นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 84
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 84
"ดาบออร่า"
คารุนกลืนน้ำลาย
'เขาอยู่ระดับเชี่ยวชาญช่วงต้นแล้วจริงๆ งั้นเหรอ?’
ดาบออร่าเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าเขาไปถึงระดับเชี่ยวชาญแล้ว
ด้วยอายุเพียงเท่านี้...เขาเป็นอัจฉริยะอันดับต้นๆ เท่าที่ทวีปนี้เคยมีมาแน่นอน
'แต่ระดับเชี่ยวชาญคงไม่สามารถรับมือกับปีศาจกระหายเลือดได้หรอก’
ระดับเชี่ยวชาญอาจจะมีพลังที่แข็งแกร่ง แต่ไม่ได้นับว่าหายากในทวีปแห่งนี้
"แต่ว่าปีศาจกระหายเลือดเป็นระดับเชี่ยวชาญพิเศษ เจ้าไม่สามารถรับมือกับมันได้เหมือนกับที่เอาชนะปีศาจนักรบได้หรอก! ช่วยพูดความจ..."
"ท่านพ่อครับ”
เบอร์เรนก้าวออกมา
"ผมเห็นกับตา ราอนฆ่าปีศาจนักรบและยืนหยัดสู้กับปีศาจกระหายเลือดเพื่อยื้อเวลาให้พวกเราพาชาวบ้านหนี ทั้งๆ ที่เขาแขนหัก..”
"ใช่ค่ะ”
รูนันก้าวออกมาตามเบอร์เรนและพยักหน้า เธอส่งสายตาไปยังพ่อของเธอที่อยู่ด้านขวา
"ฉันยังไม่ได้บอกให้แกพูด!”
คารุนจ้องเบอร์เรน
"เฮ้อ ขนาดลูกชายพูดเองก็ยังไม่เชื่อ เจ้านี่มันหัวรั้นซะจริงๆ ”
"หุบปากซะริมเมอร์”
คารุนจ้องริมเมอร์ราวกับว่าต้องการที่จะฆ่าเขา
"ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดก็คือเรื่องของเจ้านั่นแหละ ไม่มีทางที่เจ้าจะฆ่าปีศาจกระหายเลือดได้ด้วยร่างกายพังๆ นั่นได้"
"แล้วไง? จะประลองกันไหมล่ะ? อยากเห็นฝีมือของท่านผู้บัญชาการกองทัพใหญ่อยู่พอดี”
"ดีเลย ข้าอยากจะตัดคอของเจ้า.."
"หยุดซะ"
เสียงหนักแน่นขัดจังหวะการทะเลาะวิวาทของริมเมอร์และคารุน
"อุ๊บ!"
“อั่ก…”
"อึก...”
แรงกดดันของเกล็นทำให้ทั้งห้องหนักอึ้ง
"ไม่ใช่แค่ราอน ซีกฮาร์ท เด็กฝึกหัดทุกคนจากสนามฝึกซ้อมที่ห้าก็ฟังข้าให้ดี”
เกล็นมองลงมาที่พวกเขาทุกคน
"...พวกเจ้าทำได้ดีมาก”
“หือ?”
"ท่านพ่อ?”
"ท่านหัวหน้าตระกูล..."
คำชมเชยที่ไม่คาดคิดทำให้ทุกคนอ้าปากค้าง
ทุกคนในห้องโถงลอบมองเกล็นด้วยแววตาสับสน
เกล็น ซีกฮาร์ท เป็นคนที่เลือดเย็นมากคนหนึ่ง และไม่ค่อยพูดคำชมออกมาง่ายๆ
ไม่ว่าภารกิจจะยากแค่ไหนก็จะพูดแค่'ทำได้ดี' แต่เมื่อสักครู่เขาพึ่งบอกว่า'ทำได้ดีมาก'
"ข้าได้รับรายงานจากริมเมอร์และจากหน่วยบัญชาการย่อยแล้ว มันตรงกับรายงานของเจ้าทุกอย่าง”
เกล็นแบมือออกมา
"อย่างแรก เจ้ารับรู้ตัวตนของศัตรูและไม่แสดงออกให้พวกมันรู้ตัว”
เขาพับนิ้วชี้ของเขา
"อย่างที่สอง เจ้าพยายามที่จะเข้าใจศัตรูแทนที่จะรีบต่อสู้กับมัน”
เขาพับนิ้วกลาง
"อย่างที่สาม เจ้ารอช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการลอบโจมตีและเอาชนะปีศาจนักรบมาได้”
เกล็นพับนิ้วอีกนิ้ว
"และสุดท้าย เจ้ายืนหยัดเผชิญหน้ากับศัตรู เพื่อที่จะให้พวกพ้องและพลเรือนหนีไป”
ดวงตาของเกล็นส่องสีแดงในขณะที่พับนิ้วที่สี่ของเขา
"การตัดสินใจของเจ้ายอดเยี่ยมมาก เพราะการตัดสินใจของเจ้านั้นทำให้ไม่มีผู้เสียชีวิตเลย แล้วก็..."
