บทที่ 29 : [สำรวจอิสระ] ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด (2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 29 : [สำรวจอิสระ] ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด (2)
หน้าจอสามช่อง แต่ละช่องประดับด้วยตัวเลขตั้งแต่ 0 ถึง 7 ซึ่งมันกำลังหมุนวนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหยุดตามลำดับ ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง!
ตัวเลขที่เปิดออกมาคือ… 1 2 1 ตามลำดับ
ความเสียหาย 121!
ตู้มม!
หนูขนาดมหึมาที่ถูกหมัดของข้าปะทะกระเด็นไปไกลจนเกิดเสียงดังคล้ายฟ้าคำรามขึ้น
“…”
ข้ายืนอยู่ตรงนั้นด้วยความตกตะลึง หมัดของข้ายังคงชูขึ้นอยู่กลางอากาศ
’แต่โดยปกติแล้ว โอกาสที่จะได้ร้อยมันแทบเกิดขึ้นได้ยากด้วยซ้ำ...’
มันเป็นของห่วยๆ ที่มักจะสุ่มได้ไม่เกินสิบ
แต่คราวนี้มันกลับเด้งมาร้อยและทำให้เขาสามารถจัดการกับหนูยักษ์ได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียว
"อ-องค์ชาย? ท่านเป็นอะไรไหม?"
“โอ้ อืม ข้าไม่เป็นอะไร...”
ลูคัสตกใจพร้อมกับรีบวิ่งมาหาข้า แต่เมื่อพบว่าข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นกัน? ท่านเอาชนะสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้ยังไงด้วยการโจมตีครั้งเดีย …”
หนูยักษ์ที่โดนหมัดของข้าร่างแหลกสลายไปแล้ว
ไม่ใช่แค่ลูคัส กระทั่งเดเมี่ยน จูปิเตอร์และลิลลี่ต่างก็อ้าปากค้างมองมาทางข้าด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
ข้าครุ่นคิดหาคำอธิบายความผิดปกตินี้ว่าข้าได้สิ่งของนี้มาได้อย่างไร แต่ก็ไม่อาจหาข้ออ้างได้เลย
’ข้าคงไม่สามารถเปิดเผยว่าข้าได้มันมาจากกล่องในกระเป๋าเก็บของของข้า ซึ่งมันเป็นรางวัลจากของระบบที่สามารถเคลียร์ด่านได้…แล้วข้าจะอธิบายยังไงว่าอาวุธนี้มันจะสุ่มวงล้อทุกครั้งที่ข้าใช้งานมัน?'
ดังนั้นข้าจึงหลีกเลี่ยงที่จะพูดความจริงออกไป
“นั่นคือหมัดขององค์ชายยังไงล่ะ”
"อะไรนะขอรับ?"
“หมัดขององค์๙าย มันคือหมัดขององค์ชาย เจ้าเข้าใจไหม?”
"เอ่อ...? หมัดขององค์ชาย …?”
“เชื้อพระวงศ์สามารถแสดงพลังพิเศษออกมาได้...เมื่อถูกต้อนจนมุม แต่มันก็แค่บางครั้ง เข้าใจหรือยัง!”
แม้จะไม่ใช่อย่างที่ข้าพูด แต่คำอธิบายเช่นนี้ดูจะเข้าหลัการที่สุดแล้ว พวกเขาได้แต่จำใจเลิกคิดเรื่องนี้ไป
สมาชิกในทีมดูจะไม่เชื่อสิ่งที่เขากล่าวมาสักนิดเดียว แต่เมื่อไม่มีคำอธิบายอื่นจึงปล่อยมันทิ้งไป เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่ทุกคนเลิกสนใจมันแล้ว
เราเปลี่ยนบรรยากาศและพากันเดินไปยังห้องถัดไป
[ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด – ห้อง 2]
– ห้องนี้ว่างเปล่า
ห้องที่สองไม่มีอะไรเลย ไม่มีสัตว์ประหลาด ไม่มีเหตุการณ์พิเศษ ไม่มีไอเท็มใดๆ
ทว่าใช่ว่ามันจะว่างเปล่าแบบที่เราคิดกัน ข้ารีบสั่งสมาชิกในทีมทันที
“อาจมีบางอย่างกำลังซ่อนอยู่ ค้นหาให้ทั่ว!”
