บทที่ 8: บทฝึกสอน (3-1)
บทที่ 8: บทฝึกสอน (3-1)
"โอ้ะ ไม่เข้าไปเหรอ?!"
“ฉันจะไปทำไม? ฉันตายแน่ถ้าเข้าไป”
“ก็บอกว่ามันไม่ใช่ความตาย มันเป็นการหลอมรวมไงเล่า!”
มันก็เหมือนกันแหละยัยบัดซบนี้!
ดวงตาที่น่ารักของไอเซลล์จ้องมองอย่างสงสัย แต่ละครั้งที่ปีกบนหลังของเธอกระพือ ผงระยิบระยับเล็กๆ นั้นก็กระจัดกระจายฟุ้งไปทั่ว
เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นปรบมือราวกับจำอะไรบางอย่างได้
“หากเราหลอมรวมเสร็จแล้ว นายก็กลับไปสู่เมืองเดิมได้! มาดูกันซิว่าฮาน อิสรัตเคยอาศัยอยู่ที่ไหน…”
หน้าต่างปรากฏถัดไปจากตัวไอเซลล์ ไอเซลล์ค้นผ่านมันและหยุดที่สถานที่แห่งหนึ่ง
“ทาวเนียคือเมืองที่นายอาศัยอยู่สินะ!”
“ทาวเนีย?”
“คาบสมุทรไฮม์ ทาวเนีย! บ้านเกิดของนายไง!”
เป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยสำหรับฉันเลยสักนิด
ฉันผงะและแย้งกลับไปว่า “บ้านเกิดของฉันคือกัง-ซอ-กู ในกรุงโซลต่างหาก”
“โซล? กัง-ซอ-กู? ชื่อนี้มัน…”
ความสงสัยปรากฏบนใบหน้าของไอเซลล์ ขณะที่เธอมองสลับกันระหว่างฉันกับทะเบียนแล้วก็ตัวแข็งทื่อ
"ด-ด-เดี๋ยว? เดี๋ยวก่อนนะ? แกคือใคร? ทำไมแกดูไม่เหมือนในรูป? ฮาน อิสรัตไม่มีหน้าตาแบบนี้นะ”
“ฮาน อิสรัต นั่นใคร และทาวเนียอยู่ที่ไหน? ฉันชื่อฮาน ซอจิน เกิดที่เขตกัง-ซอ-กู กรุงโซล ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นใคร แต่ขอส่งแค่ส่งฉันกลับบ้านได้ไหม?”
“เดี๋ยวก่อน …มาจากโลกหรอกเหรอ?”
“มาจากโลกสิ คิดว่ามาจากดาวอังคารหรือไงกัน?”
เหงื่อเล็กๆ ได้ผุดบนหน้าผากของไอเซลล์
ไอเซลล์เริ่มค้นหาผ่านหน้าจอระบบ รูม่านตาของเธอกลิ้งขึ้นและลงอย่างรวดเร็ว
“สิ่งมีชีวิตจากมิติที่สูงกว่าจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง…?”
ไอเซลล์พึมพำด้วยเสียงงุนงงและชี้ไปที่หน้าจอที่กำลังปรากฏขึ้นมา
“นายเห็นอันนี้ด้วยเหรอ?”
[กำลังโหลด…]
“เห็น”
“ไอเซลล์! รีบจัดการเรื่องนี้ทีเถอะ! ฉันจะบ้าตายแล้วเนี่ย!”
ไอเซลล์ส่ายศีรษะไปมา ผมสีดำของเธอถักเปียไปทางซ้ายและขวาหมุนตัวเหมือนกังหันลม
"ยังไงก็เถอะ รีบเข้าไปเลย! เข้าไป!"
“ฉันไม่ต้องการแบบนี้! ทำไมฉันต้องไป? งั้นก็เข้าไปเองสิ…”
"เข้าไป!"
ไอเซลล์จับข้อมือฉันแล้วเหวี่ยงฉันเข้าไปในประตูห้องการหลอมรวม
ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันลอยขึ้นและเหมือนกับว่าฉันบินเข้าไปในห้องหลอมรวม
ปัง
ประตูห้องหลอมรวมถูกกระแทกปิดลง
ฉันลุกขึ้นไปทุบประตู เตะเข้าไปด้วยแรงที่มี อย่างไรก็ตาม ประตูที่ถูกล็อคกลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย
“เฮ้ย! ปล่อยนะยัยบ้า! ฉันจะไม่อยู่เฉยๆ แน่! อย่าคิดว่าจะยอมนะ”
นางฟ้าแม้จะตัวน้อย แต่ก็แข็งแกร่งและมีพละกำลังค่อนข้างมาก!
