นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 107
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 107
มันเป็นแหวนเหล็กขึ้นสนิมที่ถ้าหากตกตามถนนก็คงไม่มีใครหยิบขึ้นมา แต่มันไม่ใช่รูปลักษณ์ที่แท้จริงของแหวน
มันสามารถแปลงเป็นแหวนพิเศษที่มีมูลค่ามหาศาลได้
หืม? ข้ารู้สึกถึงพลังอันลึกลับ มันเป็นวัตถุที่ปิดผนึกใช่รึไม่? เจ้ามีสายตาที่เฉียบคมดีนี่
ราธชื่นชมที่เขาสังเกตเห็นพลังงานภายในแหวน
“เอ๋? จะซื้ออันนี้เหรอครับ? แต่มันมีแต่สนิมเกาะขนาดนั้น ถ้าเอาไปขายร้านขายของมือสองก็คงไม่ได้เงินแม้แต่ทองแดงเดียวแหงๆ”
ดอเรียนขมวดคิ้วมองไปที่แหวน แม้จะมาจากครอบครัวค้าขายแต่เขาก็ไม่สามารถสังเกตเห็นได้
"ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ”
ราอนกระดิกนิ้วแล้วนำแหวนไปให้เจ้าของร้าน
"อันนี้เท่าไหร่เหรอครับ?”
"เลือกได้ดีนี่ มันเป็นไอเทมเวทมนตร์ที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งและชำระจิตใจให้บริสุทธิ์ได้ ดังนั้น… แค่ห้าก็พอ”
ห้าหมายถึงห้าเหรียญทอง แม้ว่าจะเป็นไอเทมเวทมนตร์แต่มันก็มีราคาแพงเกินไปเมื่อเทียบกับความสามารถและรูปลักษณ์ที่ธรรมดาของมัน
"ดอเรียน เราไปกันเถอะ”
ราอนทิ้งแหวนไว้บนโต๊ะแล้วหันกลับไป
“ตัดสินใจได้ดีมากครับ! คุณชายสามารถพบสิ่งของคุณภาพต่ำแบบนั้นได้ทุกที่…”
"เดี๋ยวก่อนสิ! ฟังฉันให้จบก่อน!”
เจ้าของร้านวิ่งออกมาจากหลังเคาน์เตอร์และขวางทางเขาไว้
“ฉันแค่ลองหว่านแหหน่อยเดียวเอง อย่าพึ่งรีบไปสิ”
เจ้าของร้านหัวเราะแบบเจื่อนๆ และเริ่มคำนวณราคาด้วยการนับนิ้ว
"สี่! สี่เหรียญทองเป็นราคาที่สมบูรณ์แบบ..."
"เสียเวลาจริงๆ”
"ด-เดี๋ยวๆๆ!”
ขณะที่เขากำลังจะออกไป เจ้าของร้านก็กางแขนออกเพื่อขวางเขา
"สามเหรียญครึ่ง! ไม่สิ แค่สามก็ได้!”
หลังจากลองสามครึ่งแล้วเขาก็เห็นสีหน้าของราอนจึงลดเหลือสาม ราอนเพียงจ้องมองไปที่เจ้าของร้านแทนที่จะตอบกลับ
“เอ่อ! ส-สองครึ่ง”
“……”
"นี่มันของแท้เลยนะ ฉันก็ต้องกินต้องใช้เหมือนกัน...!”
“……”
"อ-โอเค! โอเค! สอง!”
"อืม...ก็ไ..."
“ไม่ต้องเลย!”
ตอนที่ราอนกำลังจะพยักหน้า ดอเรียนก็ขัดจังหวะเขา
"นี่ลุง! รู้ไหมว่าจะหลอกใครอยู่? ผมรู้นะว่าลุงได้แหวนนี้มาในราคาแค่ไม่กี่เหรียญเงิน!”
“เอ๋?”
"ก็ดูสิครับ แหวนเวทมนต์ส่งผลต่อความแข็งแรงกับจิตใจ แต่ถ้ามันมีผลกับจิตใจจริงๆ มันคงอยู่ในสถานที่ซอมซ่อแบบนี้ไม่ได้หรอกครับ แล้วผลต่อความแข็งแรงก็คงไม่ดีเท่ากับถุงมือยักษ์กับแหวนยักษ์หรอก”
"เอ่อ..."
