข้าทำผิดพลาด' ในภายหลังไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ทำได้ ถ้าไม่ผิดพลาด?”
“ใช่ แต่…เอาล่ะ เจ้ามั่นใจมาก ข้าก็จะให้เจ้าลอง อย่าทำผิดพลาด เภสัชกร ข้าขอให้เด็กคนนี้ทำได้ไหม”
เภสัชกรเพียงยักไหล่
“ถ้าผิดพลาด เจ้าก็แค่ชดใช้ความเสียหาย”
รัสโซแสดงหนังสือและหลอดทดลองราวกับว่าเขาตั้งใจจะให้โอลิเวอร์ทำแบบนั้นจริงๆ และบอกเขาว่าเขาต้องใช้พลังชีวิตมากแค่ไหนขึ้นอยู่กับหนี้
โอลิเวอร์แค่พยักหน้าราวกับว่าเขาเข้าใจจริงๆ
“โอเค งั้นก็ลองดู”
ลูกหนี้ที่สังเกตเห็นสถานการณ์อันตรายโดยสัญชาตญาณมองดูโอลิเวอร์ด้วยท่าทางหวาดกลัว
แต่โอลิเวอร์ไม่สนใจแม้แต่น้อยและยื่นมือขึ้นไปในอากาศ
“เดี๋ยวก่อน ไม่มากขนาดนั้น…”
ก่อนที่รัสโซจะพูดจบ พลังชีวิตของลูกหนี้ที่เหลือทั้งหมดก็ถูกดึงออกมาพร้อมกัน
พลังชีวิตที่แยกออกมาซึ่งกระจายอยู่ในอากาศถูกรวบรวมเข้าด้วยกัน
เนื่องจากมีคนจำนวนมาก พลังชีวิตจึงมีขนาดใหญ่และแวววาว มันไม่ง่ายที่จะควบคุม ไม่เพียงแต่สำหรับศิษย์ระดับกลางเท่านั้น แต่ยังสำหรับศิษย์อาวุโสด้วย
แต่สำหรับโอลิเวอร์ไม่ได้มีช่วงเวลาที่ยากลำบากเลย หลังจากดึงพลังชีวิตออกมาแล้ว เขาก็ทำให้มันมั่นคงในมือของเขา และพูดว่า
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ด้วยการแสดงออกตามปกติของโอลิเวอร์ รัสโซพยักหน้าด้วยใบหน้าที่โง่เขลา
ไม่เพียงแต่ดึงพลังชีวิตที่เขาไม่เคยเรียนรู้มาได้สำเร็จเท่านั้น แต่โอลิเวอร์ยังเก่งในการควบคุมมันทั้งหมดในคราวเดียวอีกด้วย
รัสโซไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
"ท่าน ข้าขอโทษ แต่ท่านช่วยเปิดฝาหลอดทดลองได้ไหม”
ปีเตอร์ซึ่งตกตะลึงก็ต้องประหลาดใจและเปิดฝาหลอดทดลองออกเมื่อได้ยินเสียงของโอลิเวอร์
โอลิเวอร์เติมพลังชีวิตได้ตรงจุด ในขณะที่รัสโซมองไปที่ลูกหนี้ที่กำลังจะเสียชีวิต
ปริมาณพลังชีวิตที่สกัดออกมานั้นตรงตามที่กล่าวไว้ในหนังสือทุกประการ
แม้ว่าเขาจะเลือกอย่างไม่รู้ทั้งหมดในคราวเดียว แต่ก็ไม่มีปัญหาในเรื่องความแม่นยำ
ความแม่นยำนี้เป็นเรื่องยาก แม้ว่ารัสโซจะทำทีละอย่างก็ตาม
'พรสวรรค์... นี่สามารถจัดอยู่ในประเภทพรสวรรค์ได้จริงหรือ?'
รัสโซรู้สึกราวกับว่าเขากำลังดูสัตว์ประหลาดในที่ทำงาน
โอลิเวอร์ส่งพลังชีวิตไปยังหลอดทดลองโดยไม่ลังเลใดๆ
ในสายตาของรัสโซร่างของโอลิเวอร์รู้สึกเหมือนสัตว์ประหลาดที่จะทำลายระเบียบกฎของครอบครัวที่มีอยู่
"ท่าน รัสโซ?”
" หืม อะไร เจ้ามีอะไร”
“เอ่อ พลังชีวิตนี้ใช้ทำอะไร?”
สำหรับคำถามของสัตว์ประหลาดซึ่งเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นรัสโซตอบด้วยรอยยิ้ม
“ข้าจะบอกเจ้าระหว่างทาง”