ทว่าฉันไม่มีโอกาสออกไปแล้ว
“เสียงดังโวยวายชะมัด”
เชย์ที่ยืนพิงกำแพงกล่าว บนพื้นที่ฉันยืนมีวงเวทย์ที่ซับซ้อนและแปลกประหลาดล้อมรอบไปทั่วทั้งห้อง
จู่ๆ เสียงในหัวฉันก็เข้ามาสั่งให้ถามไปว่า “ธ-ธ…เธอมาจากไหน?”
"ฉันเหรอ? ฉันมาจากอารันเทีย”
“อารันเทีย? มันคือภูมิภาคไหน? ประเทศสหรัฐอเมริกา? หรือแคนาดา?”
"สหรัฐอเมริกา? แคนาดา? กำลังพูดถึงอะไร? หากนายเป็นพลเมืองของจักรวรรดินี้ นายไม่รู้จักอาซินนิสที่เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่เหรอ?”
'นี่มันเรื่องอะไรวะ?'
คุยกับคนต่างชาติน่าจะง่ายกว่าการคุยกับเธออีก
เดี๋ยวนะ เมื่อครู่ปากของฉันพูดอะไรออกไป?
ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ภาษาที่ออกมาเมื่อกี้นั่นไม่ใช่ภาษาเกาหลี ไม่ใช่ภาษาอังกฤษหรือภาษาญี่ปุ่นด้วยซ้ำ
มันเป็นภาษาที่ไม่รู้จัก
“เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ด้วยเหรอ?”
ฉันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งจึงลองพูดออกมาอีกที ซึ่งมันก็เป็นอีกครั้งที่ภาษาที่ไม่รู้จักหลุดรอดจากริมฝีปาก ฉันพูดมันออกมาจากปากโดยที่ไม่เคยเรียนภาษานี้มาก่อน เหมือนกับว่าฉันใช้ภาษานี้มาตั้งแต่เกิด
“มาจากทาวเนียหรือเปล่า?”
"ใช่"
“ไม่ใช่โลกเหรอ?”
“ฉันไม่รู้จักถึงสถานที่ที่เรียกว่าโลกหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ”
อืม เธอคนนี้มาจากอารันเทียที่เป็นส่วนหนึ่งของทาวเนีย
ทุกอย่างล้วนมืดมนอีกครั้ง หากเป็นความฝัน มันคงเป็นความฝันที่มืดมนที่สุดแล้ว
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ตอนจบของฝันร้ายยังรอคอยอยู่
[นายท่าน การหลอมรวมกำลังเริ่มต้น]
“ลากและวางฮีโร่ที่คุณต้องการหลอมรวมลงบนฮีโร่ที่คุณต้องการสังเวย คุณจะได้รับคะแนนประสบการณ์ ฮีโร่ผู้เสียสละจะสลายจากไป”
[คำแนะนำ : การลงทะเบียนฮีโร่เป็นรายการโปรดสามารถป้องกันข้อผิดพลาดในการหลอมรวมได้]
ฉันสามารถกลับไปสู่โลกได้ใช่ไหม?
ฉันจำได้ว่ายัยนางฟ้าจิ๋วลังเลอยู่นานเมื่อฉันปฏิเสธที่จะไปที่ห้องหลอมรวม มันเป็นเรื่องโกหกทั้งหมดหรือเปล่า?
พิกมีอัพมีการฝึกสุดท้ายของบทฝึกสอน
ชื่อของมันคือการหลอมรวม ฮีโร่ที่นายท่านเลือกจะได้สัมผัสประสบการณ์การเพิ่มพลังอันยิ่งใหญ่ด้วยการเสียสละฮีโร่อีกตัวหนึ่ง ฉันนั้นมีประสบการณ์มาแล้ว
ปัญหาคือ ฉันเป็นฮีโร่ 1 ดาว และผู้หญิงคนนี้เป็นฮีโร่ 4 ดาว
“ค่าสถานะ!”
"นายกำลังพูดอะไร?" เชย์สงสัย
“หน้าต่างค่าสถานะ!”
