นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 106
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 106
โป๊กเกอร์
มันเป็นเกมที่ง่ายมากโดยผู้เล่นจะต้องทำให้ชุดไพ่บนโต๊ะออกมาดีที่สุดโดยใช้ไพ่ที่เจ้ามือแจกจ่ายให้แต่ละคน เดิมพันชิปว่าจะเล่นต่อหรือหมอบ หากเล่นต่อก็เลือกว่าจะเปลี่ยนไพ่หรือไม่ จากนั้นก็เปิดไพ่ และผู้ชนะก็จะได้รับเงินกองกลาง
และเพราะไม่มีกฎใดๆ ที่ยุ่งยากและเป็นเกมที่โกงไม่ได้ โป๊กเกอร์จึงเป็นหนึ่งในเกมยอดนิยมในคาสิโน
มีโต๊ะโป๊กเกอร์มากกว่า 20 โต๊ะในคาสิโนของตลาดมืด แต่ทุกคนก็เข้ามามุงดูโต๊ะของราอนหลังจากเขาเล่นไปสักพัก
"น-นี่เขาชนะติดกันกี่รอบแล้วเนี่ย? สี่? หรือห้า?”
"ฉันนับได้หกครั้ง”
"ไอ้โง่ ชนะไม่ชนะไม่ใช่จุดสำคัญ แต่เขาเล่นเหมือนรู้ไพ่ของฝ่ายตรงข้ามได้ไงกันเนี่ย!”
"ใช่มั้ยล่ะ? เขาทำแบบนั้นได้ยังไง?”
ผู้ชมต่างประหลาดใจกับชายในชุดคลุมสีดำที่นั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะ
“ไม่ใช่แค่ชนะรวดนะ แต่เขาชนะตั้งหลายครั้ง! เขาชนะมาตั้งเจ็ดจากสิบเกมแหน่ะ”
"เขาโชคดีมาก ฉันเคยเป็นแบบเขาอยู่ครั้งนึง”
"โกหก แกเห็นถังแตกออกไปตลอด!”
"ว้าว ดูชิปพวกนั้นสิ ฉันอิจฉาจัง พวกมันซ้อนกันเหมือนภูเขาเลย”
ชิปกองกันเหมือนภูเขาอยู่ด้านหน้าชายชุดดำ
“ฮ่าๆ!”
“อืม…”
“เวรเอ๊ย!”
นักพนันที่โต๊ะนั้นเหงื่อแตกพลั่กและขมวดคิ้วเมื่อเห็นไพ่ที่ถูกเปิดออก
“ไม่ใช่ว่าเขาโกงรึไง? โกงเห็นๆ เลย”
“ไอ้โง่! คาสิโนของตลาดมืดมีเวทย์มนตร์ที่ทำให้ใช้พลังเวทย์ไม่ได้ร่ายอยู่ แล้วเจ้ามือคนนั้นก็มีประสบการณ์มากกว่ายี่สิบปี เขาคงจะไม่รอดแน่ถ้าเขาเป็นคนโกงจริงๆ”
"อ๊ะ นั่นไง เขาเปลี่ยนเจ้ามือแล้ว”
เนื่องจากชายในเสื้อคลุมสีดำชนะซ้ำแล้วซ้ำอีก ลูกค้ารายอื่นจึงบ่นและขอให้เปลี่ยนเจ้ามือ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาแพ้พนัน
"แปลว่าเขาเป็นคนที่โชคดีสุดๆ น่ะสิ”
“โห ฉันหวังว่าฉันจะโชคดีขนาดนั้นได้บ้าง…”
“การตัดสินใจของเขาก็ยอดเยี่ยมเหมือนกัน สายตาของเขาไม่ใช่เล่นๆ เลย”
"อึ่ก...”
ดอเรียนที่เคยเนียนไปกับผู้ชมคนอื่นก็รีบเข้ามาหาชายชุดดำซึ่งก็คือราอน
"พอเถอะครับ ผมว่าตอนนี้คงหมดเวลาสำหรับความโชคดีของมือใหม่แล้วล่ะครับ ทุกคนต่างบอกว่าคุณชายแค่โชคดี”
“นายคิดว่าโชคของมือใหม่อยู่ได้นานแค่ไหนกันแน่?”
