บทที่ 53: เร่งด่วน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 53: เร่งด่วน
"เขาไปไหนแล้ว?”
ทั้งมิสตี้และราฟาเอลต่างก็ตกตะลึงเมื่อเห็นอาซิงหายไปจากสายตา
เมื่อพวกเขาหันไปมองหา เขาก็เห็นร่างสีแดงวิ่งออกไปไกลแล้ว เขาอยู่ห่างออกไปกว่า 10 เมตร
[คะแนนชื่อเสียงจาก เมอร์เซเดส ไนท์ +10]
[คะแนนชื่อเสียงจาก ราฟาเอล สการ์ฟ +5]
มิสตี้ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอหันไปทางรถตำรวจและพูดว่า “ราฟาเอล! เลิกยืนนิ่งได้แล้ว ขึ้นรถมา!”
"โอ้ โอเค" ราฟาเอลตอบกลับอย่างรวดเร็วและวิ่งตามเธอไป
"เร็วเข้า เราต้องตามเขาให้ทัน!"
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของคู่หูของเขา ราฟาเอลก็กลับมามีสติและขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาคาดเข็มขัดนิรภัย เขาก็ถามว่า "เขาเร็วมากนะ นั่นมันอะไรกันน่ะ?"
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ในที่นั่งคนขับ มิสตี้ส่ายศีรษะตอบ เมื่อมองไปที่ร่างชุดแดงที่ริบหลี่ลงไป เธอก็กระแทกคันเร่งลงทันที "แต่ฉันว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาแล้ว"
"เฮ้อ ฉันก็บอกพวกเขาแล้วไงว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา" เมื่อมองไปที่ร่างที่กำลังหลบหนีและรถตำรวจที่กำลังไล่ตาม คุณลีเบอร์ก็ส่ายศีรษะไปมาอย่างเหลืออด
...
"รถบนถนนสาย 68 มุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงใต้... ต้องการขอความช่วยเหลือในการสกัดกั้นผู้ต้องสงสัย"
"เข้าใจแล้ว มีรายละเอียดเกี่ยวกับรถของผู้ต้องสงสัยหรือไม่?”
"ผู้ต้องสงสัยเดินเท้า ย้ำ ผู้ต้องสงสัยเดินเท้า ผู้ต้องสงสัยเป็นชายชาวเอเชียสวมเสื้อกันฝนสีแดงและกางเกงขายาวสีน้ำเงิน"
"..."
“...ขอโทษนะ คุณช่วยพูดทวนซ้ำอีกทีได้ไหม? จะบอกว่าผู้ต้องสงสัยไม่ได้อยู่บนรถหรือจักรยานเลยใช่ไหม...?”
"ใช่ ย้ำ ผู้ต้องสงสัยเดินเท้า เขาเร็วมาก ระวังตัวด้วย”
“โอเค... รับทราบแล้ว”
"พวกเขาทั้งหมดคงจะคิดว่าฉันบ้าแหง" เมื่อจบการสั่งการผ่านวิทยุ ราฟาเอลก็หันไปหามิสตี้ที่กำลังขับรถอยู่
“ถ้าฉันเป็นคนรับสาย ฉันก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน” ขณะที่ขับรถตำรวจไล่ตามร่างที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างต่อเนื่อง มิสตี้ก็ทำหน้าบูดบึ้ง เมื่อสังเกตเห็นสิ่งกีดขวางที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา เธอรีบหมุนพวงมาลัยเพื่อหลีกเลี่ยงและดึงเบรกอย่างรวดเร็ว กระบวนการทั้งหมดราบเกิดขึ้นไวมาก ราวกับว่าเธอเป็นคนขับรถที่มีประสบการณ์มานานพอสมควร
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ราฟาเอลก็ละสายตาและสงสัยมาก "เขาเป็นหุ่นยนต์หรืออะไรกัน? นี่เขาเร็วกว่ารถเลยใช่ไหม?" แม้ว่าบนถนนจะไม่ได้โล่ง มีคนเดินผ่านไปมาจนทำให้ความเร็วของพวกเขาช้าลง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่คนจะวิ่งได้เร็วกว่ารถ
“บางทีอาจจะใช่ บางทีอาจจะไม่ใช่ แต่เขาไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน”
มิสตี้ไม่ได้ประหลาดใจเท่ากับราฟาเอล เพราะประสบการณ์ก่อนหน้านี้ของเธอก็มีคดีเหนือมนุษย์อยู่บ้าง ทว่าการที่เธอไม่สามารถไล่ตามอีกฝ่ายได้ มันยิ่งทำให้เธอเป็นกังวล เธอมีความรู้สึกว่า ถ้าเธอสามารถจับอีกฝ่ายได้ เธอจะค้นพบสิ่งที่ไม่คาดคิดอย่างแน่นอน
“มิสตี้ นี่มันย่านดาวน์ทาวน์แล้วนะ คนเยอะมาก เราไล่ไม่ทันแน่” เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าเคร่งเครียดของมิสตี้ ราฟาเอลก็จึงได้แต่ต้องกล่าวออกมาว่า “ฉันจะเรียกกำลังเสริมแล้ว เขาคงไปได้ไม่ไกลหรอก”
คำพูดของราฟาเอลทำให้ความใจร้อนของมิสตี้ลดลงมานิดหน่อย เธอผ่อนคันเร่งและบอกคู่หูที่นั่งอยู่ข้างๆ ว่า "ขอโทษทีนะราฟาเอล ฉันใจร้อนไปหน่อย”
"ไม่เป็นไรน่า" ราฟาเอลพยักหน้า "เป็นเพราะจอมโจรคิดนั่นเหรอ?"
