บทที่ 28 : [สำรวจอิสระ] ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด (1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 28 : [สำรวจอิสระ] ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด (1)
เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่เราเดินตามหลังไร้นามไปตามเส้นรอบวงของกำแพงเมือง
“อย่าไว้ใจบุคคลที่ไม่รู้จักง่ายๆ สิขอรับ! นี่อาจเป็นกับดักนะ!”
ลูคัสจู้จี้ใส่ข้าอย่างต่อเนื่อง เขากล่าวเตือนแทบจะทุกห้านาทีไปแล้ว นี่เจ้าเป็นมนุษย์นาฬิกาที่ต้องคอยแจ้งเตือนความกังวลทุกห้านาทีหรือไงกัน?
“ไม่เป็นไรหรอก ข้าบอกเจ้าไปแล้วนะ เพียงแค่ตามนางไปก็พอแล้ว”
ข้าปลอบลูคัสและนำทางทีมของเราไป
หลังจากเดินทางไปสักพักหนึ่ง ในที่สุดไร้นามก็หยุดลงอย่างกะทันหัน สมาชิกทีมทุกคนที่ไม่ทันตั้งตัวทั้งหมดได้หยุดลงและยกอาวุธขึ้น
“ที่นี่”
ไร้นามชี้ไปทางกำแพงเมือง เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด ก็จะเห็นท่อน้ำที่ถูกเปิดออก มันเป็นท่อน้ำที่หยุดทำงานนานแล้วจนแห้งสนิท
ไร้นามนำทางเข้าไปในท่อระบายน้ำที่ไม่ได้ใช้
“ข้างในนี้มีทางเดินไปยังเมือง ระวังด้วย มันลื่นมาก”
เราต้องก้มลงต่ำเพื่อเดินผ่านทางระบายน้ำแคบๆ และหลังจากนั้นประมาณห้านาที พื้นที่โดยรอบก็ขยายออก ขณะที่ข้ายืดหลังตรงเพื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อมของเรา เสียงแจ้งเตือนของระบบก็ปรากฏขึ้นเพื่อแจ้งให้เราทราบถึงสถานที่แห่งนี้
[พื้นที่ 1: ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด]
ในที่สุดเราก็มาถึงโซนแรกของดันเจี้ยนอาณาจักรทะเลสาบ
บริเวณนี้เป็นจุดบรรจบกันของระบบน้ำทั้งหมดภายในเมือง ไร้ซึ่งความชื้น เป็นเพียงท่อระบายน้ำที่ขยายออกมาทางด้านนอก
ด้วยคาถาที่ส่องสว่างอย่างต่อเนื่องอันถูกร่ายลงบนหินเวทมนตร์ที่ฝังอยู่บนเพดาน จึงทำให้พื้นที่โดยรอบสว่างไสว
ใต้พื้นจุดหนึ่ง มีกองหินกองหนึ่งคล้ายกับกองหินที่พบในสวนหลังคฤหาสน์๘องข้า
เมื่อข้าเข้าไปใกล้และสัมผัสกับมัน ก้อนหินก็เริ่มกลับกลายเป็ฯเช่นเดียวกับก้อนหินเคลื่อนย้าย
[พื้นที่ 1: จุดเชื่อมต่อของท่อระบายน้ำอันเหือดแห้งได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว!]
จุดเชื่อมต่อ
มันเป็นเขตปลอดภัยที่ปราศจากสัตว์ประหลาด โดยปกติจะใช้เป็นจุดเริ่มต้นของแต่ละพื้นที่
เมื่อเปิดใช้งานประตูเคลื่อนย้ายแล้ว เราสามารถกลับมาสำรวจต่อได้จากจุดนี้เลย
แนวการสำรวจดันเจี้ยนคือตามหาจุดเชื่อมต่อที่ซ่อนอยู่ในเมืองทั้งหมด จากนั้นก็วนกัลบมาค้นหาเรื่อยๆ
ในขณะที่ลิลลี่ยืนยันว่าประตูเคลื่อนย้ายสามารถใช้ได้ นางก็เบิกตากว้างด้วยความใจชื่น
“ข้าขอกลับเลยไม่ได้หรือ?! ได้โปรดเถอะนะคะ?!”
