แต่เมื่อเธอนึกถึงการกระทําที่ใกล้ชิดและค่อนข้างคลุมเครือของเขาในตอนนี้ ใบหน้าของชิซุเนะก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย เธอรีบเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า "พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แล้วเราควรจะช่วยพวกเขาตอนนี้ยังไง?"

"นอกจากพวกเราจะส่งพวกเขากลับไปที่โคโนฮะหรือมีกําลังเสริมจากหน่วยแพทย์ แต่พวกเขากําลังคุยกันถึงเรื่องการทิ้งผู้บาดเจ็บเอาไว้ที่นี่"

"ไม่ต้องห่วง พวกเขาจะไม่ถูกทอดทิ้งไว้ที่นี่แน่นอน พวกเราจะจบสงครามนี่และกลับบ้านไปพร้อมกัน" ชินหยูผ่อนคลายร่างกายของเขาและค่อยๆยืนขึ้น

ภายใต้การแสดงออกที่สับสนของชิซุเนะ เขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไปทันที

…..

ที่หน้าทางเข้าถ้ำ การประชุมเรื่องการต่อสู้ก็ยังคงดําเนินต่อไป

ทันทีที่ชินหยูเข้ามาใกล้ๆ เขาก็ได้ยินการตัดสินใจขั้นสุดท้าย

“ตอนนี้ ในนามของผู้นำกลุ่ม ฉันขอเสนอให้ทิ้งผู้บาดเจ็บและรีบถอยทันที ถ้าพวกนายเห็นด้วยก็ช่วยยกมือขึ้น” จู่ๆฟูก็พูดขึ้น

โทรุเนะยกมือขึ้นและตกลง "ฉันเห็นด้วย"

“การเคลื่อนย้ายผู้บาดเจ็บและรักษาพวกเขาไปพร้อมกันนั้นจะทําให้การถอยของกองกําลังหลักช้าลง ดังนั้นจึงเหลือเพียงทางเดียวนั่นคือต้องทอดทิ้งผู้บาดเจ็บเท่านั้น ฉันหวังว่าพวกนายทุกคนจะคิดอย่างรอบคอบด้วย นอกจากนี้ อย่าลืมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะ ”

ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ การแสดงออกของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

การตายของเขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะหรือฮาตาเกะซาคุโมะนั้นเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของโคโนฮะงาคุเระ

น่าเสียดายที่การตายของเขานั้นถูกเหยียดหยามโดยคนส่วนใหญ่

แม้ว่ามนุษย์ส่วนใหญ่จะเห็นแก่ตัวและสนใจแต่ผลลัพธ์ส่วนตัวเท่านั้น แต่พวกเขากลับสนใจสิ่งที่พวกเขาเสียสละในระหว่างกระบวนการนี้

เห็นได้ชัดว่าคําพูดของโทรุเนะนั้นทําให้พวกเขารู้สึกไม่มีทางเลือกอีกต่อไป

"ไม่จําเป็นต้องเลือกเลยด้วยซ้ำ" พวกเราน่ะแตกต่างจากราก และพวกเราจะไม่ยอมแพ้ทิ้งเพื่อนร่วมทีมของเราเอาไว้แน่ๆ" ชินหยูพูดอย่างเฉยเมย

"อุจิวะชินหยูงั้นรึ? อาการบาดเจ็บของเขาหัสอยู่ไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงได้ฟื้นตัวได้ไวขนาดนี้?"

หลายคนที่กำลังประชุมตกใจมาก

เมื่อพวกเขานึกถึงร่างของชินหยูซึ่งเต็มไปด้วยเลือดหลังจากโดนยันต์ระเบิดนั้น พวกเขาต่างก็แอบแสดงความกลัวออกมา

ใบหน้าของโทรุเนะและฟูนั้นอดไม่ได้ที่จะมืดลง

ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในหน่วยรากหรือในโคโนฮะ พวกเขาทั้งคู่นั้นก็ถือว่าเป็นอัจฉริยะ

