Chapter 6 (Part 2) เพื่อนร่วมทีมของไคญาน
ทหารแนวหน้าตื่นขึ้นมาในฐานะเกมเมอร์ในสงคราม!
Chapter 6 (Part 2) เพื่อนร่วมทีมของไคญาน
“กริ๊ดดดด!”
“หลีกทางไปนะ ไอ้สารเลว!” ไคญานตะโกน
เมื่อเข้าใกล้ก็อบลินที่พยายามจะแกว่งกริช ไคญานก็เหวี่ยงดาบของเขาและฟันมันลงบนหัวของก็อบลิน
กระทืบ!
กะโหลกของก็อบลินแตกเป็นเสี่ยงเมื่อดาบสั้นฟาดใส่มัน ด้วยความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นของเขา ความเร็วและพลังของดาบจึงเพิ่มขึ้นอย่างมากเมื่อเทียบกับเมื่อวาน
“ตอนนี้ก็อบลินที่อ่อนแอแบบนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าอีกต่อไป ข้าต้องเล็งไปที่พวกโนลล์” ไคญานคิดกับตัวเอง
“ไคญาน! เจ้ากำลังจะไปไหน?” เจฟที่กำลังจะผ่านไปเพื่อเดินไปยังส่วนลึกในสนามรบถามไคญาน
เนื่องจากตามปกติของทีมชั้นนอก แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนทหาร แต่ก็ไม่จำเป็นต้องต่อสู้ด้วยกัน ดังนั้นเจฟจึงมักจะเดินไปตามลำพังเพื่อค้นหาสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งกว่า
“วันนี้ข้ากำลังพยายามตามหาโนลล์” ไคญานกล่าว
“พวกโนลส์เหรอ? มันอาจเป็นอันตรายได้” เจฟตอบด้วยสีหน้ากังวล
ไคญานรู้ว่าทำไม การต่อสู้กับโนลล์ถึงเป็นเรื่องที่เสี่ยง
"ข้าทำได้ เมื่อวานข้าจับได้สองตัว” ไคญานปลอบเจฟ
“แต่ก็ต้องระวังเมื่อเผชิญหน้ากับพวกโนลล์ มันอาจเป็นอันตรายได้ถ้าเจ้าโดนโจมตีแม้เพียงครั้งเดียว” เจฟเตือน
ไคญานพยักหน้าเห็นด้วย และเข้าใจถึงความเสี่ยง เจฟยังคงเน้นย้ำถึงอันตรายต่อไป
“ข้าหมายถึง... ข้าเคยเห็นคนหลายร้อยคนตายหลังจากพูดเหมือนเจ้า ระวังตัวด้วยล่ะ” เจฟยืนกราน
“เอาล่ะ ท่านก็ระวังตัวด้วย” ไคญานสัญญา
เจฟและทหารคนอื่นๆ เคลื่อนตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ฆ่าก็อบลินด้วยทักษะที่ไม่มีใครเทียบได้ ไคญานรู้ว่าเขายังมีหนทางอีกยาวไกลที่จะไล่ตามเจฟที่ฝึกมาเป็นเวลานาน
พวกเขาเดินหน้าไปตามเส้นทางที่ทหารเคลียร์ไว้ ไคญาน ยังคงตื่นตัวโดยรู้ว่าก็อบลินที่ได้รับบาดเจ็บไม่สามารถถอยกลับเข้าไปข้างในได้
“ตอนนี้การเติบโตเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก อย่าละเลยยาวิเศษ” ไคญานเตือนตัวเอง
เขาคลั่งไคล้ยาตั้งแต่แรกเนื่องจากราคาที่สูงที่พวกเขาสามารถหาได้ เมื่อเงินเพิ่มขึ้น เขาก็สามารถติดตั้งอาวุธและชุดเกราะได้ดีขึ้น
“เงินจะมาหาข้าเมื่อทักษะของข้าดีขึ้น” เขาบอกกับตัวเอง
การอัพเลเวลคือสิ่งสำคัญของเขา มันเป็นแรงจูงใจที่ทำให้เขาจับโนลล์ได้ตอนที่เขากำลังดิ้นรนกับก็อบลินในฐานะผู้เล่น
ไคญานได้ยินเสียง “กรี๊ด! เสียงดังเอี๊ยด!”
