ตอนที่ 19 : ลู่หมิงคือคนดี (1)
ตอนที่ 19 : ลู่หมิงคือคนดี (1)
ความก้าวหน้าของทักษะการยิงหนังสติ๊ก +3
ความก้าวหน้าของทักษะการยิงหนังสติ๊ก +4
ลูกบอลเหล็กถูกยิงออกไปเรื่อยๆ และถุงใส่กระสุนที่อยู่บนโต๊ะก็เริ่มจะร่อยหรอลงไป แต่ความก้าวหน้าในทักษะการยิงหนังสติ๊กก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วด้วย
ด้วยการมีหวังซ่งดึงความสนใจอยู่ในแนวหน้า ลู่หมิงจึงสามารถยิงหนังสติ๊กออกไปได้อย่างสบายใจ
แน่นอนว่ามันไม่สำคัญว่ามันจะน่าพอใจหรือไม่
สิ่งที่สำคัญก็คือลู่หมิงเชื่อว่าการกำจัดซอมบี้ออกไปอีกหนึ่งตัวในตอนนี้จะหมายถึงการเผชิญหน้ากับซอมบี้ยักษ์หรือสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวกว่านั้นลดลงไปหนึ่งตัว
ทั้งหมดก็เพื่อการเอาชีวิตรอด
แม้ว่าจะมีความเสี่ยงที่จะถูกซอมบี้กัดจนตายหากมีซอมบี้ปีนขึ้นมาที่ชั้นสอง แต่ลู่หมิงก็ยังเชื่อว่ามันคุ้มค่าอยู่ดี
(หวังซ่ง: พี่ชาย นายโคตรเสี่ยงเลย…)
ในไม่ช้าซอมบี้นับสิบตัวที่ล้อมหวังซ่งและอีกสองคนเอาไว้ก็ถูกฆ่าไปจนหมด ทำให้หวังซ่งได้พักหายใจ
อย่างไรก็ตาม ความโกลาหลดังกล่าวดึงดูดซอมบี้ตัวอื่นเข้ามา ในขณะที่หวังซ่งกำลังใคร่ครวญว่าจะล่าถอยดีไหม เขาก็เห็นว่าในทันทีที่ซอมบี้ปรากฏตัว พวกมันก็ถูกสังหารไปทีละตัว และล้มลงไปเรื่อยๆ
แม้ว่าเขาจะรู้ตัวมาสักพักแล้วว่ามีคนกำลังช่วยเขาอยู่ แต่มันก็เพิ่งจะในตอนนี้ที่หวังซ่งมีโอกาสได้มองหาตำแหน่งของผู้ช่วย
บ้านของเขาโดดเด่นมาก และหวังซ่งก็สังเกตเห็นมันได้ในทันที
“ไปที่นั่นกันเถอะ!”
เมื่อเผชิญกับอันตราย สัญชาตญาณของมนุษย์ก็คือการรวมตัวกันและหาสถานที่ปลอดภัย ดังนั้นหวังซ่งจึงวิ่งไปทางบ้านของลู่หมิงทันทีพร้อมกับเมิ่งเจียและจางหลี่ซิน
ในขณะที่พวกเขากำลังขยับเข้ามาใกล้บ้านของลู่หมิง ลูกกระสุนเหล็กอันหนึ่งก็กระแทกพื้นใกล้กับเท้าของหวังซ่ง
“ถอยไปนะ นี่คือพื้นที่ส่วนตัว ห้ามเข้ามาใกล้โดยเด็ดขาด!”
เสียงของลู่หมิงดังขึ้น ทำให้พวกเขาต้องมองหน้ากัน
เมื่อพิจารณาว่าไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับการสนทนา หวังซ่งจึงได้แต่พาเมิ่งเจียและจางหลี่ซินไปซ่อนตัวในอาคารเล็กๆ ตรงข้ามบ้านของลู่หมิง
…
เสียงที่เกิดจากหนังสติ๊กไม่ได้ดังเท่าไรนัก
เมื่อไม่มีหวังซ่งคอยดึงดูดความสนใจของพวกมอนสเตอร์ เสียงก็ค่อยๆ เบาลง และซอมบี้ก็ถูกดึงดูดเข้ามาน้อยลงเรื่อยๆ
ในช่วงพักเที่ยง บนถนนไม่มีอะไรให้เห็นนอกจากซากศพของพวกซอมบี้
หลังจากปิดหน้าต่างและดึงแผ่นเหล็กลงมา ลู่หมิงก็สังเกตการณ์ต่อไปอีก 5 นาที เมื่อเขามั่นใจแล้วว่าสถานการณ์คลี่คลายแล้ว เขาก็คลายข้อมือและเริ่มเตรียมอาหารเที่ยง
หลังจากทำอาหารเที่ยงไปได้ไม่นานก็มีเสียงออดประตูดังขึ้น
เมื่อมาถึงประตูหน้าและเปิดหน้าจออิเล็กทรอนิกส์ขึ้นมาแล้ว ลู่หมิงก็เห็นหวังซ่งและสหายของเขา
“มีอะไร?”