พวกเขาไม่เคยถูกคัดค้านหรือตั้งคำถามกับการกระทำของเขามาก่อนเลยด้วยซ้ำ

นอกจากนี้ ความคิดที่ปลูกฝังในหน่วยรากของพวกเขาคือชัยชนะเท่านั้น หากเห็นว่าจะต้องแพ้แม้แต่นิดเดียวพวกเขาก็เลือกที่จะถอยทันที

"ชินหยู นายเป็นแค่ไคโอนิน นายไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมในการตัดสินใจครั้งนี้หรือมีส่วนในการตัดสินใจครั้งนี้เลยด้วยซ้ำ ดังนั้นช่วยหลีกไปได้แล้ว" ฟูตะโกนด้วยน้ำเสียงทุ้ม

"ถ้าหากนายพยายามเกลี้ยกล่อมคนอื่นด้วยคําพูดของนายอีก อย่าโทษฉันที่ต้องจัดการกับนายตามกฎด้วยล่ะ!"

ทันทีที่คําพูดเหล่านี้ออกมา การแสดงออกของทุกคนในปัจจุบันก็เปลี่ยนไปอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดหันไปมองชินหยู ซึ่งมันแตกต่างจากตัวตนที่ขี้อายตามปกติของเขามาก

สัญชาตญาณของพวกเขาได้บอกพวกเขาว่า ชินหยูอาจจะกำลังเสียสติและกล้าที่จะขัดแย้งกับคนในหน่วยราก

"ชินหยู นายกล้าดียังไงที่ขัดคําสั่งของหัวหน้าน่ะ? นายกําลังติดทำให้พวกเราต้องตายทั้งหมด!" ฟูตะโกนด้วยความโกรธ

การแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไป

โทรุเนะก็พูดอย่างเย็นชาด้วยเช่นกัน "อย่าลืมนะ" เขาพูด “พวกเรากําลังเผชิญหน้ากับพวกคุโมะงาคุเระหลายร้อยคนและแฝด A B น่ะ!”

"นี่คือโลกที่ผู้อ่อนแอเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง นายเป็นคนอ่อนแอที่ไม่สามารถทนได้แม้กระทั่งยันต์ระเบิดด้วยซ้ำ ดังนั้นนายจึงไม่มีสิทธิ์พูดแม้แต่นิดเดียว"

"ฉันจะให้ทางเลือกนายสองทาง หนึ่งหุบปากลงแล้วไสหัวไป"

"และอย่างที่สอง ตาย!"

คําพูดที่เคร่งขรึมนั้นทําให้การแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก

"ชินหยู รีบออกไปเร็ว!" ชิซุยรีบออกไปและพูดอย่างร้อนใจว่า "ทุกคน ฉันขอโทษ สติของชินหยูตอนนี้อาจจะยังไม่ดีมากนัก..."

"ชิซุย ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นเรื่องของฉัน!" ชินหยู เอื้อมมือไปขัดจังหวะและเงยหน้าขึ้นมองโทรุเนะและพูดว่า "สิ่งที่นายหมายถึงคือพวกเราสามารถสามารถฆ่ากันเองได้งั้นรึ!"

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ฆ่านายได้ใช่ไหม?"

เสียงเบาๆนั้นดังอยู่ในถ้ำซึ่งทําให้การแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก

ชินหยูในตอนนี้แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงจากชินหยูที่พวกเคยรู้จักมาก่อน

"ฮึๆๆ กล้าดีนี่ชินหยู หน่วยรากของพวกเรารู้มานานแล้วว่าตระกูลของนายพร้อมที่จะเคลื่อนไหว แต่นายน่ะไร้เดียงสาเกินไป ด้วยความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อยของนาย นายกล้าที่จะขู่ว่าจะฆ่าฉันจริงๆงั้นเรอะ" โทรุเนะหัวเราะด้วยความหยาม

"เฮอะๆ! แค่ขยะไคโอนินที่อ่อนแอ เขาควรจะฟังพวกเราเฉยๆก็พอแล้ว บางทีพวกเราอาจจะพานายไปด้วยกันด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนว่าพวกเราคงจะไม่ต้องทําแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว" ในตอนนี้ยามานากะฟูพูดอย่างเย็นชาว่า "ใครก็ตามที่ฝ่าฝืนคําสั่งของหัวหน้าจะต้องถูกฆ่า!"