“ไม่ได้ เจ้ากลับไปไม่ได้”
เจ้าคิดว่าเรารวบรวมของมามากมายขนาดนี้เพียงเพื่อมาแค่ตรงจุดนี้งั้นเหรอ? อย่างน้อยเราต้องเคลียร์พื้นที่ 1 พื้นที่ก่อนกลับไป
ขณะที่ข้าพยายามสงบสติอารมณ์ของลิลลี่ที่ตื่นตระหนก ไร้นามที่ยืนอยู่ในระยะไกลก็กล่าวด้วยน้ำเสียงอันแปลกประหลาด
“การแนะนำของข้าสิ้นสุดลงที่นี่ จากนี้ไป เส้นทางข้างหน้าของเจ้าจะต้องเป็นไปตามทางที่เจ้าเลือกเอง”
“ขอบคุณที่พาเรามาไกลขนาดนี้ ไร้นาม”
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไร้นามก็ถอนหายใจลึก
"ข้าขอเตือนเจ้า อาณาจักรทะเลสาบแห่งนี้เต็มไปด้วยฝันร้าย ยิ่งเจ้ามุ่งไปต่อ มันยิ่งมืดมนและสัตว์ประหลาดก็จะยิ่งน่าสะพรึงมากขึ้นเรื่อยๆ”
เสียงแหบแห้งของนางเต็มไปด้วยความกังวล
“แต่ถ้าเจ้าตั้งใจจะลงไปในหุบเหวลึก ข้ามีคำแนะนำ”
ไร้นามกระซิบบอกเพื่อกล่าวถึงคำเตือนที่ควรพึงระลึกไว้เสมอ
“จงอย่าดับไฟ”
“…”
“ข้าขออวยพรให้แก่การเดินทางของพวกเจ้า”
เมื่อกล่าวจบลง ไร้นามก็ค่อยๆ ถอยกลับเข้าไปในความมืด จนกระทั่งนางหายตัวไป
ลูคัสเฝ้าสังเกตหญิงสาวนิรนามด้วยสายตาที่ระมัดระวัง จนกระทั่งนางจากไป
“ภูมิหลังของนางเป็นเช่นไรกัน? แล้วนางมาอยู่ที่เมืองทะเลสาบได้ยังไง?”
"อืม...."
ในขณะนั้นเอง เดเมี่ยนที่อยู่ใกล้ๆ ข้างหลังข้าก็เปล่งเสียงอันสั่นเครือออกมาด้วยความหวาดกลัว
"องค์ชาย ความมืดนี้ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดมาก ข้าไม่อาจสัมผัสมันด้วยตาของข้าได้ แต่มันราวกับว่า...ความมืดมิดมันมีชีวิตอยู่"
“….”
“แต่ผู้หญิงคนนั้น…นำทางเราโดยไร้ซึ่งคบเพลิงได้ยังไงกัน?”
กระทั่งข้าก็ไม่อาจหาคำตอบได้
มีพลังลี้ลับนับไม่ถ้วนในดันเจี้ยนนี้ที่ยังคงไม่มีใครค้นพบ กระทั่งข้าคนที่พิชิตเกมนี้ในความยากระดับสูงสุดก็เช่นกัน
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้ารู้อย่างแน่นอน
“เราจะได้พบกับนางอีกครั้ง เมื่อถึงยามนั้นไว้ค่อยถามนางแล้วกัน”
ในอาณาจักรใต้ทะเลสาบแห่งนี้ เส้นทางของเราถูกผูกไว้ด้วยกัน
เมื่อพบกันอีกครั้ง เราอาจเป็นไปได้ทั้งศัตรูหรือมิตร
***
ที่จุดพักแรกของเรา เรารีบทำการเตรียมการทุกอย่างให้เรียบร้อย
เราดับความกระหายของเราด้วยน้ำ แต่ละคนหยิบอาหารที่เก็บไว้ขึ้นมาทาน
“ข-ข-ข-ข้าจะสามารถกลับไปยังบ้านได้ปลอดภัยจริงๆ ใช่ไหม….?”
