บทที่ 86-2 ขาดพรสวรรค์ ดีกว่าค้นหาพรสวรรค์อย่างไม่เลือกหน้า

บทที่ 86-2 ขาดพรสวรรค์ ดีกว่าค้นหาพรสวรรค์อย่างไม่เลือกหน้า

.

“การตรวจจับเสร็จสมบูรณ์! คะแนนความน่าเชื่อถือของวัตถุเป้าหมายคือ 78 คะแนน!”

หลี่ซวนเห็นข้อความนี้ผ่านดวงตาที่กำลังมองกล้องส่องทางไกล

เพื่อดำเนินการตามแผน หลี่ซวนซื้อกล้องส่องทางไกลที่สามารถปรับกำลังขยายตามระยะทางได้เป็นครั้งแรก จากนั้นเขาก็ไปเปิดห้องพักชั้นบนของโรงแรมที่มีอาคารค่อนข้างสูงและหันหน้าไปทางถนน เขาซ่อนตัวอยู่หลังหน้าต่างกระจกสีเข้มหนา และเริ่มตรวจจับผู้คนที่สัญจรไปมาอย่างระมัดระวัง

ผลลัพธ์ก็คือ การทดลองครั้งแรกล้มเหลว หลังจากที่หลี่ซวนออกคำสั่ง เขาก็ได้รับคำตอบว่า “ระยะทางไกลเกินกว่าจะตรวจจับได้ โปรดลองอีกครั้งเมื่อเป้าหมายเข้ามาใกล้แล้ว!”

แน่นอนว่านี่เป็นไปตามที่หลี่ซวนคิดไว้ ระยะทางไกลเกินกว่าจะตรวจจับได้

หลี่ซวนทดลองซ้ำๆ เพื่อตรวจสอบระยะทาง ในที่สุดเขาก็ค้นพบว่าระยะทางที่ไกลที่สุดที่สามารถตรวจจับได้ก็คือ… 100 เมตร

ตั้งแต่เริ่มแรกเขาต้องการดำเนินการไปทีละขั้นตอน ตรวจจับจากระยะไกลมาใกล้ โดยเว้นระยะห่างและเตรียมตัวให้ดี ครั้งแรกเขาเลือกเป้าหมายที่อยู่ไกลสายตาที่สุด นั่นคือลูกค้าร้านผลไม้ฝั่งตรงข้ามของถนน ซึ่งมีระยะห่างจากหลี่ซวนไป 200 เมตร

จากนั้นก็ค่อยๆเปลี่ยนเป้าหมายให้ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หลังจากตรวจจับหลายครั้ง ในที่สุดหลี่ซวนก็ได้รับคำตอบสุดท้าย

หนึ่งร้อยเมตรเป็นระยะทางที่น่าอึดอัดใจ หากอยู่ในระนาบเดียวกันและซ่อนตัวได้ไม่ลึกลับพอ โอกาสที่จะถูกค้นพบก็มีสูงมาก แต่หลี่ซวนซ่อนตัวอยู่หลังกระจกหน้าต่างสีเข้มหนาของห้องพักชั้นบนในอาคารสูง มันจึงยากที่จะเกิดปัญหา

หลังจากยืนยันระยะทางแล้ว เป้าหมายแรกของเขาก็คือ เจ้าของร้านเล็กๆที่อยู่อีกฟากหนึ่งของถนน

เจ้าของร้านเป็นชายวัยกลางคน เขายืนเฉยๆไม่ได้ทำอะไร นอกจากเป่าพัดลม สูบบุหรี่ราวกับกำลังรอลูกค้าเข้าร้าน

เนื่องจากนี่เป็นระยะทางไกลสุดที่ได้รับการยืนยัน อย่างไรก็ตาม หลังจากหลี่ซวนออกคำสั่งให้ตรวจจับก็ต้องใช้เวลาถึง 5 วินาที จึงจะได้รับผลตรวจสอบ และใน 5 วินาทีนั้น ปฏิกิริยาของชายวัยกลางคนก็ทำให้หลี่ซวนตกใจ

หลังจากคำว่า ‘กำลังตรวจจับ…’ ปรากฏขึ้น ชายคนนั้นตัวสั่นทันที จากนั้นเขาก็ถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว และเงยหน้าขึ้นมองมายังทิศทางของดวงตาของหลี่ซวนหลังกล้องส่องทางไกลอย่างแม่นยำมาก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความสับสน

ไม่สำคัญว่าสีหน้าจะเป็นอย่างไร? สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ ชายคนนี้สามารถสบตาหลี่ซวนได้โดยไม่ต้องใช้กล้องส่องทางไกล!