ราอนยิ้มเมื่อมองดูดวงตาที่เป็นกังวลของดอเรียน
'เอาล่ะ คงถึงเวลาที่ฉันจะหยุดแล้ว'
เขาโกยชิปมากองหน้าตัวเองแล้วพยักหน้า ผีเสื้อสีดำมักจะถูกประมูลในราคาสิบถึงยี่สิบเหรีบญทอง ตอนนี้เขาได้มาสามสิบห้าเหรียญทองแล้ว มันถึงเวลาที่เขาจะหยุด
'ถ้ายังเล่นต่อคงเป็นเรื่องพอดี’
เขาต้องรีบเอาชนะหลายๆ ครั้งติดกันเพราะเขาไม่มีเวลาเหลือเท่าไหร่ แต่จริงๆ แล้วจะดีกว่าถ้าค่อยๆ ชนะไปวันละนิดวันละหน่อย ถ้าชนะวันละเยอะๆ อาจจะเกิดปัญหาใหญ่ได้
"พอแล้วครับ ผมขอแลกมันเป็นเหรียญทอง”
ราอนยืนขึ้นและดันชิปไปที่เจ้ามือ
"เดี๋ยวก่อนสิ! นายบอกว่าจะไปตอนนี้เหรอ?”
หญิงสาวที่สวมหน้ากากสุนัขจิ้งจอกก้าวออกมาหาเขา
"ครับ ก็ผมพอใจแล้ว”
“ชนะแล้วจะออกไปเฉยๆ เนี่ยนะ!”
"แต่ทุกคนก็มาที่นี่เพื่อชนะไม่ใช่เหรอครับ?”
"มาเล่นกันอีกรอบหนึ่ง ฉันต้องชนะสักเกมสิ!”
"แต่ผมไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่”
“อ๊าก!”
เธอมองเขาอย่างโกรธจัดและกัดริมฝีปาก ดูเหมือนว่าเธอกำลังระเบิดความโกรธจากการแพ้ยี่สิบครั้งติดต่อกันในเกมลูกเต๋าและโป๊กเกอร์
นี่เป็นเหตุผลที่เธอไม่ควรตามเขามา
แม้ว่าจะไม่มีใครบอกให้เธอตามเขามา แต่เธอก็เข้ามาท้าทายเขาเองและพ่ายแพ้ไปทุกครั้ง ราอนไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเป็นเช่นนี้ ทั้งๆ ที่เป็นความผิดของเธอเอง
“อืม…”
“อะแฮ่ม”
"ฉ-ฉันจะไปโต๊ะอื่นแล้ว”
ผู้ชมหลบสายตาของเธอทันที ดูเหมือนพวกเขากลัวเธอ
อย่างที่คาดไว้ เธอคงมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียง
"คุณยังเหลือเงินอีกตั้งมากมาย ไม่จำเป็นต้องสนใจผมเลย ขอให้สนุกนะครับ”
“คิดว่าเก่งก็เลยอวดดีเหรอ? แล้วนั่นมันเรื่องของฉัน หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!”
"อ๋อ โอเคครับ"
ราอนไม่สนใจเธอและหันหลังกลับ ไม่เกี่ยวหรอกว่าเธอจะมีตำแหน่งสำคัญขนาดไหน ถึงยังไงเขาก็จะไปอยู่ดี เขาเดินไปที่ทางออกโดยไม่สนใจเสียงก่นด่าของเธอ
"ไปกันเถอะ”
"อ๊ะ ครับ!"
ดอเรียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วเดินตามเขาไป
ราอนซีกฮาร์ท เจ้าจำข้อตกลงกับราชาแก่นแท้ได้รึไม่?