เกล็นมองไปที่เด็กฝึกหัดที่อยู่ด้านหลังราอน
"พวกเจ้าทุกคนทำได้ดีสมกับเป็นนักดาบของซีกฮาร์ท อย่าลืมว่าเพราะผู้คนทำให้ซีกฮาร์ทเป็นซีกฮาร์ทแบบทุกวันนี้ได้”
“…”
"ท่านลอร์ด..."
โรเอ็นและริมเมอร์พยักหน้าอย่างยืนยัน
"เราไม่ใช่อาณาจักร เราคือผู้ปกครองแดนเหนือ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเราต้องปกป้องผู้คนที่อาศัยอยู่ในดินแดนแห่งนี้ ทุกคนทำได้ดีมาก”
"ข-ขอบคุณครับ!”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
เบอร์เรน,รูนัน,มาร์ธา,และเด็กฝึกหัดตะโกนขอบคุณและโขกหัวลงบนพื้น
"อึก...!”
"ท่านลอร์ด!”
เด็กฝึกหัดตัวสั่น เบอร์เรนน้ำตาซึม
"ข้าจะให้แผ่นจารึกทองแดงกับพวกเจ้าทุกคน”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ!”
เด็กฝึกหัดโขกหัวบนพื้นอย่างแรง
"และราอน ซีกฮาร์ท ผู้ที่สามารถจัดการสถานการณ์ในครั้งนี้ได้ จะได้รับแผ่นจารึกเงิน”
“ขอบคุณครับ”
ราอนคุกเข่าลงและโค้งคำนับ
"เฮอะ”
"หึ”
หัวหน้าหน่วยบางคนไม่พอใจกับการที่ราอนได้รับแผ่นจารึกเงิน แต่ไม่มีใครกล้าแย้ง
"โรเอ็น”
"ครับ"
โรเอ็นหยิบกระดานขนาดใหญ่ขึ้นไปให้เกล็น
เกล็นเอาผ้าคลุมมันออก ทำให้เห็นแผ่นจารึกทองแดงสี่สิบสองแผ่นกับแผ่นจารึกเงินอีกแผ่น
"เบอร์เรน ซีกฮาร์ท ก้าวขึ้นมา”
"อ๊ะ ครับ! เข้าใยแล้วครับ!”
เบอร์เรนเผลอลิ้นพันตอนพูดตอบ แต่เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเดินขึ้นไปหน้าบัลลังก์
"การต่อสู้เพื่อคนที่เราต้องปกป้องเป็นสิ่งที่ควรจะทำ แต่ว่า..."
เบอร์เรนชะงัก
"การรีบร้อนโดยไม่ดูความแข็งแกร่งของศัตรูก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์ เจ้าควรจะอ่านสถานการณ์การให้ถี่ถ้วนเสียก่อน”
เกล็นมองเบอร์เรน
"สิ่งนี้เป็นของเจ้าแล้ว”
"ครับ!”
เมื่อให้แผ่นจารึกทองแดงกับทุกคนหมดแล้ว เกล็นก็หันไปมองราอน
"ราอน ซีกฮาร์ท”
"ครับ"
ราอนโค้งคำนับแล้วยืนขึ้นเพื่อที่จะขึ้นไปบนแท่น
'สายตาที่กำลังมองมา..’
