บทที่ 76 ผสาน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 76 ผสาน
ช่องเสียบการ์ดใหม่นี้ทำให้ไรอันรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก
ทว่ามันก็ไม่ดีเท่าของใหม่ที่ถูกเพิ่มเข้ามาหลังจากการอัพเกรดระบบอย่าง การผสาน
อธิบายให้เข้าใจง่ายก็คือ มันเป็นระบบที่ผสานการ์ด
มันแตกต่างจากการสังเคราะห์การ์ด การผสานที่เป็นความสามารถใหม่ของระบบนั้นมีความเฉพาะเจาะจงมากกว่า เห็นได้ชัดว่าเพราะไรอันมีการ์ดเยอะขึ้น ระบบนี้จึงได้โผล่เข้ามา
'ระบบออกแบบมาให้ฉันจัดการอะไรๆ ง่ายขึ้นสินะ'
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ไรอันก็ลองดูว่าเจ้าระบบผสานมีอะไรบ้าง
ต่างจากการสังเคราะห์ การผสานนั้นไม่ฟรี
พอวางการ์ดสองใบไว้ในนั้น ระบบก็แจ้งออกมาทันที...
[การผสานการ์ดระดับ E [อันไซ มิตซูมารุ] และการ์ดระดับ E [โนฮาระ ฮิโรชิ] จะใช้คะแนนชื่อเสียง 100 คะแนน ตกลง/ไม่ตกลง]
100 คะแนนชื่อเสียงไม่มากเท่าไรสำหรับไรอันในตอนนี้ เพราะเขาสามารถใช้ [เชลล์] ไปดูดคะแนนจากโทนี่ได้ตลอด
ดังนั้นเขาจึงลองผสานดูโดยไม่ลังเลเลย
'ถ้ามันได้การ์ดระดับที่สูงขึ้นจะเป็นยังไงนะ?'
พอได้รับการ์ด [อสูร] มา ความมั่นใจของไรอันก็สูงขึ้นพอสมควร
หลังจากเสียคะแนนชื่อเสียง 100 แต้มไป การ์ดใหม่จะปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของเขา ทว่าเมื่อเห็นการ์ด ความคาดหวังของไรอันก็เลือนหายไปทันที
[การ์ดระดับ E - คิง (5/5)]
[ทักษะ คิงเอนจิ้น,เล่นวิดีโอเกม]
[ภูมิหลัง: เขาเป็นฮีโร่อันดับ 7 ของระดับ S อายุ 29 ชื่อจริงไม่ทราบ เป็นที่รู้จักในฐานะคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก การปรากฏตัวของเขามักจะมาพร้อมกับเสียงพื้นหลัง 'ตึก ตึก' มีข่าวลือว่าเป็นเสียงของ 'คิงเอนจิ้น' ที่เริ่มต้นขึ้นเมื่อพร้อมสำหรับการต่อสู้ แต่ในความเป็นจริง เขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่ชอบเล่นเกมแอ็คชั่นและโรแมนติกอยู่บ้านทุกวัน ส่วนสิ่งที่เรียกว่า "คิงเอนจิ้น" เกิดจากความตึงเครียดที่มากเกินไป ซึ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นดังมาก]
[คำพูดติดปาก: ตึก ตึก ตึก ตึก...]
ด้วยการเสียไป 100 แต้มและการ์ดสองใบที่หายไป ความตื่นเต้นของไรอันก็หายไปจนหมดสิ้น 'ว่าแล้วเชียวว่าไม่ควรได้ใจเกินไป'.