'แน่นอน’
ดีมาก ไม่อย่างนั้นข้าจะกินเจ้าซะ รีบไปทำตามข้อตกลงให้จบ
มันเป็นเสียงที่หนักแน่นและเยือกเย็น แต่ความจริงที่ว่าใจความของข้อตกลงคือไอศกรีมกับอาหารทำให้ราอนหัวเราะ
'โอเค ไปกันเถอะ’
ราอนหัวเราะและออกจากคาสิโน
* * *
หญิงสวมหน้ากากจิ้งจอกจ้องไปที่แผ่นหลังของราอนอย่างเคียดแค้นด้วยดวงตาสีเหลืองทอง
"เซตาร์”
"ครับ"
ชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอลงคุกเข่าลง
“หาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับเขามา เขามาทำอะไร และเป้าหมายของเขาคืออะไร”
"เจ้าห... คุณหนูเจย์น่าครับ เราได้รับคำสั่งให้ไม่สร้างปัญหาใดๆ..."
“ฉันฟังคำขอของนายแล้วว่าจะไม่ได้ไปบ่อนพนันใต้ดิน ฉันยังคงต้องทนกับเรื่องนี้อีกเหรอ?”
ที่ใต้ดินไม่ได้มีคาสิโนเพียงแห่งเดียว ยังมีชั้นใต้ดินอีกชั้นหนึ่งที่มีบ่อนพนันของจริง มันไม่มีขีดจำกัดของจำนวนเงินเดิมพันได้และทำให้ผู้คนมากมายต้องเสี่ยงชีวิต
"แต่คุณหนูครับ, การคุมประพฤติของคุณหนูยัง..."
"หุบปากและไปซะ ฉันมั่นใจว่าไอ้บ้านั่นโกงแน่ๆ ไม่มีทางที่มันจะชนะติดกันขนาดนั้น! ไม่งั้นฉันจะไปตัดมือของมันออกเอง!”
"เฮ้อ ก็ได้ครับ”
เซตาร์ถอนหายใจอย่างไม่เต็มใจและหายไปจากจุดนั้น
“ฮึ่ม”
เจย์น่าฟึดฟัดและหันกลับไป ขณะที่เธอกำลังจะออกจากคาสิโน เจ้ามือก็เข้ามาหาเธอ
"ช-ชิปของคุณ..."
"ฉันไม่ต้องการมัน นายเอาไปเลยก็ได้”
เธอไม่ได้หันกลับไปนับจำนวนของมันด้วยซ้ำ
"ครับ? อ๋า…”
เจ้ามือกำลังสับสน แต่เจย์น่าก็เดินไปที่ทางออกแล้ว
'เงินไม่ใช่ปัญหาหรอก’
เจย์น่ายิ้มเย็น เธอมีเงินมาพอที่จะผลาญเล่นไปทั้งชีวิต สิ่งสำคัญไม่ใช่เงินแต่เป็นชัยชนะ เธอเกิดมาพร้อมกับสายเลือดอันสูงส่งทำให้เธอไม่สามารถใช้ชีวิตต่อไปได้หลังจากพ่ายแพ้ให้กับผู้ชายธรรมดาแบบเขา
'คอยดูเถอะ'
* * *
* * *
แฮ่ม!
ราธยิ้มออกมา น้ำเสียงของมันสูงกว่าปกติหนึ่งระดับ
ราชาแก่นแท้ชอบอันนั้น
มันสร้างนิ้วโดยใช้ไฟเย็นสีน้ำเงินและชี้ไปที่ไอศกรีม
'อันนั้นเหรอ?’
ราอนขมวดคิ้วเมื่อเห็นไอศกรีม มันมีช็อกโกแลตชิปอยู่บนเนื้อไอศกรีมที่มีสีเขียวกึ่งๆ สีน้ำเงิน
'เหมือนว่ารูนันจะเคยเอาให้ฉันดู’
ถูกต้อง มันคือไอศกรีมที่เจ้าไม่ยอมกินในตอนนั้น มันไปอยู่ในความฝันของราชาแก่นแท้ด้วยซ้ำ
ราธไม่ยอมละสายตาจากไอศกรีม
"ขอรสนี้หนึ่งอันครับ”
ราอนถอนหายใจเบาๆ และสั่งไอศกรีมราธที่เลือก
"โอ้ คุณลูกค้า คุณเลือกช็อคโกแลตมิ้นท์แปลว่ามีความรู้เกี่ยวกับไอศกรีมสินะครับ”
ชายร่างใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร้านยิ้มอย่างสดใสแล้วหยิบไอศกรีมออกมา
"ช็อคโกแลตมิ้นท์?”