แม้จะดูน่าสงสัย แต่สมาชิกในทีมก็แยกย้ายกันไปและเริ่มค้นหาทั่วห้อง หลังจากนั้นไม่นาน...
“อา มีอะไรบางอย่างที่นี่ด้วย”
เดเมี่ยนพบเจออะไรบางอย่างเข้าให้แล้ว
“สุดยอด สมกับเป็น [ดวงตาพันลี้]! ว่าแล้วเชียวว่าข้าสามารถพึ่งพาเจ้าได้~!”
ข้ารีบวิ่งไปที่ด้านข้างของเดเมี่ยนนพร้อมกับอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น
มีประตูเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ด้านหนึ่งของห้อง เมื่อเปิดประตูเข้าไป มันก็เผยให้เห็นหีบสมบัติเล็กๆ อยู่ภายใน
เดเมี่ยนที่เจอกล่องสมบัติก็ยิ้มกว้างในทันที
“มันคือหีบสมบัติขอรับองค์ชาย!”
“เจ้าทำได้ดีมาก แต่ต้องระวัง มันอาจเป็นกับดักที่ปลอมตัวเป็นหีบสมบัติ…”
ก่อนที่ข้าจะพูดจบประโยค จูปิเตอร์ที่พุ่งเข้ามาคว้าหีบสมบัติและรีบเปิดมันทันที
“ให้ตายเถอะ ยัยแก่บ้าเงิน! ถ้ามันเป็นกับดักกันเล่า?!”
แคร๊ง!
โชคดีที่มันไม่ใช่กับดัก แต่เป็นหีบสมบัติของแท้ มันมีอัญมณีและเหรียญทองอยู่พอประมาณ
“เฮอะ…”
จูปิเตอร์ที่ชื่นชมอัญมณีที่อยู่ในมือ จากนั้นจึงได้เกาศีรษะของตนด้วยความเขินอาย
ท่าทางของนางดูเปลี่ยนไปทันทีเมื่อสังเกตเห็นสายตาของเราเหล่ามองมาที่เขา
“โอ้ ข้าต้องขออภัยด้วย พอดีอดใจไม่ไหวเมื่อได้กลิ่นเงินน่ะ”
ลักษณะ ’บ้าทอง’ ของนางดูเหมือนจะทำงานเมื่อใดก็ตามที่นางพบเจอหีบสมบัติ
ข้าลูบหน้าผาของตนด้วยความรู้สึกปวดศีรษะ ถ้าเกิดมันมีกับดักหีบสมบัติในอนาคต ข้าจะจัดการกับหญิงชราผู้นี้ได้ยังไงกัน?
“เช่นนั้นข้าขอคืนหีบสมบัตินี้ให้ท่านแล้วกัน”
จูปิเตอร์ส่งอัญมณีและเหรียญทองให้ข้า เดี๋ยวก่อนนะคุณยาย ข้าเห็นนะว่าเจ้าเอามันใส่กระเป๋าของตนเองด้วย!
ผมเลือกที่จะไม่สนใจ เก็บอัญมณีและทองคำพร้อมกับไปที่ห้องถัดไป
[ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด – ห้อง 3]
– กำจัดศัตรู!
– หนูท่อระบายน้ำยักษ์ ระดับ 5: 12 ตีว
ห้องที่สามก็เป็นห้องจัดการสัตว์ประหลาดเช่นกัน
แม้ว่าระดับของสัตว์ประหลาดจะเพิ่มขึ้น แต่เราก็สามารถฆ่าพวกมันได้ทั้งหมดโดยไม่เกิดความเสียหายอะไรมาก
’ข้าไม่อยากใช้หมัดเจ้าชายซ้ำสองแล้วนะ!'
