บทที่ 82.3 ชาวนาอัจฉริยะ

บทที่ 82.3 ชาวนาอัจฉริยะ

.

“พูดตามตรง! ฉันรู้สึกขอบคุณนายกับเสี่ยวหลานจริงๆ ที่ช่วยเหลือฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมา!” จู่ๆ หลี่ซวนก็เปลี่ยนน้ำเสียงและพูดต่อไปว่า “ฉันอยากมอบวันเกิดที่มีชีวิตชีวาให้นายมาโดยตลอด แต่ฉันก็ไม่มีความสามารถพอที่จะทำได้! ตั้งแต่ฉันรู้ว่าเจ้าเด็กน้อยอย่างนาย อยากเป็นแฮ็กเกอร์ระดับปรมาจารย์ และอยากได้รับสิ่งเสมือนจริงเหล่านั้น ฉันก็วางแผนที่จะมอบของขวัญนี้ให้นาย! โดยทั่วไป ของขวัญชิ้นนี้ของฉัน ควรจะทำให้นายตื่นเต้น! เหอ เหอ! แต่ ฉันเกรงว่าฉันจะมอบของขวัญแบบนี้ให้นายได้ครั้งเดียวเท่านั้นในชีวิตนี้ ในอนาคตฉันจะยุ่งมาก และเกรงว่าจะไม่มีเวลาที่จะทำให้นายพอใจแบบนี้ได้อีก!”

“ครั้งเดียวก็ครั้งเดียว แค่นายพยายามอย่างดีที่สุดก็พอแล้ว มันไม่สำคัญหรอกว่าของขวัญของนายจะเป็นอะไร!” เฉินเหว่ยปินพูดอย่างไม่แยแส “แต่ เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ? แฮ็กเกอร์? งั้นของขวัญของนาย …”

ขณะที่พูด ดวงตาของเขาก็ลุกวาว และพูดต่อไปอย่างตื่นเต้นว่า “มันเกี่ยวข้องกับแฮ็กเกอร์ใช่ไหม? ซวนจื่อ นายจะแนะนำให้ฉันรู้จักเทพผู้ยิ่งใหญ่งั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่!” หลี่ซวนมองดูนาฬิกาบนผนังอีกครั้งแล้วพูดว่า “เพื่อนร่วมชั้นของลูกพี่ลูกน้องของฉัน เป็นคนที่มีชื่อออนไลน์ว่า ชาวนาอัจฉริยะ!”

“ชาวนาอัจฉริยะ? ใครอ่ะ? ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน… แต่ดูเหมือนจะคุ้นๆอยู่นะ!” เฉินเหว่ยปินขมวดคิ้ว และแสดงออกถึงความไม่เข้าใจ

“เขาเป็นแฮ็กเกอร์ระดับปรมาจารย์ แต่ฉันไม่รู้ว่าระดับสูงแค่ไหน ยังไงก็ตามในโลกนี้ ไม่มีใครเก่งเท่าเขา!” หลี่ซวนยิ้ม และแอบพูดต่อในใจว่า ‘และไม่ควรมีใคร’

“แฮ็กเกอร์ระดับปรมาจารย์?” พอได้ยินคำนี้ เฉินเหว่ยปินก็ดวงตาลุกวาวขึ้นมาทันที และถามขึ้นอย่างคาดหวังว่า “ซวนจื่อ! นายวางแผนจะให้ฉันฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของเขาใช่ไหม? นั่นเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าของโลก…”

“นายจะไม่ได้เจอเขา! แม้แต่ฉันก็ยังพบเขาได้แค่บนอินเทอร์เน็ตเท่านั้น! ฉันแนะนำให้นายกำจัดความคิดนี้โดยเร็วที่สุด!” หลี่ซวนส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ใกล้ถึงเวลาแล้ว ไปกันเถอะ ไปออนไลน์กัน!”

เฉินเหว่ยปินดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้และรีบถามขึ้นว่า “ชาวนาอัจฉริยะ? ชาวนา? ซวนจื่อ เพื่อนร่วมชั้นของลูกพี่ลูกน้องของนาย คือชาวนาที่ยึดอำนาจฟอรัมแฮ็กเกอร์วันนี้ใช่ไหม?”

“อืม!”

“ไม่มีทาง?” เฉินเหว่ยปินลุกขึ้นยืนทันที และมองหลี่ซวนด้วยความประหลาดใจ “ซวนจื่อ! เรื่องนี้ไม่ตลกนะ อย่าพูดมั่วๆ”

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น! แค่ออนไลน์นายก็รู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ? แต่นายต้องจำไว้ว่า นายต้องไม่เปิดเผยข้อมูลจริงของพวกเราและลูกพี่ลูกน้องของฉัน ให้คนอื่นรู้! ต้องเก็บเป็นความลับ ห้ามพูดอะไรสักคำ! มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!” หลี่ซวนเตือนอย่างจริงจัง

“นาย… นายบอกว่า… ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ? เพื่อนร่วมชั้นของลูกพี่ลูกน้องของนาย ยึดอำนาจฟอรัมแฮ็กเกอร์ไปจริงๆเหรอ?” เฉินเหว่ยปินยังไม่อยากจะเชื่อ

“ใช่! เขายึดอำนาจไปจริงๆ แล้วสร้างห้องแชทไว้บนเพจนั้นด้วย เขายังให้เรายืมบัญชีของชาวนาอัจฉริยะสำหรับโพสต์ในห้องแชทสักพักด้วย! แต่กระบวนการแชททั้งหมด จะได้รับการตรวจสอบและป้องกันโดยเพื่อนร่วมชั้นของลูกพี่ลูกน้องของฉัน ไม่มีใครสามารถติดตามเราได้! เว้นแต่นายจะเปิดเผยความลับ ถ้าเป็นเช่นนั้น เพื่อนร่วมชั้นของลูกพี่ลูกน้องของฉันจะละทิ้งการคุ้มครองเราทันที แล้วเราก็จะปรากฏตัวต่อชาวโลก จากนั้นปัญหามากมายนับไม่ถ้วนก็จะติดตามมา!” หลี่ซวนเตือนอีกครั้ง