เสียงดังไปถึงหูของหวังซ่งและสหายของเขา และเมิ่งเจียที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้าก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยพวกเราเมื่อกี้”
เมิ่งเจียที่มีสีหน้าเป็นมิตร และเป็นคนที่อายุมากที่สุดและฉลาดที่สุดในบรรดาสามคนนี้ ดังนั้นเธอจึงเหมาะสมที่สุดที่จะจัดการกับเรื่องดังกล่าว
“ไม่เป็นไรครับ”
ลู่หมิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จากนั้นเขาก็พูดต่อ “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปกินข้าวเที่ยงก่อนนะ บาย”
เมิ่งเจีย “???”
“เดี๋ยวค่ะ”
“มีอะไร?”
“เอ่อ พวกเราไม่เหลืออาหารกันแล้ว—”
“ฉันก็ไม่มีเหมือนกัน”
เมิ่งเจียไม่สนใจความพยายามที่ล้มเหลวในการขออาหาร เธอกล่าวต่อ “และยังมีอีกเรื่องหนึ่ง พวกเรามาจากกองทัพ และพวกเรามีภารกิจที่ต้องทำด้วย พวกเราอยากจะถามว่าคุณสนใจที่จะทำภารกิจนี้กับพวกเราไหม”
ภายในบ้าน ลู่หมิงกลอกตา
ทำไมถึงมีคนพยายามหลอกให้ฉันออกไปข้างนอกอยู่เสมอเลย?
“บ้านของฉันปลอดภัยมาก แต่เธอก็ยังจะล่อฉันออกไปพเนจรอยู่ข้างนอกกับเธออีกเหรอ?”
ฝันไปเถอะ!
ลู่หมิงไม่สนใจพวกเขาอีก เขาบอกลาคนพวกนี้และไม่สนใจพวกเขาอีก
หลังจากเสียงออดดังขึ้นอีกสามครั้ง และไม่มีเสียงตอบกลับมา ในที่สุดเมิ่งเจียก็ตระหนักได้ว่าความพยายามของเธอไม่เป็นผล
เธอแสดงความผิดหวังออกมา
นี่เป็นเพราะเมิ่งเจียคิดว่าเจ้าของบ้านหลังนี้น่าจะเป็นผู้ตื่นและคุ้มค่าที่จะลองดู
แต่ถ้าลู่หมิงไม่เต็มใจ พวกเธอก็ทำอะไรไม่ได้… เพราะพวกเธอคือเจ้าหน้าที่ของรัฐ ไม่ใช่โจร พวกเธอไม่สามารถบังคับอีกฝ่ายได้
เธอหันไปมองเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนและส่ายหัว “ไปกันเถอะ”
…
อาหารกลางวันของลู่หมิงประกอบด้วยอกไก่ต้ม ข้าว และผักดองกระป๋อง
หลังจากกินข้าวและจัดของเรียบร้อยแล้ว เขาก็เข้านอน
ในบ้านอีกหลัง หวังซ่งและอีกสองคนพบอาหารแห้งบางส่วน หลังจากกินกันเสร็จ พวกเขาก็อิ่มไปครึ่งท้อง จากนั้นพวกเขาก็เริ่มพูดคุยกันอย่างจริงจัง
“หมอนั่นต้องเป็นผู้ตื่นแน่ๆ! และเขาก็น่าจะเคยมีประสบการณ์ในการใช้หนังสติ๊กมาก่อนวันสิ้นโลก เขายิงแม่นจริงๆ และแข็งแกร่งมากด้วย”
หวังซ่งถอนหายใจออกมาด้วยความชื่นชมและแสดงให้เห็นถึงความสนิทสนมกับเพื่อนผู้กล้า
จางหลี่ซินและเมิ่งเจียรู้สึกสับสนกับลู่หมิงเล็กน้อย
ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาแปลกๆ…
“พี่เมิ่ง อันที่จริงฉันก็รู้สึกเหมือนกัน”
หวังซ่งโบกมือของเขาอย่างไม่ใส่ใจ “มันไม่มีอะไรแปลกเลย บางทีพี่เมิ่งอาจจะแก่และไม่เข้าใจวิธีคิดของคนหนุ่มสาว คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่ชอบอยู่บ้านและสนใจเรื่องของตัวเองเท่านั้น เมื่อพวกเขาสนใจเรื่องของตัวเองที่บ้านอย่างมีความสุข และพวกเราไปเคาะประตูบ้านของเขา เพื่อหวังว่าเขาจะเอาด้วยกับพวกเรา มันก็คงจะแปลกถ้าพวกเขาจะคิดแบบเดียวกับพวกเรา”
เมิ่งเจียยิ้มและพยักหน้า “แต่ก็มีเรื่องหนึ่งที่มั่นใจได้เลย คือเด็กคนนั้นน่าจะเป็นคนดี มิฉะนั้นเขาคงจะไม่ช่วยพวกเราในตอนเช้าหรอก”
หวังซ่ง “ใช่แล้ว เขาต้องเป็นคนดีแน่ๆ”
พวกเขากินไปคุยไป และในไม่ช้าบทสนทนาก็เปลี่ยนจากเรื่องของลู่หมิงไปเป็นแผนการต่อไป
เมิ่งเจียเสนอ “มางีบกันสักหน่อยเถอะ และเมื่อพวกเราพักกันแล้ว พวกเราค่อยไปหารถและอาวุธ ตกลงไหม?”