"คนอ่อนแออย่างนายควรไปนอนตัวสั่นอยู่ที่มุมนู่น"

คำพูดของฟูนั้นหมายถึงชินหยูโดยตรง

ทุกคนในตอนนี้รู้ดีว่า ตราบใดที่ชินหยูเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย สิ่งที่รอเขาอยู่ก็คือความตาย

"เอาน่าฟูยังไงพวกเราเป็นเพื่อนกัน อย่าไปลงไม้ลงมือให้เปลืองแรงเปล่าๆเลย" นินจาผมสีม่วงคนหนึ่งเดินออกจากฝูงชน "พวกเราควรสงบสติอารมณ์และมาพูดคุยเรื่องนี้กันดีๆจนหาทางออกที่ลงตัวได้ดีกว่า"

"หือ อุซึกิเรอะ? ฉันแนะนําให้นายอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องของคนอื่นดีกว่า เพราะภารกิจนี้อยู่ในความดูแลของหน่วยราก เด็กคนนี้เองก็อ่อนแอมาก นอกจากจะทำตัวเป็นภาระแล้ว ตอนนี้เขายังไม่เชื่อฟังคําสั่งอีกด้วย ดังนั้นเราจึงมีสิทธิ์ที่จะฆ่าเขาได้"

"นายหมายความว่านายสามารถฆ่าคนได้เพียงเพราะนายมีพลังเท่านั้นเหรอ?"

"ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะแสดงให้นายได้เห็นว่าความสิ้นหวังที่แท้จริงคืออะไร!" ชินหยูยิ้ม

เลือดในดวงตาของเขาเหมือนกับเกลียวคลื่นยักษ์ที่เข้าครอบครองรูม่านตาทั้งหมดของเขา และในช่วงเวลาต่อมาลูกน้ำในเนตรวงแหวนทั้งเก้าลูกของเขาก็รวมเข้ากันเป็นหนึ่งเดียว

มันพุ่งขึ้นเหมือนกับคลื่นยักษ์ พลังเนตรของชินหยูนั้นพุ่งพล่านราวกับกระแสน้ำโดยที่มีชินหยูเป็นศูนย์กลาง

ผมสีดําของเขากระพือปีกในสายลม พลังเนตรสีแดงเลือดนั้นทําให้หัวใจของเขาเต้นอย่างรวดเร็ว!

"อะไรน่ะ เนตรนั่นมันอะไรกัน?!"

"ชินหยูไม่ได้มีแค่เนตรวงแหวนหนึ่งลูกน้ำหรอกเหรอ? ตอนนี้มันมี... 1, 2, 3... 9 ลูกน้ำ!"

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ลูกน้ำทั้งสามของตระกูลอุจิวะนั้นก็มีพลังมากอยู่แล้ว แต่เก้าลูกน้ำนี่มัน..."

แรงกดดันอันทรงพลังของพลังเนตรนั้น...คือพลังของเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา 9 ลูกน้ำ

ใบหน้าของผู้คนในถ้ำเปลี่ยนไปมาก

จริงอยู่ที่ตระกูลอุจิวะนั้นเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเรื่องคาถาลวงตา

และรูปแบบวิวัฒนาการของเนตรวงแหวนนั้นทุกคนต่างก็รู้ได้

เนตรวงแหวนหนึ่งลูกน้ำ, เนตรวงแหวนสองลูกน้ำและ เนตรวงแหวนสามลูกน้ำ!

นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงของเนตรที่ธรรมดาที่สุด

แต่ถึงอย่างนั้นแม้แต่ภายในตระกูลอุจิวะเองก็มีน้อยคนนักที่จะรู้ถึงการพัฒนาของเนตรอย่างแท้จริง

ไม่ต้องพูดถึงผู้ที่พึ่งเบิกเนตรได้หรือเบิกเนตรได้โดยบังเอิญ

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ!!

0 0 โหวต

Article Rating

1 Comment

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด