บทที่ 82.2 เค้กหวานแสนอร่อย
บทที่ 82.2 เค้กหวานแสนอร่อย
.
พอกลับมาถึงบ้านเช่า หลี่ซวนก็ยิ้มให้เฉินเหว่ยปิน และพูดว่า “คิดไม่ถึงเลยว่านายจะเสแสร้งได้เก่งขนาดนี้! นายเกือบทำให้เด็กนั่นทึ่งจนเรียกนายว่าพี่เขยแล้ว!”
“ไปเลย! ไม่ต้องมาแขวะฉัน! พี่ชายคนนี้มีทักษะนั้นอยู่แล้ว โอเคป่ะ? ไม่พูดไร้สาระกับนายแล้ว ในเน็ตมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ฉันต้องไปดูก่อน!” เฉินเหว่ยปินตอบกลับ แล้วโยนข้าวของส่งๆไปบนโซฟา จากนั้นก็เข้าไปในห้องโดยไม่หันกลับมามอง แล้วเปิดคอมพิวเตอร์
คอมพิวเตอร์เปิดได้ตามปกติ แต่ทันทีที่เขาเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ต จู่ๆ เดสก์ท็อปหน้าจอก็กลายเป็นสีดำ แล้วมีข้อความปรากฏขึ้นหนึ่งบรรทัด: ‘เวลาปลดล็อคเหลืออีก 00:37:45’ มันคือนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลัง
เมื่อสิ่งนี้ปรากฏขึ้น นอกจากการปิดและรีสตาร์ทแล้วก็ไม่มีปุ่มใดที่สามารถใช้งานได้
“เอ๋… เกิดอะไรขึ้น?” เฉินเหว่ยปินที่พยายามจัดการกับมันมาระยะหนึ่ง พูดขึ้นอย่างตกตะลึง “โดนแฮ็กอีกแล้วเหรอ? พี่ใหญ่คนไหนมายุ่งกับฉันอีกล่ะเนี่ย? ฉันอยากเข้าเน็ตตอนนี้นะ! โชคร้ายชะมัด … ซวนจื่อ! ยืมใช้คอมฯหน่อย เครื่องฉันโดนแฮ็ก เข้าเน็ตไม่ได้!”
พูดจบ เฉินเหว่ยปินก็ลุกขึ้นไปที่ห้องของหลี่ซวนและกดปุ่มสตาร์ทคอมพิวเตอร์
หลี่ซวนที่รีบไปที่ห้องพักแขกที่ใส่ตู้เย็นไว้สองตู้เพื่อหยิบเค้ก ตอบรับเฉินเหว่ยปินด้วยรอยยิ้ม เมื่อเช้าที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ในเมืองหลวงของจังหวัด เพื่อป้องกันไม่ให้เพื่อนรักรู้เรื่องก่อนเวลาอันควร เขาได้ตั้งค่าจำกัดการใช้งานคอมพิวเตอร์สองเครื่องนี้ลงในซอฟต์แวร์ ทำให้ทั้งสองเครื่องไม่สามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตได้จนกว่าจะถึงเวลา
หลี่ซวนค่อนข้างแม่นยำเรื่องเวลา ตอนนี้เขายังมีเวลาเหลืออีกกว่าครึ่งชั่วโมง ซึ่งเพียงพอสำหรับการฉลองวันเกิดด้วยเค้ก เพื่อให้วันเกิดสมกับเป็นวันเกิด
หลังจากนั้นไม่นาน เฉินเหว่ยปินที่อยู่ในห้องของหลี่ซวนก็คร่ำครวญว่า “ซวนจื่อ คอมพิวเตอร์ของนายก็โดนเหมือนกัน! ทำไงดี? ฉันเข้าเน็ตไม่ได้แล้ว!”
“บนนั้นแสดงว่ายังเหลือเวลาอีกสามสิบนาทีไม่ใช่เหรอ?” หลี่ซวนหันไปมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วพูดขึ้น จากนั้นก็หยิบเค้กที่ใส่ตู้เย็นไว้ตั้งแต่เที่ยงออกมา ในขณะที่นำมันมาที่ห้องนั่งเล่น เขาก็พูดกับเฉินเหว่ยปินว่า “ในเมื่อการปิดกั้นจะไม่ถูกยกเลิกจนกว่าจะหมดเวลา! งั้นเราก็มากินเค้กรอดีไหม?”
แม้ว่าเฉินเหว่ยปินจะไม่มีความสุขมากนัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อคอมพิวเตอร์ในบ้านโดนปิดกั้น แต่การจะออกไปอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ตอนนี้ เพียงเพราะเหตุผลเพียงเท่านี้มันก็คงจะเกินไปหน่อย! และเวลาก็ยังเหลืออีกเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น งั้นรออีกหน่อยก็ได้!
อย่างไรก็ตาม หลังจากเปิดฝากล่องเค้ก อากาศก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมสดชื่น ราวกับจะบอกกับพวกเขาว่า เค้กก้อนนี้แตกต่างจากปกติมาก!