นอกเหนือจากลิลลี่ที่ตัวสั่นด้วยความกลัวแล้ว ทุกคนก็ดูสงบลงมาก
จูปิเตอร์ปลอบโยนลิลลี่ที่หวาดกลัวอย่างอ่อนโยน
“อย่ากังวลไปเลยคุณผู้หญิง ข้าจะดูแลความปลอดภัยของเจ้าเอง”
“จ-จริงเหรอ? จูปิเตอร์จะปกป้องข้าใช่ไหม?”
“แน่นอน เชื่อมั่นในตัวข้าเถอะ”
ขณะที่ข้ากำลังครุ่นคิดว่าเหตุใดจูปิเตอร์ถึงอ่อนโยนเช่นนี้...
“เพียงเจ้าจ่ายค่าคุ้มครองให้ข้าแค่หนึ่งพันอาเดลก็พอแล้ว”
นั่นไงเล่าร่างจริงของนาง แค่พยายามหลอกเอาเงินเท่านั้นเอง...
"ข้าจะจ่าย! ข้าจะจ่ายให้เจ้าเดี๋ยวนี้เลย!”
ข้าเข้ามาแทรกแซงทันที หยุดลิลลี่ที่กำลังจะควักกระเป๋าเงินของนางอย่างเร่งรีบ เดี๋ยวก่อนสิเฮ้ย เดี๋ยวก่อน!
“เฮ้ จูปิเตอร์! หยุดเอาเปรียบเด็กคนนี้เพื่อเงินได้แล้วนะ!”
“จุ๊ๆ ท่านรู้ตัวเสียได้”
จูปิเตอร์บ่นและถอยกลับไป ยัยแก่สารเลวนี้!
ข้าถอนหายใจพร้อมกับทำให้ลิลลี่มั่นใจขึ้น
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะลิลลี่ เราทุกคนจะกลับมาอย่างปลอดภัย”
“จ-จริงแน่ใช่ไหมองค์ชาย….?”
ที่นี่คือพื้นที่สำรวจเริ่มต้น ความยากของมันจึงค่อนข้างต่ำ ข้าจะให้เจ้าที่เคลื่อนไหวแทบไม่ได้มาเจอกับอันตรายทำไมกัน?
หลังจากทำให้ลิลลี่สงบลง ข้าก็ตรวจสอบหน้าต่างระบบอีกครั้ง
[พื้นที่ 1: ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด]
– ความคืบหน้าในการกวาดล้าง: ห้องธรรมดา 0/3 ห้องบอส 0/1
– กล่องสมบัติที่ได้รับ: 0/2
พื้นที่ 1 ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด
พื้นที่สำรวจแรกมันตรงไปตรงมาก
ดันเจี้ยนธรรมดาประกอบด้วยห้องธรรมดาสามห้องและห้องบอสหนึ่งห้อง เส้นทางตรงไม่ต้องคดเคี้ยวไปมา
เมื่อเริ่มจากจุดเริ่มต้น ผู้เล่นจะต้องผ่านดันเจี้ยนไปยังทางออกซึ่งเป็นห้องบอส
ผู้เล่นสามารถข้ามห้องปกติได้โดยใช้ประโยชน์จากระบบ แต่ห้องบอสจะต้องต่อสู้อย่างเดียวเท่านั้นถึงผ่านไปได้
“เอาล่ะ ทุกคนพร้อมหรือยัง?”