“อ๊า!”
ดอเรียนที่กำลังกินไอศกรีมสตรอว์เบอร์รี สะดุ้งและวิ่งเข้ามาหาเขา
“คุณชาย เมื่อกี้คุณสั่งช็อกโกแลตมิ้นต์เหรอครับ?”
"อ่า...ใช่แล้ว”
"โอ้ ไม่นะ..."
"ทำไมเหรอ?”
"คุณชาย คุณรู้จักต้นมิ้นต์หรือเปล่า? มันจะมีรสชาติเย็นๆ”
“รู้จักสิ”
"ไอศกรีมอันนั้นทำจากใบมิ้นต์ รสชาติเย็นๆ ซ่าๆ จะกระจายไปทั่วทั้งปากเลย! ซึ่งมันไม่อร่อยเลยซักนิด!”
ดอเรียนส่ายหัว ราอนเคยเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเขาหลายครั้งแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่าเขารู้สึกแย่กับอะไรบางอย่าง
"ลูกค้าคนนั้นมีรสนิยมที่ไม่ดีเลย เขาไม่รู้ถึงความยิ่งใหญ่ของช็อกโกแลตมิ้นต์ มันเริ่มจากความหวานของช็อกโกแลตและปิดท้ายด้วยรสชาติสดชื่นที่ไม่ทิ้งความรู้สึกอันไม่พึงประสงค์ไว้เบื้องหลัง”
เจ้าของร้านหรี่ตาลงขณะที่เขามองไปที่ดอเรียน
“นี่ครับ ช็อคโกแลตมิ้นต์”
เขายื่นไอศกรีมใส่โคนให้ราอนด้วยตัวเอง
เร็วเข้า รีบกินมันได้แล้ว ราชาแห่งแก่นแท้ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!
ราธแผ่ความเย็นของมันไปทั่วทั้งร้านไอศกรีม
'เข้าใจแล้วๆ ใจเย็นหน่อยสิ'
ราอนถอนหายใจและมองดูไอศกรีมสีเขียว เขาสามารถรู้สึกถึงสายตาจ้องมอง เจ้าของร้านกับดอเรียนกำลังมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายเพื่อรอดูปฏิกิริยาของเขา
'อะไรเนี่ย?’
เขาเอาไอศกรีมเข้าปากโดยไม่สนใจคนอื่นอีกต่อไป
“อืม...”
รสเย็นและหวานล้อมรอบลิ้นของเขาในตอนแรก แต่หลังจากนั้นแหละคือปัญหา รสชาติซ่าๆ แปลกๆ ของใบมิ้นต์กระจายไปทั่วปากของเขา
มันไม่ได้น่ารังเกียจเท่าไหร่แต่รู้สึกแปลกๆ มากกว่า
โอ้! อร่อย! การผสมผสานระหว่างความสะอาดและความหวานแบบนี้ไม่มีอยู่ในแดนปีศาจมาก่อน นี่คือการปฏิวัติ!
ดูเหมือนว่าราธจะชอบมัน มันเริ่มเต้นในอากาศและส่งเสียงแปลกๆ เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นการเต้นแบบไหนแต่มันดูมีความสุขมากจริงๆ
"เป็นไงบ้างล่ะ?”
"คุณชายโอเคไหมครับ...?”
ดอเรียนและเจ้าของร้านเข้ามาหาเขาทันทีและถามถึงรสชาติ
"ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”
“อ๊าก!”
“ผมรู้ว่าคุณชายมีรสนิยมที่ดี! คนที่ชอบช็อกโกแลตมิ้นต์มีแต่คนที่มีปัญหาเรื่องลิ้นทั้งนั้น”
เจ้าของร้านขมวดคิ้ว ดอเรียนยิ้มอย่างสดใส
เจ้ารออะไรอยู่?! เอาอีก เอามาอีก! เร็วเข้า!