ในขณะที่นับจำนวนศพหนูที่ถูกฆ่าอย่างระมัดระวัง ข้าก็จดบันทึกไว้ในใจ
หากเลือกได้ ข้าจะไม่ใช่มันอีกเป็นอันขาด
“เอาล่ะ ห้องถัดไปเป็นห้องบอสแล้ว”
ก่อนที่จะเข้าไปในห้องบอส เราก็มาพักผ่อนกันสักครู่เถิด
ข้ายิ้มให้สมาชิกในทีมขณะที่พวกเขานั่งสบายๆ และพากันกินอาหารที่เก็บเอาไว้
“ถ้าเราจัดการตรงนี้ได้ เราก็จะกลับบ้านไปกัน ทุกคนต้องอดทนไว้นะ”
ทุกคนพยักหน้ารับ โดยเฉพาะลิลลี่ นางดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ พยักหน้าไปมาด้วยความมุ่งมั่น
ดูเหมือนนางคงอยากกลับบ้านจริงๆ...
หลังจากออกจากห้องที่สามและเดินหน้าต่อไปอีกเล็กน้อยลงไปในท่อระบายน้ำ ประตูบานใหญ่ก็ปรากฏออกมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นห้องบอส
เมื่อแลกเปลี่ยนสายตากับสมาชิกในทีม ข้าก็ตบไหล่ของลูคัสที่อยู่แถวหน้า ลูคัสเปิดประตูเข้าไปอย่างแรง
เอี๊ยดดด-
เสียงประตูครูดได้ดังขึ้น ประตูห้องใหญ่พลันเริ่มเปิดออก
***
เราเข้าไปในห้องทีละคน
ห้องนี้กว้างขวางกว่าห้องพักก่อนหน้านี้พอสมควร
ท่อระบายน้ำทิ้งแห่งนี้มีขนาดใหญ่พอสมควร ทั้งยังมืดและน่าสะพรึงยิ่ง
อีกทั้งมีกลิ่นของเลือดด้วย
เมื่อเข้ามาในห้อง กลิ่นเหม็นของเลือดก็ตลบอบอวลไปทั่วอากาศ ข้าปิดจมูกตามสัญชาตญาณ นั่นอะไรกันน่ะ?
“…!”
เมื่อข้ายกโคมไฟขึ้นเพื่อสำรวจสภาพแวดล้อม ในที่สุดข้าก็รับรู้ถึงที่มาของกลิ่นเหม็นโชย
ห้องนี้เต็มไปด้วยซากศพหนูมากมาย
พวกมันเป็นหนูท่อระบายน้ำยักษ์ที่เรากำจัดในห้องก่อนหน้านี้
แม้จะเป็นหนู แต่พวกมันก็เป็นสัตว์ประหลาดอย่างไม่ต้องสงสัย ทว่าพวกมันกลับตายอยู่บนพื้นนับร้อยตัว
ซึ่งท่ามกลางกองซากศพหนูจำนวนมากเหล่านั้น...
"มีหนูอยู่ตัวหนึ่ง..."
มีหนูตัวหนึ่งยืนหันหลังให้เรา ตัวของมันใหญ่กว่าตัวที่เราล้วนเคยเผชิญมา
“หนู …พวกมันไม่หมดสักที…”
มือขนาดมหึมาของหนูยักษ์จับหนูท่อระบายน้ำที่เปียกโชกไปด้วยเลือด
ด้วยการแกว่งแขนของมันอย่างแรง หนูท่อระบายน้ำที่กำอยู่ในกำมือของมันก็พุ่งออกไปราวกับกระสุนปืนใหญ่
ตุ๊บ! ตุ๊บ!
ซากศพหนูได้เข้าไปรวมกับกองซากศพหนูที่เคยมีอยู่
หนูมหึมาตัวนี้เป็นผู้ร้ายที่อยู่เบื้องหลังการสังหารหมู่หนูในท่อระบายน้ำอย่างไม่ต้องสงสัย
“ต้องกำจัดหนูให้สิ้นซาก ต้องขจัดมันไป ต้องกำจัดหนู ชำระล้างอาณาจักรทะเลสาบ ทำความสะอาด! ทำความสะอาด! ทำความสะอาด!”
เสียงอันบ้าคลั่งได้ดังออกมาจากหนูยักษ์
เดเมี่ยนได้แต่พูดตะกุกตะกักออกมา
“สัตว์ประหลาด…มันกำลังพูดภาษามนุษย์งั้นเหรอ…?”
เมื่อได้ยินเสียงของเดเมี่ยน หูของหนูยักษ์ก็กระตุก
"อะไรกัน...?"