ต้องรู้ว่าที่หลี่ซวนมองเห็นดวงตาของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจนก็เพราะเขาใช้กล้องส่องทางไกล แต่ถ้าไม่ใช้กล้อง พวกเขาก็อยู่ห่างกัน 100 เมตร ดังนั้นแม้แต่ใบหน้าของอีกฝ่ายก็ยังเห็นได้ไม่ชัดเจน ไม่ต้องพูดถึงการสบตากับอีกฝ่าย!

และที่สำคัญที่สุดก็คือ หลี่ซวนยังซ่อนตัวอยู่หลังหน้าต่างกระจกสีเข้มหนาจนเกือบเรียกได้ว่าทึบแสง

เมื่อหลี่ซวนเห็นว่าอีกฝ่ายสบตากับเขาผ่านกล้องส่องทางไกล แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนตำแหน่ง ดวงตาของฝ่ายตรงข้ามก็ยังสามารถติดตามเขาได้อย่างแม่นยำ

ในไม่กี่วินาทีนั้น หลี่ซวนสงสัยว่าเขาได้ไปทำให้ผู้มีความสามารถพิเศษขุ่นเคืองแล้วหรือไม่

แต่หลี่ซวนโชคดีที่การตรวจจับเสร็จสมบูรณ์และได้รับผลแล้ว จากนั้นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายก็ทำให้เขารู้สึกโล่งอก

หลังจากตรวจสอบเสร็จสิ้น การจ้องมองของชายวัยกลางคนก็ไม่แม่นยำอีกต่อไป แม้ว่าเขาจะมองมายังหน้าต่างกระจกห้องของหลี่ซวน แต่จุดสนใจของดวงตาก็อยู่ที่กระจกเท่านั้น เป็นเวลานานหลังจากนั้น ชายวัยกลางคนก็ขมวดคิ้ว และมองมายังหน้าต่างกระจกของโรงแรมเป็นระยะๆ ด้วยความสงสัย

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าชายวัยกลางคนจะสงสัย แต่ก็ไม่มีเจตนาที่จะดำเนินการใดๆ จากนั้นความถี่ในการมองหน้าต่างโรงแรมก็ลดลง ในที่สุดก็กลับสู่ความเฉื่อยชาเหมือนเดิม มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่เขาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อนึกถึงมันได้เป็นครั้งคราว

หลังจากได้รับผลลัพธ์นี้ หลี่ซวนก็รู้สึกโล่งอก แล้วไปตรวจจับคนอื่นต่อไป โดยไม่วิตกกังวลอีก

เป็นเวลานานหลังจากนั้น หลี่ซวนก็พบคนอีก 2-3 คน เพื่อตรวจจับและสังเกต แม้ว่าคะแนนจะไม่สูงนัก แต่หลี่ซวนก็ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดและดำเนินการตรวจจับด้วยความมั่นใจอย่างเต็มที่

แน่นอนว่ามีจำเป็นต้องเปลี่ยนสถานที่ และใช้โรงแรมให้น้อยที่สุด เพราะในสถานที่เช่นนี้ หากมีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นจำนวนมาก มันก็ง่ายที่จะถูกร้องเรียน และหากมีการร้องเรียนมากเกินไป ตัวตนของเขาก็จะถูกเปิดเผยและถูกตรวจสอบ ซึ่งจะนำปัญหามาให้มากมาย สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเห็น

ตอนเย็น หลี่ซวนมาอยู่ใกล้ใจกลางเมือง และพบอาคารสูงแห่งหนึ่งในสถานที่ห่างไกล ภายใต้ท้องฟ้าที่ค่อยๆมืดลง เขาก็เริ่มต้นการเดินทางเพื่อค้นหาผู้มีความสามารถโดยซ่อนตัวอยู่บนดาดฟ้า

เฉินเหว่ยปินกับเสี่ยวหลานไม่ได้ถูกเรียกมาในครั้งนี้ วันนี้หลี่ซวนต้องการเพียงทดสอบเท่านั้น เขาต้องการดูว่าค่าเฉลี่ยความน่าเชื่อถือของคนบนโลกจะอยู่ที่กี่คะแนน เพื่อกำหนดคะแนนของเป้าหมายที่เขาต้องการค้นหา

แน่นอนว่ายิ่งคะแนนสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น แต่ถ้าคะแนนเฉลี่ยต่ำเกินไป ถ้าเป็นแบบนั้นเขาเกรงว่าจะต้องลดมาตรฐานของเป้าหมายลง แต่ถ้าคะแนนเฉลี่ยสูง แน่นอนว่าเขาต้องมองหาคนที่มีคะแนนสูงสุด และคัดเลือกคนที่น่าเชื่อถือที่สุดให้มาช่วยทำงาน

แน่นอนว่า ไม่ว่าค่าเฉลี่ยจะต่ำขนาดไหนก็ตาม คนที่หลี่ซวนตามหาก็คือคนที่มีคะแนนอย่างน้อย 95 หรือสูงกว่านั้น อย่างไรก็ตามมากก็ดีกว่าน้อย