บทที่ 31: คุเรไนผู้บอกว่าจะทำข้าวให้กิน
บทที่ 31: คุเรไนผู้บอกว่าจะทำข้าวให้กิน
โจนินพิเศษและโจนินชั้นสูงทั้งหมดไม่อาจเข้าไปขัดจังหวะการสนทนาระหว่างซาโตรุและคุเรไนได้เลย
จากนั้นทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันตามปกติ
“ซาโตรุ ไม่ใช่ว่าพวกเด็กๆ ทีมเจ็ดยังทำภารกิจไปได้ไม่มากเท่าไรเลยไม่ใช่เหรอ? ท่านโฮคาเงะจะยอมให้ทีมที่เจ็ดเข้าสอบจูนินด้วยหรือ?”
คุเรไนเช็ดริมฝีปากด้วยผ้ากระดาษ ใบหน้าของเธอนิ่งสงบมาก ราวกับว่าเธอไม่สนใจเรื่องที่ซาโตรุเพิ่งคีบเนื้อมาให้เธอเลย แต่ในใจเธอก็มีความสุขมากและอายเล็กน้อย
เกะนินทุกคนล้วนจะต้องภารกิจจำนวนหนึ่งก่อนที่โฮคาเงะรุ่นที่ 3 จะอนุมัติให้เข้าสอบจูนิน
เธอได้ยินมาว่าทีมที่เจ็ดไม่ได้ปฏิบัติภารกิจมามากสักเท่าไร
ระดับ D ห้าครั้ง และระดับ A หนึ่งครั้ง แค่นั้นเอง
ด้วยความแข็งแกร่งของทีมที่เจ็ด มันเป็นเรื่องน่าทึ่งจริงๆ ที่สามารถทำภารกิจระดับ A และเอาชนะนินจาซาบุสะ นินจาไร้สังกัดแห่งหมู่บ้านคิริงาคุเระได้
แต่ว่ามันก็อาจเป็นเพราะซาโตรุที่ช่วยให้พวกเขาสามารถเอาชีวิตรอดและทำภารกิจระดับ A สำเร็จมาได้
ดังนั้น โฮคาเงะรุ่นที่ 3 จึงตัดสินว่าเป็นเพราะซาโตรุที่ทำให้ภารกิจระดับ A สำเร็จ
กล่าวคือ ทีมที่เจ็ดได้ปฏิบัติภารกิจด้วยตัวเองเพียงแค่ระดับ D ทั้งหมดห้าภารกิจ นั่นคือการไปช่วยทำธุระ ช่วยเหลือแมวและเลี้ยงดูเด็กๆ
เช่นนั้นพวกเขาจะไปทำข้อสอบจูนินได้ยังไงกัน?
"ก็ฉันมีสิทธิพิเศษ" ซาโตรุหัวเราะเบาๆ หากไม่เขานี้แหละจะไปดึงเคราของตาแก่โฮคาเงะรุ่นที่ 3 และกดมือประทับลงบนกระดาษเอง
สิทธิพิเศษ? ไม่ใช่หรอก มันเกิดจากความตั้งใจของฉันต่างหาก
คุเรไนเอามือจับหน้า มองซาโตรุด้วยรอยยิ้มแล้วถามว่า “สิทธิพิเศษเหรอ?”
เธอรู้จักซาโตรุเป็นอย่างดี เธอรู้เลยว่ามันไม่ใช่แบบที่เขาพูดแน่
“เรื่องนี้มันไม่สำคัญหรอก ตราบใดที่ตาแก่โฮคาเงะรุ่นที่ 3 เห็นด้วยก็พอแล้ว” ซาโตรุพูดขณะกินเนื้อย่าง "คุเรไนจัง เธอเห็นใจพวกเด็กดื้อพวกนี้มากเกินไปแล้ว เดี๋ยวก็กลายเป็นผลเสียต่อพวกเขาในอนาคตหรอก"
“แต่ทีมที่สิบยังเด็กเกินไป พวกเขายังมีเวลาให้เติบโตขึ้นอีก” คุเรไนแย้งกลับ เธอคิดว่าเกะนินควรได้มีเวลาเติบโตและฝึกฝนตนเองก่อนระยะหนึ่ง ไม่เช่นนั้นมันจะส่งผลเสียและไม่เกิดผลดีใดๆ ตามมา
โดยเฉพาะเด็กอย่างฮิวงะ ฮินาตะ เธอจำเป็นต้องมีประสบการณ์และใช้เวลาในการค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น
“ทุกคนสามารถที่จะเติบโตได้ แต่พวกเขาจะเติบโตได้ไกลแค่ไหนสุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับรากฐานที่มีอยู่”
คุเรไนพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มจริงๆ ของเธอ “ซาโตรุ แล้วนายคิดยังไงเหรอ?”