สายตาหงุดหงิดโกรธเคืองจ้องมองมาที่เขา มันมาจากคารุนกับหัวหน้าหน่วยที่เป็นคนจากสายรอง
แต่ลูกชายของคารุนกลับไม่ได้มองเขาแบบนั้น เขากับเด็กฝึกหัดกำลังมองมาที่เขาด้วยความภาคภูมิใจ
“ราอน ซีกฮาร์ท”
สายตาของเกล็นยังคงดูเย็นชาเหมือนกับน้ำแข็ง
แต่มีบางอย่างเปลี่ยนไป
มีประกายเล็กๆ ราวกับดอกไม้บานในทุ่งหิมะ
ราอนไม่แน่ใจว่ามันดีหรือไม่ดี
"เจ้าได้ช่วยชีวิตคนไว้ได้เป็นจำนวนมาก ข้ารับรู้ถึงความพยายามและขอมอบแผ่นจารึกเงินนี้ให้เจ้า จงฝึกฝนร่างกายและจิตใจของเจ้าต่อไป”
"ผมขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ?”
* * *
* * *
ราอนยืนนิ่ง ยังไม่ยอมรับแผ่นจารึกเงินจากมือของเกล็น
"อะไรล่ะ?"
"ผมมีบางอย่างที่อยากบอก”
"บางอย่างที่อยากบอก?”
"ครับ เกี่ยวกับเป้าหมายของอีเดน”
“หืม?”
เกล็นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
"ผมรู้ถึงเหตุผลที่พวกเขามาที่หมู่บ้านเซบู และรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่พวกเขากำลังตามหาอยู่”
"กล้าพูดจาไร้สาระที่นี่เหรอ!”
มีเสียงโวยวายมาจากด้านหลัง เป็นเสียงของคารุน
"ปีศาจของอีเดนไม่มีทางพูดความจริงออกมาแน่นอน ไม่มีทางที่เจ้าจะรู้ข้อมูลนั่น!”
“อืม…”
"นั่นสิ..."
"การทรมานไม่ได้ผลกับพวกมัน”
หัวหน้าหน่วยคนอื่นๆ พยักหน้า
"แน่ใจหรอ?”
"ผมแน่ใจครับ แต่ว่า.."
ราอนหันมาและได้พบกับสายตาที่ดุเดือดของคารุน
"ผมไม่ต้องการที่จะเปิดเผยมันต่อหน้าของคนที่กำลังสงสัยผม”
"อ-อะไรนะ?!”
"อวดดี!”
"เจ้ากล้าดียังไง! เจ้ายังไม่ได้เป็นนักดาบด้วยซ้ำ”
คารุนและหัวหน้าหน่วยคนอื่นๆ กดดันเขา แต่ราอนไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย
"ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่าครับ?”
มันเป็นโอกาสที่เขาจะได้รางวัลสำหรับภารกิจมากขึ้น เขาไม่ยอมให้ใครมาขวางทางแน่นอน
"เงียบน่า! เจ้าคิดว่าที่นี่คือที่ไหนกัน..."
"คารุน ซีกฮาร์ท”
คารุนหุบปากเมื่อได้ยินเสียงหนักแน่นจากบนบัลลังก์
"ฉันเคยบอกไปแล้วว่าให้เงียบ”
"อึก!"
ความหนาวเย็นวิ่งลงกระดูกสันหลังของราอน แม้ว่ามันจะไม่ได้มาทางเขาโดยตรงก็ตาม
"ท-ท่านพ่อ?”
"ออกไป คนที่พูดขัดจังหวะเมื่อครู่นี้ก็ด้วย”
เกล็นไม่ได้มองคารูนด้วยซ้ำ แม้ว่าลูกชายของเขาจะเป็นสมาชิกคนสำคัญ แต่เขาก็ยังแสดงท่าทีเย็นชาใส่
“อึก…”
หัวหน้าหน่วยห้าคนและรองหัวหน้ากัดริมฝีปาก พวกเขาจ้องมองราอนพักหนึ่งแล้วออกจากห้องโถงไป
"พูดสิ เจ้ารู้อะไรมา?”
ทุกสายตามองมาที่ราอน
"ปีศาจกระหายเลือดหลุดปากบอกเป้าหมายของพวกมันมาครับ”
"เป้าหมาย?”