'เฮ้อ'
เขาจะต้องรักษาสัญญา ราอนขมวดคิ้วแต่ก็กินไอศกรีมช็อกโกแลตมิ้นต์ต่อไป
"อ๊า! คุณชาย! ทำไมถึงกินต่อล่ะครับ?”
ใบหน้าของดอเรียนดูเหมือนเพิ่งกัดมะนาวเข้าปาก
"ฮ่าๆๆๆ! ถึงปากจะโกหกแต่ใจกลับไม่! รู้สึกไม่ดีในตอนแรกแต่ก็ยังอยากกินมันต่อไป นั่นแหละคือเสน่ห์ของช็อกโกแลตมิ้นต์!”
เจ้าของร้านหยิบช็อกโกแลตมิ้นต์ขึ้นมาอีกแนหนึ่งแล้วยัดเยียดให้เขาโดยบอกว่าไม่คิดเงิน
"ไม่ใช่ซะหน่อย! มันมีแต่รสชาติที่น่าอึดอัดใจและแปลกประหลาดต่างหก!”
“ช่างน่าสงสารลูกค้าที่ไม่ตระหนักถึงความยิ่งใหญ่ของช็อกโกแลตมิ้นต์”
ราอนส่ายหัว มองดูดอเรียนและเจ้าของร้านที่เถียงกันไปมา
ใครคืออัจฉริยะที่คิดค้นสิ่งนี้? ถามเขาเร็ว! ข้าจะทำให้เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของราชาแก่นแท้
"ใครคิดค้นไอศกรีมรสนี้เหรอครับ?”
"อะฮ่า เธอสนใจประวัติศาสตร์ของมันแล้วใช่ไหม?”
เจ้าของร้านบ่นว่าช็อกโกแลตมิ้นต์อร่อยมากจริงๆ และพูดต่อ
“มันถูกคิดค้นโดยท่านลอร์ดแห่งแดนใต้ที่มีชื่อเสียงในเรื่องไอศกรีม มีแม้กระทั่งกลุ่มช.ม.อยู่ที่นั่นด้วย”
"กลุ่มช.ม.? มันคือกลุ่มโจรเหรอครับ?”
“ไม่ใช่สิ มันเป็นการรวมตัวกันของคนที่รักช็อกโกแลตมิ้นท์!”
“พวกเขาก็ไม่ต่างอะไรจากกลุ่มโจรถ้าพวกเขาชอบอะไรแบบนี้”
ดอเรียนจิ๊ปากและมองไปที่เจ้าของร้าน
"คุณลูกค้าครับ... ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ!”
มือของเจ้าของร้านสั่นเทา
“เฮ้อ…”
ราอนถอนหายใจอย่างแรงขณะที่มองดูพวกเขา
'คนแปลกๆ มีอยู่ทุกที่เลยแฮะ’
ราอน ซีกฮาร์ท! สั่งช็อคโกแลตมิ้นท์อีกหนึ่งที่! มันเข้ากับรสนิยมของราชาแก่นแท้มากๆ! ข้าจะเปิดร้านช็อกโกแลตมิ้นต์ในแดนปีศาจ!
และสิ่งที่แปลกที่สุดก็คือมันนี่แหละ
* * *
วันรุ่งขึ้น ราอนลงไปที่ตลาดมืดก่อนการประมูลจะเริ่มขึ้นหนึ่งชั่วโมง
'ปากของฉันยังมีแต่รสมิ้นต์อยู่เลย'
ราชาแห่งแก่นแท้พอใจมาก มหาสมุทรในแดนปีศาจจะถูกเปลี่ยนเป็นทะเลช็อกโกแลตมิ้นต์ในอนาคต
ราธชอบช็อกโกแลตมิ้นต์มากเกินไปและสุดท้ายเขาก็ได้กินช็อกโกแลตมิ้นต์ไปสี่อัน มันพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องรสชาติบนเพดานปาก
เขาดูเหมือนคนบ้าเพราะกินช็อกโกแลตมิ้นต์ไปสี่อันหลังจากบอกว่าเขาไม่ชอบมัน ทำให้ดอเรียนส่ายหัวส่วนเจ้าของร้านก็พึงพอใจและให้ไอศกรีมฟรีอีกสองสามอัน
"วันนี้ไม่กินช็อกโกแลตมิ้นต์เหรอครับ?”