“เป็นคำถามที่ดีนะ คุเรไนจัง” ซาโตรุรอให้คุเรไนถามคำถามนี้อยู่แล้ว
ซาโตรุยิ้มแล้วตอบไปว่า "แต่ซาโตรุเวลาใช้สมองก็จำเป็นต้องมีน้ำตาลแล่นในสมองปริมาณมากนะ"
“เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะเลี้ยงเค้กนายเอง” คุเรไนมองซาโตรุด้วยสายตาอันโมโห เธอก็รู้สึกสงสัยว่าทำไมจู่ๆ ซาโตรุถึงมาสนใจทีมสิบของเธอ
จุดประสงค์ของเขาคงมีแค่เรื่องผลประโยชน์เท่านั้นกระมัง
แต่การที่ได้เลี้ยงขนมเค้กซาโตรุ นั่นก็หมายความว่าทั้งสองจะได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น
เช่นนั้นมันดีมากเช่นกัน
"เอาถึงมกราคม" ซาโตรุยกนิ้วขึ้น
“หนึ่งเดือนเหรอ? นี่นายจะทำให้ฉันล้มละลายเลยหรือไง?” มุมปากของคุเรไนกระตุกเล็กน้อย
เธอได้นำทีมที่สิบไปฏิบัติภารกิจและแทบไม่มีเวลาทำภารกิจหาเงิน จนทำให้เงินเก็บของเธอเกือบหมดแล้ว
ซาโตรุแสร้งทำเป็นข่มขู่และพูดว่า “เธออยากเปลี่ยนแปลงทีมสิบให้ดีขึ้นจริงไหมเนี่ย?”
"ก็ได้ หนึ่งเดือน" คุเรไนกัดฟันแน่นและตอบตกลง แต่สิ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจไม่ใช่เพื่อการเปลี่ยนแปลงของทีมที่สิบอย่างแน่นอน ทว่าเป็นการใช้เวลาพิเศษกับซาโตรุอีกหนึ่งเดือนต่างหาก
“คนเราย่อมเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาเริ่มสิ้นหวัง ก็แค่ให้เด็กตัวแสบทีมสิบต้องผ่านความสิ้นหวังดูสิ” ซาโตรุชี้ไปที่คุเรไนด้วยตะเกียบแล้ว เขากล่าวด้วยรอยยิ้มบางเบา “ยกตัวอย่างเช่น ถูกศัตรูที่แข็งแกร่งไล่ล่า ในขณะที่เธอคอยเฝ้ามองอยู่ในเงามืด”
“นี่นายเป็นอาจารย์ได้ยังไงเนี่ย?” คุเรไนพูดด้วยความเหลือจะเชื่อ
ให้คอยมองดูนักเรียนถูกศัตรูที่แข็งแกร่งไล่ล่าเนี่ยนะ?
เมื่อได้ฟัง เธอก็รู้สึกได้เลยว่าความคิดของซาโตรุมันแย่เพียงใด
แต่พอคุเรไนเริ่มคิดตาม สิ่งที่ซาโตรุพูดนั้นก็สมเหตุสมผลมาก แต่ปัญหาคือมันอันตรายเกินไป
หากโจนินอย่างเธอไม่สามารถหยุดศัตรูได้ทันเวลา นักเรียนของเธอจะต้องตายอย่างแน่นอน
วิธีนี้คงเหมาะกับแค่ซาโตรุเท่านั้น
เพราะซาโตรุแข็งแกร่ง
“ตัดสินใจว่าจะเลี้ยงถึงเดือนมกราคมแล้ว อย่าเปลี่ยนใจล่ะ” ซาโตรุตบไหล่คุเรไน แสร้งทำเป็นภูมิใจมากและกล่าวว่า "อย่าลืมจ่ายส่วนของฉันวันนี้ด้วยนะ พอดีฉันไม่มีเงินเลย"
"ทำเป็นภูมิใจเชียวนะ" คุเรไนพูดออกมาอย่างไม่พอใจ จู่ๆ เธอก็สะดุ้ง เพราะประโยคที่ชิโนะพูดก่อนหน้านี้ได้ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ
จะคว้าหัวใจผู้ชาย ก็ต้องเลี้ยงผู้ชายให้ได้ก่อน
แม้ว่าซาโตรุทำเงินได้มากมายด้วยภารกิจเดียว แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจะไม่มีเงิน เพราะเขาเป็นเหมือนปรมาจารย์ซึนาเดะ ไม่ว่าเขาจะมีเงินมากแค่ไหน เขาก็จะใช้จ่ายมันอย่างสุรุ่ยสุร่าย
ผู้คนจำนวนมากในหมู่บ้านต่างถูกซาโตรุหลอก แต่เนื่องจากความแข็งแกร่งของเขานั้น ผู้คนจำนวนมากจึงได้แต่กัดฟันและอดทนต่อมัน
ซาโตรุเป็นเหมือนกับเผด็จการในหมู่บ้าน
แต่ยามนี้ซาโตรุไม่มีเงินเหลือแล้ว เช่นนั้นก็เป็นโอกาสอันดีของเธอ
พิชิตใจเขาด้วยการทำอาหารให้ที่บ้านเลย!