“เริ่มต้นได้ดี” เขาคิด
เขาพบเหยื่อตัวแรกอย่างรวดเร็ว พวกโนลล์มีท่อนไม้โทรมๆ
ไคญานรู้ถึงภัยคุกคามจากกระบองไม้อันทรงพลังของโนลล์ แต่การหลีกเลี่ยงมันคงเป็นเรื่องง่าย
“ฮึบ!”
ด้วยทักษะวิชาดาบ เขารู้ถึงการเคลื่อนไหวที่เหมาะสมที่สุดโดยสัญชาตญาณเมื่อใช้ดาบ เขาหายใจออกและยื่นแขนออก ดาบบินอย่างรวดเร็วและฟาดไปที่ไหล่ของโนลล์
“ฟู๊ววว-”
“กรึง!”
พวกโนลล์ส่งเสียงแปลกๆ
“ข้าหวังว่าจะส่งเจ้าด้วยการฟันเพียงครั้งเดียวโดยไม่เจ็บปวด”
ในตอนแรก ไคญานเล็งไปที่คอของโนลล์ แต่เหวี่ยงโดนที่ไหล่ เพราะมันเอียงลำตัวเล็กน้อย
“กว๊าง!”
รู้สึกตื่นเต้นกับความสำเร็จของการฟัน แต่โนลล์กลับโกรธจัด
การโจมตีครั้งแรกของโนลล์เป็นการแกว่งลงง่ายๆ เขายกโล่ที่เขาซื้อเมื่อวานนี้ขึ้นมา
ฟุ๊บบบ!
“ฮู่ว…บ้าไปแล้ว!”
เขาจงใจโจมตีเพื่อทดสอบประสิทธิภาพของโล่ และแขนของเขาซึ่งมีโล่ใช้งานอยู่
“…หลีกเลี่ยงการใช้มันไปเลย โล่มีไว้เพื่อการป้องกันระยะไกลเท่านั้น”
เมื่อพิจารณาจากความเจ็บปวดที่แขนของเขา ดูเหมือนว่าโล่จะมีปัญหา แม้ว่าเขาจะป้องกันการโจมตีได้สำเร็จ แต่ก็น่าตกใจ ถ้าอาวุธของโนลล์เป็นกระบองที่สมบูรณ์ แขนของเขาคงหักไปแล้ว
“เอือก! กว๊าง!”
ขณะที่เขาหยุดด้วยความเจ็บปวด โนลล์ก็เปิดการโจมตีเขาอีกครั้ง
เขาลดอาวุธลงอย่างรวดเร็วและก้าวถอยหลัง รู้สึกถึงสายลมเย็นๆ ที่พัดผ่านศีรษะของเขา
ฟึบบ!
“ถึงแม้ว่ามันจะทรงพลัง หากข้าตัดสินใจที่จะหลบก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้”
จากมุมมองของไคญาน ซึ่งเร็วกว่าการเคลื่อนไหวของโนลล์ การหลีกเลี่ยงการโจมตีของคู่ต่อสู้นั้นง่ายดายตราบเท่าที่เขาให้ความสนใจ
ฟึบบ!
การโจมตีดำเนินต่อ โนลล์เหวี่ยงอาวุธของเขาอย่างต่อเนื่อง โดยใช้ประโยชน์จากแขนที่แข็งแกร่งของเขาและความจริงที่ว่ากระบองเก่าๆ นั้นเบากว่าดาบ และทุกครั้งที่ ไคญานแทบจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีได้ และพยายามแทงช่องว่างใดๆ ก็ตามที่เขาเห็น
“ฮู้ป!”
ชะเว๊งงง-
เนื่องจากเขาไม่สามารถอยู่ในท่าที่เหมาะแก่การแทงได้ มันจึงไม่ใช่การแทงที่ทรงพลัง แต่เป็นการโจมตีที่เพียงพอที่จะเจาะเกราะหนังของคู่ต่อสู้ได้
“คึก…! อั๊กก…”
พวกโนลล์ที่แกว่งอาวุธอยู่พักหนึ่ง ไอแรงๆ แล้วก้าวถอยหลังเพื่อกลั้นหายใจ
ทันใดนั้น เลือดสีเขียวของโนลล์ก็ถูกป้ายไปทั่วร่างกายของ ไคญาน
“ข้าก็เหนื่อยเหมือนกัน งั้นเรามาหยุดกันตอนนี้เลย”
“เกริก...”