เมื่อการหยุดพักได้สิ้นสุดลง ข้าก็สำรวจสมาชิกในกลุ่มของข้าและพยักหน้าให้
“ถ้าเราใช้ทุกอย่างที่เรามีอยู่ ก็คงไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก เช่นนั้นก็ไปกันเถิด!”
เราเดินเข้าไปในห้องจากจุดพัก
ลูคัสเป็นผู้นำ มีข้าคอยติดตามอย่างใกล้ชิด ลิลลี่ จูปิเตอร์และเดเมี่ยนคอยคุ้มกันด้านหลังของเราให้
ทันทีที่เราก้าวออกจากจุดพัก คลื่นความมืดได้บดขยี้ลงมาที่เรา สร้างความรู้สึกปั่นป่วนและกระสับกระส่าย
ทั้งกลุ่มยกคบเพลิงและโคมไฟขึ้นตามสัญชาตญาณ
ความมืดที่รุกล้ำเข้ามาได้ถอยกลับไป
“…”
“…”
ความเงียบเข้าครอบงำเรา
"ไปกันต่อเถอะ..."
ข้าแนะนำ
เราเคลื่อนไหวไปข้างหน้าอีกรั้ง
เส้นทางของเรานำเราผ่านท่อระบายน้ำที่คดเคี้ยว ดูราวกับว่ามันจะไม่มีที่สิ้นสุดเลย
แม้ว่าสถานที่จะแห้งเหือดไป แต่ก็สร้างความรู้สึกไม่สบายใจยิ่ง
ลูคัสบ่นขณะตรวจสอบผนังด้วยคบเพลิงของเขา
“ทางเดินภายในท่อระบายน้ำนี้…มันจะยื่นออกไปไกลแค่ไหนกัน?”
“อีกไม่นานก็จะถึงแล้ว”
เมื่อข้ากล่าวจบ ในที่สุดทางเดินก็สิ้นสุดลง ด้านหน้าเป็นห้องแรกของการสำรวจ
ดันเจี้ยนในเกมนี้มักจะประกอบไปด้วยห้องและทางเดิน
ห้องโดยส่วนใหญ่จะมีเหตุการณ์ที่คาดเดาไม่ได้เช่น การต่อสู้กับศัตรู การเจอไอเท็มหรือการเผชิญหน้ากับ NPC
ส่วนห้องที่พวกเขากำลังพบเจอคือ...
ครืด!
จิ๊ด! จิ๊ด!
ห้องที่ต้องต่อสู้กับศัตรู
ทันทีที่เราก้าวเข้าไปในห้อง หนูท่อระบายน้ำขนาดมหึมาประมาณสิบตัวก็วิ่งออกมาจากผนัง พื้นและแม้แต่จากด้านบนเพดาน
“เอ๊?! หนูเนี่ยนะ?!”
เห็นได้ชัดว่าลิลลี่เกลียดมันเป็นอย่างยิ่ง จากนั้นความกลัวของนางก็ได้ระเบิดพวกมันหายจนหมดสิ้น...
[ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด – ห้อง 1]
– จัดการศัตรูทั้งหมดเรียบร้อย!
– หนูท่อระบายน้ำยักษ์ ระดับ 3: 14 ตัว
พวกนี้คือสัตว์ประหลาดระดับ 3 จำนวนของพวกมันเป็นสิ่งที่ต้องระวัง ส่วนความสามารถของมันเป็นได้ก็เพียงแค่ภัยคุกคามเล็กน้อย
“ลูคัส รักษาแนวหน้าเอาไว้ จัดลำดับความสำคัญของการป้องกันและการโจมตีด้วย ทิ้งระยะห่างจากตัวที่เข้ามาใกล้เกินไปก็พอ”
“เข้าใจแล้วขอรับองค์ชาย!”