“ถ...ถ้านายไม่มีเงิน ฉันสามารถทำอาหารให้นายกินได้นะ”
คุเรไนหน้าแดงเล็กน้อย เธอหันศีรษะแล้วพูดด้วยใบหน้าอันแดงก่ำ “อย่าเข้าใจฉันผิดไปล่ะ ฉันกำลังเรียนทำอาหารอยู่ ฉันแค่อยากจะลองทำให้นายชิมดู”
ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง และจ้องมองไปที่คุเรไนด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
นี่เป็นผู้หญิงที่นิสัยแข็งกร้าวผู้นั้นจริงๆ เหรอ?
“ไอ้นิสัยซึนเดเระเขากำลังฮิตกันอยู่หรือไงเนี่ย?” ซาโตรุถึงกับพูดไม่ออก
ไม่ว่าจะไปที่ไหน เขาก็จะเจอแต่คนนิสัยแบบนี้ตลอดเลย
“ไม่เป็นไรหรอก ผู้หญิงบนถนนโออิรันเลี้ยงมื้อเย็นฉันทุกวันอยู่แล้ว” ซาโตรุโบกมือของเขาไปมา
เขารู้ว่าคุเรไนกำลังคิดอะไรอยู่
เธอกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ หันศีรษะไปและพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา "ฉันเกลียดนาย"
ซาโตรุ คนน่ารำคาญ!
เขารู้อย่างชัดเจนว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขากลับปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า
รอก่อนเถอะ
สักวันหนึ่งฉันจะจับนายไว้ให้ได้!
เธอเป็นคนที่มีเข้มแข็งมาก ทั้งยังไม่เคยยอมแพ้มาก่อนด้วย
“อย่าท้อแท้ไปเลยนะคุเรไนจัง” ซาโตรุประสานมือแล้วพูดว่า "ค่อยเป็นค่อยไปเอานะ"
ทันทีที่สิ้นเสียง ซาโตรุก็หายไปทันที
คุเรไนกำมือแน่น ริมฝีปากมีรอยยิ้มเบาๆก่อนจะพึมพำกับตัวเองว่า "เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ด้วย"
ในอดีต ซาโตรุมีนิสัยที่ไม่คุยกับคนแปลกหน้า แต่ในสายตาของซาโตรุ ทุกคนต่างก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา ยกเว้นแต่เพียงซึนาเดะ
ซาโตรุในปัจจุบันได้มีการเปลี่ยนแปลงไปมาก
เขาเริ่มจะสามารถใกล้ชิดกับคนอื่นได้มากขึ้น
....