จางหลี่ซินและหวังซ่งพยักหน้าโดยพร้อมเพรียงกัน “ไม่มีปัญหา”
…
หลังจากพักในช่วงเที่ยงแล้ว เขาก็รู้สึกสดชื่นพร้อมกับค่าสถานะที่ถูกเพิ่มจนเต็ม
ชื่อ: ลู่หมิง
อายุ: 25 ปี
พละกำลัง: 13.9
ความแข็งแกร่ง: 14.4
ความว่องไว: 14.7
สิ่งที่ควรค่าแก่การกล่าวถึงก็คือเพราะเขาได้ยิงหนังสติ๊กอย่างเต็มที่ในช่วงเช้า ความก้าวหน้าของทักษะการยิงหนังสติ๊กจึงพุ่งทะยานขึ้น และมาถึงระดับ 7 (564/700) แล้ว
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา มันคงใช้เวลาไม่นานก่อนที่ทักษะการยิงหนังสติ๊กจะเลื่อนขึ้นไปเป็นระดับแปด
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด
สิ่งสำคัญที่สุดคือการสังเกตสถานการณ์ด้านนอก
นับตั้งแต่ซอมบี้ยักษ์ปรากฏตัว กลยุทธ์การเอาชีวิตรอดของลู่หมิงก็เปลี่ยนไป
บ้านของเขาซึ่งเขาคิดว่าไร้เทียมทานได้ตกอยู่ในความเสี่ยงที่ซอมบี้ระดับสูงจะบุกเข้ามาได้ สิ่งนี้ทำให้ลู่หมิงต้องหันเหความสนใจมาที่การตรวจสอบความเสี่ยงภายนอกและวางแผนอย่างรัดกุม
บนชั้นสอง ลู่หมิงเปิดช่องสังเกตการณ์และเห็นชายที่ได้แสดงทักษะของเขาในตอนเช้าย่องออกไปอย่างเงียบๆ และมุ่งหน้าไปยังทางเข้าของหมู่บ้าน
ผู้หญิงอีกคนและชายในชุดทหารยังคงอยู่ในบ้าน
ลู่หมิงไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้
บ้านหลังนี้คือป้อมปราการของลู่หมิง แต่บ้านหลังอื่นไม่ใช่
หากมีใครต้องการเข้าไปในบ้านของคนอื่นและใช้มันเป็นที่หลบภัย เขาก็ไม่ว่าอะไร ลู่หมิงไม่สามารถควบคุมสิ่งที่พวกเขาทำข้างนอกได้
เพราะการจำกัดการกระทำของคนอื่นย่อมเป็นเรื่องผิด ในฐานะชายหนุ่มที่ปฏิบัติตามกฎหมาย ลู่หมิงย่อมไม่มีส่วนร่วมในกิจกรรมที่ผิดกฎหมายอย่างแน่นอนแม้ในวันโลกาวินาศก็ตาม
เขารอต่อไปอีกประมาณ 5 นาที
ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากระยะไกล
ลู่หมิงเพ่งความสนใจและเห็นหวังซ่งกำลังวิ่งมาพร้อมกับซอมบี้เกือบร้อยตัวที่วิ่งตามหลังเขามาติดๆ
หวังซ่งก็มีดวงตาที่เฉียบคมเช่นกัน
จากระยะไกล เขาเห็นลู่หมิงกำลังแอบมองผ่านหน้าต่างอยู่
เขารีบโบกมือให้ลู่หมิง
“พี่ชาย ช่วยผมที! ช่วยด้วย!”