“ส่วนเดเมี่ยน พุ่งเป้าไปที่พวกมันจากระยะไกล กะโหลกศีรษะของพวกมันแข็งแกร่ง ดังนั้นจงมุ่งเป้าไปที่ดวงตาหรือลำคอของพวกมัน”
“ทราบแล้วองค์ชาย”
“จูปิเตอร์ ลิลลี่ จงประหยัดพลังเวทย์มนตร์ของพวกเจ้าเอาไว้ โจมตีเฉพาะตัวที่เจาะแนวป้องกันของลูคัสได้เท่านั้น”
ไม่มีเหตุผลที่จะใช้ความสามารถนักเวทในด่านเริ่มต้นเช่นนี้
ข้าสั่งการทันทีให้ลูคัสและเดเมี่ยนรับหน้าที่โจมตี สั่งให้จูปิเตอร์และลิลลี่รักษาตำแหน่งในการป้องกัน
ลูคัสปลดดาบยาวของเขาและก้าวไปข้างหน้า ในขณะที่เดเมี่ยนก็เล็งไปที่หน้าไม้ของเขา จูปิเตอร์และลิลลี่ต่างถอยหลังไปหนึ่งก้าว
ส่วนข้าหรือ? บทบาทของข้าคืออะไร?
อืม ก็เพียงแค่สังเกตการณ์และเพลิดเพลินกับสิ่งที่เกิดขึ้นยังไงเล่า ข้าเอนตัวลงสังเกตทุกอย่างด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย
จิ๊ด!
จิ๊ด จิ๊ด!
ดวงตาของฝูงหนูท่อระบายน้ำขนาดมหึมาได้ลุกเป็นสีแดง มันพุ่งเข้ามาโจมตีจากทั่วทุกทิศทาง
เดเมี่ยนปล่อยลูกธนูออกมาจากหน้าไม้ของเขาทันที
วู้บบ! วู้บบ!
ลูกศรเฉือนอย่างง่ายดายผ่าน ตัดผ่านอากาศและโจมตีเป้าหมายของพวกมันอย่างแม่นยำเข้าใส่ดวงตาของพวกหนู
จิ๊ด?!
ตุ๊บ!
ร่างของหนูได้ล้มลงบนพื้นในการโจมตีเพียงครั้งเดียว
แต่อย่างที่ข้าได้ชี้ถึงจุดอ่อน แม้การโจมตีของเดเมี่ยนจะเฉียบคม ทว่ามันกลับช้ามาก
เมื่อหนูสามตัวถูกยิงด้วยลูกธนู ตัวที่เหลือก็เข้าไปล้อมรอบลูคัสแล้ว
"อึก!"
ลูคัสสะบัดดาบไปรอบกาย
ฟึบ!
ด้วยรัศมีของดาบ ลำคอของหนูได้ถูกเฉือนเปิดออกและก็ล้มลงกับพื้น
ระดับของลูคัสที่ 29 ย่อมน่าทึ่งมาก สมกับเป็นตัวละครระดับสูง ความสามารถและค่าสถานะช่างแข็งแกร่งอย่างน่าสะพรึง
ถึงแม้พวกมันจะมีจำนวนมาก แต่ก็คงไม่อาจเทียบอะไรกับเขาได้
ฟึบ! ฟึบ!
ทุกครั้งที่แสงของดาบส่องผ่านความมืดและ หนูหนึ่งตัวก็จะล้มลงกับพื้นและเลือดสาดกระเซ็นออกมา
หนูที่หลบซ่อนไม่สามารถเจาะแนวป้องกันของลูคัสได้ พวกมันตายตกด้วยดาบของลูคัสและลูกธนูที่แม่นยำของเดเมี่ยนตามลำดับ
ด้วยเหตุนี้หนูทุกตัวจึงได้ตายลงไปแล้ว
ลูคัสสะบัดเลือดออกจากดาบและเดเมี่ยนก็ถอนหายใจขณะลดหน้าไม้ลง
ข้าหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา
“พวกเจ้าทุกคนทำได้ยอดเยี่ยมมาก ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันมากใช่ไหม?”