"แล้วภายนอกมันดูดีไหม? ไม่เลยสักนิด ต่อให้อยู่บนพื้นก็ไม่มีใครหยิบขึ้นมาหรอกครับ ผมว่าเราควรคุยกันใหม่ ฟังนะครับ..."
ดอเรียนคว้าไหล่ของพ่อค้าที่กำลังสติหลุดอยู่ และพูดรัวๆ จนเขาฟังไม่ทัน
"ก็ได้ๆ! หนึ่งเหรียญทอง!”
"เฮ้อ..."
ดูเหมือนเจ้าของร้านจะเบื่อกับการพูดไม่หยุดของดอเรียนแล้ว
"อ-เอาแค่หนึ่งเหรียญทองก็ได้”
ดอเรียนยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้เขา
"ทำได้ดีนี่”
ราอนหัวเราะและวางเหรียญทองหนึ่งเหรียญไว้บนเคาน์เตอร์
'จริงๆ มันน่าจะถูกกว่านี้ด้วยซ้ำ'
เจ้าของร้านคงจะได้แหวนมาในราคาประมาณสิบถึงยี่สิบเหรียญเงิน เหตุผลที่เขายอมซื้อในราคาหนึ่งเหรียญทองทั้งๆ ที่รู้เรื่องนั้นเป็นเพราะว่าแหวนวงนี้มีมูลค่ามากกว่าหนึ่งร้อยเหรียญทองแน่นอน
“เฮ้อ... พวกเธอมาแถวนี้บ่อยมั้ยเนี่ย? น่าทึ่งจริงๆ ที่เด็กแบบพวกเธอต่อรองเก่งขนาดนี้”
เจ้าของร้านเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วพ่นลมหายใจ
"ผมมาจากตระกูลค้าขาย ผมรู้เรื่องแบบนี้ดีครับ”
"เพราะแบบนี้ถึงต่อรองเก่งสินะ ลาก่อนละกัน!”
เจ้าของร้านโบกมือแล้วกลับไปที่เคาน์เตอร์
“ผมไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่แต่มันคงเป็นของที่ดีถ้าคุณชายชอบ”
“นายมาจากตระกูลค้าขายแต่สายตาของนายนี่ไม่ได้เรื่องเลยนะ”
เมื่อราอนจะออกมาพร้อมกับแหวนก็เจอหญิงสาวที่สวมหน้ากากจิ้งจอกและบอดี้การ์ดของเธอก็ยืนอยู่หน้าร้าน เธอเป็นผู้หญิงที่เขาพบในคาสิโนเมื่อวาน
"เดี๋ยวนะ?"
เธอมองไปที่แหวนที่เขาถือ
"เธอซื้อมันจากที่นี่เหรอ?”
เธอพูดอย่างสุภาพไม่เหมือนเมื่อวาน แม้ว่าความเย่อหยิ่งจะยังเหมือนเดิมก็ตาม
"ใช่”
ราอนตอบกลับ
“ขายให้ฉันได้ไหม? ฉันไม่รู้ว่าเธอซื้อมาราคาเท่าไหร่แต่ฉันจะจ่ายให้สิบเท่าของราคานั้น”
“หาา!”
เสียงร้องดังมาจากพ่อค้าที่อยู่ด้านหลังเขา
“ขายมันเถอะครับคุณชาย เธอจะซื้อแหวนราคาถูกนั่นในราคาสิบเท่าเชียวนะ!”
ดอเรียนเดินเข้ามาหาเขาเหมือนปูและกระซิบข้างหู
'ผู้หญิงคนนี้...'
ดวงตาสีเหลืองของหญิงสวมหน้ากากจิ้งจอกเป็นประกาย มันเป็นอารมณ์แห่งความโลภ เธอคงรู้ถึงคุณค่าที่แท้จริงของแหวนวงนี้แล้ว
“ไม่ครับ”
ราอนส่ายหัวอย่างเด็ดขาด
“งั้นจะให้ฉันจ่ายยั… อะไรนะ?”