ในเวลานี้ ณ สนามฝึกของทีมที่เจ็ด
“ว้าว ซากุระจังเก่งมากเลย เรียนรู้กระสุนวงจักรได้แล้วเหรอเนี่ย!” นารูโตะมองซากุระด้วยความชื่นชม
ขณะนี้เธอฝึกอยู่ในขั้นที่ 3 ซึ่งจะเป็นการเปลี่ยนแปลงหลังจากบีบอัดจักระ
สองขั้นแรกเป็นการเอาจักระมารวมกัน จากนั้นก็ต้องบีบอัดมันเพื่อสร้างกระสุนวงจักร
มันค่อนข้างยากพอสมควร
ด้วยจักระจำนวนมหาศาลของเขา แม้ว่าเขาจะใช้คาถาแยกเงาพันร่างเพื่อฝึกฝนตลอดทั้งวัน แต่เขาก็ยังฝึกคาถากระสุนวงจักรไม่สำเร็จ
ซากุระแตะจมูกของเธอแล้วพูดออกมาด้วยความพึงพอใจเล็กน้อย “ซาสึเกะคุง นารูโตะ พวกนายต้องฝึกให้หนักกว่านี้นะ”
"เหอะ" ใบหน้าของซาสึเกะเริ่มเปลี่ยนสี มือของเขาค่อยๆ กำหมัดแน่น ดวงตาของที่มีเนตรวงแหวนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความโกรธ
ยัยขี้เหร่คนนี้กลับเป็นคนแรกในทีมที่เจ็ดที่ฝึกฝนกระสุนวงจักรสำเร็จเสียได้!
นั่นหมายความว่าซากุระมีความสามารถมากกว่าฉันงั้นเหรอ?
ยัยขี้เหร่ที่ไม่ได้เก่งอะไร กลับสามารถแข็งแกร่งขึ้นนำหน้าฉันได้หนึ่งก้าว
เหอะ!
ซาสึเกะทนไม่ไหวเมื่อมีใครก็ตามในทีมที่เจ็ดแซงหน้าเขาไป
เขาเป็นผู้ที่ต้องจะล้างแค้น เขาต้องเป็นคนแรกที่มีความแข็งแกร่งเหนือกว่าใคร
ซาสึเกะกำลังฝึกอยู่ในขั้นที่สาม แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถรวมสองขั้นตอนแรกเข้าด้วยกันเพื่อบีบอัดจักระอย่างแม่นยำได้
ซากุระเอามือไพล่หลัง ถามพร้อมกับยิ้มเล็กยิ้มน้อย “ซาสึเกะคุง นายอยากให้ฉันสอนเคล็ดลับให้ไหม? ฉันเพิ่งสอนนารูโตะไปเองนะ”
“หลีกไปนะยัยขี้เหร่ อย่ามารบกวนฉัน!” ซาสึเกะตะคอกกลับไปอย่างเย็นชาและฝึกฝนต่อไปด้วยตัวเอง
ถึงแม้ซากุระจะมีเจตนาอยากช่วยเหลือ แต่ซาสึเกะกลับรู้สึกเหมือนเป็นการเยาะเย้ย
คนที่อ่อนแอกว่าฉันอยากจะสอนฉันเหรอ?
ตลกแล้ว!
นารูโตะชี้ไปที่ซาสึเกะด้วยความโกรธ และตะโกนด่าออกมา "ไอ้จอมอวดดีนี้ ซากุระจังอุตส่าห์ใจดีจะสอนนาย แต่นายกลับพูดแบบนั้นกับเธอเนี่ยนะ!"
“คนแบบนายมีหน้ามาว่าฉันด้วยเหรอ?” ซาสึเกะพูดอย่างเย็นชา
“ไอ้เจ้านี้ ขอโทษซากุระจังเดี๋ยวนี้เลยนะ!” นารูโตะคว้าคอเสื้อของซาสึเกะ
ซาสึเกะเอามือล้วงกระเป๋าแล้วมองนารูโตะด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
“ซาสึเกะคุง นารูโตะ...” ซากุระมองซาสึเกะและนารูโตะที่กำลังทะเลาะกันด้วยความตื่นตระหนก
*ปุ้ง*
ซาโตรุปรากฏตัวกลางอากาศอันว่างเปล่า
ซาโตรุมองทีมที่เจ็ดด้วยท่าทางสบายๆ แล้วพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา “ฉันรู้สึกโล่งใจดีเหลือเกินที่เห็นพวกเธอทะเลาะกัน”
ชีวิตของคนหนุ่มสาวต่างล้วนต้องการต่อสู้ ยิ่งพวกเขาต่อสู้มากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งมุ่งมั่นที่จะแข็งแกร่งขึ้นมากเท่านั้น
“นี่มันใช่สิ่งที่อาจารย์ควรจะพูดเหรอคะ?” ซากุระบ่น
"ฮึ้ย" นารูโตะและซาสึเกะแยกออกจากกันไป พวกเขาสะบัดหน้าหนีออกจากกันทันที
ทั้งสองดูเหมือนจะไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไร แต่จริงๆ แล้วตอนนี้พวกเขาสนิทกันมากกว่าเมื่อก่อนพอสมควร