เมื่อเร็วๆ นี้ จอมโจรคิดได้เริ่มทำบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ เขาส่งหมายเตือนติดต่อกันหลายครั้ง ทำให้ตำรวจนิวยอร์กถูกกดดันอย่างมาก ผู้บัญชาการสเตซี่ก็หน้าเครียดมาเป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว
“ไม่ใช่เพราะเรื่องจอมโจรคิดเท่านั้นหรอก” ในขณะที่เกิดเหตุอาชญากรรมของจอมโจรคิดบ่อยครั้ง ตำรวจนิวยอร์กแทบทุกนาย รวมถึงมิสตี้ก็ต้องเข้ามาจัดการด้วย แต่เจ้าหน้าที่หญิงคนนี้กังวลเรื่องที่คดีฆาตกรรมในเขตที่สามจะเปลี่ยนไปต่างหาก มีการฆ่าตัวตายจำนวนมากอีกครั้งในละแวกใกล้เคียง โดยมีพยานจำนวนมากในที่เกิดเหตุ แต่ไม่มีใครจำได้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง
ราวกับว่าในเวลานั้น ทุกคนสูญเสียความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับคดีฆ่าตัวตายไปหมดสิ้น
"ฉันไม่รู้ว่ามีแค่ฉันหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าการเป็นตำรวจในนิวยอร์กมันชักจะยากขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ" ราฟาเอลถอนหายใจบนเบาะนั่งผู้โดยสาร
เมื่อเขากลายเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจครั้งแรก ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือการปราบปรามอาชญากรรมและจับพวกอาชญากร แต่ตอนนี้ เขากลับต้องต่อสู้กับคนอย่างจอมโจรคิด
"ถึงมันจะยาก แต่เราก็ยังต้องทำมัน"
เจ้าหน้าที่หญิงเหลือบมองอาซิงที่ยังคงวิ่งนำหน้าพวกเขาและกระตุกพวงมาลัยเข้าไปในตรอกด้านข้าง
“เราอยู่ที่สี่แยกแล้ว รอให้ผู้ต้องสงสัยปรากฏตัว”
ที่สี่แยกตะวันตกเฉียงใต้ของถนน 68 มีรถตำรวจจอดอยู่กลางถนนและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ข้างในก็หยิบวิทยุของเขาขึ้นมาเพื่อรายงาน
“ผู้ต้องสงสัยกำลังมุ่งหน้าไปทางคุณ หยุดเขาไว้”
"ไม่ต้องห่วง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเราเถอะ"
“นายเชื่ออย่างนั้นเหรอ? มีคนวิ่งเร็วกว่ารถตำรวจเนี่ยนะ?” เมื่อวางสายวิทยุ เจ้าหน้าที่คนนี้ก็พูดกับคู่หูของเขา ซึ่งนั่งกินโดนัทอยู่ข้างๆ เขา
"ใครจะรู้กันล่ะ? บางทีอาจจะมีคนที่วิ่งได้เร็วกว่ารถจริงๆ ก็ได้นะ นายบอกว่านายเชื่อว่าบิ๊กฟุตมีอยู่จริงไม่ใช่เหรอ? บางทีไอ้นี้อาจของจริงก็ได้นะ"
“เฮ้ย! บิ๊กฟุตน่ะมีอยู่จริง! ลูกพี่ลูกน้องของฉันในฟลอริดาได้ภาพรอยเท้ของมันกับขนมาด้วย....”
“เออ เออ...” คู่หูของเจ้าหน้าที่ได้แต่โบกมือปัดๆ ไป ทันใดนั้นเขาก็เห็นคู่หูช่างพูดของเขาชะงักไปครู่หนึ่ง
“อยู่ข้างหลังนาย!”
“อะไรนะ?!”
“ผู้ชายชาวเอเชียคนนั้นไง! คนที่วิ่งเร็วกว่ารถ!”
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของคู่หู เจ้าหน้าที่ที่นั่งคนขับก็หันศีรษะอย่างรวดเร็วและมองไปยังร่างชุดแดงที่เข้ามาใกล้สี่แยกจากระยะไกล เขาถึงกับสะดุ้งตกใจ
เมื่อลงจากรถตำรวจ ชายทั้งสองก็มองไปที่ร่างที่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วและถึงกับกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว พวกเขาชักปืนของตัวเองและตะโกนใส่เขาว่า "นี่ตำรวจนิวยอร์ก! หยุด! ยกมือขึ้นและหยุดวิ่ง! คุณถูกจั... "
ทว่าร่างแยกที่กำลังวิ่งไม่ได้ปล่อยให้เจ้าหน้าที่ทั้งสองได้มีโอกาสพูดจนจบ
เขาใช้แรงของเท้ากระแทกจนเกิดเสียงดังสนั่น 'ปัง!' ออกมา
ร่างที่วิ่งยังคงวิ่งต่อไป ในขณะที่ตำรวจสองคนยืนอึ้ง
พวกเขามองไปที่ด้านหลังของชายชาวเอเชีย แล้วมองลงไปที่รอยเท้าที่เห็นได้ชัดบนฝากระโปรงรถ จากนั้นชายทั้งสองก็มองหน้ากันอย่างเงียบๆ
[คะแนนชื่อเสียงจากเจ้าหน้าที่กรมตำรวจนิวยอร์ก +0.05]
[คะแนนชื่อเสียงจากเจ้าหน้าที่กรมตำรวจนิวยอร์ก +0.05]
"บัดซบเอ้ย! ฉันใช้เวลานานมากเลยนะกว่าจะได้มอบหมายให้เอารถคันนี้ออกมา!"