“พระเจ้า! ทำไมน่ากินแบบนี้? ฉันอยากกินจังเลย!” เสี่ยวหลานจ้องมองไปที่เค้กแล้วน้ำลายไหล หลังจากกลืนน้ำลายเธอก็พูดขึ้น
เฉินเหว่ยปินก็ไม่มีข้อยกเว้น เขาจ้องมองเค้กและพูดขึ้นว่า “ซวนจื่อ เค้กก้อนนี้ดูแตกต่างมาก! เป็นไปไดไหมที่ลูกพี่ลูกน้องของนายเป็นคนทำ? มันหอมมาก… น่ากินจังเลย!”
“เหอ เหอ! ถูกต้อง ลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นคนทำเองแหล่ะ เป็นไง ไม่เลวใช่ไหมล่ะ?” หลี่ซวนพูดด้วยรอยยิ้ม และเขาก็เป็นเหมือนกับทั้งสองคนโดยไม่มีข้อยกเว้น เมื่อมองดูเค้กขนาด 3 ปอนด์ก้อนนี้ เขาก็อยากกินมันลงไปทั้งก้อน
หลี่ซวนซื้อเค้กมาจากร้านค้าฟาร์ม ด้วยราคามากกว่า 300 เหรียญทอง ซึ่งแพงมาก!
แต่มันก็คุ้มค่าเงินมาก ตัดสินได้จากกลิ่นหอมที่เข้มข้น เค้กก้อนนี้รับรองว่าต้องอร่อยแน่!
จากนั้นทุกอย่างก็เป็นเหมือนวันเกิดอื่นๆ ทั้งเพลงวันเกิด การอธิษฐาน และอื่นๆ กระบวนการเป็นไปตามปกติ
ภายใต้ความเย้ายวนของกลิ่นหอม ทุกคนขี้เกียจเกินกว่าจะพูดอะไร หลังจากขั้นตอนของการฉลองวันเกิดและตัดเค้กแจกจ่ายเสร็จสิ้น ทุกคนก็กินมันโดยไม่สนภาพลักษณ์ใดๆ นั่นรวมถึงเสี่ยวหลานด้วย เป็นแบบนี้แล้วพวกเขาจะมีเวลาพูดอะไรอีก?
สิบนาทีต่อมา เฉินเหว่ยปินก็ไปนอนแผ่หลาอยู่บนโซฟาอีกครั้ง เขาเรอและพูดด้วยความพึงพอใจว่า “คิดไม่ถึงว่าคนแค่สามคนจะกินเค้กก้อนใหญ่ได้หมดจริงๆ…”
“ฮู่! โชคดีนะ…” เสี่ยวหลานกล่าวอย่างมีความสุข “ที่เค้กแบบนี้ไม่ได้มีจำหน่ายทุกวัน ไม่งั้น ฉันได้น้ำหนักขึ้นจริงๆ! พี่ซวนจื่อ เค้กนี้ดีกว่าเค้กที่มีรสชาติเหมือนอาหารนักบินอวกาศพวกนั้นจริงๆ ลูกพี่ลูกน้องของคุณยอดเยี่ยมมาก! เขารู้เรื่องอาหารมากจริงๆ!”
หลี่ซวนหัวเราะอย่างมีความสุขและพูดว่า “ตอนอยู่บนรถใครกันที่บอกว่าไม่กิน? แต่ทำไมถึงได้กินมากกว่าคนอื่นอีก?”
“ก็ใครจะรู้ว่าเค้กของคุณจะอร่อยมากขนาดนี้” เสี่ยวหลานกล่าวกลบเกลื่อน
“ซวนจื่อ! ของขวัญที่นายบอกว่าจะให้ฉันไม่ควรเป็นสิ่งนี้ใช่ไหม?” จู่ๆ เฉินเหว่ยปินก็ถามขึ้น
“ไม่ใช่เค้กนี้หรอก!” หลี่ซวนส่ายศีรษะ แล้วมองนาฬิกาบนผนัง จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายจะรู้เมื่อเข้าเน็ตได้ ถ้าบอกล่วงหน้าไปมันก็จะไม่ตื่นเต้น ตอนนี้ฉันยังไม่พูดดีกว่า!”
“มันน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ?” เฉินเหว่ยปินถามด้วยความไม่เชื่อ “ของขวัญลึกลับขนาดนี้ มันคืออะไร? มันจะทำให้ฉันตื่นเต้นมากเลยเหรอ? ยังบอกไม่ได้เหรอ? ดีขนาดนั้นเลย?”
.
*******
ผู้แปล – เนื่องจากบทที่ 82 เค้กหวานแสนอร่อย ยาวมากกกก เลยจำเป็นต้องหั่นออกเป็นสามตอน แต่ผู้แปลจะขายแค่ตอนเดียว นอกนั้นฟรี ถือว่ามันคือบทที่ 82 บทเดียว
ปล. นิยายเรื่องนี้แต่งจบไปตั้งแต่ 10 ปีที่แล้ว ตอนนั้นโทรศัพท์มือถือยังไม่แพร่หลายและเทคโนโลยีต่างๆก็ไม่เหมือนปัจจุบัน นิยายที่แปลออกมาบางคนอาจรู้สึกว่ามันดูแปลกหน่อยๆ