เขาเหวี่ยงดาบไปทางคอของโนลล์ด้วยการใช้กำลังที่สะสม เขาเหวี่ยงมันเร็วขึ้นกว่าเดิม
“เอ๊อะ…”
โนลล์ล้มลงกับพื้น พ่นเลือดขึ้นไปในอากาศ คอของมันขาดครึ่ง
โชคดีที่ความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นช่วยได้ และเขาไม่จำเป็นต้องต่อสู้เต็มที่อย่างที่เขากลัวในตอนแรก
หลังจากการสู้รบ ไคญานตระหนักว่าวิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับโนลล์ คือการตอบโต้การโจมตี การกระตุ้นการโจมตี หลบมัน และโจมตีช่องโหว่ของมัน การต่อสู้กับพวกมันแบบเผชิญหน้าอาจเป็นอันตราย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม
“ว๊า… ต่อไปตัวไหนดีล่ะ?” เขาพูดด้วยความมั่นใจขณะที่เขายังคงค้นหาพวกโนลล์ต่อไป มีแต่พวกที่อยู่ตามลำพังเท่านั้น
“เเยี่ยม!”
“ดีมาก 13 ตัวแล้ว” ไคญานพูดกับตัวเอง
เขาสังหารโนลล์ไป 13 ตัวด้วยมือเปล่าก่อนที่เขาจะรู้ตัวด้วยซ้ำ ด้วยประสบการณ์ที่เขาได้รับจากการล่าพวกมัน เขาจึงสามารถทำเช่นนั้นได้ ไม่เช่นนั้นเขาจะมีปัญหาในการจับ 10 ตัว ไม่ต้องพูดถึง 13 ตัวเลย
"เฮ้!" มีคนพูด
ไคญานหันไปเห็นชายแต่งตัวดีเดินเข้ามาหาเขา ชายผู้นี้มีโล่ขนาดใหญ่ซึ่งไม่ธรรมดาสำหรับทหารในพื้นที่ห่างไกล และมีผมสีขาวบางส่วนบ่งบอกว่าเขาอายุค่อนข้างมาก เขาดูเหมือนทหารชั้นยอด
“เจ้าอยู่คนเดียวหรือ?” ชายคนนั้นถาม
ไคญานสับสนอยู่ครู่หนึ่ง โดยไม่เข้าใจคำพูดของทหาร
“ข้าถามว่าเจ้าอยู่คนเดียวหรือเปล่า” ชายคนนั้นพูดซ้ำ
“โอ้ ใช่ ข้าอยู่คนเดียว” ไคญานตอบ
พื้นที่ส่วนกลางเป็นที่ที่ทหารต่อสู้เพื่อปกป้องค่ายกลในสนามรบแห่งนี้ เห็นได้ชัดว่าชานเมืองเป็นการต่อสู้ระหว่างบุคคล เป็นคำถามที่แปลกที่จะถาม
ทหารที่ดูจะพอใจกับคำตอบของไคญาน ก็ยิ้มและพูด
“เจ้าดูเด็ก แต่เจ้าดูมีทักษะอยู่บ้าง ข้าชื่อแม็กซ์ โปแลนด์ เรียกข้าว่าแม็กซ์ก็ได้”
"ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าชื่อไคญาน”
“เจ้าอยากร่วมทีมกับข้าไหม”
“ถ้าเป็นทีม…”
“มาร่วมกันล่าสัตว์ประหลาดกันเถอะ”
“ทำงานร่วมกัน…”
มันเป็นข้อเสนอที่ดี ไคญานใช้เวลาส่วนใหญ่มองหาพวกโนลล์ที่อยู่คนเดียวเพราะเขายังคงกังวลที่ต้องเผชิญหน้ากับพวกมันสองตัวพร้อมกัน แต่ถ้าเขารวมทีมกับทหารคนนี้ล่ะ?