"ฉันบอกว่าไม่ชอบไง”
“แต่เมื่อวานคุณชายก็กินไปตั้งสี่อัน ผมเลยลองชิมบ้างแต่ผมก็ยังยืนยันว่าผมไม่ชอบมัน”
ใบหน้าของดอเรียนเหยเกเหมือนได้กินมะนาว
"ฉันมีเหตุผลอยู่น่ะ”
เขาจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงการบอกเรื่องของราธ
เจ้าไม่แม้แต่จะชื่นชมมิ้นท์ช็อกโกแลต, น่าสมเพชจริงๆ!
ราธจิ๊ปากและพูดว่าดอเรียนนอกจากจะเป็นคนขี้ขลาดแล้วก็ยังมีรสนิยมที่แย่มาก
"อืม...เรายังมีเวลาก่อนจะเริ่มการประมูลอยู่ คุณชายอยากทำอะไรไหมครับ?”
"ลองดูรอบๆ นี้ก่อนแล้วกัน เมื่อวานเรายังไม่ได้ดูเลย”
"โอเคครับ"
ในเมื่อเขามีเงินพอที่จะประมูลผีเสื้อสีดำแล้ว เขาก็เลยเดินดูรอบๆ ตลาดมืด
มีไอเทมพิเศษวางขายอยู่มากมาย หากเขาโชคดีจริงๆ เขาได้คงเจอของดีๆ ในราคาถูก
เขาเข้าไปในร้านที่อยู่ใกล้ที่สุด ในร้านมีเครื่องประดับ เช่น แหวน กำไล สร้อยคอ และต่างหู ดูเหมือนจะเป็นร้านขายเครื่องประดับ
พ่อค้ากำลังหลับโดยเกยคางบนโต๊ะ ดูเหมือนว่าเขาคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำหากมีคนพยายามขโมยอะไรบางอย่าง
'แต่การขโมยจะสร้างความโกลาหล’
ของและชั้นวางของที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ใช้หินเวทมนตร์ติดตั้งอยู่ หากใครพยายามจะขโมย พวกเขาจะถูกจับทันทีและถูกนำไปที่ใต้ดินของตลาดมืด
"มีอะไรน่าสนใจไหมครับ?”
"ไม่มีเลย"
ราอนส่ายหัว สินค้าในร้านค่อนข้างดูดีแต่ก็เป็นสินค้าที่หาได้ทั่วๆ ไป สิ่งที่เขากำลังมองหาคือสมบัติที่ซ่อนความสามารถที่แท้จริงของมันไว้อยู่
เขาไปที่ร้านที่อยู่ถัดกัน ที่นี่ก็มีแต่เครื่องประดับเหมือนกัน แต่ของพวกนั้นดูทรุดโทรมและล้าสมัยมากกว่าร้านก่อนหน้านี้
'ที่นี่ก็ไม่มี’
เขามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีอะไรดูพิเศษหรือน่าดึงดูด ขณะที่เขากำลังจะออกไป เขาก็สะดุดกับแหวนสนิมเขรอะที่อยู่ใกล้ประตู
'นี่มันอะไรน่ะ?'
ความทรงจำเกี่ยวกับแหวนปรากฏขึ้นในหัวของเขา
แต่มันไม่ใช่ความทรงจำของชาติก่อน
มันมาจากความทรงจำในหนังสือการปลูกฝังหมื่นเปลวเพลิง มีแหวนวงนี้อยู่ในนั้น
“ฮ่าๆ!”
ราอนกลืนน้ำลายหยิบแหวนสนิมขึ้นมาดู
'ไม่คิดเลยว่าแหวนนี่จะอยู่ที่นี่’