พูดจบ เขาก็มองนาฬิกาบนผนังอีกครั้ง คอมพิวเตอร์กำลังจะถูกปลดล็อคแล้ว เหลืออีกเพียงห้านาที การยึดอำนาจฟอรัมแฮ็กเกอร์ก็จะถูกยกเลิก แล้วซอฟต์แวร์ก็จะสร้างห้องแชทขึ้นทันที หากห้องแชทถูกสร้างขึ้นแล้วไม่มีใครปรากฏตัวขึ้น นั่นจะไม่เป็นการละเมิดความไว้วางใจของผู้คนเหรอ?

“อะไรนะ!!?” พอได้ยิน เฉินเหว่ยปินก็แทบกระโดดด้วยความตื่นเต้น และถามหลี่ซวนอย่างตื่นเต้นว่า “นายหมายถึง… เขาให้เรายืม… ไอดีของเขางั้นเหรอ?”

“แน่นอน! แต่วันนี้เป็นวันเกิดของนาย นายสามารถใช้ไอดีอาปินของนายก่อน! เพื่อสนุกกับคำอวยพรจากคนทั้งโลก! จากนั้นก็ใช้ไอดีของชาวนาอัจฉริยะ แกล้งทำเป็นผู้เชี่ยวชาญ! แต่…” หลี่ซวนหยุดไปชั่วครู่ แล้วพูดต่อไปว่า “ถ้านายไม่สามารถแกล้งทำเป็นปรมาจารย์ได้ หรือไม่ต้องการแกล้งทำ ก็ให้ฉันเล่นกับไอดีนั้นเอง!”

“อะไรแค่แกล้งทำจะเป็นไรไป? ไม่ใช่ว่านายจะไม่เห็นความสามารถของฉันบนรถบัส! ทำยังกับว่านายไม่รู้จักฉันงั้นแหล่ะ! ที่ฉันอยากเป็นปรมาจารย์ก็เพราะต้องการเพลิดเพลินไปกับสายตาเทิดทูนบูชาของเด็กๆพวกนั้น เพื่อนร่วมชั้นของลูกพี่ลูกน้องของนาย ยอดเยี่ยมมาก คาดว่าต้องมีคนที่เคยสูงส่งและทรงพลังมากมายคุกเข่าลงคารวะแทบเท้าเขา! ฮ่า ฮ่า ฮ่า … ยังไงมันก็อยู่ในโลกออนไลน์เสมือนจริง ฉันไม่ปฏิเสธ!” เฉินเหว่ยปินกล่าวอย่างรวดเร็ว

“อะไร? ตอนนี้นายเชื่อแล้วเหรอ?” หลี่ซวนถาม

“เชื่อแล้ว! ซวนจื่อ! พี่น้องกันจะไม่เชื่อได้ไง! พูดง่ายๆ ฉันชอบของขวัญวันเกิดนี้มาก! หากไม่มีอุบัติเหตุใดๆเกิดขึ้น นี่ควรจะเป็นวันเกิดที่มีความสุขที่สุดที่ฉันเคยมีในชีวิต! ฮ่าฮ่าฮ่า! ซวนจื่อนายน่ารักจังเลย ขอจูบหน่อย?” พูดจบ เฉินเหว่ยปินก็ขยับเข้าใกล้ใบหน้าของหลี่ซวน

“ออกไป!!” หลี่ซวนเตะเฉินเหว่ยปินออกไปโดยไม่ต้องคิด “บ้า! ทำแบบนี้น่ารักมากนักเหรอ? น่าขยะแขยงมาก! เชื่อไหม ฉันจะเตะนายอีกครั้ง! ทำไมไม่รีบไปอีก?”

“เหอ เหอ… ฉันจะไปออนไลน์แล้ว…” เฉินเหว่ยปินหัวเราะแห้งๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง จากนั้นก็รีสตาร์ทคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว

“ป่วยจิต!” หลี่ซวนสบถ และเสี่ยวหลานก็สบถตามเขาไปด้วย

“อืม! เสี่ยวหลานถ้าเธอรู้สึกเบื่อก็ไปเล่นคอมพิวเตอร์ที่ห้องฉันก็ได้ ฉันจะไปหาอาปินก่อน จะไปคอยคุมไม่ให้เขาพูดอะไรที่ไม่ควร!” หลี่ซวนหันมาบอกเสี่ยวหลาน แล้วเดินตามเฉินเหว่ยปินเข้าไปในห้อง

ซอฟต์แวร์ไม่จำเป็นต้องเรียกใช้ เพราะโปรแกรมทั้งหมดได้รับการตั้งค่าไว้แล้ว มันจึงสามารถทำงานได้ด้วยตัวเอง แต่เฉินเหว่ยปินไม่สามารถตั้งค่าได้ แม้ว่าจะเตือนเขาไปหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่หลี่ซวนก็ยังกังวล และเกรงว่าเขาจะตื่นเต้นเกินไปจนเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา

สำหรับเสี่ยวหลาน เธอเป็นคนที่ชอบอยู่เงียบๆ และเขียนไดอารี่ที่น่าเบื่อเท่านั้น จึงไม่มีอะไรที่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับแฮ็กเกอร์เลย แล้วเธอจะไปคุยกับใครได้? และต่อให้เธอเอาเรื่องนี้ไปพูดกับคนอื่น รับรองว่าไม่มีใครเชื่อแน่!