“ดูเหมือนว่าจะโอเค...” เขาตอบ
อย่างไรก็ตาม ไคญานไม่แน่ใจว่าเขาจะเชื่อถือทักษะของ แมกซ์ได้หรือไม่ หากเขาไม่สามารถทำหน้าที่ของเขาได้ เขาจะเป็นภาระมากกว่าเพื่อร่วมทีมหรือไม่?
ขณะที่ไคญานมองแมกซ์ด้วยความสงสัย แม็กซ์ก็เปิดกระเป๋าที่ติดอยู่กับเอวของเขาและเผยให้เห็นหูสัตว์ประหลาดจำนวนพอสมควร
"ยอดเยี่ยม! มาทำมันด้วยกัน” แม็กซ์กล่าว
หูของสัตว์ประหลาดเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการพิสูจน์ทักษะของตนในสนามรบ หากใครสามารถจับโนลล์ได้มากตามลำพัง นั่นหมายความว่าพวกเขามีทักษะในระดับเดียวกับไคญานเป็นอย่างน้อย
“ลองจับโนลล์สองตัวนั้นไปฝึกซ้อมดูไหม” แม็กซ์แนะนำโดยชี้ดาบไปที่สิ่งมีชีวิตทั้งสองที่เดินไปรอบๆ เพื่อมองหาเหยื่อ เนื่องจากไม่มีสัตว์ประหลาดตัวอื่นอยู่รอบๆ มันเป็นสถานการณ์ที่เหมาะสำหรับการฝึกฝน
แม็กซ์และไคญานเข้าหาพวกนอลล์
“ข้าไปก่อนนะ!” แม็กซ์ตะโกนพร้อมกับเหวี่ยงดาบไปที่โนลล์ สิ่งมีชีวิตยกกระบองขึ้นเพื่อป้องกันการโจมตี แต่วงสวิงของแมกซ์เป็นเพียงกลลวง เขาดึงดาบกลับอย่างรวดเร็วและตามด้วยการแทง
ปุ๊ก!
“เช๊งง…”
การแทงสำเร็จของแม็กซ์ แทงดาบเข้าที่หน้าอกของโนลล์
มันจะเป็นสถานการณ์ที่ง่ายในการจัดการถ้าเหลือโนลล์เพียงตัวเดียว แต่ยังมีอีกตัวหนึ่ง
“กระจ่าง!” ไคญานสลับระหว่างดาบของเขากับสิ่งมีชีวิตที่พุ่งเข้ามาหาเขา
ความรู้สึกของดาบที่ฝังลึกอยู่ในกรงซี่โครงของโนลล์ ถูกส่งไปยังปลายนิ้วของไคญาน
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าจะรู้ว่าไม่ควรก็ตาม เขาตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเชื่อใจแมกซ์ และฆ่าสิ่งมีชีวิตนี้ให้หมดหรือเผชิญหน้ากับโนลล์ที่กำลังจะมาถึง มันเป็นความผิดพลาดของมือใหม่ เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำงานร่วมกับคนอื่นเป็นทีม
“กรึง!”
วู่วว!
เมื่อไคญานเห็นกระบองของโนลล์ แกว่งมาหาเขา คำพูดของเจฟก็เข้ามาในความคิด
“เจ้าจะไม่มีวันลังเลใจในสนามรบ” เจฟกล่าว
ไคญานถามตัวเองว่า “ถ้าข้าเลือกผิดล่ะ”
“ไม่มีทางเลือกใดที่เลวร้ายไปกว่าการตายอย่างคนงี่เง่า เลือกหนึ่งทาง เชื่อใจตัวเอง แล้ววิ่งหนี” เขานึกถึงคำแนะนำของเจฟ
“ทำไมข้าถึงเพิ่งจำได้ตอนนี้” ไคญานคิดขณะที่เงาของโนลล์ยักษ์ปกคลุมเขาด้วยความสับสน
คำเตือนก่อนหน้านี้ของเจฟดังก้องในหูของไคญาน “ข้าเคยเห็นคนหลายร้อยคนที่พูดแบบนั้นและเสียชีวิตด้วยน้ำมือของโนลล์ ระวังตัวด้วยล่ะ”