ฉันกล่าวออกมาความหงุดหงิด
หน้าต่างเล็กๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน
[ ฮาน อิสลัตชต (★) Lv. 2 (ค่าประสบการณ์ 7/20)]
[อาชีพ: ผู้เริ่มต้น]
[ความแข็งแกร่ง: 11/11]
[สติปัญญา: 11/11]
[เลือด: 11/11]
[ความว่องไว: 11/11]
[ทักษะ: ไม่มี]
ยัยนางฟ้าเรียกฉันว่า “ฮาน อิสลัต”
ดังนั้นค่าสถานะเหล่านี้คงเป็นพลังปัจจุบันของฉัน
ฉันมองดูเชย์ที่กำลังจ้องมองฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น คราวนี้ฉันกระซิบเบาๆ “หน้าต่างสถานะ”
[เชย์ ราดาสเตอร์รี่ (★★★★) Lv. 2 (ค่าประสบการณ์ 3/20)]
[อาชีพ: อัศวิน]
[ความแข็งแกร่ง: 19/19]
[สติปัญญา: 10/10]
[สุขภาพ: 18/18]
[ความว่องไว: 22/22]
[ทักษะ: ตรรกะทางยุทธวิธี (Lv.1), ทักษะดาบระดับกลาง (Lv.1), ความคิดของอัศวิน (Lv.1)]
เราทั้งคู่อยู่ที่ระดับ 2 แต่แตกต่างกันเหมือนกับกลางวันและกลางคืน นอกจากนี้เชย์ยังมีทักษะเบื้องต้นสามทักษะแถมมาให้อีก
นอกจากนี้เธอยังมีตรรกะทางยุทธวิธี ซึ่งได้รับการจัดอันดับให้เป็นทักษะที่ดีที่สุดจากทักษะนับร้อย ส่วนทักษะการโจมตีด้วยดาบระดับกลางและความคิดในแบบของอัศวินเป็นทักษะที่สามารถต่อลดผลต้านทานทางจิตใจได้
ส่วนฉันกลับไม่มีอะไรเลย
“…เชย์”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"อะไร?"
“นี่คือความฝันเหรอ?”
“มันเป็นความฝัน แต่เป็นความฝันที่นายไม่สามารถตื่นขึ้นได้”
เชย์ยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา
[คุณต้องการดำเนินการหลอมรวมต่อหรือไม่?]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
แสงสว่างจ้าส่องออกมาจากวงกลมเวทย์มนตร์ที่สลักอยู่บนพื้นห้องอัญเชิญ ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่สามารถอธิบายได้ปกคลุมทั่วร่างกายของฉันราวกับกำลังจมอยู่ใต้น้ำ
“เรื่องจะจบลงแบบไหนกัน?”
หากนี่คือโลกของพิกมีอัพอย่างแท้จริง และหาก "นายท่าน" เป็นผู้ควบคุมเกมนี้ ฉันคงจะหายตัวไปที่นี่เพื่อเป็นการสังเวยให้กับเชย์ ทั้งหมดนี้แลกกับคะแนนประสบการณ์อันน้อยนิด
ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยในระหว่างการต่อสู้ ฉันฆ่าก็อบลินแค่ตัวเดียว แต่เชย์จัดการไปสี่ตัว
“ใครจะบ้าหลอมรวมฮีโร่ 4 ดาวกับมาเพิ่มพลังให้ฮีโร่ 1 ดาวกันล่ะ?”
แสงเริ่มสว่างจ้าขึ้น และฉันก็หลับตาลง
หวังว่าเมื่อฉันเปิดมันออกมา ฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่นของฉัน
“การหลอมรวมเสร็จสมบูรณ์!”
“'เชย์ (★★★★)' กลายเป็นแสงสว่างและสลายไป”
"หา?"
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
เชย์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของวงเวทย์มนตร์ถูกแสงสว่างกลืนหายไปและกำลังหายตัวไป
เชย์ยิ้มอย่างขมขื่น
“มันจบลงแล้ว”
“ทำไมเธอถึงหายไปล่ะ?”
“ฉันไม่ได้ถูกเลือก มันก็แค่นั้นเอง”
“แต่เดี๋ยวก่อน เป็นไปได้เหรอ? เธอระดับ 4 ดาวแต่ฉันแค่ 1 ดาวเองนะ!”
“ฉันเอาใจช่วยนายนะ ฮาน”