จากนั้นมันก็ค่อยๆ หมุนคอมารอบๆ
“มีหนูยังมีชีวิตอยู่อีกสินะ…”
สมาชิกในทีมของข้าสูดลมหายใจเข้าลึกขณะที่พวกเขาจ้องมองไปยังหนูมหึมาเบื้องหน้า
ขนาดของมันน่าสะพรึงจริงๆ ความสูงของมันดูเหมือนจะเกิน 3 เมตร ขนของมันเปียกโชกไปด้วยเลือดของพี่น้องหนูจนสีของมันกลับกลายเป็นสีแดงเข้ม
ฟันและกรงเล็บที่เป็นอันตรายของมันแหลมคมราวกับใบมีด
“ที่เจ้าหนูตัวนี้มันช่างพูดก็เพราะว่าเป็นบอสไงเล่า….”
ข้าพึมพำ...
“มีหนูเต็มไปหมด! ไม่ว่าข้าจะสังหารไปกี่ครั้ง พวกมันก็ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ! ไอ้พวกหนูสารเลว!”
หนูตัวมหึมาได้ระเบิดเสียงอกมาด้วยความโกรธ
กรงเล็บมหึมาของมันยื่นออกมาอย่างน่าสยดสยอง หางของมันประดับไปด้วยหนามแหลมที่ขูดอยู่กับพื้น
สายตาที่เกรี้ยวกราดของมันคล้ายกับเปล่งแสงออกมา
“ข้าจะทำลายล้างเจ้าทั้งหมดให้สิ้น!”
เมื่อคำรามออกมา บอสสัตว์ประหลาดก็พุ่งเข้ามาหาเรา
มันพุ่งเข้าใส่อย่างดุดัน
ติ้ง!
หน้าจอแจ้งเตือนระบบได้ทำการอัปเดตแล้ว ข้ารีบตรวจสอบมันทันที
[ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด – ห้องบอส]
– เอาชนะบอส!
– ระดับ15 มนุษย์หนูยักษ์ <ผู้จัดการท่อระบายน้ำปาเลจ>
ผู้จัดการท่อระบายน้ำปาเลจ
ดูเหมือนนั่นจะเป็นชื่อของมนุษย์หนูตนนี้สินะ
’ว่าแต่ทำไมมนุษย์หนูถึงมีชื่อคล้ายมนุษย์กัน’
ไม่สิ ข้าไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้
ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!
การต่อสู้กับบอสยังคงดำเนินไป หนูยักษ์ได้เข้ารุกใส่เราอย่างเกรี้ยวดกราด
’ข้าต้องออกคำสั่งสินะ...’
ข้ากำหนดวางแผนในใจอย่างรวดเร็ว เตรียมที่จะออกคำสั่งให้สมาชิกในทีมของข้า
แต่ก่อนที่ข้าจะได้ออกคำสั่ง
“อ๊าาาา!! หนู!”
ในความบ้าคลั่งที่เต็มไปด้วยน้ำตา ลิลลี่ปลดปล่อยเปลวไฟที่ยิ่งใหญ่ออกมา มันเร็วกว่าข้าที่กำลังแนะนำออกไปเสียอีก
วู้บบ!
มันเป็นคาถาเปลวไฟที่ใหญ่ที่สุดที่ข้าเคยเห็นลิลลี่สร้างขึ้นมา
เปลวไฟรุนแรงมากจนทำให้ผิวหนังบนตัวของข้าคล้ายกับถูกความร้อนแผดเผา โอ๊ย ร้อนมาก!
“จิ๊ด!”
มนุษย์หน้าพุ่งเข้ามาหาเรา มันจึงชนเข้ากับเสาเปลงเพลิงและได้แต่คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น
“อย่าเข้ามาใกล้นะ!”
เมื่อต้องเผิชญหน้ากับหนูเช่นนี้ ลิลลี่กลับยังคงยืนหยัดในการพ่นไฟออกมา ฟูมมมมมมม...
“…”
“…”
ท่ามกลางเสาเพลิงที่น่าสะพรึงกลัว สมาชิกทีมที่เหลือทั้งหมดต่างยืนอยู่กับที่ในความเงียบงัน
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก!”