เขาส่ายศีรษะและเก็บความรู้สึกที่ซับซ้อนของเขาลงไป ไรอันมองไปยังการ์ดที่หลอมรวมใหม่ตรงหน้าเขาอย่างเงียบๆ
แม้ว่าผลลัพธ์ของความสามารถใหม่จะไม่ดีเท่าที่คาดไว้ แต่อย่างน้อยมันก็ได้ให้ข้อมูลบางอย่างแก่ไรอันมา
ยกตัวอย่างเช่นการ์ดผสานไม่สามารถใช้งานได้ตลอดเหมือนการ์ดตัวละครที่เขาได้รับจากการเปิดหีบสมบัติ จำนวนการใช้งานที่ใช้ได้จะแสดงอยู่ด้านหลังชื่อการ์ด พอเห็นว่าการ์ดผสานที่มีขีดจำกัดการใช้ต้องแลกกับการ์ดสองใบ ไรอันก็รู้สึกปวดใจเป็นอย่างยิ่ง
นี่มันขาดทุนครั้งใหญ่ชัดๆ การ์ดระดับ E ทุกใบจากหีบสมบัติ พวกมันล้วนใช้ได้อย่างไม่มีข้อจำกัด
การผสานครั้งแรกทำให้จิตใจของไรอันห่อเหี่ยวไปเลยชั่วพริบตา...
ทว่าเมื่อมองดูคำว่า 'ผสาน' ที่เป็นประกายบนหน้าจอระบบ ไรอันก็พยายามคิดเข้าข้างตัวเอง
“เพียงครั้งเดียว ฉันขอลองอีกครั้งพอ ถ้ามันไม่ได้ผล ฉันก็จะยอมแพ้แล้ว”
หลังจากคิดในใจแล้ว ไรอันก็เอาการ์ดอีกสองใบออกมาทันทีและวางไว้ในช่องผสานของระบบ
เมื่อมองไปที่การ์ดสองใบในช่องผสาน ไรอันก็ลังเลแล้วแลกเปลี่ยนหนึ่งใบเป็นการ์ดใบอื่น
[ผสานการ์ดระดับ E [เบบี้] และการ์ดระดับ D [อาซิง] จะใช้ 100 แต้มชื่อเสียง-ใช่/ไม่ใช่]
“ใช่!”
[การ์ดระดับ B -- ท่านโรชิ (1/1)]
[ทักษะ พลังคลื่นเต่า]
[ภูมิหลัง ดูผิวเผิน เขาเป็นชายชราที่ดูปกติ แต่ในความเป็นจริงเขาเป็นนักรบที่กล้าเสียสละชีวิตของตนเพื่อกำจัดความชั่วร้าย ท่านโรชิถือได้ว่าเป็นบุคคลที่ทรงพลังที่สุดในโลกใบนี้ แม้ว่าท่านโรชิยามนี้จะไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งที่สุดบนโลกแล้ว แต่ชื่อของ "พระเจ้าแห่งโลกวรยุทธ์" ก็ยังคงอยู่]
[คำพูดติดปาก: คือว่าแม่หนู ฉันขอดูกางเกงในของเธ...]
ไรอันถึงกับตกใจ
...
"แน่ใจใช่ไหมว่าที่นี่?"
ยามดึกตรงหน้าอาคารเก่าแก่ที่ได้รับการปกป้องอย่างหนักในเขตชานเมืองของนิวยอร์ก
บูลส์อายได้แต่ขมวดคิ้ว เขาหันศีรษะไปหาคนของเขาและถามขึ้นมา
"แน่ใจครับ เราตามหาไปทั่วนิวยอร์ก นี่เป็นสถานที่เดียวที่ตรงกับชื่อที่คนนั้นพูดถึงครับ "
"วิลลาร์ดที่ว่าก็คือโรงพยาบาลจิตเวชเนี่ยนะ?"
พอเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็อ่านป้ายที่สึกหรอที่ประตูทางเข้าและพึมพำอยู่คนเดียว
หากไม่ใช่เพราะว่าคนของเขาค้นพบที่นี่โดยบังเอิญ เขาก็คงไม่คิดหรอกว่าไอ้วิลลาร์ดที่ว่าจะเป็นโรงพยาบาลจิตเวช
ที่นี่จะมีราชานักฆ่าที่ถูกเรียกว่าอสูรอยู่จริงเหรอ...
จิตใจของบูลส์อายต็มไปด้วยความสงสัย ในขณะที่เขาพึมพำด้วยความสงสัย
'ถ้าหากคนๆ นั้นเป็นตัวตนที่ทรงพลังมากขนาดนี้ ทำไมเขาถึงติดอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชกัน?'