เสียงของเธอดังขึ้นเพราะเธอคิดว่าเขาจะขายมันให้อย่างแน่นอน
"ผมไม่ขาย”
พอเขาจะออกจากร้าน บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอก็มาขวางทางเขาไว้
“ถ้าอย่างนั้นยี่สิบ ไม่สิ ฉันจะให้ราคาสามสิบเท่าเลยเป็นไง”
"ผมไม่สนใจหรอกครับ"
บอดี้การ์ดไม่ยอมขยับออกไปแม้เขาจะปฏิเสธ
"ห้าสิบเหรียญทอง”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ขาย”
ราอนเริ่มรู้สึกรำคาญเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
“ฮ-เฮ้ พวก”
เจ้าของร้านเดินเข้ามาหาเขาด้วยมือที่สั่นเทา
"เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย! ขายมันเร็วสิ! สิบเหรียญเงินกำลังจะกลายเป็นห้าสิบเหรียญทอง นั่นคือห้าร้อยเท่าของราคาเชียวนะ! ขายมันเถอะและแบ่งเงินให้ฉัน..."
แปลว่าราคาเดิมของแหวนคือสิบเหรียญเงิน
เจ้าของร้านพึมพำว่าสิบเหรียญเงินโดยลืมไปว่าเขาขายมันในราคาหนึ่งเหรียญทอง
“ผมขอยืนยันว่าไม่ขาย”
ราอนแสยะยิ้มและกวาดมือขึ้นมา
“อึก?”
บอดี้การ์ดที่ขวางทางเขาถูกผลักออกไปโดยไม่รู้ตัว เขาคงไม่คาดคิดว่าจะถูกผลักจนเซใบหน้าของเขาจึงกลายเป็นสีแดง
“ย๊าาก!”
"ฮะ?”
เมื่อบอดี้การ์ดกำลังจะปิดกั้นทางของเขาอีกครั้ง ราอนก็กระทืบเท้า พื้นดินสั่นสะเทือนพร้อมกับเสียงดังตุ้บ
“ลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเราอยู่ที่ไหน? มันจะลำบากเอานะถ้านายสร้างปัญหาที่ตลาดมืด”
"อยู่เฉยๆ เลยไปเลย!”
"ข-ขอโทษครับ"
บอดี้การ์ดก้มหัวลงเมื่อได้ยินคำสั่งของผู้หญิงคนนั้น
“นี่คือข้อเสนอสุดท้ายของฉัน ฉันจะให้นายหนึ่งร้อยเหรียญทอง”
"ขอปฏิเสธ”
ราอนส่ายหัวทันทีแล้วเดินไปทางโรงประมูล
'แปลว่ามูลค่าจริงๆ ของมันมากกว่าหนึ่งร้อยเหรียญทองสินะ'
เธอเสนอหนึ่งร้อยเหรียญทองหมายความว่ามูลค่าของแหวนนั้นเกินกว่านั้น แต่ยังไงเขาก็ไม่มีทางขายมันแน่เพราะเขาจำเป็นต้องใช้มัน
"อ๊ากก!”
"ฮือออ!”
เจ้าของร้านที่ขายแหวนให้เขากับดอเรียนกรีดร้องทันทีเมื่อได้ยินคำปฏิเสธ
“ก็แค่ไอ้ขอทานที่ไม่รู้จักที่ของตัวเอง เล่นพนันเก่งนิดหน่อยก็ทำเป็นถือดี”
ผู้หญิงที่สวมหน้ากากจิ้งจอกหัวเราะคิกคักแล้วท้าวเอว
“คุณพูดหยาบคายแบบนั้นแค่เพราะผมไม่ยอมขายมันให้เนี่ยนะ?”
“ไม่รู้เหรอว่าโลกใบนี้โหดร้ายแค่ไหน อยากโดนจับถ่วงน้ำรึไง คิดว่าทำไมทุกคนถึงยอมก้มหัวให้ฉันล่ะ”
ไม่มีทางที่จะเป็นจริง เขารู้ดีกว่าใครว่าโลกนี้น่ากลัวแค่ไหน คนที่ไม่รู้อะไรเลยไม่ใช่ตัวเขาเองแต่เป็นหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังทำอะไรตามใจตัวเองต่างหาก
"พูดจบหรือยัง ผมต้องไปแล้ว”
เขาสัมผัสได้ถึงสายตาข่มขู่ของหญิงที่สวมหน้ากากจิ้งจอก แต่เขาเมินเธอและมุ่งไปที่โรงประมูล
* * *
* * *
[สร้อยคอของดาเตะถูกประมูลที่ราคา 70 เหรียญทอง!]
[ขอแสดงความยินดีด้วยครับ!]
การประมูลได้เริ่มขึ้นแล้ว
ไม่ได้มีโรงประมูลแห่งเดียว ยังมีอีกหนึ่งที่ที่อยู่ชั้นใต้ดินอีกชั้น ที่นั่นเป็นสถานที่สำหรับคนที่ร่ำรวยจริงๆ เท่านั้นและสิ่งของที่นั่นส่วนใหญ่เริ่มต้นที่ยี่สิบถึงห้าสิบเหรียญทองและจบลงด้วยราคาแพงกว่าที่นี่หลายเท่า
ผีเสื้อสีดำที่ราอนกำลังจะประมูลไม่ได้มีราคาแพงขนาดนั้น
การประมูลในชั้นใต้ดินชั้นแรกไม่มีไอเทมชิ้นไหนที่มีระดับยูนีค ส่วนใหญ่เป็นเพียงระดับเวทมนตร์หรือระดับแรร์
ราอนลองมองหาสิ่งของที่น่าสนใจด้วยสายตาเป็นประกาย แต่เขาไม่เจอของชิ้นไหนไหนที่น่าประมูลเลย
'มันก็ปกติแหละนะ'
เขามาที่นี่แค่เพื่อประมูลผีเสื้อสีดำ แต่การเจอแหวนดีๆ ก็ทำให้เขาเผลอโลภว่าจะเจอสิ่งที่น่าสนใจอีก
[ต่อไปคือผีเสื้อที่กินหินเวทมนตร์เข้าไป ผีเสื้อสีดำ!]
กรงนกถูกนำขึ้นมาบนเวที ภายในกรงนกมีผีเสื้อที่มีออร่าสีดำจางๆ กับหินเวทมนตร์ที่อยู่ข้างๆ มัน
แม้ว่ามันจะสามารถบินออกมาจากกรงได้ แต่ผีเสื้อตัวนั้นก็ไม่ยอมออกมาเพราะมันอยากอยู่ใกล้หินเวทมนตร์
[สิ่งนี้นิยมมากในการใช้เป็นของประดับตกแต่ง ผีเสื้อจะเรืองแสงสลัวๆ ที่สวยงามตลอดเวลา แม้ว่ามันจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานและต้องกินหินเวทย์มนตร์จำนวนมากแต่ก็ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าความสวยงามของมันอีกแล้วครับ]
เขาพูดข้อเสียเบามากจนแทบจะไม่ได้ยิน ต่างจากตอนที่เขาพูดถึงข้อดี
[จะเปิดประมูลแล้วนะครับ ในรอบที่แล้วผีเสื้อสีดำถูกประมูลไปในราคา 12 เหรียญทอง ดังนั้นครั้งนี้เราจะเริ่มกันที่ 1 เหรียญทอง]
"ครับ หมายเลข 15 สองเหรียญทอง]
[หมายเลข 21 สามเหรียญทอง]
* * *
การประมูลเริ่มต้นขึ้น และเมื่อราคามันสูงพอ ราอนก็ชูนิ้วขึ้น
[หมายเลข 77 สิบสามเหรียญทอง สิบสามเหรียญทอง! มีใครให้มากกว่านี้ไหมครับ?]
พิธีกรมองไปรอบๆ แต่ไม่มีใครยกมือขึ้น
'สิบสามก็เยอะแล้วนะ'
จริงๆ แล้วสิบสามออกจะเยอะเกินไปมากสำหรับของที่ใช้เพื่อประดับตกแต่งเท่านั้น
[เช่นนั้นผมจะเคาะประมูลที่สิบสามเหรียญทอง...]