ช่วงเวลาต่อมา ลิลลี่ก็ได้หายใจหยุดพัก เบื้องหน้าเหลือเพียงร่างหนูยักษ์ที่ไหม้เกรียม
คริกเอี๊ยด…
แม้จะได้รับความเสียหายอย่างมาก แต่บอสมนุษย์หนูก็ยังมีชีวิตอยู่ มันยังคงพยายามที่จะลุกขึ้น ดวงตาของมันเปล่งประกายเป็นสีแดงเข้ม
ทว่าจูปิเตอร์ก็กำลังชี้นิ้วไปที่หนู
“พอเถอะ ได้เวลาพักผ่อนกันแล้ว”
พลังงานเวทย์มนตร์สีเหลืองสดใสรวมตัวกันที่ปลายนิ้วของจูปิเตอร์
"ฝันดี"
ฟูมมม!
สายฟ้าจากท้องฟ้าได้ทะลุร่างของบอสมนุษย์หนูไป
“หนู…ต้อง…ทำความสะอาด …”
ขณะที่เขาพึมพำคำพูดสุดท้ายออกมา ตัวของบอสมนุษย์หนูก็ล้มลงกับพื้น
ข้าได้แต่พึมพำภายในใจ
“… ง่ายมากไปแล้ว”
บอสสัตว์ประหลาดถูกโค่นลงอย่างง่ายดายจนน่าผิดหวังด้วยการโจมตีจากเวทมนตร์ทั้งสองของพ่อมด
สัตว์ประหลาดทั่วไปในช่วงต้นเกมล้วนแทบจะไม่มีความต้านทานต่อเวทมนตร์เลย หากเราพยายามเอาชนะมันโดยใช้การโจมตีทางกายภาพ มันคงจะยากมากกว่านี้แน่
ลิลลี่ยืนยันการตายของบอสและเกาะแขนเสื้อของข้า
“เราจะกลับบ้านกันแล้วใช่ไหมคะองค์ชาย!”
“เอ่อ ก็คงในไม่ช้า…ไหงเจ้าถึงทำตัวน่ากลัวมากขนาดนี้กัน…”
“มีศพหนูเต็มไปหมดเลย มันไม่น่ากลัวกว่าเหรอคะ?!”
แต่ในการจะออกจากสถานที่แห่งนี้ เราจำเป็นต้องเดินผ่านกองซากศพของหนู
เราออกเดินทางไปยังส่วนด้านในของห้อง ด้านหลังของภูเขาศพหนูและบอสมนุษย์หนู
ลิลลี่หลับตาแน่นขณะที่จูปิเตอร์เข็นรถเข็นของนาง พวกนางดูเข้ากันได้ดีแฮะ
ที่ปลายสุดของห้อง มีหีบสมบัติขนาดใหญ่ตั้งอยู่
เมื่อจูปิเตอร์เห็นมัน นางก็พุ่งเข้าใส่ทันทีโดยที่ข้าไม่ได้ออกคำสั่งอะไร
“ลูคัส หยุดจูปิเตอร์เอาไว้”
“ขอรับองค์ชาย”
"ไม่สิ! ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะองค์ชาย! เฮ้ ปล่อยข้านะ! เจ้าควรเคารพผู้อาวุโสสิ อัศวินลูคัส!”
ขณะที่ลูคัสรั้งจูปิเตอร์เอาไว้ ข้าก็รีบเปิดกล่องสมบัติทันที
กล่องสมบัติบอสไม่เคยมีกับดัก พวกมักมักจะมีไอเท็มเป็นของตอบแทนอยู่เสมอ
จะมีอะไรอยู่ข้างในกันนะ
ขณะที่ข้าเปิดกล่อง แสงสีฟ้าพร่างพราวก็พวยพุ่งขึ้น
และสิ่งที่ปรากฏขึ้นคือ...
"โอ้!"
ดาบยาวที่อยู่ในฝัก
ขณะที่ผมมองเข้าไปในฝัก ข้าก็เห็นใบมีดฟันเลื่อย
ข้าตรวจสอบข้อมูลของมันโดยละเอียด คงจะดีมากถ้ามันเป็นของมีค่า!