"อีเดนมาตามหาหินเวทของสัตว์ประหลาด”
ราอนเอาหินเวทของราชาก็อบลินออกมาจากหน้าอก แสงสีแดงร้อนแรงสว่างขึ้นทั่วห้อง
"มันไม่ได้เป็นแค่หินทั่วๆ ไป แต่เป็นหินเวทจากสัตว์ประหลาด ชิ้นนี้เป็นหินเวทจากราชาก็อบลินที่เสียชีวิตบนภูเขาเซบูสองร้อยกว่าปีก่อน”
ราอนอธิบาย
วืด!
หินเวทราชาก็อบลินลอยไปบนมือของเกล็น
“อืม...”
เกล็นมองตรวจสอบหินเวทอย่างละเอียด
“……”
ทุกคนมองตามจนแทบจะหยุดหายใจ
"ใช่แล้วล่ะ”
เกล็นเงยหน้าขึ้นหลังจากตรวจสอบหินเวท
"นี่ไม่ใช่ของธรรมดา”
เกล็นจ้องมองราอนอีกครั้ง
"เป็นผลงานที่ไม่มีใครเทียบได้”
มุมปากของเกล็นยกขึ้นเล็กน้อย ในขณะที่หยิบเอาแผ่นจารึกเงินจากโรเอ็น
"...ขอบคุณครับ”
ราอนยื่นมือไปรับแผ่นจารึกเงิน
'ฉันคิดผิดเหรอเนี่ย?’
เขาคิดว่าเกล็นจะมอบรางวัลให้เขาเพิ่มเติมเสียอีก
เขาคาดหวังว่าจะได้แผ่นจารึกเงินพิเศษหรือแม้กระทั่งแผ่นจารึกทอง แต่เกล็นไม่ได้ให้อะไรเขาอีก
'ฉันน่าจะบอกเขาไปตรงๆ ว่าต้องมีของแลกเปลี่ยน...’
มันเป็นเรื่องน่าเศร้า แต่เขาไม่กล้าขอรางวัลจากเกล็นเพิ่มอีก ราอนกัดริมฝีปากและก้าวลงมา
"แยกย้ายกันได้ การประชุมครั้งใหญ่จะจัดขึ้นในพรุ่งนี้เช้า กรุณาเข้าร่วมทุกคน”
"ครับ!”
หัวหน้าหน่วยและหัวหน้าทีมตอบเสียงดังชัดเจนและโค้งคำนับ
'เฮอะ'
ช่างโง่เขลาเหลือเกิน อุตส่าห์บอกข้อมูลไปแต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมา
ราธเยาะเย้ยเขา
***
'ฉันไว้ใจเขามากเกินไปสินะ’
ราอนส่ายหัว เขาคิดไปเองว่าที่ผ่านมาเกล็นใจดีกับเขาแล้ว
เขายังคงอาศัยอยู่ในป่าซีกฮาร์ท เขาต้องขวนขวายสิ่งที่เขาต้องการด้วยตัวเอง
"ท่านราอนครับ”
ขณะที่เขากำลังจะออกจากคฤหาสน์ เสียงของโรเอ็นก็ดังต่ามหลังมา
'หือ?'
เมื่อครู่นี้โรเอ็นยังอยู่ในห้องโถง แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
ยิ่งไปกว่านั้น…
'ฉันไม่รู้ตัวเลย’
การรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของเขาจับตัวตนของโรเอ็นไม่ได้ เหมือนกับว่าโรเอ็นเป็นนักรบหรือนักฆ่าเหมือนกับชาติที่แล้วของเขา
"ผมมีอะไรบางอย่างที่อยากแจ้งให้ทราบครับ.."
เขาเดินมาหาราอนด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
"ผมขอไปหาคุณที่อาคารเสริมตอนเที่ยงคืนได้ไหมครับ?”
"ครับ? ทำไมคุณต้องมาตอน..."
"ท่านหัวหน้าตระกูลขอให้ผมพาคุณมาที่นี่”
โรเอ็นชี้นิ้วไปทางประตูบานใหญ่ขอห้องโถงแล้วยิ้ม
"ผมคิดว่าเขาอยากจะให้รางวัลชิ้นที่สองน่ะครับ”