"ขอรับ มันเครียดน้อยกว่าที่ข้าคาดไว้เยอะเลย”
เดเมี่ยนตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่อ่อนล้า
ศัตรูที่เราเคยพบมาก่อนหน้านี้มีตั้งแต่กองกำลังแมงมุมดำและชุดเกราะมีชีวิต
เมื่อเทียบกับศัตรูที่คุกคามพวกนั้นแล้ว หนูเหล่านี้ก็เรียกได้ว่าน่ารักเลยด้วยซ้ำ
ทันใดนั้นลูคัสที่กำลังมองดูเหล่าซากหนูไร้ชีวิต ก็ได้กวักมือเรียกข้ามา
“มีทั้งหมดสิบสามขอรับองค์ชาย เราควรเก็บหินเวทมนตร์พวกนี้ไปหรือไม่?”
“ไม่ พวกมันมีระดับต่ำและไม่ได้มีจำนวนมาก…เดี๋ยวก่อนนะ”
คำพูดของข้าหยุดลงอย่างกะทันหัน สิบสามหรือ?
ข้ามั่นใจว่าหน้าต่างข้อมูลของเกมได้ระบุว่ามีสิบสี่นะ….
จิ๊ด-!
ในยามนี้เอง
ได้มีเสียงหนึ่งดังก้องมาจากด้านบนเพดาน
“?!”
ข้าตกใจพลางเงยหน้าขึ้น จ้องมองด้วยดวงตาสีแดงโลหิตของสิ่งมีชีวิตที่กำลังร่วงลงมาจากเพดาน
เป็นหนูยักษ์ตัวสุดท้าย มันใช้ความมืดของเพดานเข้าใกล้อย่างมีเล่ห์เหลี่ยม และยามนี้ก็มาถึงตัวข้าแล้ว
เป็นไปได้ว่ามันมุ่งเป้ามาที่ข้าเพราะข้ามีระดับที่ต่ำ
"องค์ชาย?!"
“แย่แล้ว เราช้าเกินไป…!”
เดเมี่ยนและลูคัสร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก
มันสายเกินไปสำหรับจูปิเตอร์และลิลลี่ด้วยที่จะร่ายคาถาเพื่อช่วยข้า
ไอ้เจ้าหนูนี้อยู่ใกล้ข้ามากเกินไป ถ้าพวกนางใช้เวทย์มนตร์คงจะทำให้ข้าโดนลูกหลงไปด้วย
“ข้าจะทำเช่นไรดี?” ข้าควรจะทำเช่นไรดี-
เมื่อชะตาเกือบถึงฆาต ข้าก็นึกเรื่องถึงมือขึ้นมไาด้
อาวุธนำโชคอันดับต้นๆ โชคกระแทก
ขณะที่ข้าคิดเกี่ยวกับมัน มันก็อยู่ในมือของข้าแล้ว
ในเมื่อสถานการณ์เลวร้าย ข้าจึงได้ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
“ช่างหัวมันสิว่ะ!”
จะเป็นหรือตายก็เอาเลย!
ไม่ว่าจะเล่นเกมอย่างมีกลยุทธ์แบบแผนเพียงใด ก็ต้องมีจุดที่ต้องยอมทายหัวก้อยกันบ้าง
ด้วยความเชื่อมั่นอย่างถึงที่สุด ข้าปล่อยหมัดไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง
หมัดของข้ากระแทกเข้าใส่ขากรรไกรของหนูและ...
ติ้ง
ในช่วงเวลานั้นเอง หน้าจอเครื่องสุ่มโชคก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าข้า อะไรเนี่ย?!
หน้าจอสามช่องที่มีตัวเลขตั้งแต่ 0 ถึง 7 กำลังหมุนในแนวตั้งด้วยความรวดเร็ว จากนั้นมันก็หยุดทีละตัว ติ้ง ติ้ง ติ้ง
และตัวเลขที่ถูกสุ่มออกมาได้คือ...