แม้ว่าหัวใจของเขาจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เมื่อพบเบาะแส บูลส์อายย่อมไม่พลาดเป็นอันขาด ถึงกำแพงสูงที่สร้างโดยโรงพยาบาลจิตเวชวิลลาร์ดจะสามารถป้องกันผู้ป่วยส่วนใหญ่ในโรงพยาบาลไม่ให้หนีไปได้ แต่มันก็ไม่สามารถขวางบูลส์อายได้เลย เขาค่อยๆ กระโดดในแนวตั้งและปีนขึ้นไปข้างบนสุด ในวินาทีต่อมา เขาก็อยู่ในโรงพยาบาลแล้ว
เมื่อหลบหลีกผู้คุ้มในโรงพยาบาลอย่างราบรื่น บูลส์อายบุกเข้าไปในโรงพยาบาลได้อย่างง่ายดายด้วยบัตรประจำตัวที่เขาได้รับจากสำนักงานแพทย์
ในเวลากลางคืน โรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้ไม่ได้เงียบเลย มันมีเสียงประหลาดแทบทุกชนิดดังตลอดเวลา แต่ด้วยความที่เขาเป็นนักฆ่าที่ทรงพลังที่สุดของคิงพิน บูลส์อายจึงมีจิตใจแข็งกล้า ไม่ได้กลัวอะไรกับแค่เสียงพวกนี้
“ไม่มีอะไรเลยเหรอ?”
ทว่าหลังจากการค้นหารอบๆ ยกเว้นผู้ป่วยทางจิตที่มีความผิดปกติแล้ว เขาก็ไม่พบตัวตนที่ถูกเรียกขานว่าอสูรเลย
"ว่าแล้วเชียวว่ามันไม่ใช่..."
บูลส์อายส่ายหัว ขณะที่เขากำลังจะออกจากโรงพยาบาล ความรู้สึกที่ลึกลับและสั่นไหวหัวใจของเขาก็ได้ปรากฏขึ้น ทันใดนั้นบูลส์อายก็เห็นทางเดินของโรงพยาบาลที่ว่างเปล่าเบื้องหน้าเขามีกองเลือดที่ไหลพัดผ่านมาทางเขา ในฐานะที่เป็นนักฆ่าที่ทรงพลังที่สุดของคิงพิน บูลส์อายคิดว่าเขาเคยได้เห็นทุกอย่างมาแล้ว ทว่าฉากตรงหน้าทำให้เขารู้สึกสะพรึงกลัวยิ่ง มันน่าหวาดกลัวราวกับอยู่ในนรก
ในวินาทีต่อมา ทุกอย่างในทางเดินที่ดูเหมือนภาพลวงตาก็ได้เลือนหายไปโดยไม่มีร่องรอย
"หรือว่าจะเป็น?"
แม้ว่าทุกอย่างจะหายไป บูลส์อายก็ไม่คิดว่าสิ่งที่เขาเห็นเมื่อครู่เป็นภาพหลอน
อาการทางจิตไม่ใช่โรคติดต่อ
ดังนั้นคำอธิบายเดียวที่เป็นไปได้คือ...
สายตาของบูลส์อายจับจ้องไปที่สถานที่ที่บ่อเลือดไหลออกมา เขาเดินผ่านทางเดินของโรงพยาบาลที่จู่ๆ ก็เงียบอย่างผิดปกติ และในที่สุด เขาก็พบประตูเหล็กบานใหญ่ที่อยู่ในชั้นใต้ดิน
ด้วยนิ้วที่คล่องแคล่ว ประตูเหล็กเปิดอย่างง่ายดาย
เขาจับกลอนประตูแล้วดึงประตูเหล็กออก วินาทีถัดมา เขาก็เห็นร่างหนึ่งถือหนังสือพิมพ์อยู่ในมือ นั่งอยู่บนชักโครกอย่างสง่างาม
เมื่อสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนเข้ามา อีกฝ่ายจึงใช้หนังสือพิมพ์คลุมร่างกายส่วนล่างของเขาไว้
บูลส์อายที่เห็นเช่นนี้ก็เงียบกริบไป