ขณะที่พิธีกรกำลังจะทุบค้อน ก็มีคนยกมือขึ้นขึ้น
[สิบห้า! หมายเลข 80 ให้สิบห้าเหรียญทองแล้วครับ!]
“หือ?”
เขามองหาว่าใครที่ยอมใช้สิบห้าเหรียญไปกับผีเสื้อประดับที่มีอายุเพียงไม่กี่วัน
'ผู้หญิงคนนั้น...'
เป็นหญิงที่สวมหน้ากากจิ้งจอกที่มาหาเรื่องเขาหน้าร้านค้า
'เธอจะขัดขวางฉันเหรอ?’
เธอหันมองเขาแล้วแสยะยิ้ม เธอไม่ได้ต้องการผีเสื้อแต่เธอทำไปเพื่อขัดขวางเขา
“เธอกำลังยั่วโมโหพวกเราอยู่ชัดๆ”
ดอเรียนเองก็สังเกตเห็นเหมือนกัน
"เฮ้อ...”
ราอนยกมือขึ้นอีกครั้ง
"โอ้! หมายเลข 77 สิบเจ็ดเหรียญทอง! สิบเจ็ดเหรียญทองนับหนึ่...ยี่สิบเหรอครับ?]
ทันทีที่เขาเพิ่มราคาถึงสิบเจ็ดเหรียญทอง ผู้หญิงคนนั้นก็เพื่มราคาไปเป็นยี่สิบ
[ยี่สิบสอง ยี่สิบสี่ ยี่สิบหก สามสิบ! สามสิบเหรียญทองครั้งที่หนึ่ง! นี่เป็นสถิติใหม่สำหรับผีเสื้อสีดำที่โรงประมูลของเรา!]
เฮอะ
ราอนจิ๊ปาก สถิติสูงสุดคือยี่สิบเหรียญทอง แต่ตอนนี้ราคาของมันอยู่ที่สามสิบเหรียญทองแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น
“เฮ้อ…”
ราอนยกนิ้วของเขาขึ้นอีกครั้ง
[สามสิบสาม! หมายเลข 77 ให้สามสิบสามเหรียญทอง โอ้! หมายเลข 80 ให้สามสิบเจ็ดเหรียญทอง! มันเพิ่มขึ้นอีกแล้วครับ!]
ทันทีที่เขาพูดจบผู้หญิงคนนั้นก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง
[ว้าว! สี่สิบ! หมายเลข 77 ให้สี่สิบเหรียญทอง! ผมกำลังฝันอยู่เปล่าครับเนี่ย?]
ราอนเพิ่มราคาโดยไม่คิดเยอะ แน่นอนว่าเขาไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นแต่เขาสามารถหามันได้โดยการขายของบางอย่างที่เขานำมาด้วย
[สี่สิบ! มีใครให้ราคาสูงกว่านี้อีกไหมครับ? หือ? จริงเหรอครับ? หมายเลข 80 ห้าสิบเหรียญทอง! โว้วๆๆ!]
[ห้าสิบเหรียญทองนับหนึ่ง! ห้าสิบเหรียญทองนับสอง! ห้าสิบเหรียญทองนับสาม! มีใครให้เพิ่มอีกไหม? ไม่มีแล้วครับ! ผีเสื้อสีดำถูกประมูลไปที่ห้าสิบเหรียญทองและได้ทำลายสถิติแล้ว!]
พิธีกรเคาะค้อนสามครั้งและประกาศว่าผีเสื้อสีดำถูกประมูลแล้ว
"ว้าว...”
"ถามจริง?”
"ใครช่างกล้าผลาญเงินห้าสิบเหรียญทองไปกับของตกแต่งกัน?”
“เจ้าของผีเสื้อสีดำคงพึ่งถูกแจ็กพอตที่คาสิโนมาล่ะมั้ง”
ผู้ที่เข้าร่วมการประมูลต่างตกตะลึงและมองดูผีเสื้อสีดำ
[ต่อไปคือหินเวทสีเงินที่มีพลังธาตุน้ำที่อยู่ในระดับแรร์ โอ้ ยี่สิบเหรียญทองแล้ว! โอ๊ะ สามสิบ!]
ราอนยกยี่สิบเหรียญทองทันทีที่พิธีกรแนะนำรายการถัดไป แต่เธอก็พยายามเกทับเขาอีกครั้ง
[หมายเลข 80 ชนะไปด้วยสี่สิบเอ็ดเหรียญทอง!]
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้เขาหลังจากชนะ ใบหน้าของเธอกำลังบอกว่าสิ่งที่เขาทำไม่มีทางสำเร็จ
เขาพยายามประมูลสินค้าอื่นๆ อีกสองสามรายการ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาแทรกแซงและชนะการประมูลไปทั้งหมด เธอกำลังขัดขวางเขาอย่างเต็มที่
'เธอน่าจะมีเงินมากกว่าฉัน’
แม้แต่ในคาสิโนเธอก็เอาชนะคนอื่นได้ด้วยเงินจำนวนไม่น้อยของเธอ ไม่มีทางที่เขาจะสามารถชนะได้เพราะจำนวนเงินที่เขามีในปัจจุบัน
ข้าว่าจะไม่ยุ่งเพราะข้ากำลังอารมณ์ดีอยู่แต่ก็ช่วยไม่ได้แล้ว! ควักตาเธอออกมาซะสิ ฆ่าเธอซะ! เธอกล้าที่จะหาเรื่องราชาแห่งแก่นแท้!
เมื่อหญิงสาวที่สวมหน้ากากสุนัขจิ้งจอกแสดงรอยยิ้มแห่งชัยชนะให้เขา ราธโผล่ออกมา มันพองตัวใหญ่ขึ้นจนแทบจะเท่าโรงประมูล
'ใช่มั้ย? ฉันคงต้องสอนเธอหน่อยแล้ว’
ถูกต้อง! ควักดวงตาที่กล้าที่จะหาเรื่องกับราชาแห่งแก่นแท้ออกมา และปิดปากของเธอเพื่อ… หืม? เจ้าพูดว่าอะไรนะ?
ราธอ้าปากค้างเมื่อได้รับคำตอบที่ไม่คาดคิด
'ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในซีกฮาร์ทซักหน่อย ไม่มีอะไรหยุดฉันได้แล้ว’
ราอนยิ้ม
"ดอเรียน”
"ค-คุณชายใจเย็นๆ ก่อนนะครับ เราค่อยหาผีเสื้อแบบนั้นคราวหลังก็ได้..."
เมื่อดูจากมือที่สั่นเทาของดอเรียนดูเหมือนเขาจะคิดว่าราอนกำลังโกรธ แต่ราอนไม่ได้โกรธเลย
"ไม่เป็นไร ออกไปซื้อเสื้อผ้าสำหรับเดินทางตอนกลางคืนกันเถอะ”
“เสื้อผ้าสไหรับเดินทางตอนกลางคืนเหรอครับ?”
“ใช่ แบบที่เป็นสีดำสนิทตั้งแต่หัวถึงเท้า รวมทั้งรองเท้าและหน้ากากด้วย”
"ไม่ต้องซื้อหรอกครับ ผมมีอยู่”
ดอเรียนหยิบอุปกรณ์เดินทางยามค่ำคืนแบบครบเซตออกมาจากกระเป๋าหน้าท้อง ตอนนี้ราอนรู้สึกอยากถามเขาเกี่ยวกับสิ่งกระเป๋าหน้าท้องอันพิศวงนี้ขึ้นมาแล้ว
“แต่จะเอาไปทำไมครับ?”
"ทำไมน่ะเหรอ? ฉันจะไปขโมยผีเสื้อนั่นมาจากเธอไง”
“เอ๋? ต-แต่คุณชายพึ่งบอกว่าไม่เป็นไรนี่ครับ!”
"ใช่ ฉันไม่เป็นไรหรอก”
“แต่มันอาจจะเป็นเรื่องขึ้นมานะครับ! อย่าลืมนะครับว่าตอนนี้พวกเราอยู่ที่ตลาดมืด!”
ตาของดอเรียนเริ่มหมุน
"ไม่เป็นไรน่า”
เปลวไฟสีแดงลุกโชนในดวงตาของราอน
"แค่ไม่ถูกจับได้ก็พอ”
